ตอนที่ 1

          เสียงลมหายใจที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายถูกปล่อยออกมาจากปลายจมูกโด่งเชิดของหยาดพิรุณอย่างต่อเนื่องเมื่อเจ้าตัวพาร่างอรชรมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องเรียนหรือจะเรียกให้ถูกมันคือห้องทำงานของณฉัตรที่ดัดแปลงเป็นห้องติวภาษาให้หล่อนเสียมากกว่า

          หญิงสาวก้มมองนาฬิกาเรือนเล็กที่สวมใส่อยู่ที่ข้อมือด้านขวาขึ้นมามอง ใบหน้างามเต็มไปด้วยความกังวลใจอย่างชัดเจนเมื่อหล่อนมาสายกว่าเวลาเรียนไปเกือบสิบนาที

          “ตานั่นจะพ่นไฟใส่เราไหมนะ...”

พึมพำออกมาแผ่วเบา ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปโดยไม่คิดจะเคาะเตือนให้เสียเวลา แต่พอบานประตูไม้แกะสลักสุดหรูเปิดออกจากกัน ความว่างเปล่าก็พุ่งเข้าใส่สายตาทันที คิ้วเรียวงามขมวดเข้าหากันยุ่ง ความมึนงงสาดซัดเข้าใส่สมอง

“หายไปไหน หรือว่ายังไม่ตื่น สงสัยเมื่อคืนคงจะทั้งคืน...”

หญิงสาวยิ้มเยาะอยู่ภายในใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา สมองนึกภาพผู้หญิงที่โชคดีได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของณฉัตรไม่หยุด

จะเป็นยายฝรั่งหัวทองแสนอึ๋มคนนั้น... หรือว่าจะเป็นแม่นางแบบก้านยาวแต่พกส้มโอลูกใหญ่ไว้ที่หน้าอก หรือบางทีอาจจะเป็นแม่ผู้หญิงผมดำแสนสวยที่หล่อนเคยเห็นในรูปที่นักข่าวแอบถ่ายได้ตามหนังสือกอสซิปคนนั้น

ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ ความอิจฉาวิ่งฉิวอยู่ในกระแสโลหิต ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตัวเองติดตาต้องใจณฉัตร และก็อิจฉาผู้หญิงทุกคนที่อยู่ใกล้เขา

มันน่าละอาย แต่หล่อนไม่อาจจะห้ามใจตัวเองได้เลย... ก็พ่อเจ้าประคุณหล่อราวกับไม่ใช่มนุษย์เช่นนี้

หยาดพิรุณพ่นลมออกจากปากอิ่มแรง ๆ ขณะเดินออกไปยังห้องโถง ใบหน้างามยุ่งเหยิง และเมื่อเห็นสาวใช้เดินผ่านมาจึงร้องถามขึ้น

“เจ้านายของลิ้นจี่ไปไหนล่ะจ๊ะ หรือว่ายังไม่ตื่น...”

สาวใช้หันมาฉีกยิ้มให้อย่างคุ้นเคย เพราะหยาดพิรุณมาที่นี่ทุกเสาร์ - อาทิตย์ และมาจนเกือบจะครบเดือนอยู่แล้ว

“ตื่นแล้วค่ะ เห็นเธอไปนั่งอยู่ในห้องทำงานพักใหญ่ แล้วก็พึ่งเดินออกไปทางสระว่ายน้ำก่อนที่คุณเอิงจะมาแค่ไม่กี่นาทีเองค่ะ”

หยาดพิรุณพยักหน้ารับ “ขอบใจมากจ้ะลิ้นจี่... เอ่อ แล้วเมื่อคืนเจ้านายของลิ้นจี่พาผู้หญิงมานอนที่บ้านอีกหรือเปล่าจ๊ะ...” ถามออกไปด้วยความอยากรู้

“ปกติคุณฉัตรไม่เคยพาผู้หญิงมาบ้านอยู่แล้วนะคะ...”

หญิงสาวเบ้ปากทำเสียงขึ้นจมูก “อย่ามาโกหกเอิงเลยลิ้นจี่ ก็วันนั้นเอิงเห็นเต็มสองตาเลยในห้องทำงานของเจ้านายของลิ้นจี่นั่นแหละ เกือบจะเป็นตากุ้งยิงอยู่แล้ว...”

ลิ้นจี่ไม่ได้ทำท่าตกใจอะไรเพราะรู้จักนิสัยของณฉัตรดี “ผู้หญิงคนนั้นบุกมาหาคุณฉัตรเองค่ะ แล้วก็ถือวิสาสะเข้าไปหาคุณฉัตรถึงในห้องทำงาน นี่ลิ้นจี่กับป้าจวงยังโดนดุกันเป็นแถวเลยค่ะที่ให้แม่นั่นเข้าไปวุ่นวายกับเธอในห้องทำงาน...”

“นี่ลิ้นจี่กำลังจะบอกว่าเจ้านายของลิ้นจี่ไม่ได้เต็มใจอย่างนั้นหรือ แต่เท่าที่เอิงเห็นก็ดูเต็มอกเต็มใจดีนี่ ไม่เห็นผลักไสอะไรเลย” พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ จนลิ้นจี่รู้สึกแปลกใจตงิด ๆ

“คุณเอิงพูดเหมือนกำลังหึงคุณฉัตรเลยนะคะเนี่ย... หรือว่า...”

“เปล่านะ...! ไม่ใช่สักหน่อย เอิงแค่... แค่ถามดูก็เท่านั้นเอง...” หญิงสาวตาโต รีบปฏิเสธพัลวัน ก็จะรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“งั้นเอิงไปตามเจ้านายของลิ้นจี่ก่อนนะ จะได้รีบเรียน ๆ ให้จบ”

พูดจบก็รีบวิ่งปรู๊ดไปตามทางหินอ่อนที่ทอดยาวมาจากห้องโถง ผ่านระเบียงไม้ที่ประดับด้วยไม้ประดับแบบเลื้อยงดงามอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นตึกตัก กลัวลิ้นจี่จะจับพิรุธได้ที่สุด

ลิ้นจี่มองร่างอรชรของหยาดพิรุณที่วิ่งหายไปทางสระว่ายน้ำแล้วก็อมยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน ใคร ๆ ก็มองออกว่าหยาดพิรุณคิดยังไงกับคุณณฉัตร หรือแม้แต่ณฉัตรเขาก็น่าจะมองออกว่าแม่สาวน้อยนางนี้มีใจให้เพียงใด แต่คงไม่อยากพูดเท่านั้น

“เด็กน้อยเอ๋ย... พูดมาแบบนี้ ลิ้นจี่ก็รู้หมดสิคะว่าคุณเอิงแอบหลงรักคุณฉัตรเจ้านายของลิ้นจี่...” สาวใช้หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินออกไปทำงานตามหน้าที่ของตนเอง

ร่มเงาของไม้ใหญ่ที่ปลูกเรียงรายกันอยู่หลายต้นในบริเวณนี้ทำให้อากาศที่ศาลาริมสระน้ำนี่เย็นสบายจนต้องระบายยิ้มออกมา หยาดพิรุณค่อย ๆ จรดเท้ามาตามทางเดินหินอ่อนเชื่องช้า พลางสูดอากาศเย็นสบายเข้าปอดไปอย่างชื่นใจ

“บ้านนายนั่นก็น่าอยู่เหมือนกันเนอะ...”

ยิ้มสดใสระบายออกมาแต้มกลีบปากสาวที่สดสวยไม่ต่างจากสีของผลสตรอว์เบอร์รีที่ถูกปลายนิ้วขยี้จนแหลกเหลว ดวงตากลมโตที่หวานซึ้งเพราะได้อิทธิพลมาจากแพขึ้นตาที่ทั้งยาวและงอนงามนั้นระยิบระยับน่ามอง ขณะเลื่อนสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณ ก่อนที่จะไปหยุดนิ่งตาโตอยู่ที่สระน้ำขนาดใหญ่

ร่างกำยำที่ดำผุดดำว่ายอยู่ภายในสระน้ำทำให้หยาดพิรุณถึงกับเบิกตาค้าง เท้าไม่รักดีขยับเดินเข้าไปหยุดที่ตรงศาลาและเร้นกายอยู่ตรงนั้นไม่ต่างจากพวกถ้ำมอง

และด้วยระยะห่างที่ใกล้ชิดทำให้หญิงสาวแทบจะลืมหายใจเมื่อพ่อคนตัวโตที่ตอนนี้มีเพียงกางเกงว่ายน้ำสีดำที่ถึงแม้มันจะไม่ได้เว้าแบบกางเกงชั้นในเพราะมันเป็นแบบกางเกงขาสั้น แต่กระนั้นมันก็ไม่สามารถปกปิดความอลังการที่อยู่ตรงซอกขาได้เลยแม้แต่น้อย

‘ณฉัตรคงใส่กางเกงเล็กกว่าตัวไปสักสองเบอร์’