All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 261 - Chapter 270

ซานซานคิดว่าการมาหาเขาในตอนกลางวันจะทำให้เขาหงุดหงิด แต่คิดไม่ถึงว่าคำแรกที่คำพูดกับเธอเมื่อเจอกันคืออย่าสูบบุหรี่เดิมทีเธออยากจะพูดกับเขาแบบสบาย ๆ ว่าจี้เหลียงชวนเราเลิกกันเถอะแล้วหันหลังกลับไปเลย แต่ตอนนี้เธอกลับพูดไม่ออกจี้เหลียงชวนจูงมือเธอเข้าบ้านไป "รีบร้อนมาหาฉันแบบนี้ เธออยากเหรอทำกับฉันเหรอ?"ตอนแรกซานซานก็รู้สึกประทับใจเล็กน้อย แต่พอเธอได้ยินเขาพูดออกมาแบบนี้ สีหน้าเธอก็แย่ลง "เปล่า ฉันอยากจะ..."ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรจี้เหลียงชวนก็หันกลับมาเชยคางของเธอขึ้นแล้วก้มหน้าลงมาจูบเธอการจูบที่เนิ่นนานและน่าอึดอัดทำให้ซานซานหายใจไม่ออก เธอจึงหยิกเอวของเขาอย่างแรง เขาถึงยอมหยุดเพิ่งจะปล่อยให้เธอหายใจได้แค่แวบเดียว จี้เหลียงชวนก็อุ้มเธอขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องนอนหลังจากที่ชายหนุ่มโยนเธอลงบนเตียง เขาก็กระชากเน็คไทออก ปลดกระดุมเสื้อแล้วคร่อมทับร่างเธอทันทีหลังจากเสร็จกิจกันแล้ว ซานซานก็เอื้อมไปหยิบบุหรี่บนโต๊ะหัวเตียงตามความเคยชิน แต่จี้เหลียงชวนจับมือเธอไว้แล้วดึงเธอมากอดไว้ในอ้อมแขนเขาพูดด้วยความรำคาญใจเล็กน้อย "ทำไมคุณถึงดื้อขนาดนี้นะ..."ซานซานนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา เ

ซานซานโบกมือ เธอไม่สนใจเรื่องนี้ แต่เธอสนใจว่าจี้ซือหานเคยมาหาหว่านหว่านซานซานถามด้วยความสับสน "จี้ซือหานมาหาเธอทำไม?"เมื่อนึกถึงท่าทางสูญเสียการควบคุมของจี้ซือหานแล้ว สีหน้าของซูหว่านก็ดูคล้ายจะหายใจไม่ออกเล็กน้อย "เขาบอกว่าเขารักฉันมาแปดปีแล้ว เขาขอให้ฉันให้โอกาสเขาสักครั้ง"พอพูดจบ เธอก็ยิ้มแห้ง ๆ อย่างขมขื่น "ซานซาน เธอว่ามันตลกไหมล่ะ?"เขาทำกับเธอแบบนั้น แล้วยังมาบอกว่าเขารักเธอเนี่ยนะ ยากที่เชื่อว่าความรักที่ล่าช้านี้แบบนี้มันมาจากใจเขาจริง ๆหลังจากที่ซานซานหายตกใจ อารมณ์ในสายตาเธอก็กลายเป็นซับซ้อนขึ้นมาทันที"หว่านหว่าน มีเรื่องนึงที่ฉันไม่ได้บอกเธอ""ที่จริงหลังจากที่เธอตาย จี้ซือหานเคยมาหาเธอ""ตอนนั้นพอเขารู้ว่าเธอตาย เขาดูเหมือนตายทั้งเป็นเลย""แต่ฉันจมอยู่กับความโกรธแค้นที่เขาเป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องตาย ฉันก็เลยไม่ได้คิดอะไรต่อ""แต่ตอนนี้พอเธอบอกว่าเขารักเธอมาแปดปี ก็เลยรู้สึกว่าไม่แน่เขาจะรักเธอจริง ๆ..."แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่า ในเมื่อจี้ซือหานรักหว่านหว่าน แล้วทำไมเขาต้องทอดทิ้งหว่านหว่านด้วยหลังจากทิ้งหว่านหว่านไปแล้วยังลงมือลงไม้กับเธอเพื่อปกป้องคนเลวสอ

เมื่อซูหว่านได้ยินประโยคนี้ก็หัวเราะเยาะออกมาเช่นกัน "ถ้าหากว่าฉันทายไม่ผิด คุณจี้คงจะหาคนที่เข้าขากับคุณไม่ได้เท่าฉันแล้ว ถึงได้เอาแต่ตามตื้อฉันไม่หยุดสินะ"เมื่อจี้ซือหานได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าขาวซีดของเขาก็เริ่มดุดันขึ้นมา ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ พยายามเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ราวกับว่าเขากำลังโกรธจัดอย่างไม่อาจควบคุมได้ เขาใช้มือคว้าหมับไปที่แก้มของเธอ แล้วดึงเอาร่างบอบบางของเธอให้มาอยู่ตรงหน้าของตัวเองเข้าจ้องไปยังใบหน้าที่มีขนาดเล็กเท่ากับฝ่ามือเขม็ง แล้วกัดฟันพูดว่า "เธอพูดถูก เพราะว่าฉันหาคนที่เข้าขากับฉันมากกว่าเธอไม่ได้แล้วถึงได้คอยตามตื้อกับเธออยู่แบบนี้"หัวใจของซูหว่านรู้สึกเจ็บปวด มันรู้สึกอึดอัดและเจ็บปวดราวกับจะขาดใจ สีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนไป แต่ก็พยายามทำเป็นเข้มแข็งไว้เธอยิ้มให้กับเขาราวกับไม่ใส่ใจเลยสักนิด "ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว ไม่ได้รับงานเหมือนเมื่อก่อนอีก ยังไงก็ขอให้คุณจี้ได้โปรดปล่อยฉันไป อย่ามาระรานฉันอีกเลย"จี้ซือหานรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง มันเป็นความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ราวกับมีตาข่ายหลังหนึ่งมาคลุมร่างของเขาเอาไว้ ทำให้เขาไม่อาจหนีไปไหนได้ซู

ซูหว่านได้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น มองเขาด้วยความรู้สึกที่ยากจะเชื่อ "เขา...ยังไม่ตาย?"จี้ซือหานกำมือแน่น หลังจากที่พยายามกดความรู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจแตกสลายแล้วก็พยักหน้าลงเบาๆ "ยังไม่ตาย"เขาเห็นว่า ดวงตาที่เดิมทีไร้ความรู้สึกของเธอค่อยๆ เปล่งประกายออกมาหลังจากได้ยินคำว่ายังไม่ตายอย่างที่คิด มีเพียงซ่งซือเยว่ถึงจะทำให้เธอมีปฏิกริยาตอบสนองได้ ส่วนเขา ไม่ว่าจะทำอะไร เธอก็ไม่เคยสนใจเลยริมฝีปากบางของจี้ซือหานยกยิ้มขึ้นน้อยๆ ราวกับกำลังหัวเราะเยาะตัวเองหลังจากที่ซูหว่านได้ยินคำตอบแบบหนักแน่นจากปากของเขา ขอบตาของเธอก็ค่อยๆ แดงเรื่อขึ้นน้อยๆ "ไม่ใช่ว่าเขา..."ข่าวรายงานว่าเขาฆ่าตัวตายเพราะตรอมใจไปแล้ว ซานซานก็บอกว่าเขาตายแล้ว ทำไมถึง...จี้ซือหานตอบกลับมาประโยคหนึ่งอย่างเรียบเฉยว่า "ฉันช่วยเขาไว้"ดวงตาที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตาของซูหว่าน ฉายประกายของความประหลาดใจ เป็นจี้ซือหานที่ช่วยซ่งซือเยว่ไว้เหรอเธอค่อนข้างตกใจ ความรู้สึกแปลกประหลาดค่อยๆ เกิดขึ้นในใจของเธอ สุดท้ายก็พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า "ขอบคุณ"คำว่าขอบคุณ ยิ่งสร้างความห่างเหินระหว่างพวกเขามากขึ้นไปอีก จี้ซือหานฟังแล้วรู้สึ

แต่จี้ซือหานกลับใช้มือข้างหนึ่งจับคางของเธอเอาไว้ บังคับให้เธอต้องหันมาสบตากับเขาผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ยังคงดูสูงส่งเหมือนในอดีต เขายังคงดูหล่อเหลาไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิดมีเพียงขอบตาใต้ดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นเท่านั้นที่ดูดำคล้ำขึ้น แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบกับหน้าตาของเขาเลยผมของเขาที่ถูกจัดทรงอย่างเรียบร้อยยิ่งทำให้เขาดูสูงส่งเกินเอื้อมเข้าไปอีก...เสื้อเชิ๊ตขาวภายใต้เสื้อสูท ถูกเขาปลดกระดุมออกสองเม็ด...คอเสื้อที่เปิดออกน้อยๆ เผยให้เห็นกระดูกไหปราร้าอย่างชัดเจน...ด้านล่างนั้นเป็นแผ่นอกแข็งแกร่ง และขายาวๆนี่เป็นครั้งแรกที่ซูหว่านได้มองเขาอย่างละเอียดหลังจากที่กลับมา ทั้งรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่ก็คล้ายว่าไม่เปลี่ยนไปเลยในตอนที่จี้ซือหานเห็นเงาร่างของตัวเองปรากฎอยู่ในดวงตาของเธอ เขาก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นน้อยๆ ก็มีแต่ในเวลานี้เท่านั้นที่เธอจะมีเขาอยู่ในสายตาเขาใช้มือคู่สวยของตัวเองลูบไปที่ผมสั้นของเธอเบาๆ "ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอชอบไว้ผมยาว"ขนตาของซูหว่านกระเพื่อมไหวน้อยๆ ที่เมื่อก่อนเธอชอบไว้ผมยาวก็เพราะว่าเขาชอบคนผมยาว เธอก็เลยไม่เคยที่จะตัดตอนนี้ถูกจิเหยียนโจวบังคับให้ต้อง