ซานซานโบกมือ เธอไม่สนใจเรื่องนี้ แต่เธอสนใจว่าจี้ซือหานเคยมาหาหว่านหว่านซานซานถามด้วยความสับสน "จี้ซือหานมาหาเธอทำไม?"เมื่อนึกถึงท่าทางสูญเสียการควบคุมของจี้ซือหานแล้ว สีหน้าของซูหว่านก็ดูคล้ายจะหายใจไม่ออกเล็กน้อย "เขาบอกว่าเขารักฉันมาแปดปีแล้ว เขาขอให้ฉันให้โอกาสเขาสักครั้ง"พอพูดจบ เธอก็ยิ้มแห้ง ๆ อย่างขมขื่น "ซานซาน เธอว่ามันตลกไหมล่ะ?"เขาทำกับเธอแบบนั้น แล้วยังมาบอกว่าเขารักเธอเนี่ยนะ ยากที่เชื่อว่าความรักที่ล่าช้านี้แบบนี้มันมาจากใจเขาจริง ๆหลังจากที่ซานซานหายตกใจ อารมณ์ในสายตาเธอก็กลายเป็นซับซ้อนขึ้นมาทันที"หว่านหว่าน มีเรื่องนึงที่ฉันไม่ได้บอกเธอ""ที่จริงหลังจากที่เธอตาย จี้ซือหานเคยมาหาเธอ""ตอนนั้นพอเขารู้ว่าเธอตาย เขาดูเหมือนตายทั้งเป็นเลย""แต่ฉันจมอยู่กับความโกรธแค้นที่เขาเป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องตาย ฉันก็เลยไม่ได้คิดอะไรต่อ""แต่ตอนนี้พอเธอบอกว่าเขารักเธอมาแปดปี ก็เลยรู้สึกว่าไม่แน่เขาจะรักเธอจริง ๆ..."แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่า ในเมื่อจี้ซือหานรักหว่านหว่าน แล้วทำไมเขาต้องทอดทิ้งหว่านหว่านด้วยหลังจากทิ้งหว่านหว่านไปแล้วยังลงมือลงไม้กับเธอเพื่อปกป้องคนเลวสอ
ณ สนามบิน ห้องน้ำข้าง ๆ ห้องรับรองวีไอพีหลังจากซูหว่านล้างมือเสร็จก็มาเติมหน้าที่หน้ากระจกผิวของเธอตอนนี้ไม่ได้ซีดเซียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดูมีเลือดฝาดขึ้นเยอะแค่ลงรองพื้นบาง ๆ ทาลิปสักหน่อยก็ทำให้ดูสดใสขึ้นมาไม่น้อยหลังจากเติมหน้าเสร็จกำลังจะกลับไปห้องรับรองวีไอพี ก็มีคนร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาเขาสวมชุดสูทสีดำ รัศมีความเยือกเย็นแผ่ออกมาจากตัวเขา หน้าตาหล่อเหลาคมคายดวงตาคู่งามเย็นชาราวหิมะ สายตาของเขาเฉียบคมราวกับจะมองเธอให้ทะลุไปทุกอนูรูขุมขน มันหนาวเหน็บจนน่าหวาดกลัวเขาเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหาเธอโดยไม่พูดอะไรเอาแต่ปั้นหน้าเคร่งขรึม แล้วก็ลากเธออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำหลังจากซูหว่านหายตกใจแล้วเธอก็ออกแรงสบัดมือเขาออก แต่เขากลับล็อกตัวเธอไว้แน่นไม่ให้เธอได้มีโอกาสดิ้นหลุดไปได้"จี้ซือหาน!"เธอคิดว่าเธอก็พูดกับเขาชัดเจนแล้ว ทำไมเขาถึงยังตามตื้อไม่เลิก?จี้ซือหานไม่ได้หันหน้ามาแต่คว้าแขนเธอแล้วลากออกจากห้องน้ำไปเลย ซูหว่านเกาะประตูไว้แน่นให้ตายยังไงก็ไม่ยอมไปกับเขาจี้ซือหานหลับตาพยายามระงับความโกรธไว้ แล้วสั่งซูชิงที่อยู่หน้าประตูว่า "อย่าให้ใครเข้ามานะ"พอสั่งเสร็จปุ๊ปเขา
เมื่อซูหว่านได้ยินประโยคนี้ก็หัวเราะเยาะออกมาเช่นกัน "ถ้าหากว่าฉันทายไม่ผิด คุณจี้คงจะหาคนที่เข้าขากับคุณไม่ได้เท่าฉันแล้ว ถึงได้เอาแต่ตามตื้อฉันไม่หยุดสินะ"เมื่อจี้ซือหานได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าขาวซีดของเขาก็เริ่มดุดันขึ้นมา ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ พยายามเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ราวกับว่าเขากำลังโกรธจัดอย่างไม่อาจควบคุมได้ เขาใช้มือคว้าหมับไปที่แก้มของเธอ แล้วดึงเอาร่างบอบบางของเธอให้มาอยู่ตรงหน้าของตัวเองเข้าจ้องไปยังใบหน้าที่มีขนาดเล็กเท่ากับฝ่ามือเขม็ง แล้วกัดฟันพูดว่า "เธอพูดถูก เพราะว่าฉันหาคนที่เข้าขากับฉันมากกว่าเธอไม่ได้แล้วถึงได้คอยตามตื้อกับเธออยู่แบบนี้"หัวใจของซูหว่านรู้สึกเจ็บปวด มันรู้สึกอึดอัดและเจ็บปวดราวกับจะขาดใจ สีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนไป แต่ก็พยายามทำเป็นเข้มแข็งไว้เธอยิ้มให้กับเขาราวกับไม่ใส่ใจเลยสักนิด "ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว ไม่ได้รับงานเหมือนเมื่อก่อนอีก ยังไงก็ขอให้คุณจี้ได้โปรดปล่อยฉันไป อย่ามาระรานฉันอีกเลย"จี้ซือหานรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง มันเป็นความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ราวกับมีตาข่ายหลังหนึ่งมาคลุมร่างของเขาเอาไว้ ทำให้เขาไม่อาจหนีไปไหนได้ซู
เขากอดเธอไว้แน่น แต่ก็ไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนอยู่ของเธอเลย ความรู้สึกว่างเปล่าเช่นนี้ แทบจะทำให้เขาเป็นบ้า!แถมเธอยังถามเขาด้วยสีหน้าเย็นชาต่ออีกว่า "คุณจะเอาหรือเปล่า ถ้าไม่เอาก็ปล่อยฉันไปได้แล้ว"จี้ซือหานรู้สึกเพียงว่าตัวเองเจ็บปวดจนยากที่จะหายใจ เจ็บปวดจนแทบจะพูดไม่ออก ทำได้เพียงกดศีรษะของเธอเอาไว้ที่หน้าอกของเขา หวังอยากให้เธอได้ยินเสียงหัวใจที่แตกสลายของเขา แต่เธอที่ไม่ได้รักเขา จะสนใจได้ยังไงว่าเขาจะเจ็บปวดสักเท่าไร...ซูหว่านออกแรงผลักเขา แต่ก็ไม่เป็นผลอะไรเลย เขาก็ยังคงกอดเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเธอไปเธอรู้สึกจนใจ ได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ "คุณจะให้ฉันทำยังไงกันแน่ถึงจะยอมปล่อยฉันไป"น้ำเสียงเย็นชาแฝงไว้ด้วยความแข็งกร้าวของจี้ซือหานดังขึ้นจากข้านบนศีรษะของเธอ "ฉันต้องการให้เธอรักฉัน"เมื่อได้ฟังประโยคนี้ หัวใจของซูหว่านก็สั่นไหวน้อยๆ แต่ใบหน้ากลับเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ผู้หญิงในอ้อมกอดเขายังคงเงียบไม่พูดอะไร จี้ซือหานก็รู้แล้วว่าคำตอบของเธอคืออะไรเขาก้มหน้าลงแล้วถามเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ "ซูหว่าน เธอจะรักฉันไม่ได้สักครั้งเลยเหรอ?"รักเขาสักครั้ง ต่อให้แค่วันเดียวก็ยังดี ให้
ซูหว่านได้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น มองเขาด้วยความรู้สึกที่ยากจะเชื่อ "เขา...ยังไม่ตาย?"จี้ซือหานกำมือแน่น หลังจากที่พยายามกดความรู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจแตกสลายแล้วก็พยักหน้าลงเบาๆ "ยังไม่ตาย"เขาเห็นว่า ดวงตาที่เดิมทีไร้ความรู้สึกของเธอค่อยๆ เปล่งประกายออกมาหลังจากได้ยินคำว่ายังไม่ตายอย่างที่คิด มีเพียงซ่งซือเยว่ถึงจะทำให้เธอมีปฏิกริยาตอบสนองได้ ส่วนเขา ไม่ว่าจะทำอะไร เธอก็ไม่เคยสนใจเลยริมฝีปากบางของจี้ซือหานยกยิ้มขึ้นน้อยๆ ราวกับกำลังหัวเราะเยาะตัวเองหลังจากที่ซูหว่านได้ยินคำตอบแบบหนักแน่นจากปากของเขา ขอบตาของเธอก็ค่อยๆ แดงเรื่อขึ้นน้อยๆ "ไม่ใช่ว่าเขา..."ข่าวรายงานว่าเขาฆ่าตัวตายเพราะตรอมใจไปแล้ว ซานซานก็บอกว่าเขาตายแล้ว ทำไมถึง...จี้ซือหานตอบกลับมาประโยคหนึ่งอย่างเรียบเฉยว่า "ฉันช่วยเขาไว้"ดวงตาที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตาของซูหว่าน ฉายประกายของความประหลาดใจ เป็นจี้ซือหานที่ช่วยซ่งซือเยว่ไว้เหรอเธอค่อนข้างตกใจ ความรู้สึกแปลกประหลาดค่อยๆ เกิดขึ้นในใจของเธอ สุดท้ายก็พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า "ขอบคุณ"คำว่าขอบคุณ ยิ่งสร้างความห่างเหินระหว่างพวกเขามากขึ้นไปอีก จี้ซือหานฟังแล้วรู้สึ
หลังจากที่จี้ซือหานพาตัวของซูหว่านออกจากสนามบินก็ได้ขึ้นรถหรูคันหนึ่งไปซูหว่านนั่งอยู่ที่เบาะนั่งด้านหลัง ในตอนที่กำลังดึงเข็มขัดนิรภัยเตรียมจะคาดนั้นนิ้วมือเรียวยาวของจี้ซือหานก็คว้าเข็มขัดนิรภัยไปแล้วช่วยเธอคาดหลังจากที่คาดดีแล้ว เขาก็เหลือบดวงตาที่ยาวรีสวยราวดอกท้อของตัวเองขึ้นมามองที่ซูหว่านเมื่อเห็นใบหน้าที่สงบนิ่ง อีกทั้งร่างกายที่นั่งตัวตรงทื่อของเธอ ก็หันไปสั่งให้ซูชิงออกรถในทันทีหลังจากที่รถเคลื่อนตัวออกไป ซูหว่านก็หันหน้าออกไปมองทางหน้าต่างอย่างเงียบๆจี้ซือหานเองก็หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไรเช่นกันทั้งๆ ที่ทั้งคู่นั่งอยู่บนเบาะนั่งแถวเดียวกัน แต่เหมือนกับระหว่างกลางมีแม่น้ำสายใหญ่ขวางกั้น ช่างดูห่างเหินราวกับคนแปลกหน้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานเท่าไร จี้ซือหานก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเธอ...เธอนั่งชิดกับประตูรถ หน้าต่างถูกเลื่อนลงมาครึ่งบาน ลมจากภายนอกที่พัดเข้ามาเบาๆ ทำให้เส้นผมสั่นถูกพัดกระเจิงท่าทางตอนที่เธอหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ช่างดูสงบว่าง่าย เหมือนกับตอนที่เคยอยู่กับเขา ราวกับว่าไม่เปลี่ยนไปเลยจี้ซือหานที่มองเห็น
แต่จี้ซือหานกลับใช้มือข้างหนึ่งจับคางของเธอเอาไว้ บังคับให้เธอต้องหันมาสบตากับเขาผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ยังคงดูสูงส่งเหมือนในอดีต เขายังคงดูหล่อเหลาไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิดมีเพียงขอบตาใต้ดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นเท่านั้นที่ดูดำคล้ำขึ้น แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบกับหน้าตาของเขาเลยผมของเขาที่ถูกจัดทรงอย่างเรียบร้อยยิ่งทำให้เขาดูสูงส่งเกินเอื้อมเข้าไปอีก...เสื้อเชิ๊ตขาวภายใต้เสื้อสูท ถูกเขาปลดกระดุมออกสองเม็ด...คอเสื้อที่เปิดออกน้อยๆ เผยให้เห็นกระดูกไหปราร้าอย่างชัดเจน...ด้านล่างนั้นเป็นแผ่นอกแข็งแกร่ง และขายาวๆนี่เป็นครั้งแรกที่ซูหว่านได้มองเขาอย่างละเอียดหลังจากที่กลับมา ทั้งรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่ก็คล้ายว่าไม่เปลี่ยนไปเลยในตอนที่จี้ซือหานเห็นเงาร่างของตัวเองปรากฎอยู่ในดวงตาของเธอ เขาก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นน้อยๆ ก็มีแต่ในเวลานี้เท่านั้นที่เธอจะมีเขาอยู่ในสายตาเขาใช้มือคู่สวยของตัวเองลูบไปที่ผมสั้นของเธอเบาๆ "ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอชอบไว้ผมยาว"ขนตาของซูหว่านกระเพื่อมไหวน้อยๆ ที่เมื่อก่อนเธอชอบไว้ผมยาวก็เพราะว่าเขาชอบคนผมยาว เธอก็เลยไม่เคยที่จะตัดตอนนี้ถูกจิเหยียนโจวบังคับให้ต้อง
เธอเคยบอกว่าจะไม่มีทางเป็นมือที่สามของใครเด็ดขาด เขาจะทำเรื่องที่ทำให้เธอผิดหวังได้อย่างไรเขากอดเธอเอาไว้แน่นแล้วพูดความในใจออกไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ "ถ้าหากว่าเธอไม่กลับมา ตลอดชีวิตนี้ฉันก็คงไม่ยอมแต่งงานกับใคร"เมื่อซูหว่านได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป ความรังเกียจในสายตาถูกแทนที่ด้วยความตกใจ ราวกับคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความตั้งใจแบบนี้เธอรู้สึกตกใจมาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แล้วก็ไม่ได้ถามด้วยว่าทำไมสุดท้ายเขาถึงไม่ได้แต่งงานกับหนิงหว่านจี้ซือหานยกมือขึ้นมาลูบไปที่แก้มของเธอ "คนที่ฉันอยากแต่งงานด้วยมาตลอดก็คือเธอ"น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมแต่ก็แฝงไว้ด้วยความลึกซึ้งที่พยายามจะปกปิด ซูหว่านรู้สึกหวั่นไหวในใจ แต่ไม่นานความรู้สึกนั้นก็หายไปเพราะความไม่เชื่อจี้ซือหานอ้าปากบางเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรต่อแต่เสียงของซูชิงก็ดังขึ้นมาจากข้างหน้า "ประธานจี้ ถึงแล้วครับ"จี้ซือหานเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มองไปทางซูหว่านอย่างอาลัย จากนั้นก็กอดเธอแน่นอีกครั้งแต่ซูหว่านกลับใช้สีหน้าเรียบเฉยมองเขา ราวกับกำลังโทษที่เขาไม่ยอมรักษาคำพูดจี้ซือหานยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างขมขื่น จากนั้นก็พูดออกมาเบาๆ ว่า