บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 271 - บทที่ 280

เธอเคยบอกว่าจะไม่มีทางเป็นมือที่สามของใครเด็ดขาด เขาจะทำเรื่องที่ทำให้เธอผิดหวังได้อย่างไรเขากอดเธอเอาไว้แน่นแล้วพูดความในใจออกไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ "ถ้าหากว่าเธอไม่กลับมา ตลอดชีวิตนี้ฉันก็คงไม่ยอมแต่งงานกับใคร"เมื่อซูหว่านได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป ความรังเกียจในสายตาถูกแทนที่ด้วยความตกใจ ราวกับคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความตั้งใจแบบนี้เธอรู้สึกตกใจมาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แล้วก็ไม่ได้ถามด้วยว่าทำไมสุดท้ายเขาถึงไม่ได้แต่งงานกับหนิงหว่านจี้ซือหานยกมือขึ้นมาลูบไปที่แก้มของเธอ "คนที่ฉันอยากแต่งงานด้วยมาตลอดก็คือเธอ"น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมแต่ก็แฝงไว้ด้วยความลึกซึ้งที่พยายามจะปกปิด ซูหว่านรู้สึกหวั่นไหวในใจ แต่ไม่นานความรู้สึกนั้นก็หายไปเพราะความไม่เชื่อจี้ซือหานอ้าปากบางเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรต่อแต่เสียงของซูชิงก็ดังขึ้นมาจากข้างหน้า "ประธานจี้ ถึงแล้วครับ"จี้ซือหานเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มองไปทางซูหว่านอย่างอาลัย จากนั้นก็กอดเธอแน่นอีกครั้งแต่ซูหว่านกลับใช้สีหน้าเรียบเฉยมองเขา ราวกับกำลังโทษที่เขาไม่ยอมรักษาคำพูดจี้ซือหานยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างขมขื่น จากนั้นก็พูดออกมาเบาๆ ว่า

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคย ก็ทำให้ร่างของคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นตัวแข็งทื่อไปเขาค่อยๆ หันหน้ากลับมาช้าๆ มองมายังคนที่ยืนอยู่บนบันได...เธอสวมชุดเดรสยาวสีแดง ผมสั้น สายลมอ่อนโยนที่พัดผ่านเผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามใบหน้าในความทรงจำที่เขาเคยฝันถึงนับครั้งไม่ถ้วน ถึงแม้การแต่งตัวจะไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ใบหน้านั้นก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเขาทอดสายตามองผ่านแสงอาทิตย์ ผ่านทุ่งดอกไม้ ได้แต่มองเธออยู่อย่างนั้น แต่กลับไม่กล้าที่จะขยับตัวแม้แต่นิด ทำได้แค่มองดูอยู่ไกลๆ...เธอเคยปรากฎตัวด้วยวิธีนี้หลายครั้ง แต่ทุกครั้งตอนที่เขาวิ่งเข้าไปหาเธอ เธอก็จะหายไปตลอดคนที่อยู่ตรงหน้านี้เกรงว่าก็คงจะเป็นภาพลวงตาอีกตามเคย แตะต้องไม่ได้ เช่นนั้นก็อย่าไปรบกวนเธอ ให้เธอได้อยู่ตรงนี้นานๆ หน่อย..."ซือเยว่..."น้ำเสียงอ่อนหวานดังเรียกชื่อเขาขึ้นอีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกเหมือนฝัน...จนกระทั่งเมื่อเขาเห็นเธอค่อยๆ เดินลงจากบันได ผ่านทุ่งดอกไม้มายืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาถึงได้มีปฏิกริยาตอบสนองหนังสือที่ถืออยู่ในมือร่วงหล่นลงไปทันที เขาเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองช้าๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อสา

หลังจากที่เธอเหม่ออยู่นานก็ดึงสติกลับมาได้ ค่อยๆ มองไปที่ขาของเขา "คุณล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับขาของคุณ?"ซ่งซือเยว่มองไปตามสายตาของเธอแล้วจับไปที่ขาพิการของตัวเอง พูดออกมาเหมือนไม่ใส่ใจ "แผลจากการถูกยิงน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง"เมื่อซูหว่านได้ยินคำว่าแผลถูกยิงก็คิดไปถึงเรื่องที่เขาฆ่าตัวตายเพราะตรอมใจจนความรู้สึกผิดแสดงออกมาทางสีหน้า "หรือว่าตอนที่อยู่ต่อหน้าหลุมศพของฉัน คุณ..."ซ่งซือเยว่ส่ายหน้า ปฏิเสธว่า "ไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอไม่ต้องรู้สึกผิด"ซูหว่านไม่เชื่อ เธอขมวดคิ้วมุ่นแล้วพูดกับเขา "ซือเยว่ คุณกับฉันรู้จักกันมาตั้งหลายปี ยังมีเรื่องอะไรที่บอกฉันไม่ได้กัน?"พวกเขาเคยเป็นรักแรกของกันและกัน และเป็นครอบครัวเดียวกันมาหลายปี ความรู้สึกที่มีต่อกันมันลึกซึ้งจนแม้แต่กาลเวลาก็ไม่อาจจะลบเลือนได้ซ่งซือเยว่มองหน้าเธอเงียบๆ อยู่นาน ก่อนจะค่อยๆ พูดออกมาว่า "ในวันที่เจ็ด ฉันคิดจะตามเธอไป เป็นจี้ซือหานที่ห้ามฉันเอาไว้"เมื่อเขาพูดถึงตรงนี้ก็มองไปที่ซูหว่านโดยสัญชาตญาณ เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเธอยังเหมือนเดิมก็จึงพูดต่อ "เขาแย่งปืนในมือของฉันไป แต่ฉันตั้งใจที่จะตายไว้แล้ว ในระหว่างที่ยื้อยุดกัน

หลังจากเสี่ยวโยวเดินออกไป ซูหว่านก็อึ้งไปเล็กน้อย เธอไม่คาดคิดเลยว่าจี้ซือหานไม่เพียงแค่ช่วยซ่งซือเยว่เอาไว้ แถมเขายังหาคนมาช่วยดูแลซ่งซือเยว่อีกด้วยเมื่อเห็นว่าเธอเหม่อไป ซ่งซือเยว่ก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาวางตะเกียบในมือลงเบาๆ มองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน"หว่านหว่าน สามปีมานี้ จี้ซือหานได้ทำอะไรลงไปมากมายเพื่อที่จะให้ฉันมีชีวิตต่อไป...""เหมือนกับว่าเขากำลังใช้วิธีนี้ในการชดใช้ความผิด ถึงแม้ฉันจะไม่รู้แน่ชัดว่าเขากำลังชดใช้ความผิดอะไรก็ตามที แต่ฉันรู้ว่าเขารักเธอมาก"หลังจากที่ซ่งซือเยว่พูดสี่คำหลังจบก็เท่ากับเขาได้ชดเชยความเสียใจที่ไม่ได้สารภาพกับซูหว่านไปในตอนนั้นเรียบร้อยแล้วเขาถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็อดที่จะมองเธอไม่ได้ ราวกับอยากจะรู้ว่าเธอที่หายไปสามปียังมีความรู้สึกรักจี้ซือหานอยู่หรือไม่ซูหว่านหลุบสายตาลง หลังจากที่กลบเกลื่อนความรู้สึกในแววตาเรียบร้อยก็พูดกับเขาอย่างนุ่มนวล "ทั้งๆ ที่คุณก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่ทำไมหนังสือพิมพ์ถึงลงข่าวว่าคุณตายไปแล้วล่ะ?"เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขาโดยเลือกที่จะหนี เป็นเพราะยังมีจี้ซือหานอยู่ในใจหรือว่าปล่อยวางเขาได้แล้วกันแน่นะ...ซ่

เมื่ออลันเห็นว่าเธอขอบคุณตัวเอง ในใจก็ยิ่งรู้สึกผิด เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นเธอยังติดใจอยู่แต่อยู่ต่อหน้ากู้จิ่งเซิน ต่อให้จะมีเรื่องที่อยากจะบอกเธอมากมายแค่ไหน ก็ไม่รีบที่จะบอกออกไปหรอกหลังจากที่เธอใช้เวลาพูดคุยรำลึกความหลังกับซูหว่านไม่นาน ก็ไปตรวจอาการที่ขาของกู้จิ่งเซินให้ หลักๆ ก็ตรวจเรื่องกล้ามเนื้อลีบนี่แหละเส้นประสาทช่วงขาของเขาเสียไปหมดแล้ว คงจะยืนขึ้นอีกครั้งได้ยาก ตอนนี้แค่พยายามรักษาไม่ให้กล้ามเนื้อขาลีบจนเกินไปเท่านั้นหลังจากที่ตรวจเสร็จ ซูหว่านก็รีบดึงตัวเธอไปถามอย่างใจร้อนทันที "คุณหมอโจว ขาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง? จะสามารถยืนขึ้นได้เมื่อไร?"เธอกำลังจะบอกความจริง แต่คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นกลับกำมือข้างหนึ่งแล้วแกล้งทำเป็นไอออกมา จากนั้นก็ส่งสายตาเป็นสัญญาณบอกให้เธออย่าพูดอลันนวดที่หัวคิ้วทีหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมกู้จิ่งเซินต้องปิดบังซูหว่านด้วย หลังจากที่ลังเลอยู่สักพักจึงได้พูดกับซูหว่านว่า "เธอถามเขาเองเถอะ"เธอไม่อยากที่จะทำเรื่องช่วยปกปิดอาการป่วยแล้ว ต่อไปหากว่าเจอสถานการณ์แบบนี้ ก็โยนให้คนป่วยไปจัดการเองแล้วกันซูหว่านหันหน้ากลับไปมองซ่งซือเยว่ทีหนึ่ง เมื่