บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 291 - บทที่ 300

ซานซานพึ่งพูดจบสายตาก็เหลือบเห็นร่มสีดำในมือของเธอเธอมองร่มนั้นแล้วมองซูหว่านที่หน้าซีดเผือด แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาเรียกให้แม่บ้านเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ แล้วซับผมและใบหน้าที่เปียกฝนของเธอซับเสร็จก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "หว่านหว่าน เธอไปแช่น้ำร้อน ๆ ก่อน ฉันจะต้มน้ำขิงให้เธอ เดี๋ยวเธออกมาก็ดื่มได้แล้ว"พูดจบเธอก็ผลักซูหว่านไปยังห้องน้ำ แต่อยุ่ ๆ ซูหว่านก็ตาแดงก่ำขึ้นมา ใบหน้าเล้กเท่าฝ่ามือซีดเผือดซานซานเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็ปวดใจมาก "หว่านหว่าน จี้ซือหานพูดอะไรกับเธอใช่ไหม..."แม้ไม่รู้ว่าหลีงจากที่เธอถูกจี้ซือหานพาไปจะเจอกับอะไร แต่สามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้ซูหว่านกำลังเจ็บปวดมากเธออ้าแขนออกแล้วพูดกับเธอเสียงนุ่มนวล "หว่านหว่าน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ ถ้าเธอหมดหนทางก็มาซบลงตรงนี้..."เมื่อซูหว่านได้ยินแบบนั้น น้ำตาที่ฝืนกลั้นไว้ก็ทะลักออกมาทันทีเธอดผเข้าในอ้อมกอดเหมือนเด็กน้อย ทิ้งการป้องกันตัวและการสร้างภาพลงแล้วร้องไห้อฟูมฟายออกมา"ซานซาน ที่เขาบอกว่ารักฉัน มันเป็นความจริง..."ที่แท้แล้ว เขาเติบโตท่ามกลางสภาพแวดล้อมอันเลวร้ายที่แท้แล้ว ถ้าเขาใส่ใจสิ่

หลังจากที่จี้เหลียงชวนบล็อกและลบทุกอย่างออกจนเสร็จก็โยนโทรศัพท์ทิ้งออกไปจี้ซือหานที่กำลังเดินเข้ามาจากด้านนอกคฤหาสน์พอดี เมื่อเห็นโทรศัพท์อยู่บนพื้นจึงขมวดคิ้วลงเล็กน้อย"พี่รอง พี่กลับมาแล้วเหรอ?"จี้เหลียงชวนลุกขึ้นมาจากโซฟา เมื่อเห็นว่าจี้ซือหานมีเนื้อตัวเปียกปอน ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความกังวล "พี่รอง ทำไมพี่ถึงเปียกแบบนี้?"จี้ซือหานไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเขา แต่ถอดเสื้อสูทตัวนอกออกก่อนจะรับผ้าขนหนูที่คนรับใช้ส่งมาให้เขาเช็ดผมอย่างไม่ช้าไม่เร็วไปพร้อม ๆ กับถามจี้เหลียงชวน "ทำไมแกถึงมาอยู่บ้านของฉัน?"จี้เหลียงชวนถอนหายใจแล้วตอบออกมาอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย "วันหยุดมันน่าเบื่อเกินไปเลยมาหาพี่ดื่มสักแก้วสองแก้ว"จี้ซือหานเหลือบมองไปที่เขาหนึ่งครั้ง "น่าเบื่อก็ไปรับช่วงงานต่อกับเจ้าห้าที่แอฟริกาซะ"จี้เหลียงชวนได้ยินคำว่าแอฟริกาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา "พี่รอง พี่ห้าเขาผิวหนังหยาบหนาไม่กลัวแดดเผา แต่ผมไม่ได้นะ ใบหน้าของผมเป็นนั้นเป็นต้นทุนใช้สำหรับหาสาว ๆ นะ พี่จะมาตัดทางชีวิตของผมไม่ได้นะ..."เหตุผลหลัก ๆ คือเขาไม่ชอบรสชาติสาวแอฟริกาสักหน่อย ไม่เหมือนพี่ห้าที่ชอบรสจัดอีกอย่างการทำ

เมื่อผู้จัดการได้ยินคำพูดประโยคนี้ ใบหน้าสำนึกผิดก็เต็มไปด้วยความลำบากใจ "คุณชายถัง ผมจะโทรไปเร่งให้อีกสักรอบ กรุณารอสักครู่นะครับ..."หลังจากที่ผู้จัดการหมุนตัวเดินออกไปแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปเป็นความกังวลตั้งแต่สถานที่แห่งนี้มีการเปลี่ยนตัวเจ้าของ ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเรื่องอีก ใครจะไปคิดว่าวันนี้จะมีพวกคุณชายตระกูลร่ำรวยอำนาจล้นฟ้ามากันเขาอุตส่าห์ส่งคนมากกว่าครึ่งร้านมาเพื่อมาดูแลพวกเขา เดิมคิดว่ารายได้วันนี้คงจะเพิ่มขึ้นหลายเท่าแน่ ใครจะไปคิดว่าพวกเขาจะมาหาเรื่องในขณะที่ผู้จัดการกำลังแอบบ่นว่าวันนี้ซวยจริง ก็เห็นซานซานที่ใส่ชุดเดรสยาวเว้าหลังสีดำ เดินเข้ามาพร้อมกับรองเท้าส้นสูง"บอสครับ ในที่สุดบอสก็มาสักที พวกเขาบอกว่าถ้าหากบอสยังไม่มา จะสั่งปิดที่นี่ซะ!""ไม่ต้องกลัว"ซานซานพูดออกมาเสียงเรียบๆ อย่างไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด จากนั้นก็สาวเท้าเดินไปทางห้องรับรองวีไอพีเมื่อเปิดประตูเข้าไป มองเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ในมุมมืดๆ ข้างในห้อง สีหน้าของซานซานก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเดิมทีเธอคิดว่าก็คงจะเป็นพวกคุณชายลูกผู้ดีที่ว่างจัด จงใจมาหาอะไรสนุกๆ ทำแก้เบื่อเท่าน

ซูหว่านพยายามบังคับตัวเองให้สงบใจลง หยิบมือถือออกมาแล้วโทรหาตำรวจแต่ตำรวจกลับไม่ได้มาถึงเร็วขนาดนั้น อีกอย่างหลังจากที่ดับเครื่อง ภายในรถก็อบอ้าวมากไม่นานความรู้สึกเริ่มขาดอากาศหายใจก็ทำให้เธอเริ่มที่จะหายใจผิดปกติเมื่อเธอเห็นว่าตำรวจยังไม่มา ก็รีบโทรไปหาซานซานทันทีแต่ด้วยความที่ซานซานรีบไปจัดการเรื่องด่วนที่ไนท์คลับ จึงเผลอทำมือถือตกเอาไว้ในรถ ก็เลยไม่ได้รับโทรศัพท์ของเธอเช่นกันซูหว่านโทรไปหลายสาย แต่ก็ไม่มีคนรับ ก็เลยเลิกโทร...เธอใช้ดวงตาแดงก่ำอย่างอัดอั้นใจมองไปยังประตูคฤหาสน์ที่ปิดสนิท ไม่มีใครออกมาช่วยเธอเลยสักคนด้วยการขาดออกซิเจนและอากาศหายใจรุนแรง ทำให้เธอรู้สึกโมโหจัดเธอยกมือถือในมือขึ้นมา แล้วทุบไปที่กระจกรถอย่างแรง ครั้งแล้วครั้งเล่าจนหน้าจอแตก แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้เธอไม่เคยรู้สึกโกรธมากเหมือนตอนนี้มาก่อน ความโกรธนั้นทำให้เธอกัดฟัน ทุ่มเทสุดกำลังที่จะทุบลงไปจิเหยียนโจวที่นอนฟุบดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดที่ชั้นหนึ่งอยู่ตรงราวระเบียง แต่ก็ไม่คิดที่จะไปเปิดประตู เพียงแค่มองดูอยู่เฉยๆซูหว่านทุบจนหน้าจอมือถือแตก แต่กระจกรถก็ยังอยู่ดีเหมือนเดิม...เธอเหนื่อยจน

เมื่อซูหว่านได้ยินคำว่ากลับบ้าน เธอก็รู้สึกขบขันขึ้นมาอย่างที่สุด "นั่นเป็นบ้านของคุณ ไม่ใช่บ้านของฉัน"เธอไม่มีบ้าน ไม่มีตั้งแต่เล็กจนโต เดิมคิดว่าหาตัวพี่สาวเจอเธอก็จะมีบ้าน แต่คนตรงหน้าที่บอกว่าจะเป็นพี่เขยของเธอ กลับขังตัวเธอเอาไว้ในรถเนื่องจากเธอกลับบ้านไม่ตรงเวลา คิดจะทำให้เธอขาดอากาศหายใจตาย แล้วเธอจะกลับบ้านกับเขาอีกได้ยังไง...เมื่อจิเหยียนโจวเห็นว่าเธอไม่ยอมกลับ ก็พูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจว่า "นั่นเป็นบ้านที่ฉันซื้อให้กับพี่สาวของเธอ เป็นบ้านของเขา และก็เป็นบ้านของเธอด้วย"รอยยิ้มที่มุมปากของซูหว่านยิ่งเย็นชาขึ้นอีก "เพื่อที่จะหนีไปจากคุณ พี่สาวของฉันยอมที่จะจบชีวิตของตัวเอง นั่นก็หมายความว่าเขาไม่ได้รักคุณเลย ทั้งบ้าน รถพวกนั้นล้วนไม่ใช่ของพี่ เป็นคุณที่คิดเองเออเอง ยัดเยียดทุกอย่างให้กับเขา!"จิเหยียนโจวสีหน้าเคร่งขรึม แววตาปรากฏร่องรอยความดุร้าย "ถ้าหากเขาไม่รักฉัน ทำไมถึงได้พยายามตามจีบฉันมาเป็นสิบปี เป็นเขาที่หักหลังฉันหลังจากที่เราเป็นแฟนกันแล้ว เขาทิ้งฉัน ก็เลยคิดหาวิธีหนีไปจากฉัน แต่พวกเธอกลับโทษทุกอย่างนี้ให้เป็นความผิดของฉัน!"ซูหว่านอึ้งไป คิดไม่ถึงว่าพี่สาวของเธอ