แชร์

บทที่ 295

เมื่อซูหว่านตื่นขึ้น ก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว ดวงตาที่ร้องไห้ของเธอนั้นบวมและเเดงมาก

เธอยกมือขึ้นและขยี้ตาของเธอ เมื่อเธอลืมอีกครั้ง ทันใดนั้นภาพก็เบลอเล็กน้อย

เธอนั่งเหม่อที่ข้างเตียงและผ่อนคลายเป็นเวลานานก่อนที่สายตาของเธอจะกลับมาโฟกัสอีกครั้ง...

หลังจากมองเห็นชัดเจนแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งข้อความถึงจอร์จ

[คุณหมอจอร์จ ดวงตาของฉันเบลออีกแล้วค่ะ]

ทางจอร์จไม่ได้ตอบเร็วขนาดนั้น เธอจึงวางโทรศัพท์ ดึงผ้าห่มออกแล้วลุกลงจากเตียง

เมื่อเธอผลักประตูห้องและลงไปชั้นล่าง เธอเห็นจิเหยียนโจวนั่งเเละซานซานนั่งจ้องหน้ากันอยู่ในห้องรับเเขก

เธอเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่จิเหยียนโจวยังอยู่ที่นี่

เธอถอนหายใจลึก ๆ เดิมทีเธอต้องการพาซานซานไปหาซ่งซือเยว่วันนี้ แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว คงจะไปไม่ได้เเล้ว

เมื่อซานซาน เห็นว่าเธอตื่นแล้ว ก็รีบลุกขึ้นเดินไปหาเธอแล้วถามเธออย่างอ่อนโยน ๆ ว่า "หว่านหว่าน หิวไหม เดี๋ยวฉันไปอุ่นอาหารให้"

ขณะที่ซูหว่านกำลังจะกลับ เสียงที่พูดส่ง ๆ ของจิเหยียนโจวก็ดังมาจากด้านหลังของทั้งสองคน "ถึงเวลากลับบ้านแล้ว"

ซานซานห
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application
ความคิดเห็น (1)
goodnovel comment avatar
พี่ชอบขอ น้องชอบเบิ้ล
อยากให้จี้เหลียงชวนเข้าหาหวานหว่านในโดยปิดบังตัวเองในสถานะของคุณเย่จัง แค่คุยกันในโทรศัพย์ก็ได้
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status