บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 301 - บทที่ 310

หว่านรู้สึกชาไปทั้งหัว แต่ก็พยายามรวบรวมความกล้าพูดกับเขาว่า "คุณจิ ฉันกลัวคุณมาก ขอไม่ไปกับคุณได้ไหมคะ?"ต่อให้ดวงตาของเธอจะบอดไปชั่วขณะ แต่เธอก็ไม่อยากจะกลับไปกับจิเหยียนโจวเธอกลัวว่าจะถูกเขาขังเอาไว้ในรถ ทำให้เธอต้องสัมผัสกับความรู้สึกใกล้ตายอีกเมื่อจิเหยียนโจวเห็นร่องรอยของความหวาดกลัวในดวงตาที่ไม่อาจโฟกัสได้ของเธอ สายตาของเขาก็ว้าวุ่นขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เขาจ้องมองซูหว่านอยู่สักพัก ก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ "กลับไปก่อน ค่อยว่ากัน"เมื่อซูหว่านได้ยินคำนี้ ก็รู้ว่าคงจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้วเธอไม่ดื้อดึงอีกต่อไป หลังจากที่ยื่นมือออกไปแล้วก็ปล่อยให้เขาพาตัวเองกลับไปบนรถที่เธอเกือบจะขาดอากาศหายใจเมื่อกี้ตามใจจากนี่ไปที่คฤหาสน์ใกล้มาก ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที รถก็หยุดวิ่งลงแล้วจิเหยียนโจวดึงแขนของเธอ พาเธอไปส่งที่ห้องนอน จากนั้นก็ไปหยิบยามาให้เธอกล่องหนึ่ง"นี่เป็นยาที่จอร์จไว้รักษาดวงตาของเธอ ฉันกลัวว่าเธอจะหนีไปก็เลยไม่ได้ให้เธอ"มิน่าจู่ๆ ดวงตาของเธอถึงได้มองไม่เห็นที่แท้ก็เป็นเพราะเขาเอายาไปซ่อน จงใจไม่ให้เธอได้กินยาตามเวลาซูหว่านบีบฝ่ามือของตัวเองอีกครั้ง คว

เมื่อซูหว่านนึกย้อนไปถึงรายละเอียดพวกนี้ จู่ๆ เธอก็รับรู้ได้ถึงความรักของเขาแต่ว่าสำหรับเธอในตอนนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันสายไปแล้ว...เธอพยายามดึงความคิดของตัวเองกลับมาอยู่กับปัจจุบัน ออกจากไลน์ กำลังคิดจะโทรไปหาซานซาน...แต่ยังไม่ทันจะได้โทรออกไป จอร์จก็ดันโทรเข้ามาหาเธอซะก่อน "คุณซู คุณไม่ได้กินยาตามเวลาเหรอครับ?"เมื่อซูหว่านได้ยินเขาถามมาแบบนี้ ก็ถอนหายใจอย่างจนใจ "จอร์จ จิเหยียนโจวกลัวว่าฉันจะหนีก็เลยไม่ให้ให้ยากับฉันน่ะ"ทางจอร์จที่ได้ยินก็เงียบไปหลายวิ จากนั้นก็กัดฟันพูดอย่างแค้นเคือง "ผมจะไปหาเขา"ซูหว่านยังอยากจะถามอยู่เลยว่ายาพวกนี้สามารถหาซื้อจากในประเทศได้ไหม แต่จอร์จก็วางโทรศัพท์ไปซะก่อนเขาเพิ่งจะวางไป ซานซานก็โทรเข้ามาทันที "หว่านหว่าน ทำไมมือถือของเธอถึงปิดตลอดเลย"เมื่อคืนตอนที่เธอออกมาจากไนท์คลับก็เลยเวลาเที่ยงคืนมาแล้ว พอเห็นสายที่ไม่ได้รับจากหว่านหว่าน ก็รีบโทรกลับไปเลย แต่กลับติดต่อไม่ได้เธอกลัวว่าหว่านหว่านจะเกิดเรื่อง ก็เลยขับรถไปที่คฤหาสน์ของจิเหยียนโจว คนใช้บอกว่าหว่านหว่านเข้านอนไปแล้ว เธอถึงได้กลับบ้านไปอย่างวางใจพอวันนี้ตื่นมาตอนเช้าก็โทรหาเธออ

หลังจากที่เขาพูดจบก็เก็บหนังสือสัญญา แล้วลุกเดินขึ้นบันไดไป ไม่มองซูหว่านอีกเลยแม้แต่น้อยแต่ซูหว่านกลับตกใจจนใจสั่นเพราะคำพูดของเขา เธอรีบหยิบมือถือออกมาแล้วเดินออกไปโทรศัพท์หาจอร์จที่นอกคฤหาสน์เมื่อจอร์จได้ยินดังนั้นกลับหัวเราะออกมา "คุณซู คุณวางใจเถอะครับ หากว่าเขาจะฆ่ากั่วกัวก็คงฆ่าไปนานแล้ว ไม่ต้องรอจนถึงตอนนี้หรอก"ซูหว่านถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วก็ถามเรื่องเกี่ยวกับเด็กน้อยต่ออีกหน่อยจอร์จเอาก็ไม่รู้อะไรมาก บอกเพียงแค่ว่าเป็นลูกของชูยีกับชนชั้นขุนนางอังกฤษคนหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้บอกอะไรมากอีกเมื่อซูหว่านได้ยินว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชนชั้นขุนนาง ก็เกรงว่าเรื่องนี้คงมีลับลมคมในบางอย่างจึงได้ได้ถามอะไรออกไปอีก ได้แต่พูดอย่างเป็นห่วง "แล้วกั่วกัวป่วยเป็นอะไรเหรอคะ?"จอร์จพูดอย่างสบายๆ ว่า "ไม่ได้ป่วยหรอก ผมจงใจหลอกเขา ก็เขาเก็บยาคุณไว้ไม่ใช่เหรอ ผมก็จะหาเรื่องให้เขาได้เหนื่อยสักหน่อย"ซูหว่านตกใจนิดหน่อยจากนั้นก็ยิ้มออกมา "คุณหมอจอร์จ คุณหลอกเขาแบบนี้ไม่กลัวว่าหลังจากเขากลับไปถึงจะกล่าวโทษคุณเหรอ?"จอร์จพูดอย่างไม่สนใจ "ผมไม่เพียงไม่กลัว ผมยังจะพยายามหาทางรั้งให้เขาอยู

ผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยนที่นั่งอยู่บนรถเข็นค่อยๆ หลังหน้ากลับมา เมื่อเห็นซานซาน ใบหน้าหล่อเหลาก็ปรากฎรอยยิ้มอบอุ่นขึ้นมา"พี่ซานซาน..."เมื่อได้ยินคำเรียกขานที่คุ้นเคย ซานซานถึงได้กล้าที่จะเดินเข้าไป คนตรงหน้าก็คือซ่งซือเยว่ที่เธอเห็นเขาเป็นน้องชายแท้ๆ มาตั้งแต่เด็กน้ำตาของเธอไหลลงมาไม่หยุด แต่ก็พยายามเชิดหน้าเอาไว้ เดินไปอยู่ตรงหน้าของซ่งซือเยว่ ร้องไปพลางก็ต่อว่าเขาไปพลาง"เจ้าคนบ้า ยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่รู้จักส่งคนมาบอกข่าวพี่บ้าง!""ให้พี่ต้องไปสวดมนต์อ้อนวอนขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่วัดทุกวัน ขอให้พวกท่านมอบครอบครัวทั้งสองคนของพี่กลับคืนมา"นายไม่รู้หรือไงว่าพี่นั่งคุกเข่าจนเข่าบวม ตาก็บวมเพราะร้องไห้หนัก จนแทบจะตาบอดแล้ว...คำพูดของซานซาน ทำให้ซูหว่านรู้สึกอยากร้องไห้ตาม ซานซานทำเพื่อพวกเธอมามากขนาดนี้ ต่อให้ตอบแทนทั้งชีวิตก็ไม่พอดวงตาที่สดใสของซ่งซือเยว่เองก็อดที่ค่อยๆ แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ ตามพี่สาวที่คอยดูแลเขามาตั้งแต่เด็กๆ ตรงหน้าคนนี้เช่นกัน..."พี่ซานซาน ขอโทษนะ เป็นผมที่ไม่ดีเอง..."แต่ซานซานกลับส่ายหัว "ไม่โทษนายหรอก พี่รู้ว่านายก็ถูกสถานการณ์บังคับเหมือนกัน"หว่านหว่านบอกว

ซ่งซือเยว่ยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่น บุญคุณในการช่วยชีวิต ไม่ใช่ให้ของขวัญชิ้นใหญ่แล้วจะหายกันสักหน่อยเขาช้อนดวงตาแดงเรื่อของตัวเองขึ้นมา มองไปที่ซูหว่านที่ยืนอยู่ข้างๆ...เขารู้ดีว่าสิ่งที่จี้ซือหานต้องการตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ก็แค่เธอเท่านั้น...แต่ที่เขาต้องการ ก็แค่เธอเท่านั้นเช่นกัน หากเลือกที่จะปล่อยมือ แล้วเขาควรจะทำอย่างไร...หลังจากที่ซูหว่านกดความรู้สึกหนักอึ้งในใจของตัวเองลงไปก็หันไปพูดกับซ่งซือเยว่ว่า "ฉันเคยให้สัญญากับนายว่าจะดูแลนายไปชั่วชีวิต คำสัญญานี้ไม่เปลี่ยนไปง่ายๆ หรอก ดังนั้นซือเยว่ นายอย่าได้คิดมากเลย..."ซานซานมองไปที่ซูหว่านอย่างตกใจ ราวกับคิดไม่ถึงว่าเธอจะเคยให้สัญญาแบบนี้กับซ่งซือเยว่มาก่อน...นิ้วมือเรียวยาวของซ่งซือเยว่พยายามกดลงไปที่ขาสองข้างที่ไร้ความรู้สึกของเขา สภาพจิตใจที่ใกล้จะแตกสลาย ทำให้เขาไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับพวกเธออีกเขาหันหน้ากลับมาพูดกับเสี่ยวโยวว่า "ผมเหนื่อยแล้ว ช่วยเข็นผมกลับไปหน่อย..."เสี่ยวโยวแอบรู้สึกว่าเพราะคำพูดของเธอทำให้พวกเขาเกิดช่องว่างระหว่างกัน แต่ก็ไม่รู้เหตุผลโดยละเอียดเธอจึงทำได้แค่หันไปยิ้มขอโทษกับซูหว่า