แชร์

บทที่ 292

ซานซานพึ่งพูดจบสายตาก็เหลือบเห็นร่มสีดำในมือของเธอ

เธอมองร่มนั้นแล้วมองซูหว่านที่หน้าซีดเผือด แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา

เรียกให้แม่บ้านเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ แล้วซับผมและใบหน้าที่เปียกฝนของเธอ

ซับเสร็จก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "หว่านหว่าน เธอไปแช่น้ำร้อน ๆ ก่อน ฉันจะต้มน้ำขิงให้เธอ เดี๋ยวเธออกมาก็ดื่มได้แล้ว"

พูดจบเธอก็ผลักซูหว่านไปยังห้องน้ำ แต่อยุ่ ๆ ซูหว่านก็ตาแดงก่ำขึ้นมา ใบหน้าเล้กเท่าฝ่ามือซีดเผือด

ซานซานเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็ปวดใจมาก "หว่านหว่าน จี้ซือหานพูดอะไรกับเธอใช่ไหม..."

แม้ไม่รู้ว่าหลีงจากที่เธอถูกจี้ซือหานพาไปจะเจอกับอะไร แต่สามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้ซูหว่านกำลังเจ็บปวดมาก

เธออ้าแขนออกแล้วพูดกับเธอเสียงนุ่มนวล "หว่านหว่าน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ ถ้าเธอหมดหนทางก็มาซบลงตรงนี้..."

เมื่อซูหว่านได้ยินแบบนั้น น้ำตาที่ฝืนกลั้นไว้ก็ทะลักออกมาทันที

เธอดผเข้าในอ้อมกอดเหมือนเด็กน้อย ทิ้งการป้องกันตัวและการสร้างภาพลงแล้วร้องไห้อฟูมฟายออกมา

"ซานซาน ที่เขาบอกว่ารักฉัน มันเป็นความจริง..."

ที่แท้แล้ว เขาเติบโตท่ามกลางสภาพแวดล้อมอันเลวร้าย

ที่แท้แล้ว ถ้าเขาใส่ใจสิ่
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status