All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 251 - Chapter 260

เขาค่อย ๆ หันศีรษะกลับไปมองร่างเล็ก ๆ อันบอบบางที่ยืนอยู่ใต้โคมไฟริมถนนเธอเป็นคนที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดสามปี เพียงแค่เธอเรียกเบาๆ ก็เพียงพอที่จะทําให้เขาปล่อยวางทุกอย่างและวิ่งเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วแต่เขาก้าวออกไปแค่ก้าวเดียว เธอก็ถอยหลังไปสามก้าว..."อย่าเข้ามาอีกเลย"ไม่มีอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าของเธอ มีเพียงความสงบราบเรียบเท่านั้น"สิ่งที่ฉันควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว ต่อไปกรุณาอย่ามารบกวนฉันอีก"เขาคิดว่าที่เธอเรียกเขาไว้เพราะอยากรั้งเขา คิดไม่ถึงว่าจะบอกให้เขาเลิกตามตื๊อเธอใบหน้าหล่อเหลาของจี้ซือหานบัดนี้ขาวซีด ความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาทั่วร่าง ทําให้เขาหายใจลําบากยิ่งนักแต่เธอกลับไม่สนใจความรู้สึกของเขา พอพูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปในวิลล่าทันทีเมื่อมองแผ่นหลังที่จากไปอย่างเด็ดเดี่ยว ร่างกายสูงใหญ่กํายําของจี้ซือหานพลันหมดแรงขึ้นมาอย่างเฉียบพลันซูชิงที่ยืนรออยู่ที่ไกล ๆ เมื่อเห็นเขากําลังจะล้มลง ก็รีบเข้ามาประคองเขาไว้"ประธานจี้ คุณไม่เป็นไรนะครับ?"จี้ซือหานไม่ตอบ ความเจ็บปวดที่เสียดแทงกระดูกทําให้เขาปวดหัวยิ่งนักเขาเอนหลังพิงประตูรถ เอียงหน้ามองซูชิง "เอายามาให้ฉัน

สิ่งที่จี้ซือหานเคยทํากับเธอเป็นเพียงหนึ่งในสิบของสิ่งที่เขาเคยทํากับพี่สาวนี่หรือคือเหตุผลที่พี่สาวรีบจบชีวิตเพื่อหนีเขา?จิเหยียนโจว... เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่?ซูหว่านมองเงาหลังที่โดดเดี่ยวนั้น เมื่อหายลับไปจากห้องรับแขก ก็ยกมือขึ้นลูบหัวใจตัวเองชั่วชีวิตนี้ของพี่สาว ใช้ชีวิตอย่างลําบากยากแค้นยิ่งกว่าเธออีกใช่ไหม?ซูหว่านถอนหายใจหนัก ชูยีได้จากโลกนี้ไปแล้ว หาคําตอบนี้ไม่ได้อีกแล้วหลังจากเธอนั่งอยู่บนโซฟาเป็นเวลานาน เธอก็ลุกขึ้นและกลับไปที่ห้องนอน เมื่อเปิดหน้าต่าง เธอก็เห็นว่ารถโคนีเซกที่ชั้นล่างยังไม่ได้ขับออกไปขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย หลังจากเย็บแผลที่ฉีกขาดจากก้นบึ้งของหัวใจให้แน่นแล้ว ก็ปิดหน้าต่างและปิดผ้าม่าน ปิดกั้นรถคันนั้นจากสายตาโดยสิ้นเชิงไม่รู้ว่าเป็นเพราะอิทธิพลของเขาหรือเปล่า เธอถึงได้ฝันร้ายทั้งคืนความผิดหวังต่อเขานับครั้งไม่ถ้วน ความสิ้นหวังที่ถาโถมเข้ามา ความเสียใจก่อนกำลังจะตาย...ล้วนได้ปรากฏในความฝันทั้งหมด ทรมานจนเธอนอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน พอตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือฟ้าก็สว่างแล้วสิ่งแรกที่เธอทําเมื่อตื่นนอนคือ เปิดผ้าม่านออกตามความเคยชิน พอกวาดสายตา

ซูหว่านกลับไปที่ห้องนอน เห็นจิเหยียนโจวยังไม่ขึ้นมาห้ามเธอ ในใจก็รู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อยจิเหยียนโจวจะกลับอังกฤษ เพราะตอนที่ทานมื้อเช้า เธอไม่ยอมเป็นตัวแทนของพี่สาวเขารู้ว่าเธออยากอยู่ต่อ จึงทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเพื่อเสนอเงื่อนไข และทำให้เธอจำนนเธอจะยอมไปเป็นตัวแทนให้คนอื่นได้ยังไงกัน จึงจงใจทำเหมือนไม่เป็นไร เพื่อให้จิเหยียนโจวล้มเลิกความคิดนี้ซะแต่เห็นได้ชัดว่าสำหรับจิเหยียนโจวแล้ว อำนาจอยู่ในมือของเขา ไม่ว่าตนเองจะไกล่เกลี่ยกับเขาอย่างไร เขาก็ไม่สนใจซูหว่านรู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย นั่งลงบนเตียง หดตัวแล้วซุกหัวลงไปในอ้อมแขนตัวเองจิเหยียนโจวที่เดินเข้ามาจากข้างนอก เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็เชิดคางขึ้นมาเชิงยั่วโมโหเล็กน้อย "จะเก็บของไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังไม่เริ่มล่ะ?"ซูหว่านได้ยินเสียงของเขา ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ เธอกัดฟันและจ้องมองเขา "รอเดี๋ยว"จิเหยียนโจวเห็นเธอทุกข์ใจแบบนี้ก็อารมณ์ดีมาก เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว "กลับอังกฤษกับฉัน ก็ไม่ต้องเป็นตัวแทนของชูยีอีกต่อไปแล้ว"จี้ซือหานรักเธอขนาดนี้ อยู่ในประเทศก็มีแต่จะวุ่นวายมากยิ่งขึ้น ถึงเวลาแย่งกันจริง ๆ คงเสียแรงมาก

ซูหว่านอุ่นใจขึ้นมา ซานซานก็เป็นแบบนี้ตลอด ยอมทุ่มเทให้เธอทุกอย่างไม่ใช่แค่พี่สาวที่แสนดีของเธอ แต่ยังเป็นแสงสว่างในความมืดมิดของเธออีกด้วยจะปล่อยให้คนอบอุ่นแบบนี้ไปเสี่ยงอันตรายกับเธอที่อังกฤษได้ยังไง?"ความสัมพันธ์ของฉันกับจิเหยียนโจวซับซ้อนเกินไป ไม่รู้ว่าอนาคตจะกลายเป็นแบบไหน ฉันไม่อยากให้เธอไปเสี่ยงอันตรายกับฉัน""ฉันรู้ว่าเธอกังวลอะไร แต่ว่าหว่านหว่าน..."ซานซานมองซูหว่านแล้วพูดอย่างมั่นคง "ฉันเหลือเธอเป็นญาติเพียงคนเดียวแล้ว ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนที่นั่นก็คือบ้านของฉัน"ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนที่นั่นก็คือบ้านของฉัน ประโยคนี้ทำให้ซูหว่านกลั้นน้ำตาไหวจนทะลักออกมาซานซานยกมือตบหลังเธอเบาๆ "หว่านหว่านคนดี ไม่ต้องร้องนะ ฉันยังไม่เคยไปอังกฤษเลย ถือว่าไปเปิดหูเปิดตาแล้วกัน"ซูหว่านอยากเปลี่ยนใจเธอแต่อยู่ๆ ซานซานก็โพล่งออกมา "เกือบลืมเลย การศึกษาฉันไม่สูงพูดภาษอังกฤษได้แค่ไม่กี่คำอย่าง สวัสดี ขอบคุณอะไรพวกนี้ แล้ววันหลังจะคุยกับฝรั่งยังไงล่ะเนี่ย?"เธอพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ถ้าใช้แค่ภาษามือ คนต่างชาติพวกนั้นจะรู้เรื่องไหมนะ?"ตอนแรกซูหว่านกำลังร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล แต่เมื่อได

จี้ซือหานหัวเราะอย่างเยือกเย็น ดวงตาเย็นชาและห่างเหินคู่หนึ่งเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยตัวเองเขากดความเจ็บปวดที่อึดอึดในหัวใจของเขา เเล้วหยิบแก้วขึ้นมาและดื่มอีกครั้งลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ขยับไปมา เขาใช้วิธีกลืนความเจ็บปวดเหล่านั้นลงไปพร้อมกับไวน์แต่ไวน์ก็ไม่สามารถหยุดความเจ็บปวดนั้นได้ จี้ซือหานวางแก้วของเขา ลุกขึ้นและเดินโซเซไปทางชั้นสอง...เมื่อมองดูเเผ่นหลังที่เย็นชาและโดดเดี่ยวนั้น จู่ ๆ จี้เหลียงชวนก็รู้สึกว่าสิ่งที่ปู่ของเขาพูดนั้นถูกต้อง ความรักเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะไปยุ่งกับมันดันเป็นพี่ีรองที่ถูกสอนแต่เด็กว่าอย่าหวั่นไหวกับอะไรง่าย ๆ กลับกลายเป็นคนที่หวั่นไหวมากที่สุด แต่กลับเป็นเขาที่เลือกที่จะเฉยเมยต่อความรักจี้เหลียงชวนเล่นกับแก้วไวน์และจ้องมองไปที่ซูชิง ซึ่งมีสีหน้าเป็นกังวลเช่นกัน "พี่ีรองของฉันรู้ว่าคุณซูยังมีชีวิตอยู่ แต่เขายังคงหดหู่และไม่มีความสุข ไม่ใช่ว่าไปขอเขาคืนดี เเต่ถูกปฏิเสธมาหรอกนะ?"ซูชิงถอนสายตาที่เป็นกังวลของเธอออกและพยักหน้าไปทางจี้เหลียงชวน "ดูเหมือนว่าคุณซูจะผิดหวังกับประธานจี้เเล้ว"เขาก็ไม่ได้บอกว่าคุณซูไม่รักประธานจี้ แต่เขารู้สึกเสมอว่าเธอเคยรั