บทที่ 257

ซานซานสวมกระโปรงยาวสีดำเผิดหลัง สะพายกระเป๋าแบรนด์นั่งบนโซฟา สำรวจสภาพแวดล้มรอบ ๆ คฤหาสน์

เมื่อเห็นซูหว่านเดินลงจากบันไดวนลงมาก็รีบลุกขึ้นจากโซฟา จะเดินไปหาเธอแต่ซูหว่านกลับเร็วกว่า

"เธอช้า ๆ หน่อย เดี๋ยวก็ล้มหรอก"

ซานซานประคองเธอไว้แล้วลูบผมสั้นเธออย่างอ่อนโยน "เมื่อก่อนไว้ผมยาวตลอด ตอนนี้ตัดผมสั้นแล้วดูสดใสขึ้นเยอะนะ"

ซูหว่านแม้จะมีความทุกข์ในใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกให้ซานซานเห็น "เมื่อก่อนป่วยออด ๆ แอด ๆ มาตลอด ตอนนี้ดูสดใสขึ้นก็ดีแล้วล่ะ"

ซานซานยิ้มอย่างซึ้งใจ "เธอคิดแบบนี้ได้ก็ดีแล้ว"

ซูหว่านยิ้มตอบ "ซานซาน เธอกินข้าวเช้ารึยัง?"

ซานซานพยักหน้าตอบ "กินแล้ว"

เธอพูดจบก็หันมองซ้ายขวาถามซูหว่าน "คุณจิคนนั้นล่ะ?"

ซูหว่านเงยหน้ามองไปทางห้องนอนชั้นสอง "คงกำลังเป็นเด็กหลายบุคคลิกอยู่มั้ง"

ซานซานผงะไปอย่างไม่เข้าใจ กว่าเธอจะเข้าใจซูหว่านก็ลากเธอเดินออกไปที่สวนข้างนอกแล้ว

"เมื่อกี้เธอด่าจิเหยียนโจวว่า เป็นผู้ป่วยโรคจิตหลายบุคลิกใช่ไหม?"

ซูหว่านพยักหน้าลากเธอมานั่งลงบนโซพาตัวน้อย

สาวใช้ยกกาแฟและของขวัญมาเสิร์ฟวางไว้หน้าซานซานทันที

ซานซานบอกขอบคุณกับสาวใช้แล้วถามซูหว่านอย่างไม่เข้าใจ