บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 231 - บทที่ 240

"หว่านหว่านอะไรกัน นามสกุลของฉันคือชู ไม่ใช่หว่าน คุณทำผิดก็อย่ามาใช้ข้ออ้างแย่ ๆ ว่าจําคนผิดเพื่อแก้ตัว!"ซูหว่านผลักมือเขาออกแล้วถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กําโทรศัพท์แน่น เอามือกอดอก เชิดคางขึ้นพลางชําเลืองมองเขาสีหน้าของเธอโอ้อวดยิ่งนัก น้ำเสียงพูดจาโอหัง แตกต่างจากซูหว่านที่เคยอ่อนโยนและเชื่อฟังราวกับเป็นคนละคนแต่หน้าตาที่สลักอยู่ในไขกระดูกนั้น กลับเหมือนกันเป๊ะ แค่แต่งหน้าแบบโทนผู้ใหญ่เท่านั้นใบหน้าหล่อเหลาของจี้ซือหานเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เห็นได้ชัดว่าเป็นซูหว่านของเขาเขายกมือขึ้น อยากจะไปสัมผัสใบหน้าของเธอเธอกลับแหงนคอไปข้างหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการสัมผัสของเขา"คุณผู้ชาย ถ้าคุณยังทําตัวเหลวไหลอีก ฉันจะเรียกคนแล้วนะ!"จี้ซือหานก้มหน้าลงเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำ มองเธออย่างพินิจพิเคราะห์"เธอกําลังโทษฉันอยู่ใช่ไหม?"น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความจนใจ ราวกับมีความเศร้าที่นับไม่ถ้วนขนตาของซูหว่านขยับเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับสงบนิ่งมาก เมื่อมองดูเขา ดวงตานั้นไม่มีระลอกคลื่นแม้แต่น้อย"ฉันไม่รู้ว่าคุณกําลังพูดอะไรอยู่"เธอยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากแดงที่ถูกจูบจนบวมแดงของตัวเอง แล้วถลึงตาใส

จี้ซือหานชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดตาของซูหว่าน แล้วก้มหน้าลงจูบเธอต่อเมื่อจิเหยียนโจวเห็นเข้าก็ต้องกลอกตา เขาผลักประตูรถออกอย่างรําคาญแล้วเดินไปที่หน้ารถสปอร์ตเขาก้มตัวลงเคาะหน้าต่างรถ "ชูยี คุณลงมาเดี๋ยวนี้"ซูหว่านได้ยินเสียงของจิเหยียนโจวก็อึ้งไปครู่หนึ่งแล้วผลักผู้ชายที่กดจูบเธอออกทันทีลมหายใจของเธอค่อนข้างยุ่งเหยิง เธอพูดกับจี้ซือหานอย่างเย็นชาว่า "เปิดประตู สามีฉันมาแล้ว!"จี้ซือหานตัวแข็งทื่อ เลื่อนสายตาออกจากใบหน้าของเธอ แล้วยกขนตาหนาขึ้นมองผู้ชายที่อยู่นอกรถอย่างช้า ๆเขาสวมชุดสูทสีเทา สะอาดและสง่างาม หน้าตาสวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายสูงส่งและเย็นชาออกมา ดูเป็นคนมีความสามารถเขาไม่สนใจหน้าตาของผู้ชาย เขาสนใจคือที่ผู้ชายเมื่อกี้เรียกไม่ใช่ซูหว่าน แต่เป็นชูยี ซึ่งทําให้เขาโกรธ!เขาดึงเข็มขัดนิรภัยมาผูกให้ซูหว่านแล้วนั่งตัวตรง สตาร์ทรถแล้วขับออกจากลานจอดรถเมื่อจิเหยียนโจวเห็นบูกาดี้ที่ขับออกไป ใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยแตกร้าวขึ้นเขาก็บอกว่าแล้วอย่ากลับมา วุ่นวายจริง ๆ!เขากลับไปที่รถของเขาอีกครั้งและตามเขาไปอย่างรวดเร็วจี้ซือหานวิ่งด

ภายใต้แสงสลัวของโคมไฟถนน ร่างสูงตระหง่านยืนอยู่ข้างถนนเขายืนอยู่แบบนั้น มองดูรถหรูสีดําคันนั้นที่ขับออกไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตาเขาพาผู้หญิงที่เขาคิดถึงมาตลอดสามปีนี้ หายไปจากสายตาโดยสิ้นเชิงเขากําหมัดแน่น ระงับความอยากที่จะไล่ตามอยู่หลายครั้ง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรเมื่ออลันได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น เขากำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของซูเหยียน โทรศัพท์ของเธออยู่บนโต๊ะข้างเตียงของซูเหยียนเธอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกําลังจะไปหยิบโทรศัพท์ แต่ซูเหยียนกลับไม่พอใจ ขมวดคิ้วแล้วจับโทรศัพท์ของอลันแล้วโยนให้เธอจากนั้นก็พลิกตัวเหมือนจะรําคาญที่ถูกโทรศัพท์ปลุกให้ตื่น แต่ก็ไม่ได้ลุกออกไปเหมือนแต่ก่อนอลันมองแผ่นหลังของเขา เก็บความพอใจที่เสแสร้งออกมาหลังจากเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แล้ว เผยสีหน้าเย็นชาออกมาเธอรับโทรศัพท์ น้ําเสียงนอบน้อม "ฮัลโหล ประธานจี้คะ..."จี้ซือหานพูดอย่างเย็นชาว่า "อลัน คนที่เสียชีวิตจากภาวะหัวใจล้มเหลวระยะสุดท้าย มีความเป็นไปได้ที่จะฟื้นคืนชีพหรือเปล่า?"อลันอึ้งไปครู่หนึ่งหัวใจล้มเหลวระยะสุดท้าย คําคํานี้เป็นสิ่งต้องห้ามสําหรับจี้ซือหาน สามปีที่ผ่านมาไม่อนุญาตให้ใครพูดถึง

แสงมืดเกินไป แสงไฟเปลี่ยนผ่านหลายครั้งซานซานถึงค่อยเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดต่อให้ผมสั้น เสื้อแดง แตกต่างจากเมื่อก่อน แต่ใบหน้านั้นยังคงตราตึงใจคนที่ชาตินี้ซานซานก็ไม่มีทางลืม กลับยืนอยู่ตรงนั้นตัวเป็นๆเธออึ้งค้างอยู่กับที่ บุหรี่ที่คีบอยู่ระหว่างนิ้วตหลงบนพื้น"ซานซาน!"ซูหว่านเรียกด้วยน้ำตาคลอซานซานถึงค่อยเดินไปหาซูหว่านอย่างไม่อยากจะเชื่อ "หว่านหว่าน คือเธอจริงๆ เหรอ..."น้ำตาที่ซูหว่านพยายามกลั้นมาตลอดหยดลง "พี่ซานซาน"เมื่อซานซานได้ยินเสียงของเธอถึงค่อยแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดเธอสั่นไปทั้งตัว มือที่ยกขึ้นพยายามจับหน้าซูหว่านหลายครั้ง แต่ด้วยความตื่นเต้นทำให้มือสั่นไม่หยุดซูหว่านจับมือเธอวางลงบนหน้าตัวเองแล้วร้องไห้พูดกับเธอ "ฉันกลับมาแล้วพี่ซานซาน"เมื่อซานซานสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอก็ร้องไห้ออกเสียงมา มันทั้งอบอุ่นและเป็นความจริงมาก "หว่านหว่าน"เธออ้าสองแขนออกแล้วกอดซูหว่านไว้ในอ้อมอก "เธอคือหว่านหว่านของฉันใช่ไหม เธอยังไม่ตาย เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม..."ซูหว่านกอดก็กอดเธอแน่นแล้วร้องไห้ตอบเธอด้วยเสียงนุ่มนวล "ฉันคือหว่านหว่านของเธอ ฉันไม่ได้ตาย ฉันยังมีชีว

เธอร้องไห้จนน้ำตาแห้ง ร่างกายอ่อนแรง...ซานซานอยากจะพยุงเธอเข้าไปพักผ่อนในห้อง แต่เธอปฏิเสธอย่างไร้เสียงเธอพิงอยู่ที่กำแพง นั่งยอง ๆ อย่างช้า ๆ มือทั้งสองกอดแขนเอาไว้ ก้มหัวลงในข้อศอกร่างกายที่หดเป็นก้อน เหมือนถูกโลกทอดทิ้ง เงียบเหงาเดียวดาย เหลือเธอเพียงคนเดียวซานซานเห็นเธอแบบนี้ ก็ไม่กล้าไปรบกวนเธอ หลังจากที่กระจายคนรอบตัวออกไปจนหมด นั่งลงมายอง ๆ อยู่เป็นเพื่อนเธออย่างเงียบ ๆสามปีก่อน เมื่อรู้ว่าญาติสนิททั้งสองคนเสียชีวิตเร็วกว่าเธอ เธอก็ไม่ได้ออกมาข้างนอกเป็นเวลานานในขณะเดียวกัน เธอก็เจอสามีที่หักหลังอีก โลกถล่มลงมาทั้งใบ กลับต้องกัดฟันอดทนต่อไปเธอจะแก้แค้น เธอจะจัดการเจียงยวู่ อยากจะแก้แค้นเหลียนซิงหรู หนิงหว่าน จี้ซือหาน เธอจะตายไม่ได้เด็ดขาด!เธออดทนใช้ชีวิตมาได้เพราะความคิดนี้ กลับคิดไม่ถึงว่าในช่วงชีวิตที่เหลือจะได้เจอกับหว่านหว่านในเมื่อได้เจอเธอแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอก็จะไม่ให้หว่านหว่านทำเรื่องบ้า ๆ อีกครั้งก่อน เป็นความสะเพร่าของเธอที่ไม่ได้เฝ้าดูซ่งซือเยว่ไว้ ครั้งนี้ เธอจะพยายามเฝ้าดูหว่านหว่านสุดกำลังเธอชูมือขึ้น ตบเข้าไปที่ไหล่ของซูหว่านเบา ๆ อยา