บนรถหรูสีดํา เงียบจนน่าขนลุกซูหว่านอดไม่ได้ที่จะแอบมอจิเหยียนโจวเขากําลังขับรถด้วยมือเดียว นิ้วมือเรียวยาว ขยับพวงมาลัยเป็นครั้งคราวใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ ไม่มีสีหน้าใดๆ และไม่ถามว่าคนเมื่อกี้เป็นใครเขาดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องของเธอ แค่รับประกันว่าหัวใจดวงนี้จะอยู่ข้างกายเขาก็พอขณะที่ซูหว่านกําลังคาดเดาความคิดของเขาอยู่ จิเหยียนโจวก็เอ่ยปากถามเธอว่า "ผู้ชายคนนั้นใช่จี้ซือหานหรือเปล่า?"ซูหว่านตอบ "อืม" เบาๆ ไม่ได้พูดอะไรมากจิเหยียนโจวเอียงหัวมองเธอ "ทําไมเธอถึงมีผู้ชายเยอะขนาดนี้?"ซูหว่าน "..."อะไรที่เรียกว่าทําไมเธอถึงมีผู้ชายเยอะขนาดนี้?ซูหว่านถามกลับอย่างโมโหเล็กน้อย "คุณสนใจอดีตของฉันมากหรือ?"จิเหยียนโจวดูเหมือนจะคิดอย่างรอบคอบและตอบอย่างเย็นชาว่า "ไม่อ่ะ..."ไม่สนใจยังถามอีกหรือ?ซูหว่านกัดฟันกรอด หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถกลับมาถึงวิลล่าอย่างรวดเร็ว ซูหว่านลงจากรถและตรงไปที่ห้องนอนก่อนปิดประตู เสียงของจิเหยียนโจวดังมาจากด้านหลัง "อย่าล็อคประตู"ซูหว่านกําลังจะบอกเขาว่าอย่าปรากฏตัวในตอนกลางคืนได้ไหม มันน่ากลัวมาก ก็เห็นเขาปิดประตูเสียงดังปัง ตามมาด้วยเ
แสงมืดเกินไป แสงไฟเปลี่ยนผ่านหลายครั้งซานซานถึงค่อยเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดต่อให้ผมสั้น เสื้อแดง แตกต่างจากเมื่อก่อน แต่ใบหน้านั้นยังคงตราตึงใจคนที่ชาตินี้ซานซานก็ไม่มีทางลืม กลับยืนอยู่ตรงนั้นตัวเป็นๆเธออึ้งค้างอยู่กับที่ บุหรี่ที่คีบอยู่ระหว่างนิ้วตหลงบนพื้น"ซานซาน!"ซูหว่านเรียกด้วยน้ำตาคลอซานซานถึงค่อยเดินไปหาซูหว่านอย่างไม่อยากจะเชื่อ "หว่านหว่าน คือเธอจริงๆ เหรอ..."น้ำตาที่ซูหว่านพยายามกลั้นมาตลอดหยดลง "พี่ซานซาน"เมื่อซานซานได้ยินเสียงของเธอถึงค่อยแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดเธอสั่นไปทั้งตัว มือที่ยกขึ้นพยายามจับหน้าซูหว่านหลายครั้ง แต่ด้วยความตื่นเต้นทำให้มือสั่นไม่หยุดซูหว่านจับมือเธอวางลงบนหน้าตัวเองแล้วร้องไห้พูดกับเธอ "ฉันกลับมาแล้วพี่ซานซาน"เมื่อซานซานสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอก็ร้องไห้ออกเสียงมา มันทั้งอบอุ่นและเป็นความจริงมาก "หว่านหว่าน"เธออ้าสองแขนออกแล้วกอดซูหว่านไว้ในอ้อมอก "เธอคือหว่านหว่านของฉันใช่ไหม เธอยังไม่ตาย เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม..."ซูหว่านกอดก็กอดเธอแน่นแล้วร้องไห้ตอบเธอด้วยเสียงนุ่มนวล "ฉันคือหว่านหว่านของเธอ ฉันไม่ได้ตาย ฉันยังมีชีว
ซานซานเข้ามากอดซูหว่านไว้ รู้สึกถึงอุณหภูมิของร่างกายเธอที่เย็นลงเรื่อยๆ ก็รู้สึกปวดใจตาม"หว่านหว่าน ฉันก็ไม่อยากเชื่อ แต่..."เธอไม่ได้พูดประโยคหลังและน้ำตาก็ไหลรินออกมาตามใบหน้าสามปีก่อน เธอกลัวซ่งซือเยว่จะคิดสั้นจึงตามไปที่สุสานด้วยเมื่อเธอถึงสุสานก็ไม่เห็นซ่งซือเยว่ เห็นแค่รอยเลือดบนป้ายสุสานเธอรู้สึกใจหายจึงตามหาซ่งซือเยว่ไปทั่วแต่ก็หาไม่พบวันรุ่งขึ้นก็ออกข่าวว่า ประธานตระกูลกู้ กู้จิ่งเซิน ฆ่าตัวตายที่สุสานเพราะตรอมใจเธอถึงได้รู้ว่าซ่งซือเยว่คิดสั้นเธอกอดซูหว่านแน่น พูดกับเธฮด้วยดวงตาแดงก่ำ "ขอโทษ หว่านหว่าน ฉันไม่ได้ดูแลซือเยว่ให้ดีเอง...""ไม่..."ซูหว่านส่ายหัว ปวดใจเหมือนหัวใจถูกฉีกออกจนหายใจไม่ออกมีคนบอกเธอหลายคนว่า ซ่งซือเยว่เสียแล้วแต่เธอก็ไม่เชื่อเธอรีบกลับประเทศเพราะแค่อยากได้คำตอบจากปากของซานซานเองแต่ ณ เวลานี้ ซานซานก็บอกเธอด้วยตัวเองแล้วว่าซ่งซือเยว่ตรอมใจฆ่าตัวตายตามสุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับ แต่คนที่ทำผิดกับซ่งซือเยว่คือเธอมาโดยตลอดซ่งซือเยว่เกิดอุบัติเหตุก็เพราะเธอทะเลาะกับเขา จนเขาถูกรถชนเพราะจะช่วยเธอรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบให้เธอมีความสัมพ
เธอร้องไห้จนน้ำตาแห้ง ร่างกายอ่อนแรง...ซานซานอยากจะพยุงเธอเข้าไปพักผ่อนในห้อง แต่เธอปฏิเสธอย่างไร้เสียงเธอพิงอยู่ที่กำแพง นั่งยอง ๆ อย่างช้า ๆ มือทั้งสองกอดแขนเอาไว้ ก้มหัวลงในข้อศอกร่างกายที่หดเป็นก้อน เหมือนถูกโลกทอดทิ้ง เงียบเหงาเดียวดาย เหลือเธอเพียงคนเดียวซานซานเห็นเธอแบบนี้ ก็ไม่กล้าไปรบกวนเธอ หลังจากที่กระจายคนรอบตัวออกไปจนหมด นั่งลงมายอง ๆ อยู่เป็นเพื่อนเธออย่างเงียบ ๆสามปีก่อน เมื่อรู้ว่าญาติสนิททั้งสองคนเสียชีวิตเร็วกว่าเธอ เธอก็ไม่ได้ออกมาข้างนอกเป็นเวลานานในขณะเดียวกัน เธอก็เจอสามีที่หักหลังอีก โลกถล่มลงมาทั้งใบ กลับต้องกัดฟันอดทนต่อไปเธอจะแก้แค้น เธอจะจัดการเจียงยวู่ อยากจะแก้แค้นเหลียนซิงหรู หนิงหว่าน จี้ซือหาน เธอจะตายไม่ได้เด็ดขาด!เธออดทนใช้ชีวิตมาได้เพราะความคิดนี้ กลับคิดไม่ถึงว่าในช่วงชีวิตที่เหลือจะได้เจอกับหว่านหว่านในเมื่อได้เจอเธอแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอก็จะไม่ให้หว่านหว่านทำเรื่องบ้า ๆ อีกครั้งก่อน เป็นความสะเพร่าของเธอที่ไม่ได้เฝ้าดูซ่งซือเยว่ไว้ ครั้งนี้ เธอจะพยายามเฝ้าดูหว่านหว่านสุดกำลังเธอชูมือขึ้น ตบเข้าไปที่ไหล่ของซูหว่านเบา ๆ อยา
เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง แสงแดดที่แสบตานอกหน้าต่าง ค่อย ๆ สาดผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานเข้ามาเธอกลอกตามองไปรอบ ๆ สํารวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ อบอุ่นมาก แต่ไม่คุ้นเคยขณะที่เธอกําลังคิดอยู่ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก ซานซานถือน้ําอุ่นเดินเข้ามา"หว่านหว่าน เธอตื่นแล้วเหรอ"ซูหว่านเห็นเป็นซานซาน จึงเดาได้ว่านี่เป็นบ้านใหม่ซานซานเธอฝืนร่างกายที่อ่อนปวกเปียกและลุกขึ้นจากเตียง"อย่าขยับ เธอนอนลงก็พอ..."ซานซานวางน้ําไว้ข้าง ๆ แล้วประคองซูหว่านให้พิงหัวเตียง แต่ไม่ยอมให้เธอลุกจากเตียง"ฉันไปหาหมอให้เธอแล้ว บอกว่าเธออารมณ์รุนแรงเกินไปถึงสลบไป..."ซูหว่านยกมุมปากขึ้น ฝืนยิ้มอ่อนโยน "ขอบคุณนะ ซานซาน"ซานซานยกมือขึ้นทัดผมที่ยุ่งเหยิงตรงหน้าผากของเธอไว้หลังหู พลางพูดอย่างอ่อนโยนว่า "เด็กโง่ พูดอะไรตามมารยาท นี่เป็นสิ่งที่พี่สาวอย่างฉันควรทํา ถึงอย่างไรการดูแลเธอให้ดีก็เป็นหน้าที่ของฉันตั้งแต่เล็กจนโต..."คําพูดที่อบอุ่นหัวใจที่หายไปนานและการกระทําที่หายไปนานทําให้หัวใจที่เย็นชาของซูหว่านอบอุ่นขึ้นมาทันทีและดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งซานซานรู้สึกปวดใจ ลูบใบหน้
ในปีนั้นตอนที่อายุสิบแปดปี ซูหว่านกอดแขนของซ่งซือเยว่แล้วถามเขา "ซือเยว่ ซือเยว่ นายจะขอฉันแต่งงานตอนไหนเหรอ?"ซ่งซือเยว่ที่กำลังอ่านหนังสือได้ยินเธอถามแบบนี้เลยยิ้มแล้วใช้ปากกาจิ้มไปที่จมูกของเธอ "รอตอนที่ฉันมีความสามารถในการขอเธอแต่งงาน"ซูหว่านเบะปาก แล้วพูดอย่างไม่มีปิดบัง "แล้วตอนไหนนายถึงจะมีความสามารถ?"ซ่งซือเยว่ถือหนังสือในมือขึ้นมาแล้วตอบกลับเธอ "รอตอนที่ฉันเรียนรู้ความรู้พวกนี้จนหมดแล้วกลายเป็นคนที่มีความสามารถ ก็จะมีความสามารถในการขอเธอแต่งงานได้"ซูหว่านใช้มือทั้งสองข้างเท้าคางแล้วบุ้ยปากพูด "อย่าให้ถึงตอนที่นายเป็นคนที่มีความสามารถแล้วก็ลืมฉัน ไม่ขอฉันแต่งงานแล้ว"ใครจะไปนึกว่าคำพูดที่พูดออกมาเล่น ๆ จะกลายเป็นจริง ในที่สุดซ่งซือเยว่ก็กลายเป็นคนที่มีความสามารถแล้วก็ลืมเธอรอในตอนที่เขานึกขึ้นมาได้เธอก็ใกล้จะจากโลกนี้ไปแล้วแต่ไอ้เจ้าคนซื่อบื้อนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะตายไปแล้วยังไงก็จะขอเธอแต่งงานไปเป็นภรรยาให้จนได้ซูหว่านกอดทะเบียนสมรสไว้ที่อกแล้วร้องไห้ออกมายกใหญ่อีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้เขาขอเธอแต่งงานโดยที่ไม่ได้สนใจอะไร แต่เพื่อที่จะได้กลับมาเธอกลับไปแต่งงานกับจิ
สีหน้าของซานซานชงักค้างไป จากนั้นค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้ารังเกียจ"รู้ไหมว่าทำไมตอนนั้นเขาถึงไม่ให้ฉันไปบ้านเกิดเขา""เพราะเจียงหลีเหรอ?"ซานซานพยักหน้า แล้วพรั่งหรูเรื่องในตอนนั้นให้เธอฟัง"เจียงยวู่กับเจียงหลีไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ พวกเขาเลยคบกันแล้วพ่อแม่ของพวกเขาก็เห็นด้วย แต่เพื่อสนองความจอมปลอมโอ้อวดของตัวเอง เจียงหลีเลยอยากให้เจียงยวู่ซื้อบ้านหรูในตัวเมือง แต่บ้านในเมืองเอพวกเขาจะมีปัญญาซื้อที่ไหนเล่า และก็เพราะเรื่องบ้านนี่แหละเจียงยวู่ถึงได้เพ่งเล็งฉัน""เขารู้ว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีการศึกษา เป็นแค่เด็กขายเหล้าในไนท์คลับ เขารู้สึกว่าคนแบบฉันขาดความอบอุ่นหลอกง่าย เขาจึงเข้าหาฉันด้วยการแสร้งทำเป็นอ่อนโยนและใจดี แล้วในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ ฉันตกหลุมรักเขา ยอมให้เขาทุกอย่าง แต่สุดท้ายกลับมาพบว่าเขากับเจียงหลีมีความสัมพันธ์กัน""คืนที่ฉันรู้ว่าคุณกำลังจะตายด้วยอาการหัวใจล้มเหลว ฉันเห็นพวกเขาทำเรื่องอย่างว่ากันในโรงพยาบาล ฉันไม่อยากให้คุณต้องมาเป็นห่วงฉันก่อนตาย ฉันเลยไม่ได้บอกความจริงกับคุณ และโกหกคุณไปว่าเขาปกติดี แต่ จริงๆ พวกเขาวางแผนหลอกฉัน หลอกฉันมาตั้งแต่ต้นจนจบ…"เมื่อ
เธอทำหน้างุนงง แต่ซานซานกลับพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า "ฉันไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ"ซูหว่านพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก็เห็นซานซานรีบเดินออกจากห้องนอนไปและปิดประตูเธอเดาว่าในช่วงสามปีที่ผ่านมาต้องมีอะไรเกิดขึ้นมากมายแน่ๆ แต่เธอคิดไม่ถึงว่าซานซานกับจี้เหลียงชวน...ด้านนอกห้องนอน ซานซานกำโทรศัพท์มือถือของเธอไว้และกระซิบว่า "คืนนี้ฉันต้องอยู่กับเพื่อน น่าจะไปไม่ได้แล้วล่ะ"มือที่ถือแก้วไวน์อยู่ของจี้เหลียงชวนชะงักไปเล็กน้อย "เพื่อนที่ไหน?"ซานซานพูดอย่างคลุมเครือ "เพื่อนผู้หญิง"จี้เหลียงชวนวางแก้วลงแล้วพูดอย่างเบื่อหน่ายว่า "ขัดอารมณ์จริง"จากนั้นโทรศัพท์ก็ถูกตัดสาย ซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วกลับหลังหันเดินกลับเข้าห้องนอนไปเมื่อเห็นซูหว่านนั่งมองตัวเองเงียบ ๆ อยู่บนเตียง ซานซานก็ร้อนตัวขึ้นมาอีกเธอเดินเข้าไปนั่งลงที่ขอบเตียง หลังจากพยายามจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าสารภาพความจริงกับซูหว่าน"ขอโทษนะหว่านหว่าน ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนตระกูลจี้ ในเมื่อจี้ซือหานเคย...""ไม่เป็นไร"ซูหว่านขัดจังหวะเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ซานซาน เธอไม่ต้องคิดถึงฉัน ขอ