ตอนที่ 241

ในปีนั้นตอนที่อายุสิบแปดปี ซูหว่านกอดแขนของซ่งซือเยว่แล้วถามเขา "ซือเยว่ ซือเยว่ นายจะขอฉันแต่งงานตอนไหนเหรอ?"

ซ่งซือเยว่ที่กำลังอ่านหนังสือได้ยินเธอถามแบบนี้เลยยิ้มแล้วใช้ปากกาจิ้มไปที่จมูกของเธอ "รอตอนที่ฉันมีความสามารถในการขอเธอแต่งงาน"

ซูหว่านเบะปาก แล้วพูดอย่างไม่มีปิดบัง "แล้วตอนไหนนายถึงจะมีความสามารถ?"

ซ่งซือเยว่ถือหนังสือในมือขึ้นมาแล้วตอบกลับเธอ "รอตอนที่ฉันเรียนรู้ความรู้พวกนี้จนหมดแล้วกลายเป็นคนที่มีความสามารถ ก็จะมีความสามารถในการขอเธอแต่งงานได้"

ซูหว่านใช้มือทั้งสองข้างเท้าคางแล้วบุ้ยปากพูด "อย่าให้ถึงตอนที่นายเป็นคนที่มีความสามารถแล้วก็ลืมฉัน ไม่ขอฉันแต่งงานแล้ว"

ใครจะไปนึกว่าคำพูดที่พูดออกมาเล่น ๆ จะกลายเป็นจริง ในที่สุดซ่งซือเยว่ก็กลายเป็นคนที่มีความสามารถแล้วก็ลืมเธอ

รอในตอนที่เขานึกขึ้นมาได้เธอก็ใกล้จะจากโลกนี้ไปแล้ว

แต่ไอ้เจ้าคนซื่อบื้อนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะตายไปแล้วยังไงก็จะขอเธอแต่งงานไปเป็นภรรยาให้จนได้

ซูหว่านกอดทะเบียนสมรสไว้ที่อกแล้วร้องไห้ออกมายกใหญ่อีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้

เขาขอเธอแต่งงานโดยที่ไม่ได้สนใจอะไร แต่เพื่อที่จะได้กลับมาเธอกลับไปแต่งงานกับจิ