บทที่ 240

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง แสงแดดที่แสบตานอกหน้าต่าง ค่อย ๆ สาดผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานเข้ามา

เธอกลอกตามองไปรอบ ๆ สํารวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ อบอุ่นมาก แต่ไม่คุ้นเคย

ขณะที่เธอกําลังคิดอยู่ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก ซานซานถือน้ําอุ่นเดินเข้ามา

"หว่านหว่าน เธอตื่นแล้วเหรอ"

ซูหว่านเห็นเป็นซานซาน จึงเดาได้ว่านี่เป็นบ้านใหม่ซานซาน

เธอฝืนร่างกายที่อ่อนปวกเปียกและลุกขึ้นจากเตียง

"อย่าขยับ เธอนอนลงก็พอ..."

ซานซานวางน้ําไว้ข้าง ๆ แล้วประคองซูหว่านให้พิงหัวเตียง แต่ไม่ยอมให้เธอลุกจากเตียง

"ฉันไปหาหมอให้เธอแล้ว บอกว่าเธออารมณ์รุนแรงเกินไปถึงสลบไป..."

ซูหว่านยกมุมปากขึ้น ฝืนยิ้มอ่อนโยน "ขอบคุณนะ ซานซาน"

ซานซานยกมือขึ้นทัดผมที่ยุ่งเหยิงตรงหน้าผากของเธอไว้หลังหู พลางพูดอย่างอ่อนโยนว่า "เด็กโง่ พูดอะไรตามมารยาท นี่เป็นสิ่งที่พี่สาวอย่างฉันควรทํา ถึงอย่างไรการดูแลเธอให้ดีก็เป็นหน้าที่ของฉันตั้งแต่เล็กจนโต..."

คําพูดที่อบอุ่นหัวใจที่หายไปนานและการกระทําที่หายไปนานทําให้หัวใจที่เย็นชาของซูหว่านอบอุ่นขึ้นมาทันทีและดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง

ซานซานรู้สึกปวดใจ ลูบใบหน้