เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง แสงแดดที่แสบตานอกหน้าต่าง ค่อย ๆ สาดผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานเข้ามาเธอกลอกตามองไปรอบ ๆ สํารวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ อบอุ่นมาก แต่ไม่คุ้นเคยขณะที่เธอกําลังคิดอยู่ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก ซานซานถือน้ําอุ่นเดินเข้ามา"หว่านหว่าน เธอตื่นแล้วเหรอ"ซูหว่านเห็นเป็นซานซาน จึงเดาได้ว่านี่เป็นบ้านใหม่ซานซานเธอฝืนร่างกายที่อ่อนปวกเปียกและลุกขึ้นจากเตียง"อย่าขยับ เธอนอนลงก็พอ..."ซานซานวางน้ําไว้ข้าง ๆ แล้วประคองซูหว่านให้พิงหัวเตียง แต่ไม่ยอมให้เธอลุกจากเตียง"ฉันไปหาหมอให้เธอแล้ว บอกว่าเธออารมณ์รุนแรงเกินไปถึงสลบไป..."ซูหว่านยกมุมปากขึ้น ฝืนยิ้มอ่อนโยน "ขอบคุณนะ ซานซาน"ซานซานยกมือขึ้นทัดผมที่ยุ่งเหยิงตรงหน้าผากของเธอไว้หลังหู พลางพูดอย่างอ่อนโยนว่า "เด็กโง่ พูดอะไรตามมารยาท นี่เป็นสิ่งที่พี่สาวอย่างฉันควรทํา ถึงอย่างไรการดูแลเธอให้ดีก็เป็นหน้าที่ของฉันตั้งแต่เล็กจนโต..."คําพูดที่อบอุ่นหัวใจที่หายไปนานและการกระทําที่หายไปนานทําให้หัวใจที่เย็นชาของซูหว่านอบอุ่นขึ้นมาทันทีและดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งซานซานรู้สึกปวดใจ ลูบใบหน้
ในปีนั้นตอนที่อายุสิบแปดปี ซูหว่านกอดแขนของซ่งซือเยว่แล้วถามเขา "ซือเยว่ ซือเยว่ นายจะขอฉันแต่งงานตอนไหนเหรอ?"ซ่งซือเยว่ที่กำลังอ่านหนังสือได้ยินเธอถามแบบนี้เลยยิ้มแล้วใช้ปากกาจิ้มไปที่จมูกของเธอ "รอตอนที่ฉันมีความสามารถในการขอเธอแต่งงาน"ซูหว่านเบะปาก แล้วพูดอย่างไม่มีปิดบัง "แล้วตอนไหนนายถึงจะมีความสามารถ?"ซ่งซือเยว่ถือหนังสือในมือขึ้นมาแล้วตอบกลับเธอ "รอตอนที่ฉันเรียนรู้ความรู้พวกนี้จนหมดแล้วกลายเป็นคนที่มีความสามารถ ก็จะมีความสามารถในการขอเธอแต่งงานได้"ซูหว่านใช้มือทั้งสองข้างเท้าคางแล้วบุ้ยปากพูด "อย่าให้ถึงตอนที่นายเป็นคนที่มีความสามารถแล้วก็ลืมฉัน ไม่ขอฉันแต่งงานแล้ว"ใครจะไปนึกว่าคำพูดที่พูดออกมาเล่น ๆ จะกลายเป็นจริง ในที่สุดซ่งซือเยว่ก็กลายเป็นคนที่มีความสามารถแล้วก็ลืมเธอรอในตอนที่เขานึกขึ้นมาได้เธอก็ใกล้จะจากโลกนี้ไปแล้วแต่ไอ้เจ้าคนซื่อบื้อนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะตายไปแล้วยังไงก็จะขอเธอแต่งงานไปเป็นภรรยาให้จนได้ซูหว่านกอดทะเบียนสมรสไว้ที่อกแล้วร้องไห้ออกมายกใหญ่อีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้เขาขอเธอแต่งงานโดยที่ไม่ได้สนใจอะไร แต่เพื่อที่จะได้กลับมาเธอกลับไปแต่งงานกับจิ
สีหน้าของซานซานชงักค้างไป จากนั้นค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้ารังเกียจ"รู้ไหมว่าทำไมตอนนั้นเขาถึงไม่ให้ฉันไปบ้านเกิดเขา""เพราะเจียงหลีเหรอ?"ซานซานพยักหน้า แล้วพรั่งหรูเรื่องในตอนนั้นให้เธอฟัง"เจียงยวู่กับเจียงหลีไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ พวกเขาเลยคบกันแล้วพ่อแม่ของพวกเขาก็เห็นด้วย แต่เพื่อสนองความจอมปลอมโอ้อวดของตัวเอง เจียงหลีเลยอยากให้เจียงยวู่ซื้อบ้านหรูในตัวเมือง แต่บ้านในเมืองเอพวกเขาจะมีปัญญาซื้อที่ไหนเล่า และก็เพราะเรื่องบ้านนี่แหละเจียงยวู่ถึงได้เพ่งเล็งฉัน""เขารู้ว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีการศึกษา เป็นแค่เด็กขายเหล้าในไนท์คลับ เขารู้สึกว่าคนแบบฉันขาดความอบอุ่นหลอกง่าย เขาจึงเข้าหาฉันด้วยการแสร้งทำเป็นอ่อนโยนและใจดี แล้วในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ ฉันตกหลุมรักเขา ยอมให้เขาทุกอย่าง แต่สุดท้ายกลับมาพบว่าเขากับเจียงหลีมีความสัมพันธ์กัน""คืนที่ฉันรู้ว่าคุณกำลังจะตายด้วยอาการหัวใจล้มเหลว ฉันเห็นพวกเขาทำเรื่องอย่างว่ากันในโรงพยาบาล ฉันไม่อยากให้คุณต้องมาเป็นห่วงฉันก่อนตาย ฉันเลยไม่ได้บอกความจริงกับคุณ และโกหกคุณไปว่าเขาปกติดี แต่ จริงๆ พวกเขาวางแผนหลอกฉัน หลอกฉันมาตั้งแต่ต้นจนจบ…"เมื่อ
เธอทำหน้างุนงง แต่ซานซานกลับพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า "ฉันไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ"ซูหว่านพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก็เห็นซานซานรีบเดินออกจากห้องนอนไปและปิดประตูเธอเดาว่าในช่วงสามปีที่ผ่านมาต้องมีอะไรเกิดขึ้นมากมายแน่ๆ แต่เธอคิดไม่ถึงว่าซานซานกับจี้เหลียงชวน...ด้านนอกห้องนอน ซานซานกำโทรศัพท์มือถือของเธอไว้และกระซิบว่า "คืนนี้ฉันต้องอยู่กับเพื่อน น่าจะไปไม่ได้แล้วล่ะ"มือที่ถือแก้วไวน์อยู่ของจี้เหลียงชวนชะงักไปเล็กน้อย "เพื่อนที่ไหน?"ซานซานพูดอย่างคลุมเครือ "เพื่อนผู้หญิง"จี้เหลียงชวนวางแก้วลงแล้วพูดอย่างเบื่อหน่ายว่า "ขัดอารมณ์จริง"จากนั้นโทรศัพท์ก็ถูกตัดสาย ซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วกลับหลังหันเดินกลับเข้าห้องนอนไปเมื่อเห็นซูหว่านนั่งมองตัวเองเงียบ ๆ อยู่บนเตียง ซานซานก็ร้อนตัวขึ้นมาอีกเธอเดินเข้าไปนั่งลงที่ขอบเตียง หลังจากพยายามจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าสารภาพความจริงกับซูหว่าน"ขอโทษนะหว่านหว่าน ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนตระกูลจี้ ในเมื่อจี้ซือหานเคย...""ไม่เป็นไร"ซูหว่านขัดจังหวะเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ซานซาน เธอไม่ต้องคิดถึงฉัน ขอ
ซานซานเลกคิดถึงความทรงจำครั้งอดีต แล้วหันหน้ามองซูหว่าน"หว่านหว่าน ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่รักจี้เหลียงชวนหรอก บนโลกนี้นอกจากซือเยว่ก็ไม่มีผู้ชายดี ๆ ที่ไหนอีกแล้ว""เพราะงั้น ฉันจะไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ที่แค่คนอื่นเขามาทำดีด้วย ก็ทุ่มให้เขาหมดตัว มันไม่คุ้มเลย"พอพูดถึงซ่งซือเยว่ขึ้นมาอีกครั้ง สายตาของซูหว่านก็มืนหม่นบนโลกใบนี้ ผู้ชายที่ดีกับเธอไม่อยู่แล้ว และก็คงจะไม่มีอีกแล้ว...เธอหลุบตาลงเพื่อปกปิดความเศร้าในดวงตาของเธอ แล้วก็กล่าวขอบคุณซานชานว่า "ซานซาน ขอบคุณเธอยอมเสียสละเพื่อฉันมากมายขนาดนี้นะ ฉันไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไงดี หากเธอไม่อยากคบกับจี้เหลียงชวนแล้ว ฉันจะช่วยจัดการให้เธอเอง..."ซานซานยิ้ม แต่ไม่ตอบคำถามของซูหว่าน เพียงแต่เอื้อมมือขึ้นมาลูบผมผมของเธอ "แค่เธอยังมีชีวิตอยู่ก็ถือเป็นการตอบแทนที่ดีที่สุดสำหรับฉันแล้ว ต่อไปนี้เธอก็คอยอยู่เคียงข้างฉัน ห้ามไปไหน เข้าใจไหม?"ซานซานก็เปรียบเหมือนแสงสว่างในชีวิตของซูหว่าน เธอมักทำให้อบอุ่นใจอยู่เสมอต่อให้เธอจมโคลนอยู่ในหนองน้ำ แต่ในช่วงเวลาวิกฤติซานซานจะมอบพลังเหลือล้นให้กับเธอก็เหมือนกับตอนนี้ ซานซานไม่บ่นไม่โทษไม่
[ผมคิดถึงคุณจัง][คุณกลับมาได้ไหม][คุณกลับมาเถอะ ผมมีความลับอยากบอกคุณ][วันนี้ผมฝันเห็นคุณด้วย คุณบอกให้ผมเลิกยุ่งกับคุณ][ผมก็ไม่ได้อยากยุ่งกับคุณ แต่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้][ผมคิดถึงคุณ คิดถึงแทบบ้า คุณช่วยบอกผมทีว่าทำยังไงผมถึงจะเลิกคิดถึงคุณได้][คุณกลับมาได้ไหม... ผมขอร้อง กลับมาเถอะนะ][ใคร ๆ ก้บอกว่าคนที่ตายไปแล้วกลับมาไม่ได้อีก แล้วทำไงผมถึงจะได้เจอคุณอีก][ผมกินยานอนหลับ ผมเจอคุณแล้ว ดีจังที่ได้เจอคุณอีก][ในจินตนาการ คุณพูดกับผมว่าที่จริงคุณก็รักผมมากเหมือนกัน][ผมดึงคุณมากอดไว้แน่น ตอบคุณไปว่าผมก็รักคุณมาก][แต่ว่ามันก็เป็นแค่จินตานาการ คุณจะรักผมได้ไง][ผมเริ่มเตือนตัวเองว่า คุณรักคนอื่น ห้ามคิดอะไรกับคุณ ทำใจเถอะ][แต่ผมทำใจไม่ได้ คุณก็เหมือนฝิ่นที่ทำให้ผมติดแล้วเลิกไม่ได้ ลืมไม่ได้][ซูหว่าน ผมรักคุณ ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง ผมจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักคุณ กลับมาได้ไหม]เมื่อซูหว่านดูมาถึงตรงนี้ก็ไม่กล้าอ่านต่อไปแล้วเธอไม่เคยคิดเลยว่าบนโลกใบนี้ที่จะมีอาชญากรคนหนึ่งคิดถึงเธออย่างบ้าคลั่งขนาดนี้เขายังคงไม่ได้แสดงความความรักที่มีในใจด้วยตัวตนที่แท้จริงของเขา เพียงแต
ซานซานลุกขึ้นยืนและมองลงไปด้านล่าง เธอเห็นท่าทางที่ถ้าซูหว่านไม่มาจะไม่มีทางยอมของจิเหยียนโจวเธอขมวดคิ้วและหันกลับไปถามซูหว่าน "เขาเป็นคนรักของพี่สาวเธอไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาต้องมายุ่งเรื่องเธอกลับไม่กลับบ้านด้วย?"ซูหว่านบอกซานซานเพียงแค่ว่าเธอรอดชีวิตมาได้อย่างไร แต่ไม่ได้บอกเธอเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจิเหยียนโจวเธอเลิกผ้าห่มขึ้น เดินไปหาซานซาน เธอมองจิเหยียนโจวที่อยู่ชั้นล่างแล้วพูดว่า "ซานซาน ฉันแต่งงานกับเขาแล้วที่อังกฤษ"ซานซานมองเธอด้วยสีหน้าตกใจ "อะไรนะ?!"ซูหว่านสงบมากเธอบอกกับซานซานว่า "ฉันอยากจะกลับประเทศมาหาเธอและซ่งซือเยว่ แต่เขากลัวว่าฉันจะพาหัวใจของพี่สาวไปอยู่กับคนอื่นหลังจากกลับมา ดังนั้นเขาจึงผูกมัดฉันด้วยการแต่งงาน ถ้าฉันไม่ตกลง เขาก็ไม่ยอมให้ฉันกลับมา"พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของซานซานก็แย่ลง "หว่านหว่าน ถ้าเป็นแบบนี้ ก็เท่ากับเธอต้องอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตไม่ใช่หรือไง?"สายตาของซูหว่านมือมน "อันที่จริง ตั้งแต่วินาทีที่เขาตัดสินใจทำตามความปรารถนาสุดท้ายของพี่สาวฉัน เอาหัวใจของเธอมาใส่ร่างกายฉัน ฉันถูกกำหนดแล้วว่าต้องอยู่กับเขาตลอดไป..."กล่าวอีกนัยหนึ่ง
จี้ซือหานคีบก้นบุหรี่ขึ้นมาด้วยปลายนิ้วที่เรียวแหลมเปลวไฟลุกโชนบนผิวหนังของเขา แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยเสียงอันโหดร้ายของซูชิงที่กำลังบอกความจริงอยู่ข้างหลังดังอยู่ข้างหูเขา"ประธานจี้ ข้อมูลแสดงให้เห็นว่าชูยีไม่ใช่คุณซู เธอเป็นชาวอังกฤษเชื้อสายจีนและอาศัยอยู่ในสหราชอาณาจักร""ตามข้อมูลที่ส่งมาจากอังกฤษ คุณซูอาจเป็นน้องสาวที่พลัดหลงกันโดยไม่ได้ตั้งใจของเธอ""อีกอย่างคุณชูกับจิเหยียนโจวนายน้อยคนที่สี่ของตระกูลจิแต่งงานกันแล้ว งานแต่งงานจัดขึ้นในโบสถ์ที่อังกฤษ…"จี้ซือหานยกมือขึ้นมาใช้ปลายนิ้วลูบริมฝีปากบางของตัวเองกลิ่นหอมหวานที่ทำให้เขาลุ่มหลงแบบนั้นมันซูหว่านชัด ๆแต่ซูชิงกลับเอาข้อมูลมากมายมาบอกเขาว่าคนคนนั้นไม่ใช่ซูหว่านจี้ซือหานหยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน ดวงตาเย็นชาของเขาฉายแววไม่เชื่อหลังจากที่จิเหยียนโจวจอดรถเสร็จ เขาก็เห็นคนร่างสูงแล้ว จึงขมวดคิ้ว"ทำไมเป็นเขาอีกแล้ว?"ซูหว่านมองตามสายตาของเขา และมองไปที่ชายที่ยืนอยู่ใต้โคมไฟถนน สีหน้าเธอดูตกใจเล็กน้อยจิเหยียนโจวเอามือข้างหนึ่งค้ำหน้าต่างรถไว้ แล้วเหลือบมองซูหว่าน "ปัญหาที่คุณก่อ แก้เอาเองนะ"ซูหว่านถอนส