บทที่ 234

ไม้เบสบอลนั้นเหมือนฟาดลงบนตัวซูหว่าน ทําให้เธอกลัวจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่เท้ากลับเหยียบโดนก้อนหินโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อเกือบล้มลง มือเรียวยาวที่อยู่ข้างหลังก็จับเอวของเธอไว้อย่างแม่นยําและมั่นคงทันที

เธอหันกลับไปมองแวบหนึ่ง เห็นสายตาเย็นชาของจี้ซือหานทอดลงบนร่างของจิเหยียนโจว ใจก็สั่นเล็กน้อย

ฐานะของจี้ซือหาน เกรงว่าจิเหยียนโจวจะล่วงเกินไม่ได้ เธอรีบสลัดจี้ซือหานออก รวบรวมความกล้าไปจับมือฉือเยี่ยนโจวไว้

"ที่... ที่รัก อย่าทุบเลย เรากลับกันเถอะ"

ที่รัก?

จิเหยียนโจวเก็บไม้กลับมา ถลึงตาใส่เธออย่างไม่พอใจ คล้ายกําลังพูดกับเธอว่า เรียกบ้าอะไรอยู่

เวลานี้ซูหว่านก็ไม่สนใจอะไรมากแล้ว ถือโอกาสกอดแขนเขา แล้วเขย่งปลายเท้ากระซิบข้างหูเขาว่า "ให้ความร่วมมือหน่อย"

แต่จิเหยียนโจวกลับไม่ยอมให้ความร่วมมืออย่างยิ่ง เขาแค่นเสียงเย้ยหยัน "เธอก่อเรื่องเองก็จัดการเอง"

ซูหว่านกังวลเล็กน้อย กระซิบว่า "ถ้าเขาพาฉันไป ก็เท่ากับเอาหัวใจของพี่สาวฉันไปด้วย"

จิเหยียนโจว "..."

เขาวางไม้เบสบอลในมือลงแล้วประนีประนอม "ไปกันเถอะ"

ซูหว่านเห็นเขาร่วมมือก็จับแขนเขาไว้แน่นแล้วหันหลังเดินจากไป

"หยุด!"

น้ําเสียงเ