All Chapters of หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: Chapter 821 - Chapter 830

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”เด็กเกเรโยนปืนฉีดน้ำทิ้ง และหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่งส่วนจีอวิ๋นเจี๋ยก็ลูบของเหลวที่อยู่บนใบหน้าของตัวเอง ความร้อนบางอย่าง และกลิ่นที่ยากจะบรรยายออกมาได้ลอยเข้ารูจมูกของเขาในทันทีเขามองเด็กเกเรคนนั้นที่มีสีหน้าลำพองใจด้วยท่าทีที่บ่งบอกว่านายจะทำอะไรฉันได้ เขากำหมัดของตัวเองจนเสียงดังกรอบแกร่บ“อวิ๋นเจี๋ย นายจะทำอะไร?!”“หรือว่านายยังจะลงมือต่อหลานชายของนาย ต่อหน้าคุณพ่อหรือไง?”“นายใจกล้ามากเลยนะ!”เมิ่งหย่าเห็นจีอวิ๋นเจี๋ยกำหมัดแน่น จึงรีบตะโกนขึ้นเสียงดัง“ผม...ผมเปล่า”จีอวิ๋นเจี๋ยคลายกำปั้นของตัวเองออกด้วยความหงอยเหงาส่วนเด็กเกเรที่อยู่ข้าง ๆ ก็หัวเราะด้วยความกำเริบเสิบสานยิ่งกว่าเดิม ถึงขั้นที่ยังใช้หมัดของตัวเองต่อยไปที่หัวเข่าของเขา ต่อยไปด้วยหัวเราะพูดไปด้วยว่า:“อารอง อาเปลี่ยนไปใจกล้ามากเลยนะ ทำไมเห็นพ่อของผมแล้วไม่คุกเข่าล่ะ?”“หาวเอ่อร์”จีอวิ๋นเทียนที่อยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วและพูดขึ้น“ทำไมเหรอพ่อ?”จีอวิ๋นเจี๋ยยังคิดว่าพี่ใหญ่ของตัวเองจะห้ามปราม แต่คิดไม่ถึงว่าจีอวิ๋นเทียนเพียงแค่ขมวดคิ้วพูดว่า:“ลูกไปแตะต้องเขาทำไม? หรือว่าไม่รังเกียจบ้

“เรื่องสำคัญในตอนนี้ ก็คือหาคนมาช่วยพ่อของนายก่อน ฉันได้ส่งคนไปเชิญหมอเทวดาเลี่ยวของเมืองจิงแล้ว อีกเดี๋ยวเขาคงจะมาถึงแล้ว”ได้ยินคำพูดแบบนี้ของอารองของตัวเอง จีอวิ๋นเทียนถึงได้สะบัดคอเสื้อของน้องชายตัวเองอย่างแรง และตะโกนเสียงต่ำ: “ถือว่านายโชคดีไป!”จีอวิ๋นเจี๋ยโซซัดโซเซไปหลายก้าว ในใจกลับรู้สึกอัดอั้นตันใจอย่างมาก“วางใจเถอะ ยังไงซะพี่ใหญ่ของฉันก็เป็นยอดฝีมือแดนแปรภาพ”“เพียงแค่เขาฟื้นคืนสติกลับมา ใครเป็นคนวางยา และโดนยาพิษได้อย่างไร ฉันคิดว่า เขารู้ดียิ่งกว่าใคร”พูดถึงตรงนี้ จีว่านหลัวก็กวาดสายตาไปมองทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ และพูดอย่างเย็นชา:“ถ้าหากคนที่วางยาเป็นหนึ่งในพวกคุณ ฉันจีว่านหลัวไม่มีทางออมมือเด็ดขาด ลอบฆ่าผู้นำตระกูล มีความผิดมหันต์ จะใช้กฎประจำบ้านโดยตรง!”ได้ยินคำพูดของจีว่านหลัว เมิ่งหย่านิ้วมือสั่นเทา เผยสีหน้าที่ผิดปกติออกมาเล็กน้อยและแอบเหลือบมองจีอวิ๋นเทียนส่วนจีอวิ๋นเทียนกลับแอบพยักหน้าให้กับเธอ บอกให้เธอไม่ต้องเป็นกังวล เรื่องนี้ไม่มีทางมีช่องโหว่อย่างแน่นอนในเมื่อนายท่านถูกพิษอะไร ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาต้นน้ำค้างแข็งเฉียนหยวนชื่อนี้เหมือนกับช

หมอเทวดาจุ๊ปากพูดด้วยความประหลาดใจ:“วิธีการกลั่นยาแบบนี้น่าจะไร้ผู้สืบทอดไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้เห็นที่นี่ สวรรค์ไม่ได้กลั่นแกล้งวิชาแพทย์ดั้งเดิมของตระกูลหลงจริงๆ ด้วย!”“วิชาแพทย์ดั้งเดิม?”จีอวิ๋นเทียนที่อยู่ข้างๆ มีความเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัดหมอเทวดาเลี่ยวเห็นอยู่กับตา เขาจึงส่งเสียงไม่พอใจและพูดว่า: “คุณชายจีอวิ๋นเทียน คุณอย่ามองว่าตอนนี้การแพทย์ต่างประเทศกับวิชาแพทย์ดั้งเดิมของประเทศมังกรของเราเหมือนจะทัดเทียมกัน ไม่แบ่งสูงต่ำ”“นั่นเป็นเพราะวิชาแพทย์ดั้งเดิมมากมายของประเทศมังกรสูญเสียการสืบทอดไปแล้ว”“ถ้าหากไม่ได้สูญเสียการสืบทอด การแพทย์ต่างประเทศ เกรงว่าต่อให้ขี่ม้าก็ตามไม่ทันวิชาแพทย์ดั้งเดิมของประเทศมังกร!”“ไม่ หมอเทวดาเลี่ยว ผมแค่ประหลาดใจเล็กน้อยใจ”จีอวิ๋นเทียนพูดเสียงเคร่งขรึม: “เมื่อครู่คุณพูดถึงยาพิษที่พ่อผมโดนได้ร้ายแรงขนาดนั้น แต่ตอนนี้ พึ่งพาแค่ยาเม็ดเล็กๆ จะสามารถกลับมามีชีวิตได้จริงๆ งั้นเหรอครับ?”“ถูกต้องแล้ว!”หมอเทวดาเลี่ยวยืนยันอย่างถึงที่สุดเขาเห็นตระกูลจีเรียกคนรับใช้มา และเก็บรวบรวมยาที่ถูกจีอวิ๋นเทียนเหยียบจนเละด้วยความระมัดระวัง

......หลินเฟิงขับรถมาเซราติ พาอวี๋จื่อเสวียวนรอบนอกเมืองในตอนที่เขาจะย้อนกลับไปที่ชุมชนกลางเมือง เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากจีอวิ๋นเจี๋ย“สหายหลิน ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยเหลือ”ในตอนนี้จีอวิ๋นเจี๋ยรับรู้ถึงความน่ากลัวของหลินเฟิงแล้วยาที่เขาเอาออกมาอย่างง่ายดาย กลับเป็นยาแพทย์โบราณของประเทศหลงที่แม้แต่หมอเทวดาเลี่ยวก็ยังเลื่อมใสอย่างมาก คิดว่าเบื้องหลังของหลินเฟิงนั้นไม่ได้ธรรมดาเหมือนอย่างที่เขาเปิดเผยออกมาอย่างแน่นอนดังนั้นในโทรศัพท์ จีอวิ๋นเจี๋ยวางท่าทางของตัวเองให้ต่ำมากที่สุด“ที่แท้ก็คุณชายจีอวิ๋นเจี๋ยนี่เอง มีเรื่องอะไรเหรอครับ?”“หรือว่าทางด้านพ่อของคุณเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น? ยาที่ผมให้คุณไปไม่ได้ผลงั้นเหรอ?”ทางด้านหลินเฟิงคุยโทรศัพท์ อวี๋จื่อเสวียนถามด้วยความประหลาดใจอยู่ข้างๆ: “จีอวิ๋นเจี๋ย? หรือว่าจะเป็นคุณชายรองของตระกูลจีเมืองจิง จีอวิ๋นเจี๋ยที่ชอบผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ?”ขณะพูด อวี๋จื่อเสวียนก็เบะปากของตัวเองและขยับตัวไปชิดด้านข้างๆ ด้วยใบหน้ารังเกียจ เหมือนกับตั้งใจแยกระยะห่างกับหลินเฟิงที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองอวี๋จื่อเสวียนพูดเสียงเบา: “ถึงว่าคุณชอบพูดว่าไม่ชอ

โดยเฉพาะในตอนที่เห็นอวี๋จื่อเสวียน เด็กสาวที่มองไปรอบๆ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ สีหน้าของทุกคนก็แย่ยิ่งกว่าเดิม“สหายหลิน ยินดีต้อนรับครับ”จีอวิ๋นเจี๋ยไม่ได้มีความสงสัยใดๆ และเข้าไปต้อนรับโดยตรงในตอนที่เข้ามาต้อนรับ จีอวิ๋นเจี๋ยยังขยับเข้าไปพูดเสียงเบาที่ข้างหูของหลินเฟิง: “สหายหลิน คำแนะนำของคุณก่อนหน้านี้ผมรับปากแล้ว ขอร้องคุณช่วยพ่อของผมด้วยนะครับ”“อืม”หลินเฟิงเผยรอยยิ้มให้จีอวิ๋นเจี๋ยบอกให้เขาวางใจได้ และตบไหล่ของเขาอวี๋จื่อเสวียนที่อยู่ข้างๆ เห็นภาพนี้ก็ฉีกยิ้มด้วยความกระอักกระอ่วนหลินเฟิงแค่มองก็รู้ว่าเด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เขาเหลือบตามองเธอในทันที“ฮ่าฮ่า ท่านนี้ก็คือสหายหลินที่อวิ๋นเจี๋ยพูดถึงใช่ไหมครับ? ไม่ทราบว่าสหายน้อยท่านนี้ชื่ออะไรครับ?”จีว่านหลัวเดินเข้ามา และหัวเราะเสียงดังทักทายหลินเฟิงพยักหน้า พูดด้วยท่าทางที่ไม่ได้แสดงตัวต่ำต้อยและไม่ได้แสดงตัวโอหัง: “หลินเฟิงครับ”“หลินเฟิง?”จีว่านหลัวแอบครุ่นคิด และพบว่าตัวเองไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ทันใดนั้นก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาก็ยังปิดบังเอาไว้ได้อย่างดีมากในตอนที่หลินเฟิงจะเดินเข้