บททั้งหมดของ หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: บทที่ 801 - บทที่ 810

“ไม่ไม่ไม่ นี่มันคำพูดอะไรกันครับ”การแสดงความยินดีของจีอวิ๋นเจี๋ยทำให้ตู้ไหวตื่นตะลึงกับการได้รับความชื่นชม เขายิ้มแหยพูดขึ้น: “ถ้าหากไม่ได้รับการยอมรับจากคุณชายจี ตำแหน่งหัวหน้าแก๊งเลี่ยหยางก็คงตกมาไม่ถึงผม”“ต่อไปคุณชายจีมีคำสั่งอะไร ก็เอ่ยปากได้เต็มที่”เห็นได้ชัดว่า ตู้ไหวคนนี้วางตัวเก่งอย่างมากหลังจากที่ปลอบโยนหลินเฟิงเสร็จ ก็รีบไปแสดงความจงรักภักดีของตัวเองต่อจีอวิ๋นเจี๋ย“คุณชายจีวางใจได้ ภายใต้การบัญชาของพี่ชายของผม แก๊งเลี่ยหยางจะต้องเจิรญรุ่งเรืองยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน”น้องชายของตู้ไหวก็รีบเสนอหน้าเข้ามาเพื่อที่จะทำให้คุ้นหน้าคุ้นตาจีอวิ๋นเจี๋ยยิ้มบางพยักหน้า ต่อมาในที่สุดเขาก็เผยหางจิ้งจอกของตัวเองออกมาเขามองไปทางหลินเฟิง และยิ้มพูด:“พี่หลินหว่าน อีกสักครู่คุณว่างไหม? ผมจองโต๊ะอาหารจัดเลี้ยงเอาไว้ที่โรงแรมข้าง ๆ ไม่ทราบว่าคุณจะให้เกียรติสักหน่อยไหม?”“ให้เกียรติครับ ให้เกียรติ”ในตอนนี้เอง เซวียผานที่กำลังจะจากไปด้วยความหงอยเหงาเศร้าซึม ดวงตาสว่างไสวขึ้น เขารีบวิ่งเข้ามาและยิ้มพูด:“ถึงแม้ผมจะยกตำแหน่งหัวหน้าแก๊งให้ตู้ไหวแล้ว แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรายังคงม

“ฮ่าฮ่า คุณหลินพูดอะไรกันครับ”ภายใต้การจ้องมองของคนโดยรอบ เซวียผานยิ้มบาง ยกแก้วขึ้นดื่มจนหมด จากนั้นยื่นไปที่ตรงหน้าของทุกคน และยิ้มพูด:“ดูท่าคุณหลินไม่เชื่อใจผมสินะครับ!”“พูดอะไรกันครับ”เมื่อเห็นเซวียผานดื่มเหล้าเข้าไป สายตาสงสัยของคนที่อยู่รอบ ๆ ก็ค่อย ๆ หายไปบรรยากาศของห้องจัดเลี้ยงก็เปลี่ยนไปครึกครื้นขึ้นมาระหว่างนั้นผู้คนชนแก้วกันไม่หยุด ส่วนน้องชายของตู้ไหวดื่มเยอะที่สุด ถึงขั้นที่เริ่มพูดจาเลอะเทอะ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องหัวเราะไม่หยุดชายรับใช้ของจีอวิ๋นเจี๋ยถึงขั้นที่เต้นรำกันขึ้นมาระหว่างนั้นเห็นได้ชัดว่าจีอวิ๋นเจี่ยอยากจะพูดคุยกับหลินเฟิงเป็นอย่างมาก แต่ทุกครั้งหลินเฟิงจะหาข้ออ้างบ่ายเบี่ยงได้อย่างรวดเร็ว นี่จึงทำให้เขาจนปัญญาอย่างมากในที่สุดในตอนที่เหล้าขวดหนึ่งใกล้จะหมดแล้ว เซวียผานเลอออกมาและลุกขึ้นยืนเขาโซเซไปมาและยิ้มพูด: “ผมไปห้องน้ำหน่อย”“เดี๋ยวก่อน”หลินเฟิงที่อยู่ข้างกายเขาลุกขึ้นยืน ใบหน้าของหลินเฟิงก็มีความมึนเมาอยู่เช่นเดียวกัน เขายิ้มพูดว่า: “ถอดกางเกงของคุณก่อนแล้วค่อยไป”“ฮ่าฮ่าฮ่า...”เซวียผานกวาดสายตามองไปรอบ ๆ จากนั้นก็มองไปทางหลิ

“แก...แกฝัน...”คำว่า “ฝันไปเถอะ” ยังไม่ได้พูดอกมา ตู้ไหวก็พบว่าร่างกายของเขาเริ่มเสียการควบคุม หน้ามืดหัวหมุน ตาลายจนเห็นดาวเหมือนกับดื่มเหล้าเข้าไปเยอะมาก โลกทั้งใบสั่นไหวอยู่ตรงหน้า“ดูท่ายาคงจะออกฤทธิ์แล้ว”เซวียผานมองคนที่อยู่ในเหตุการณ์ที่โซเซล้มลง จากนั้นก็เผยรอยยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจออกมาแต่ในตอนที่สายตาของเขาหยุดลงที่ตัวของหลินเฟิง เขากลับอึ้งเล็กน้อยเพราะเขาพบว่า หลินเฟิงยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนกับคนที่ไม่ได้เป็นอะไรสักนิด ถึงขั้นที่ยังมองเขาด้วยความรู้สึกสนุกสนาน“แก...นี่มันเรื่องอะไรกัน? ฉันเห็นกับตาว่าแกดื่มเข้าไปเยอะมาก ทำไม...ทำไมแกถึงไม่เป็นอะไรสักนิด?”“เป็นไปไม่ได้!”เซวียผานลุกลี้ลุกลน ความสามารถของหลินเฟิงทิ้งความทรงจำที่ฝังลึกไว้ให้ขาสี่เทพผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดใต้บัญชาของเขาก็ยังไม่ใช่ศัตรูของหลินเฟิง ถ้าหากหลินเฟิงไม่ได้รับผลกระทบจากผงจับมังกร เช่นนั้นทุกสิ่งที่เขาทำในวันนี้ก็ไร้ประโยชน์“ฉันคนนี้พอจะเชี่ยวชาญวิชาแพทย์อยู่บ้าง ผงจับมังกรของคุณสุดยอดมากจริง ๆ แต่ผมมองเล่ห์เหลี่ยมของคุณออกตั้งนานแล้ว”ขณะพูด หลินเฟิงก็ดึงเข็มเงินเล่

“หึ นายคิดมากไปแล้ว”“คนที่ตายมีเพียงแค่นายคนเดียวเท่านั้น!”หลินเฟิงถือกระเป๋าขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว และโยนไปข้างนอกหน้าต่างอย่างแรงในตอนที่โยนออกไป รูปร่างของหลินเฟิงเหมือนกับลมที่โหมกระหน่ำ เพียงชั่วพริบตาก็มาปรากฏตัวอยู่ที่ด้านข้างเซวียผาน“อ่อก?”เสียงหัวเราะของเซวียผานหยุดลง เขาในตอนนี้ก็เหมือนกับเป็ดที่ถูกบีบคอ อ้าปากกว้าง และมีสีหน้าตกตะลึงเป็นไปได้อย่างไร?!ความเร็วของหมอนี่มนุษย์สามารถทำได้จริง ๆ เหรอ?“ไสหัวไป!”หลินเฟิงยกขาเตะออกไป จนทำให้เซวียผานถูกเตะกระเด็นออกไปน้ำหนักความแรงของฝ่าเท้านี้ เซวียผานกระแทกหน้าต่างของห้องส่วนตัวของโรงแรมจนแตก จากนั้นกระเด็นสูงออกไปไกลเหมือนกับกระสุนปืนใหญ่“เอื้อก!”เซวียผานถูกโจมตีรุนแรงขนาดนี้ ดวงตาของเขามืดมิด เกือบจะปรับตัวกลับมาไม่ได้แต่ในตอนที่เขาฝืนความเจ็บปวดและตั้งสติกลับมาได้ เขากลับพบว่าในตอนนี้เขากำลังลอยอยู่กลางอากาศที่แท้เขาก็ถูกหลินเฟิงถีบออกมาจากห้องส่วนตัวแล้ว“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”หัวสมองของเขาทำงานอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเซวียผานก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง“ขอบคุณนายนะหลินหว่าน ขอบคุณที่นายช่วยชีวิตฉันไว้!”

“นี่มันอะไรกัน?!”ไม่เพียงชายหัวล้านที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง พี่น้องสามคนที่อยู่ข้างเขา และยังมีผู้ชมที่อยู่ในเหตุการณ์ทุกคนต่างถลึงตาโตทั้ง ๆ ที่แรงโจมตีทั้งหมดของชายหัวล้านใช้พลังทั้งหมดของเขาแล้ว ต่อให้เป็นกำแพงด้านหนึ่ง ภูเขาลูกหนึ่ง เขาก็มีความมั่นใจว่าจะสามารถโจมตีจนเป็นหลุมได้แต่หมัดเมื่อครู่นี้ต่อยไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย เขากลับสัมผัสถึงเนื้อหนังไม่ได้ด้วยซ้ำแต่หมัดนี้กลับเหมือนว่าต่อไปบนแผ่นเหล็ก ขณะที่ไม่สามารถสร้างความเสียหายใด ๆ ได้ กลับยังสั่นสะเทือนจนทำให้แขนของตัวเองกระดูกหักนี่มันน่ากลัวเกินไปแล้วหรือว่าเขาคือยอดฝีมือแดนแปรภาพ?!เมื่อเห็นการโจมตีของชายหัวล้านประสบกับความล้มเหลวแบบนี้ กลุ่มคนของแก๊งเลี่ยหยางที่อยู่ด้านล่างเวทีพากันเหลือเชื่อช่วงเวลาก่อนหน้านี้พวกเขายังคิดว่าหลินเฟิงต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอนแต่คิดไม่ถึงว่าหลินเฟิงสามารถต้านหมัดนี้เอาไว้ได้จริง ๆ อีกทั้งยังย้อนกลับมาทำให้ชายหัวล้านสั่นสะเทือนจนพิการไปครึ่งหนึ่ง“เจ้าสี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?!”ในตอนนี้ พี่ใหญ่สุดในเหล่าสี่เทพผู้พิทักษ์เอ่ยปากขึ้นเขาเหลือบมองหลินเฟิงที่ยังมีสีหน้านิ่งเฉย