บทที่ 822

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

เด็กเกเรโยนปืนฉีดน้ำทิ้ง และหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง

ส่วนจีอวิ๋นเจี๋ยก็ลูบของเหลวที่อยู่บนใบหน้าของตัวเอง ความร้อนบางอย่าง และกลิ่นที่ยากจะบรรยายออกมาได้ลอยเข้ารูจมูกของเขาในทันที

เขามองเด็กเกเรคนนั้นที่มีสีหน้าลำพองใจด้วยท่าทีที่บ่งบอกว่านายจะทำอะไรฉันได้ เขากำหมัดของตัวเองจนเสียงดังกรอบแกร่บ

“อวิ๋นเจี๋ย นายจะทำอะไร?!”

“หรือว่านายยังจะลงมือต่อหลานชายของนาย ต่อหน้าคุณพ่อหรือไง?”

“นายใจกล้ามากเลยนะ!”

เมิ่งหย่าเห็นจีอวิ๋นเจี๋ยกำหมัดแน่น จึงรีบตะโกนขึ้นเสียงดัง

“ผม...ผมเปล่า”

จีอวิ๋นเจี๋ยคลายกำปั้นของตัวเองออกด้วยความหงอยเหงา

ส่วนเด็กเกเรที่อยู่ข้าง ๆ ก็หัวเราะด้วยความกำเริบเสิบสานยิ่งกว่าเดิม ถึงขั้นที่ยังใช้หมัดของตัวเองต่อยไปที่หัวเข่าของเขา ต่อยไปด้วยหัวเราะพูดไปด้วยว่า:

“อารอง อาเปลี่ยนไปใจกล้ามากเลยนะ ทำไมเห็นพ่อของผมแล้วไม่คุกเข่าล่ะ?”

“หาวเอ่อร์”

จีอวิ๋นเทียนที่อยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วและพูดขึ้น

“ทำไมเหรอพ่อ?”

จีอวิ๋นเจี๋ยยังคิดว่าพี่ใหญ่ของตัวเองจะห้ามปราม แต่คิดไม่ถึงว่าจีอวิ๋นเทียนเพียงแค่ขมวดคิ้วพูดว่า:

“ลูกไปแตะต้องเขาทำไม? หรือว่าไม่รังเกียจบ้