หมอเทวดาจุ๊ปากพูดด้วยความประหลาดใจ:“วิธีการกลั่นยาแบบนี้น่าจะไร้ผู้สืบทอดไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้เห็นที่นี่ สวรรค์ไม่ได้กลั่นแกล้งวิชาแพทย์ดั้งเดิมของตระกูลหลงจริงๆ ด้วย!”“วิชาแพทย์ดั้งเดิม?”จีอวิ๋นเทียนที่อยู่ข้างๆ มีความเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัดหมอเทวดาเลี่ยวเห็นอยู่กับตา เขาจึงส่งเสียงไม่พอใจและพูดว่า: “คุณชายจีอวิ๋นเทียน คุณอย่ามองว่าตอนนี้การแพทย์ต่างประเทศกับวิชาแพทย์ดั้งเดิมของประเทศมังกรของเราเหมือนจะทัดเทียมกัน ไม่แบ่งสูงต่ำ”“นั่นเป็นเพราะวิชาแพทย์ดั้งเดิมมากมายของประเทศมังกรสูญเสียการสืบทอดไปแล้ว”“ถ้าหากไม่ได้สูญเสียการสืบทอด การแพทย์ต่างประเทศ เกรงว่าต่อให้ขี่ม้าก็ตามไม่ทันวิชาแพทย์ดั้งเดิมของประเทศมังกร!”“ไม่ หมอเทวดาเลี่ยว ผมแค่ประหลาดใจเล็กน้อยใจ”จีอวิ๋นเทียนพูดเสียงเคร่งขรึม: “เมื่อครู่คุณพูดถึงยาพิษที่พ่อผมโดนได้ร้ายแรงขนาดนั้น แต่ตอนนี้ พึ่งพาแค่ยาเม็ดเล็กๆ จะสามารถกลับมามีชีวิตได้จริงๆ งั้นเหรอครับ?”“ถูกต้องแล้ว!”หมอเทวดาเลี่ยวยืนยันอย่างถึงที่สุดเขาเห็นตระกูลจีเรียกคนรับใช้มา และเก็บรวบรวมยาที่ถูกจีอวิ๋นเทียนเหยียบจนเละด้วยความระมัดระวัง
จีอวิ๋นเทียนคิดไม่ถึงว่าจีอวิ๋นเจี๋ยจะมีด้านนี้ด้วยเขาเผยแรงสังหารออกมาทั่วทั้งตัวทันที“อวิ๋นเจี๋ย นายพูดกับพี่ชายของนายยังไงกันน่ะ?!”เมิ่งหย่าแม่เลี้ยงที่อยู่ข้างๆ ก็สีหน้าเย็นชาลง“แกกล้าด่าพ่อฉันอย่างนั้นเหรอ ไอ้ตุ๊ด แกรนหาที่ตาย!”จีหาวที่อยู่ข้างๆ ด่าทอเสียงดัง และโผเข้าไปเตะต่อยจีอวิ๋นเจี๋ยโดยตรง“พอแล้ว!”จีอวิ๋นเจี๋ยดึงคอเสื้อของจีหาวเอาไว้ จากนั้นตบใบหน้าของเขาแรงๆ หนึ่งครั้ง ตบจนจีหาวริมฝีปากมีเลือดพุ่งออกมา จนตื่นตกใจร้องไห้เสียงดัง“พ่อ ช่วยผม ช่วยผมด้วย...”“จีอวิ๋นเจี๋ย ฉันสั่งให้แกรีบปล่อยลูกชายฉันซะ ไม่อย่างนั้นวันนี้แกตายแน่!”จีอวิ๋นเทียนตะโกนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ“จีอวิ๋นเจี๋ย นายจะก่อกบฏเหรอ?!”เมิ่งหย่าพูดกรีดร้องอยู่ที่ด้านข้าง“แม่ง ฉันหมดความอดทนกับพวกแกมานานแล้ว อารอง อาก็เห็นแล้ว! ใครกันแน่ที่ไม่อยากให้พ่อของผมมีชีวิต!”จีว่านหลัวสายตาเคร่งขรึมจากนั้น เขาดึงจีหาวมาจากในมือของจีอวิ๋นเจี๋ย และตบหน้าเด็กเกเรคนนี้สองครั้งจนเสียงดัง “เพียะเพียะ”ลงมือหนักไป จึงทำให้เด็กหมดสติโดยตรง“อารอง!”เมื่อเห็นจีว่านหลัวลงมือแบบนี้ จีอวิ๋นเทียนก็รู้สึกสงสาร
......หลินเฟิงขับรถมาเซราติ พาอวี๋จื่อเสวียวนรอบนอกเมืองในตอนที่เขาจะย้อนกลับไปที่ชุมชนกลางเมือง เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากจีอวิ๋นเจี๋ย“สหายหลิน ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยเหลือ”ในตอนนี้จีอวิ๋นเจี๋ยรับรู้ถึงความน่ากลัวของหลินเฟิงแล้วยาที่เขาเอาออกมาอย่างง่ายดาย กลับเป็นยาแพทย์โบราณของประเทศหลงที่แม้แต่หมอเทวดาเลี่ยวก็ยังเลื่อมใสอย่างมาก คิดว่าเบื้องหลังของหลินเฟิงนั้นไม่ได้ธรรมดาเหมือนอย่างที่เขาเปิดเผยออกมาอย่างแน่นอนดังนั้นในโทรศัพท์ จีอวิ๋นเจี๋ยวางท่าทางของตัวเองให้ต่ำมากที่สุด“ที่แท้ก็คุณชายจีอวิ๋นเจี๋ยนี่เอง มีเรื่องอะไรเหรอครับ?”“หรือว่าทางด้านพ่อของคุณเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น? ยาที่ผมให้คุณไปไม่ได้ผลงั้นเหรอ?”ทางด้านหลินเฟิงคุยโทรศัพท์ อวี๋จื่อเสวียนถามด้วยความประหลาดใจอยู่ข้างๆ: “จีอวิ๋นเจี๋ย? หรือว่าจะเป็นคุณชายรองของตระกูลจีเมืองจิง จีอวิ๋นเจี๋ยที่ชอบผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ?”ขณะพูด อวี๋จื่อเสวียนก็เบะปากของตัวเองและขยับตัวไปชิดด้านข้างๆ ด้วยใบหน้ารังเกียจ เหมือนกับตั้งใจแยกระยะห่างกับหลินเฟิงที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองอวี๋จื่อเสวียนพูดเสียงเบา: “ถึงว่าคุณชอบพูดว่าไม่ชอ
“ทำไม? อวิ๋นเทียน?”จีว่านหลัวมองไปทางจีอวิ๋นเทียน และพูดอย่างเย็นชา:“หรือว่าชีวิตพ่อของนายไม่ถึงห้าร้อยล้านบาท? หรือว่านายไม่หวังอยากให้พ่อของนายถูกช่วยชีวิตเอาไว้ด้วยซ้ำ?!”“เปล่า....เปล่านะครับ”จีอวิ๋นเทียนเช็ดเหงื่อบนศีรษะภายใต้สายตาเย็นชาของจีว่านหลัว และยิ้มอย่างสดใสพูดว่า:“ผมจะไม่อยากให้คุณพ่อร่างกายแข็งแรงได้อย่างไร เพียงแต่ผมกลัวว่าหมอเร่ร่อนไม่เพียงไม่มีวิธีรักษาคุณพ่อ แถมยังทำให้คุณพ่ออาการหนักขึ้น”“หือ”ในตอนนี้ โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของจีว่านหลัวก็มีเสียงอขงหลินเฟิงดังขึ้นมาอีก“ดูท่าพวกคุณไม่ได้อยากให้ผมลงมือสินะ”ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่มีอะไรให้คุยกันแล้ว”“เดี๋ยวก่อนครับ!”ในตอนที่หลินเฟิงจะตัดสายโทรศัพท์ จีว่านหลัวรีบยิ้มพูด: “ได้ได้ได้ ห้าร้อยล้านบาทก็ห้าร้อยล้านบาท อวิ๋นเทียนรับปากแล้วครับ”“พูด!”จีว่านหลัวมองไปทางจีอวิ๋นเทียน ในสายตาเต็มไปด้วยแรงสังหารที่มากมาย“ได้...ห้าร้อยล้านก็ห้าร้อยล้าน”จีอวิ๋นเทียนกำหมัดแน่น ในใจกลับสาปแช่งจีอวิ๋นหลัวไม่หยุดถ้าหากไม่ใช่อารองของเขาคนนี้สร้างความวุ่นวาย เขาคงจะกำจัดจีอวิ๋นเจี๋ยไปนานแล้ว และกลายเป็นผู้สื
โดยเฉพาะในตอนที่เห็นอวี๋จื่อเสวียน เด็กสาวที่มองไปรอบๆ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ สีหน้าของทุกคนก็แย่ยิ่งกว่าเดิม“สหายหลิน ยินดีต้อนรับครับ”จีอวิ๋นเจี๋ยไม่ได้มีความสงสัยใดๆ และเข้าไปต้อนรับโดยตรงในตอนที่เข้ามาต้อนรับ จีอวิ๋นเจี๋ยยังขยับเข้าไปพูดเสียงเบาที่ข้างหูของหลินเฟิง: “สหายหลิน คำแนะนำของคุณก่อนหน้านี้ผมรับปากแล้ว ขอร้องคุณช่วยพ่อของผมด้วยนะครับ”“อืม”หลินเฟิงเผยรอยยิ้มให้จีอวิ๋นเจี๋ยบอกให้เขาวางใจได้ และตบไหล่ของเขาอวี๋จื่อเสวียนที่อยู่ข้างๆ เห็นภาพนี้ก็ฉีกยิ้มด้วยความกระอักกระอ่วนหลินเฟิงแค่มองก็รู้ว่าเด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เขาเหลือบตามองเธอในทันที“ฮ่าฮ่า ท่านนี้ก็คือสหายหลินที่อวิ๋นเจี๋ยพูดถึงใช่ไหมครับ? ไม่ทราบว่าสหายน้อยท่านนี้ชื่ออะไรครับ?”จีว่านหลัวเดินเข้ามา และหัวเราะเสียงดังทักทายหลินเฟิงพยักหน้า พูดด้วยท่าทางที่ไม่ได้แสดงตัวต่ำต้อยและไม่ได้แสดงตัวโอหัง: “หลินเฟิงครับ”“หลินเฟิง?”จีว่านหลัวแอบครุ่นคิด และพบว่าตัวเองไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ทันใดนั้นก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาก็ยังปิดบังเอาไว้ได้อย่างดีมากในตอนที่หลินเฟิงจะเดินเข้
งั้นก็ถูกต้องแล้วในเมื่อคนที่สวะอย่างจีอวิ๋นเจี๋ยรู้จักจะเก่งกาจยิ่งกว่าหมอเทวดาเลี่ยวได้อย่างไรอีกทั้งยังอายุน้อยขนาดนี้ ถ้าหากเขาเก่งกาจขนาดนั้นอย่างที่พูด จะเป็นไปได้อย่างไรที่จนถึงตอนนี้แล้วยังไร้ชื่อเสียงอยู่อีก?”จีอวิ๋นเทียนมองดูแผ่นหลังของหลินเฟิงแล้วยิ้มเยาะสี่พันล้านบาทนี่เรียกว่าใจคนไม่รู้จักพอไม่รู้จักเจียมตัวถ้าหากหลินเฟิงไม่ได้ยั่วยุเขา อย่างมากจีอวิ๋นเจี๋ยก็แค่สั่งคนให้กระทืบคนต้มตุ๋นคนนี้แล้วโยนออกไปแต่ในสายโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ ท่าทางกำเริบเสิบสานของไอ้หมอนี่ทำให้จีอวิ๋นเทียนโมโหอย่างถึงที่สุดยั่วโมโหตะโกนจี เขายังจะมีจุดจบที่ดีได้อย่างนั้นเหรอ?บนใบหน้าของจีอวิ๋นเทียนเผยความเคร่งขรึมออกมาผ่านไปครู่หนึ่งทุกคนของตระกูลจีก็มาร่วมตัวกันอยู่ในห้องนอนของจีว่านจ่างหลินเฟิงเดินเข้ามาแล้วมองดูแวบหนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้าพูดว่า: “นี่คือต้นน้ำค้างแข็งเฉียนหยวน ยาพิษขั้นรุนแรงที่มาจากสำนักร้อยพิษ”“ต่อให้เป็นยาหวงตี๋ล้างพิษก็ไม่สามารถทำให้พิษหายไปได้ อย่างมากก็แค่ยื้อเวลาช่วงหนึ่ง”เห็นหลินเฟิงเพียงแค่มองแวบเดียวก็รู้ว่ายาพิษที่จีว่านจ่างโดนนั้นคืออะไรนี่จึ
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวิธีการควบคุมพลังชี่แท้ที่ช่ำชองถึงขนาดนี้ นี่ไม่มีทางที่เป็นดินแดนที่นักบู๊แดนแปรภาพทั่วไปจะสามารถแตะถึงได้“ขั้นเซียนเทียนต้าหยวนหม่าน?”จีว่านหลัวรู้สึกตกตะลึงกับการคาดเดาในหัวใจของตัวเองภายใต้ความตกตะลึง ในใจก็เกิดความหวังขึ้นมาไม่แน่เขาอาจจะสามารถช่วยชีวิตพี่ชายของตัวเองได้จริงๆ“ไอ้หมอนี่...”ในตอนที่จีอวิ๋นเทียนเห็นหลินเฟิงปล่อยเข็มออกไป ดวงตาของเขาก็หดตัวลง ไอ้หมอนี่เป็นนักบู๊ขั้นเซียนเทียนงั้นเหรอ?!หรือว่าเขามีวิธีรักษาจีว่านจ่างให้หายได้จริงๆ?คิดได้ถึงตรงนี้ ในใจของจีอวิ๋นเทียนก็เกิดความกระวนกระวายขึ้นมา“นั่นมัน...เข็มดอกเหมยห้าวิญญาณ?!”หมอเทวดาเลี่ยวในตอนนี้ไม่มีความสงสัยต่อหลินเฟิงอีกต่อไปคนนอกดูความครึกครื้น คนสายเดียวกันดูช่องทางในตอนที่เขาเห็นการลงเข็มและฝีมือของหลินเฟิง ใบหน้าก็ขาวโพลนในทันที และในใจก็เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมาเพราะว่าเมื่อครู่นี้ท่าทางที่เขามีต่อวัยรุ่นคนนี้ไม่ดีเท่าไหร่นักเดิมทีเขายังอยากถามถึงผู้อาวุโส หรือว่าที่มาของยาหวงตี๋ล้างพิษจากหลินเฟิง แต่ตอนนี้ดูแล้ว...เมื่อครู่เกรงว่าเขาคงจะพูดจริงสินะ!ยาหวงตี๋
จีอวิ๋นเทียนจับคอเสื้อของจีอวิ๋นเจี๋ยเอาไว้ ในตอนที่กำลังจะลงมือ จีว่านหลัวที่อยู่ข้างๆ กลับอุทานออกมา“เดี๋ยวนะ พวกคุณรีบดูสิ!”ทุกคนมองไปตามทางที่จีว่านหลัวชี้ไป น้ำเดือดที่ถูกสาดไปบนใบหน้าของจีว่านจ่างเมื่อครู่นี้กลายเป็นเศษน้ำแข็งสีดำทั้งหมด และไหลตกลงบนพื้น“ฮะ? นี่มัน...”จีอวิ๋นเทียนนิ่งอึ้งจีอวิ๋นเจี๋ยกลับดิ้นให้หลุดจากการจับกุมของพี่ชายตัวเอง จากนั้นยิ้มเยาะพูดว่า: “พี่ใหญ่ ผมดูแล้วเป็นพี่ต่างหากที่เป็นคนที่ไม่อยากให้พ่อร่างกายฟื้นฟูมากที่สุดสินะ?!“แก...”“อวิ๋นเจี๋ย อย่าพูดจาซี้ซั้ว!”เมิ่งหย่าเดินออกมา และพูดสนับสนุน: “พี่ใหญ่ของนายเป็นห่วงร่างกายของพ่อ จะไม่อยากให้พ่อหายได้อย่างไรกัน?”“ถูกต้อง!”จีอวิ๋นเทียนฝืนพยักหน้าเมื่อเห็นว่าทำทุกสิ่งเสร็จเรียบร้อย หลินเฟิงก็ถอนหายใจเบาๆ และวางจีว่านจ่างลง ปล่อยให้เขานอนบนเตียงในตอนนี้สีหน้าของจีว่านจ่างดีขึ้นแล้วไม่เหมือนกับเมื่อครู่นี้ที่หน้าสีม่วงช้ำ แค่มองก็รู้ว่ามีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่วัน ตอนนี้กลับมีสีแดงระเรื่อแล้วแต่ยังคงอยู่อยู่ในอาการหมดสติอยู่“เอาล่ะ งานของผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว”หลินเฟิงรับผ้าขนหนูจากคนรั