Semua Bab Lahid: Bab 111 - Bab 120

Sa unang araw....Kinaumagahan---mula nung makausap niya kahapon si Julian Guevarra---ay maagang pumunta sa Santa Barbara si Andracio de Castro. Pupunta siya nang Santa Barbara upang dalawin ang kapwa-kawani niya sa La Indio Independencia na si Don Miguel de Leon na siyang naroroo't nagtatago sa tahanan ni Maestro Leonidas Galencia. Kasabay naman sa balak niyang pagdalaw na ito ay ang kanyang kagustuhang makausap din ang kasamahan niyang may bansag na Tukang Lawin para kunin ang anumang kaalaman nito tungkol sa isang bagay na nabanggit sa kanya kahapon ni Julian Guevarra.Ang bagay tungkol sa tinatawag na Alanus.Mula sa mahigit dalawang oras na paglakbay galing Sangrevida at sakay ng isang karwahe na hiniram pa niya sa pabrika ng La Guevarra,buhat nito ay narating ni Andracio ng matiwasay ang bayan ng Santa Barbara. Pa

Sa ikalawang araw... Kagabi ay nagawang maalala ni Andracio ang isang bagay nung iniisip niya ang mga katanungang gumugulo sa kanya. Naalala niya na ang kanyang hinahanap na si Fernan Loreto, bukod sa pagiging kawani nito sa La Indio Independencia, ay siyang pinuno rin pala ng mga insurrectos o rebelde sa bayan ng Santa Barbara---buhat mahagip muli ang kaalamang ito ukol sa dating sarhento na naibahagi sa kanya noon nang yumaong si Don Condrado. Nung ito'y kanyang maalala, pumasok din sa wari ni Andracio ang pangalan ng isang tulisan, at ito ay walang iba kundi ang noo'y kababata't matalik niyang kaibigan na si Roberto Mangcalas. Kabilang ang kaibigan niyang ito sa pinag-isang pangkat ng mga tulisan sa bayan ng Santa Barbara--- ang siyang pangkat na pinamumunuan ni Fernan Loreto---kaya naisip kaagad ni Andracio na baka may maibibigay na alam sa kanya si Roberto Mangcalas ukol sa kasalukuyang kinaroroonan ng Batong Kawal. At sa ikalawang araw

Mula sa madilim, gawa sa bato at makitid na lagusan ng Tatag Bato---ang pinakamalaking kuta ng mga insurrectos o rebelde sa buong Ilocandia, dito nakita ni Teodato Salinas o Ato na pumasok ang isang pangkat ng mga kalalakihan. Pitong lalaki ang kaagad natanaw niya na pumasok roon na pawang may mga bitbit pang mga mataas na uri ng armas. Sa paglapit nama't pagkasilaw sa kanila ng hawak niyang lintera, nagawang masilayan dito ni Ato ang mga tindig at pagmumukha ng mga lalaki. Batid niya na magkakasing-edad lamang ang mga ito---marahil ay nasa mga mahigit kwarenta anyos ang gulang batay sa nangangayayat na nitong mga mukha. Nakasuot sila ng mga naluluma na't narumihang kulay puti at gawa sa bulak na camisa de chino, nakapang-ibaba ng nakukupas na mga pantalones at ang ilan sa kanila'y nakasuot pa ng mga salakot sa ulo. Pagkakita ni Ato sa kanila, agad naman niyang sinalubong at binati ang nakilalang matandang lalaki na siyang nanguna sa nilalakad ng pangkat na iyon

Muling umabat sa pinag-uusapan ang Batong Kawal. "Saan matatagpuan ang pinakamalaking imbakan ng mga armas sa Ilocandia?" tanong ng Batong Kawal. "Imbakan?" ang nagulat na tanong ni Simon, nililinaw ang pagkakarinig sa salita. Nagulat din sa tanong na iyon ang iba pang mga pinuno sa Dies Hijos. Sumagot naman si Simon kay Fernan. "Nasa San Bernardo ang pinakamalaking imbakan ng mga armas. Dito muna kasi dinadala at iniimbak ang mga bagong armas mula sa mga barkong naghahatid sa mga ito," "Bakit, Fernan?" nagtatakang tanong ng Puno sa Batong Kawal. "Ano ang binabalak mong gawin?" "Balak kong lusubin ang imbakan ng mga armas sa San Bernardo," sagot ni Fernan. "Kukunin ko ang lahat ng mga armas doon," "Nahihibang ka na ba?" bulalas sa kanya ni Flavio Macapagal. "Naririnig mo ba ang sinasabi mo? Isang

Parang nakiayon sa damdamin ng Bastong Loro ang naging timpla ng panahon sa araw na iyon. Nakalulumo sa kaloobang tingnan ang nagkumpulang mga maiitim na kaulapan sa kalangitan na siyang mga tiyak na signos sa paparating na malakas na ulan. Madadarama naman sa buong paligid ang lamig na dala ng bumabayong hanging amihan na kung manglapnos sa mga balat ay nakakapangilabot ng balahibo. Sa malamig na umaga ding ito, habang iginapaspas kasabay ng may kalakasang bagwis ng hangin, umiba rin ang mga ipinakitang galaw ng mga maluntiang puno't mga halamang tumutubo sa tabi-tabi na tila ba mararamdaman sa bawat pagyuko't pag-indak ng mga ito ang namumuong lumbay na dumaraing at tumatawag-batid sa mga dumadaang tao sa kalye. Ngunit, gayunpaman, ang lahat ng mga ito'y hindi batid sa pansin ni Andracio de Castro kung saan sa mga pagkakataong iyon ay marahang naglalakad sa kahabaan ng Calle Agustin.  Nakababa ang ulo niya habang binabaybay ang malaki