All Chapters of Lahid: Chapter 91 - Chapter 100

Dama ko ang lamig ng simoy ng hangin sa aking paligid.Hudyat, na sa mga oras na ito ay bumubuka na ang liwayway upang tapusin ang karimlan ng gabi at salubungin ang paparating na araw. Alam kong sa darating na mga sandali, sisibol na ang haring araw upang magbigay ng liwanag sa buong kalangitan. Kahit ganunman ang lamig ng hanging bumabayo sa buong Santa Lucia, malalanghap pa rin ang kakaibang amoy na sumisingaw kasabay ng hanging umiihip.Ito ay ang malansang amoy ng malagim na kamatayan na siyang alam kong nanggaling sa gitnang bayan kung saan ngayon nagaganap ang digmaang tiyak na magpapabago sa buhay ng buong bayan ng Santa Lucia.Kakaiba ang aking nadarama sa aking katawan. Matapos kong masaksak ng gintong punyal ang nakaaway kong kanina na isang napakalakas na mangkukulam, bigla na lamang ako nakadarama ng matinding panghihina sa aking buong katawan. Kaya naman, minabuti kong umupo muna sa lupa at paunti unting kumukuha muli ng sapat na lakas para sa sari

"Hanga ako sa katapangang taglay ninyong lahat. Ngunit, papaano niyo magagawang patayin ang isang katulad ko?! Ako ang haring bampira! Wala akong kamatayan! At hindi ako kailanman mamamatay sa mga kahibangang bagay na binabalak ninyo!"ang pabulyaw na wika niya na dama ang malaking tiwala niya sa kanyang katangian."Tingnan natin kung totoo nga iyan, ama!" ang pagsagot ko naman."Graciela! Simulan mo na!" ang aking pabulyaw na anya sa kasama naming mangkukulam.Nang marinig ito, kaagad sinimulan ni Graciela ang naisip nitong gawin. Ipinikit niya ang kanyang mga mata habang hawak sa dalawang kamay ang batong Fuego na parang dinadasalan ang hawak na bagay.Tila huli na nang makita ng haring bampira si Graciela. Nang makita niya itong hawak ang batong Fuego, marahil ay alam na niya kung ano si Graciela at ang ginagawa nito, kaya muli itong nagpalit anyo bilang isang malapaniking halimaw at lumusob ito papunta sa amin.Alam na naming lahat na lulusob an

Nabatid ko ang unti-unting pagbubukas ng liwanag sa kalangitan. Mula sa maiitim na ulap na hatid nang nagdaang gabi ay tila namumula na ang mga ito, hudyat sa paparating na haring araw para tapusin ang kadiliman. Sa kanyang pagsilaw, matatapos ang buong gabing nagdaan na puro karahasan at kamatayan ang hinatid. Walang iniwan ito kundi hinagpis at pangungulila sa buong bayan ng Santa Lucia na mauukit magpakailanman sa kasaysayan nito.Muli kong tiningnan ang mga maiitim na abong siyang naging katapusan ng aking napatay na ama. Naroon at naiwan sa kanyang mga abo ang kanyang kilala't yari sa gintong singsing at ang gintong punyal na isinaksak ko sa kanya. Hindi ko naisip na ang pinakamasamang bampira sa tanang panahon ay mauuwi't magiging abo lamang sa huli na tila pantaba na lamang sa lupang dinungisan niya ng dugo at luha. Marahil kung masasaksihan man niya ito ay tiyak magigimbal siyang lubos kapag kanyang malaman na magiging abo ang kanyang magiging huling hantungan. Ganunp

Kasabay sa paglilitaw ng araw sa kalangitan ay ang katapusan ng madugong digmaan ng mga isinumpa. Muling mabibigyan ng liwanag ang buong bayan ng Santa Lucia mula sa kadilimang bumalot dito kagabi. Natapos man ang madugong karahasan ay tiyak hindi na muling maibabalik pa ang tuwirang wari ng mga mamamayan mula sa matinding takot, hinagpis at kamatayang ng digmaang idinulot ng mga iba't-ibang halimaw.Makikita sa paligid ang pagkamatay ng buong bayan na siyang bunga ng paghimagsik ng kasamaan. Walang ni isang nakatayong mga gusali sa bayan ang hindi tinutupok ng apoy. Nagkalat rin ang mga patay na katawan sa bawat bahagi ng gitnang bayan na pawang pinagluluksaan nang kani-kanilang mga mahal sa buhay. Sa taglay kong kalakasan ang pandinig, nakakakilabot pakinggan ang iyak ng mga naghihinagpis sa buong lugar at damang dama ang sakit at matinding pagluluksa ng mamamayan roon na sinusugatan ang kanilang mga puso.Yaon ay ang bungang hatid ng naganap na digmaan na kailanman

Magsisimula ako ng isang panibagong buhay. Ang buong akala ko ay tuluyan na akong mananatiling halimaw sa tanang buhay kom Ngunit iyon nga'y isang akala lamang, isang akalang pinagpapasalamat ko sa Panginoon na hindi mangyayari sa akin.Dalawang araw pagkatapos nang madugong digmaang naganap sa Santa Lucia, mula roon ay nilakbay ko ang pabalik sa Maynila. Sariwa pa rin sa aking alaala ang mga malagim na nangyari sa bayang iyon sa tuwing magugunita ko ito, at alam kong sa tanan ng aking buhay, kailanma'y hindi ko na ito malilimutan.Hindi ko naramdaman ang init ng araw kahit tirik itong buo sa maaliwalas na kalangitan. Simula noong ako'y maging isang bampira, dahil sa kataksilan ni Mercedes, ay hindi ko na muli naramdaman pa ang naglalapnos sa balat na init ng araw. Kahit ganito man ang aking pakiramdam at naninibago man sa kakaibang nadarama ay mapalad parin ako dahil hindi lahat ng bampirang katulad ko ay nagagawang makapaglakad sa ilalim ng araw na siyang ipinagpapas