Lahat ng Kabanata ng The Rented Wife: Kabanata 161 - Kabanata 170

Patuloy akong naghintay hanggang sa tuluyan na ngang mawalan ng tao ang mga daraanan kong hallways. Kahit dito sa papunta sa likod ay wala akong ibang ginawa kung hindi ang magtago dahil puno rito ng mga armadong lalaki. "T*ngina. Ang ilap nang mag-asawa. Nasaan na ba ang mga 'yon?" narinig kong tanong ng isa. "Anong oras na? Nangangati na akong mahawakan ang ulo ni Michael. Malaki rin ang gantimpala kapag napatay siya," sabi pa muli ng boses. Natigilan ako. Anong ibig sabihin no'n? Ibig bang sabihin na may presyo kami ni Michael? Napahinga ako ng malalim. Ibig bang sabihin no'n may katumbas lang na halaga ng pera ang buhay naming dalawa? Nang dahil sa narinig ko ay may isang gustong alaala na naman ang pumasok sa isipan ko. Flashback Mabagal kong idinilat ang aking nanlalabong mga mata habang nakahiga ako sa isang matigas na papag. Madilim ang paligid at hindi ko alam kung nasaan nga ba ako sa mga oras na ito. Akma na sana akong uupo ngunit naramdaman ko ang pag-sakit ng aking

Nanatili akong nagmamatiyag sa paligid ko. Ayaw kong malingat kahit sandali dahil baka kapag ginawa ko, magulat na lang ako nakita na ako nang mga lalaking 'to. Malalalim ang mga hiningang binitawan ko. Kailangan kong mahanap si Michael. Mabagal akong sumilip mula sa maliit na uwang na mayroon dito sa tinataguan ko. Puno ng mga katawan na naliligo na sa kanilang sariling dugo ang halos buong kusina papuntang likod. Habang nakatingin ngayon sa mga ito, isa na namang alaala ang pumasok sa isip ko. Flashback Nakanguso ako habang nakatingin sa labas ng terrace nitong villa na pinag-iwanan sa akin ni Michael. Hanggang ngayon ay palaisipan sa akin kung sino ba ang babaeng narinig kong kausap ni Michael nang tawagan niya ako kanina. Alam kong hindi sadya ni Michael na iparinig sa akin ang kung sino mang kausap niya kanina. Marahil ayaw pa nga niya na malaman kong may babae siyang kasama ngayon, dahil nang ma-realize niya siguro na nasa kabilang linya ako ay kaagad niyang pinatay ang taw

Wala akong ibang ginawa kung hindi ang titigan ang bawat galaw ng mga lalaki rito sa baba habang patuloy sila sa pagbaril. Wala akong ibang naririnig sa mga oras na ito kung hindi mga mura at tunog ng baril. Nanatili akong nanonood hanggang sa nagawi na ang aking mga mata sa kanya. Hindi ko alam kung bakit napangiti ako. Habang nakatitig sa kanya, isang alaala naming dalawa pumasok bigla sa isip ko. Flashback "I said don't move!" striktong sabi sa akin ni Michael nang sinubukan ko muling umupo. Masama ang tingin niya sa akin at mukhang ano mang oras mula ngayon ay kaya niya akong biglang saktan. "K-kaya ko na!" pagpupumulit ko. Hindi ko na kasi gusto pang manatili sa hospital na ito dahil mukhang dito ako tuluyang magkakasakit. "Tss. As if I am going to allow you," biglang sabi ni Michael bago siya naupo sa dulo ng kama kung saan ako ngayon nakahiga. Mabilis na kumunot ang noo ko nang dahil sa kanyang sinabi. "Ano ang ibig mong sabihin?" nakakunot ang mga noong tanong ko. T

Nakatingin lang ako kay Michael. Kahit ganito lang ang ginagawa ko, iba't ibang alaala ang bigla na lamang bumabalik sa isip ko. Flashback Nanatili akong nakaupo sa upuan kung nasaan kami kanina nag-usap ni Mommy. Napatingin pa ako sa kalangitan bago ako napabuntong hininga. "That was deep," narinig kong sabi ng isang pamilyar na boses. Mabilis ko naman kaagad siyang tinignan. Nakatayo ngayon sa tabi ng upuan na inuupuan ko si Michael habang may dala-dalang dalawang baso. Hindi naman ako sumagot, tanging pag-ngiti lamang ang ginawa kong pagsagot. "Happy birthday," sabi niya bago iniabot sa akin ang hawak niya pa ring baso. Mabagal ko namang inabot 'yon bago ako muling ngumiti. "Salamat," tanging sagot ko habang nakangiti pa rin. Hindi naman na sumagot si Michael, pero sa pagkakataong ito, tinignan niya lamang ako sa mga mata. "May I?" biglang tanong niya bago tumingin sa tabi ko at bago niya ibalik ang kanyang paningin sa akin. Tumango naman ako bago ako umusog ng pagkakaupo pa

Naiinis ako sa sarili ko dahil nanatili akong nakatago lang at walang magawa upang tulungan si Michael. Hanggang dito na lang ba talaga ang magagawa ko para sa kanya? Hanggang pagtatago na lang ba? Malalim akong huminga. Sa palagay ko tuloy ay tama ang sinasabi dati nang sekretarya sa akin ni Michael na hindi ako bagay maging asawa niya. Flashback "Kumusta ka naman, Renice?" rinig kong tanong sa akin ni Redenn habang diretsong nakatingin sa daan. Nakasakay kami ngayon sa sasakyan ni Redenn. Papunta kami ngayon sa Seth Corporation para asikasuhin ang mga bagay na naiwan ni Michael. "Ayos lang naman ako," sabi ko habang may pilit na ngiti. Hindi ako ayos. Walang maayos. Nasasaktan ako, parang bigla akong iniwan ni Michael matapos niyang makuha ang lahat lahat sa akin. "Galit ka ba, Renice?" biglang tanong ni Redenn matapos ang ilang segundong pagiging tahimik namin. "Ha? Bakit naman?" tanong ko bago ako napatingin ng diretso sa daan. Bakit naman ako magagalit? At kanino naman?