Lahat ng Kabanata ng The Rented Wife: Kabanata 181 - Kabanata 190

Hindi dapat ako malungkot sa nagawa kong pagtatanggol kay Michael. Simula noon siya na ang nagtatanggol sa akin kaya tama lang na gano'n din ang gawin ko. Na ibalik ko rin sa kanya kung ano ang dapat. Flashback Nakabusangot akong naglalakad kasabay ni Michael. Naiinis ako dahil 'di ko maintindihan kung bakit ayaw niyang sabay kaming maglakad. "Hoy! Hindi ko nakikita daraanan ko. Tapakan ko kaya sapatos mo," inis na sabi ko. Hindi naman siya kumibo, patuloy lang siya sa paglakad. "Hoy, Michael!" inis na pagtawag ko sa kanya. Mabilis naman niya akong nilingon bago siya napabuntong hininga. Mabagal din siyang huminto sa paglakad bago tuluyang tumingin sa gawi ko. "You are causing a scene," simpleng sabi niya bago siya tumingin sa paligid. Napatingin na rin ako sa paligid bago ako napasimangot. Totoong halos lahat nga ng tao rito ay pinagtitinginan kami. "Bakit kasi sinama-sama mo pa ako rito sa mall kung 'di mo naman ako isasabay sa paglakad? Gusto mo nasa likuran mo lang ako?"

Hanggang ngayon ay natatawa pa rin ako kapag naaalala ko kung gaano kabilis ang mga pangyayari. Magmula sa pag -aapply ko hanggang sa sinabi ni Michael kay mommy na gusto niya akong pakasalan. Flashback Kasalukuyan kaming tahimik na nakaupo sa loob ng sasakyan na dala-dala nila Tyron at Redenn. Nagmamaneho si Tyron ng sasakyan habang nakaupo naman sa tabi nito si Redenn na naging maya't-maya ang naging pagsipol habang nakatingin sa labas ng sasakyan. Ako naman ay nanatili lang na nakaupo sa tabi ni Michael na hanggang ngayon ay tahimik na nakaupo sa tabi ko. Kanina pa siya walang imik. Tahimik at diretso rin siyang nakatingin sa labas ng sasakyan. Kung titignan, mukhang may malalim siyang iniisip. "Ah, Michael? Okay lang ba ang lahat?" rinig kong biglang tanong ni Tyron na focus sa pagmamaneho. Hindi naman kaagad umimik si Michael. "Kumain lang talaga kami. Walang samaan ng loob. Pfft," rinig kong rebat naman ni Redenn. Akala ko ay mag-re-react na si Michael ngunit nanatili lang

Kung tutuusin, maaari ko na siyang iwan noon. Lalo na noong unang beses kong makakita ng taong naliligo sa sarili niyang dugo pero hindi. Hindi ko nga alam bakit parang 'di man lamang ako natakot noon. Flashback Nanatili akong nakayakap kay Michael. Hindi ko alam kung ilang minuto na kaming ganito, wala naman akong naramdaman na pagtutol mula sa kanya. "A-anong nangyari?" tanong ko bago ako humiwalay sa kanya ng pagkakayakap. Nakita ko naman na hinuli niya ang mga mata ko bago siya nagsalita. "Aren't you afraid?" biglang tanong niya. Natahimik naman ako. Pakiramdam ko isa 'yong sapak sa akin. "B-bakit naman ako matatakot?" kinakabahang tanong ko. Nakita ko namang napalingon si Michael sa gawi ng mga lalaking malamig ng nakahandusay sa kama. "Aren't you afraid?" ulit na tanong niya sa akin. Hindi naman ako nakapagsalita. Nanatili kami sa mga posisyon naming dalawa. Hindi ko alam kung bakit hindi ako natatakot. Hindi ko rin alam kung bakit nananaig sa akin ang tuwa na makitang a

Gusto kong malaman kung kailan ba matatapos ang walang katapusang taguan na ito. Gusto kong malaman hanggang kailan nga ba manganganib ang buhay naming lahat. Ayoko na maulit noon na hindi ko alam kung may babalik pa ba sa akin mula sa pagtatago. Flashback Nakaupo ako rito sa loob ng walk-in closet. Kanina pa ako nag-iisa rito dahil hindi ko alam kung saan ba pumunta si Michael. Malalim akong bumuntong hininga. Madilim ang paligid at wala man lang akong naaninag na kahit anong liwanag. Nakasuksok ako sa pinaka-gilid nitong closet. Hindi ko alam kung saan dumaan papalabas si Michael, basta alam ko pumunta siya sa likod ng salamin dito at matapos no'n, 'di ko na alam kung saan siya pumunta. Napahinga ako ng malalim. Mas lalong dumami ang mga tanong na nasa isip ko. Mas lalong lumaki ang hinala ko sa ginagawa ni Michael. Hindi ko alam kung ligtas pa ba ako sa bahay na ito. Hindi ko alam kung ligtas pa akong manatili rito. Paano kung madamay ako rito? Paano kung madamay ang pamilya

Mabagal kong binuksan ang aking mga mata. Nandito ako ngayon sa bahay nila mommy, dito muna ako pansamantalang natutulog ilang araw na rin ang nakakalipas. Hindi ko alam kung ano ang pinagkaiba nang bahay namin na ito sa bahay ni Michael. Kung may magtatangka mang manakit sa amin dito ay wala naman kaming magagawa. Wala namang mga bantay rito na po-protekta sa amin o kung ano. "Anak? Kumain ka na ba?" narinig kong biglang tanong sa akin ni mommy na ngayon ay nakasilip sa kwarto namin noon ni Ranie. Agad ko siyang nilingon bago ako ngumiti. "Hindi pa po, mommy," sagot ko bago ako umupo. Tumango naman siya bago ako tinignan mula ulo hanggang paa. "May gusto ka bang sabihin? I-kwento?" biglang sabi pa nito. Natahimik naman ako. Sa totoo lang kasi, matapos akong ihatid ni Michael dito noong isang araw ay wala na akong naging balita pa sa kanya. Pati na rin sa dalawa niyang mga kaibigan. "Ako? Wala naman po," sagot ko bago ako naupo sa kama at pinagmasdan ang kulay rosas na pader nit