Lahat ng Kabanata ng The Rented Wife: Kabanata 171 - Kabanata 180

Nanginginig ang aking mga kamay habang hawak ang baril na punulot ko kanina. Kinakabahan ako. Natatakot ako. Natatakot ako dahil baka kung ano ang mangyaring masama kay Michael kapag hindi ko siya tinulungan at kinakabahan ako dahil baka hindi ko naman talaga siya matulungan, baka maging sagabal lang ako sa kanya. Napaupo ako sa sahig bago ko inalala ang unang araw na naramdaman kong may kakaibang maaaring maibigay sa akin si Michael. Flashback Mabilis kong tinakpan ang aking mukha ng aking kamay nang tumama sa akin ang mataas na sinag na araw. Mabagal naman akong tumayo mula sa pagkakahiga sa kama. Gusto ko pa sana matulog pero 'di ko alam kung bakit kahit halos nakapikit pa ang mga mata ko ay ayaw naman ng humiga nitong katawan ko. Pinilit kong tumayo mula sa kama ko at inayos 'yon. Inayos ko rin ang ilang gamit ko na nakakalat na pala sa lamesa. Patuloy ako sa pag-aayos ng gamit nang may maamoy akong mabangong aroma na nanggagaling sa labas ng kwarto. Kaagad akong napaayos ng

Mabagal akong tumayo mula sa pagkakasalampak sa sahig. Hindi ako nakainom pero pakiramdam ko lasing ako. Pakiramdam ko wala ako sa ulirat. Isa lamang ang gusto kong gawin, ang tulungan si Michael sa mga lalaking ito. Marahan akong sumilip sa gilid bago ako mabagal na tumayo. Ngunit agad akong napatigil sa paglalakad nang may makita akong isang lalaki na naglalakad papunta sa gawi ng iba pang lalaki. Hindi ko na makita si Michael ngayon, kanina lamang ay nakatayo siya sa gitna nang mga lalaki ngunit ngayon ay wala na siya. Muli akong napatingin sa lalaki. Hindi ko alam kung bakit ang bilis ng kabog ng d*bdib ko. Ang mga mata niya, ang tindig, ang tattoo sa gilid ng tenga niya Flashback Naglalakad ako ngayon papunta sa Seth Corporation. Hindi na ako makapaghihintay pa na masagot ang mga tanong ko. Sasagutin ni Michael ang mga katanungan ko, o ititigil ko na ang kahibangan naming ito? Kailangan lang niyang mamili sa dalawa. Tuloy-tuloy akong naglakad papasok sa loob ng kompanya haban

Nang dahil sa lalaking ito, ramdam ko ang paninigas ng buo kong katawan. Akala ko isa na siya sa mga napatay namin noon no'ng kinuha nila ako ngunit hindi pala. Mukhang nakaligtas siya matapos ang araw na 'yon. Flashback Mabagal kong idinilat ang aking nanlalabong mga mata habang nakahiga ako sa isang matigas na papag. Madilim ang paligid at hindi ko alam kung nasaan nga ba ako sa mga oras na ito. Akma na sana akong uupo ngunit naramdaman ko ang pag-sakit ng aking tiyan. Kagat labi akong mabagal na umupo mula sa pagkakahiga. Napahawak pa ako sa aking ulo dahil bigla na lamang itong nanakit. At nang pakiramdam ko ay okay na ako, mabagal ko nang inilibot ang aking paningin sa paligid. Madilim dito at halos puno na ng alikabok. Ni-hindi ko rin maaninag ng maayos ang paligid dahil hanggang ngayon ay nanlalabo pa rin ang aking mga mata. "Nasaan ba ako?" tanong ko sa aking sarili bago ako huminga ng malalim upang habulin ang napupugto kong hininga dahil sa sakit ng aking tiyan. Hindi

Ilang beses na ba ako naka-encounter nang ganito magmula nang makilala ko si Michael? Halos hindi ko na maalala kung ilan. Lalo na ang unang beses na pinuntahan kami sa bahay niya noon at doon na nagsimula ang paglipat lipat namin ng bahay at titirahan. Flashback Nakatayo ako ngayon sa tapat ng salamin dito sa walk-in closet na sinabi ni Michael. Tinititigan ko ang aking sarili. Suot-suot ko ang mga damit na ibinigay niya sa akin kanina. Ito ang mga gamit na dala-dala niya at nakapatong sa hawak niya kaninang tray. Napahinga ako ng malalim habang nanatili ang aking mga mata sa aking sarili. Ngayon lamang ako nakasuot ng ganito kagandang damit. Karamihan kasi ng damit ko ay nabili lang sa ukay-ukay, o 'di kaya ay pinaglumaan lang ng mga nakatrabaho ko. Ngayon lamang ako nagkaroon ng damit na may tatak o branded. Dahil wala naman akong kakayahan na bumili ng ganito. Mabilis naman akong napatingin sa kaliwang bahagi ko nang marinig ko ang pagtunog ng bago kong cellphone. Kagat labi

Naaalala ko ang lahat nang mga nangyari sa amin ni Michael. Kung gusto ko pa na madagdagan pa ang mga alaala naming dalawa, kailangan kumilos ako. Kailangan tulungan ko siya. Flashback Patuloy kami sa paglalakad paitaas. Medyo napapagod na nga ako pero hindi ko lang ipinapahalata sa lalaking kasabayan ko sa paglalakad. Hindi ko naman talaga siya kasabayan, nauuna siya sa akin ng bahagya. Gusto ko sana magtanong ng kahit ano pero mas pinili ko na lamang na manahimik. Kanina pa kasi rin tumatakbo sa isip ko ang mga bagay-bagay na patuloy na gumugulo sa isip ko. Kahit ako nga ay nalilito na sa kung anong emosyon ba ang dapat kong ipakita. Napabuntong hininga ako. Maswerte na lang ako dahil ito lang ang trabaho ko, na ganito ang trabaho ko. Hindi ako pagod, hindi rin ako pinagpapawisan. Ang kaso nga lang, kahit saan ako magpunta ay minamaliit ang pagkatao ko. Mapait akong napangiti. Muli na namang pumasok sa isip ko ang nangyari sa mall kailan lang. Hindi ko maintindihan, hindi ba ta