บทที่ 7

ชิวเฉิงฮุยเพิ่งเข้าไปภายในตำหนักจื่อเวย เท้าเหยียบลงบนพรมเปอร์เซียล้ำค่าผืนนั้น ครั้นเงยหน้าขึ้นก็แลเห็นภาพหญิงงามเช่นนี้เอง

ไป๋เหลียงตี้นอนเอนร่างอยู่บนตั่งกุ้ยเฟย ชายอาภรณ์วาดเค้าโครงเรือนร่างอวบอิ่มอรชร ใต้อาภรณ์เผยให้เห็นประกายเรื่อเรืองที่ผิวขาวผ่องสะท้อนออกมารำไร ใบหน้าดวงน้อยขนาดเท่าฝ่ามือ ไม่ว่าดวงตาหงส์เรียวยาวมีเสน่ห์คู่นั้นจะแสดงออกเช่นไรล้วนประกอบด้วยความเย้ายวนอย่างหาที่เปรียบมิได้

สาวใช้เยาว์วัยคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ตั่งกุ้ยเฟย กำลังพันแขนเสื้อขึ้นนวดขาให้นาง คล้ายกับได้ยินว่ามีคนมา ไป๋เหลียงตี้จึงปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ต่อจากนั้นก็เตะสาวใช้เยาว์วัยผู้นั้นเบาๆ “พอแล้ว”

สาวใช้ตัวน้อยขานรับอย่างว่าง่ายแล้วเดินไปอยู่ข้างๆ

“หม่อมฉันมาตอนนี้ รบกวนการพักผ่อนของเหลียงตี้หรือไม่เพคะ”

“มีเรื่องอันใดก็ว่ามา อย่ามาอ้อมค้อมกับข้า” นางพูดพลางหยัดร่างขึ้นนั่งแล้วบิดเอวอย่างเกียจคร้าน ความขาวผ่องอวบอิ่มบริเวณทรวงอกยิ่งนูนเด่นกว่าเดิม พาให้ชิวเฉิงฮุยอิจฉายิ่งนัก

นางเก็บงำสายตาอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่ดวงตาทอประกายวูบวาบก็ก้มหน้าเอ่ยว่า “เหลียงตี้วันนี้ท่านไม่ได้ไปจึงไม่ได้เห็นคนใหม่ผู้นั้น หน้าตางดงามยิ่งนัก”

“อ้อ? คนที่องค์ชายห้าส่งมาเอาใจรัชทายาทก่อนหน้านี้น่ะหรือ ข้าจำได้ว่านางชื่อว่าอะไรนะ”

“แซ่อวี๋” ชิวเฉิงฮุยรีบเอ่ยเสริม

“ก็แค่ของเล่นที่ส่งมาเอาใจคนเท่านั้นแหละ คู่ควรให้เจ้าถ่อมาฟ้องข้าถึงตำหนักด้วยหรือ”

ชิวเฉิงฮุยเห็นนางไม่สนใจเลยสักนิด สีหน้ายังฉายแววไม่พอใจรางๆ จึงรีบกล่าวว่า “เหลียงตี้ หากท่านเห็นนางก็จะรู้เองว่าหม่อมฉันไม่ได้พูดเหลวไหล รูปโฉมของนางงามพิลาสโดยแท้ ปรนนิบัติเพียงหนเดียว หลังคารวะเช้า ได้ยินว่ามีรางวัลส่งไปที่หอชมจันทร์เป็นขบวน”

ไป๋เหลียงตี้ได้ยินวาจานี้ของนางก็เริ่มสนใจขึ้นมาในที่สุด เล็บมือสีสดใสเล่นปิ่นระย้าข้างจอนผม ดวงตาแฝงยิ้มบางฉายแววดูแคลน “ก็แค่ลูกสาวบ้านซิ่วไฉยากจนคนหนึ่งเท่านั้น เกือบตกต่ำจนถูกคนนำไปขายเป็นทาส ไปถือสาหาความนางให้ได้อะไรขึ้นมา คนเช่นนี้ รัชทายาทก็เพียงแต่รู้สึกว่าแปลกใหม่แค่สักพักเท่านั้นแหละ จากนั้นก็คงจะทอดทิ้งไปเอง”

น้ำเสียงนางพลันเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา “กลับเป็นพระชายานางแก่นั่นเสียอีกที่ไม่ยอมปล่อยข้าไปเสียที วันนี้แค่ไม่ได้ไปคารวะเช้าก็ให้หมอหลวงมาตรวจอาการข้า เกือบเผยพิรุธออกไปเสียแล้ว แม้รัชทายาทไม่โปรดปรานพระชายา แต่ก็ให้เกียรติตามสมควรอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่อง หากเขารู้ว่าข้าไม่รักษากฎระเบียบ เกรงว่าคงจะไม่พอใจ ไม่ง่ายเลยกว่าข้าจะปิดบังจนผ่านไปได้”

สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ปีนั้นหากมิใช่เพราะบ้านเดิมของนางด้อยกว่าของพระชายา หมิ่นซื่อจะได้นั่งตำแหน่งพระชายารัชทายาทอย่างนั้นหรือ?

หน้าตาอัปลักษณ์ จืดชืดน่าเบื่อ

นางรู้จักกับรัชทายาทมาตั้งแต่เด็ก เติบโตมาด้วยกัน นางถูกคนในครอบครัวอบรมเลี้ยงดูมาในฐานะตัวเลือกว่าที่ชายารัชทายาท คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะคว้าน้ำเหลว

ชิวเฉิงฮุยสังเกตสีหน้านางอย่างระมัดระวัง น้ำเสียงแฝงความประจบเอาใจ “เหลียงตี้ไยต้องโมโห พระชายาสูญเสียความโปรดปรานมานานแล้ว ทั้งยังมีลูกสาวเพียงคนเดียว ไหนเลยจะมีหน้ามีตาเหมือนท่าน ได้รับความโปรดปรานมานานปีโดยไม่เสื่อมคลาย ยังมีพระนัดดาคนโตอยู่ข้างกายอีก”

ท้ายประโยค น้ำเสียงแฝงความอิจฉาที่แม้แต่นางเองก็ยังไม่รู้ตัว

ไป๋ซื่อปรายตามองนาง หยิบลูกกลิ้งหยกขึ้นมากลิ้งไปมาบนผิวขาวผ่อง ครู่ต่อมาก็มองไปยังสีย้อมเล็บแสนประณีตของตนเอง “ในเมื่อรัชทายาทโปรดนาง พวกเราก็ไม่อาจไม่แสดงออก เจ้าไปถ่ายทอดคำสั่งที่เรือนบุปผา บอกว่าอวี๋หรูเหรินคนใหม่ได้รับความโปรดปราน ให้พวกเขาส่งดอกไม้งามๆ ไปสักหลายกระถางเพื่อแสดงความยินดี”

ชิวเฉิงฮุย “ฐานะของท่าน ไหนเลยจะต้องแสดงความยินดีกับนาง?”

“โง่งม!” ไป๋เหลียงตี้กลอกตาใส่นางแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง “เรือนบุปผามีดอกไม้ตั้งมากมาย ดอกไม้พันธุ์ล้ำค่าอาศัยฐานะต่ำต้อยของนางย่อมไม่คู่ควรอยู่แล้ว แต่ข้าจำได้ว่าดูเหมือนจะมีดอกไม้ชนิดหนึ่งเรียกว่าอวี๋เหม่ยเหริน? อวี๋หรูเหรินแซ่นี้พอดีมิใช่หรือ? ข้าว่าส่งไปเหมาะสมนัก”

ชิวเฉิงฮุยเข้าใจได้ในทันที ใบหน้าแสดงความเยาะหยันออกมา “เหลียงตี้พูดถูกนัก ดอกไม้นี้ถึงจะเหมาะสมกับนาง”

อวี๋เหม่ยเหริน ว่ากันว่าเป็นดอกไม้ที่เบ่งบานมากบริเวณหลุมศพ

ยามนี้อวี๋เหลียงเยว่กำลังได้รับความโปรดปราน จะรู้ได้อย่างไรว่าในอนาคตจะขุดหลุมฝังศพตัวเองหรือเปล่า

เรือนบุปผาส่งคนไปแจ้งล่วงหน้า ยามบ่ายขันทีและสาวใช้ก็หอบกระถางดอกไม้เจ็ดแปดกระถางที่กำลังเบ่งบานอย่างงดงามยิ่งยกขบวนไปหอชมจันทร์อย่างเอิกเกริก

อวี๋เหลียงเยว่เพิ่งนอนลงได้ไม่ทันไรก็ถูกเสียงดังปลุกให้ตื่นขึ้นมา ชิงหลิ่วเห็นนางมีสีหน้าไม่พอใจก็ปรนนิบัตินางสวมอาภรณ์พลางก้มหน้าเอ่ยอย่างเอาใจใส่ว่า “หรูเหริน ท่านอย่าไม่พอใจเชียวนะเพคะ ประเดี๋ยวถูกคนเห็นเข้า บ่าวเกรงว่าพวกเขาจะสร้างความลำบากให้ท่าน”

“ชิงหลิ่วคนดีของข้า ข้ารู้หนักเบาดี”

ตบหลังมือนางเบาๆ เป็นเชิงบอกให้นางวางใจ นางจึงปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มเดินออกไปข้างนอก

คนนำขบวนเป็นขันทีน้อยจากเรือนบุปผา เห็นอวี๋เหลียงเยว่ก็เพียงแต่แสดงความเคารพอย่างขอไปที ชี้ไปยังกระถางดอกไม้ที่อุ้มอยู่พลางเอ่ย “ขอแสดงความยินดีกับหรูเหริน ดอกไม้นี้ชิวเฉิงฮุยสั่งให้บ่าวนำมาส่งเพื่อแสดงความยินดีที่หรูเหรินได้เลื่อนตำแหน่งโดยเฉพาะ”

อวี๋เหลียงเยว่กวาดสายตามองกระถางดอกไม้เหล่านั้น สีสันงดงานวาบผ่านดวงตา ในไม่ช้าก็กำกับให้พวกเขาวางดอกไม้ลงอย่างกระตือรือร้น น้ำเสียงแฝงความยินดี “ดอกไม้พวกนี้งามจริงๆ ชิวเฉิงฮุยมีน้ำใจแล้ว กลับไปข้าจะต้อง ‘ขอบคุณ’ นางอย่างดีแน่นอน”

ขันทีและสาวใช้เห็นนางมีท่าทางยินดีก็มองหน้ากัน ดวงตาฉายแววเยาะหยัน

ออกหน้าออกตาไม่ได้จริงๆ ด้วย แม้แต่ความหมายแฝงของดอกไม้ก็ยังไม่รู้ ยังดีใจอีกแน่ะ

อวี๋เหลียงเยว่ย่อมไม่พลาดแววตาของพวกเขา แต่ทำเป็นไม่รู้ หลังส่งพวกเขาจากไปอย่างยินดีปรีดา สีหน้าก็พลันเปลี่ยนแปลง วงโค้งของมุมปากวาดลงอย่างรวดเร็ว เดินไปถึงตั่งกุ้ยเฟยก็เอนร่างนอนลงอย่างไม่ ‘สง่างาม’ ใต้ชายประโปรง รองเท้าปักแสนประณีตโผล่ออกมา แกว่งไปมาอย่างซุกซน

ชิงหลิ่วเดินมาถึงเบื้องหน้าด้วยสีหน้าสงสัย “หรูเหริน ชิวเฉิงฮุยไม่ชอบท่านแท้ๆ เหตุใดยังต้องมาตีสนิทด้วยอีกเล่า”

นางหลุดหัวเราะออกมา หางตาแฝงไว้ด้วยเสน่ห์เย้ายวน “ชิงหลิ่วคนดีของข้า นางไม่จำเป็นต้องตีสนิทข้า ด้วยฐานะของข้า พวกนางแทบอยากเหยียบข้าให้จมโคลนเสียด้วยซ้ำจึงจะสามารถระบายโทสะในใจได้”

ชาติก่อนชิวเฉิงฮุยเป็นคนที่ทะเยอทะยานหากไร้ความสามารถเป็นที่สุด อาศัยว่าบ้านเดิมของตนเองพอมีอำนาจอยู่บ้างจึงไม่เห็นคนฐานะต่ำต้อยอยู่ในสายตา

จะมาตีสนิทนางได้อย่างไร?

เกรงว่าแค่คิดว่าต้องปรนนิบัติรัชทายาทร่วมกับคนฐานะเช่นตนเองก็คงจะโมโหจนเข่นเขี้ยวเลยกระมัง

มิหนำซ้ำ สายตานางมองไปทางดอกไม้สีสดใสที่กำลังบานสะพรั่งอยู่หน้าประตู อวี๋เหม่ยเหรินช่างเป็นดอกไม้ที่ ‘ดี’ จริงๆ

ภายในหอชมจันทร์

ฉินซือเหิงเดินมาถึงหน้าประตู อวี๋เหลียงเยว่รีบลุกขึ้นมา เดินมาแสดงความเคารพต่อหน้าเขา อาจเป็นเพราะรีบร้อนเกินไป ทั้งร่างจึงโซซัดโซเซ ทำให้เขานึกว่าสตรีตรงหน้าจะล้มลงบนพื้นก็หลายครั้งหลายครา

สุดท้ายนางเดินมาถึงเบื้องหน้าตนเอง แต่ก็ไม่ได้ล้มลง...

ฉินซือเหิงพลันนึกเสียดายอยู่บ้าง หญิงงามท่าทางเปราะบางอ่อนหวานตรงหน้า แม้แต่พูดจาก็ยังเหมือนแมวน้อยไม่มีผิด หากล้มลงไปตรงนี้แล้วร้องไห้ขึ้นมาจะเป็นภาพแบบไหนกันนะ...