บทที่ 11

เหมือนกับชาติก่อน เพื่อให้มั่นใจว่าฉินมู่จะสามารถจับตาดูทุกการกระทำของนางในตำหนักบูรพาได้ รับประกันว่านางจะฟังคำสั่งและปฏิบัติตาม บางครั้งยังมาทรมานนาง เพราะอวี๋เหลียงเยว่ไม่สามารถทำให้ฉินซือเหิงพึงพอใจได้

กลางดึกลอบเข้าห้องชั้นในเพื่อกล่าวเตือนล้วนเป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อย บางครั้งโหดเหี้ยมถึงขั้นใช้เข็มแทงเข้าที่ปลายนิ้วของนาง ตำแหน่งนั้นถูกคนพบเห็นได้ยาก อีกทั้งยังสามารถทำให้ผู้ถูกกระทำเจ็บปวดเกินทน

เถิงว่านเกลียดนางอย่างแท้จริง อีกทั้งยังรักฉินมู่มาก วันเวลาเหล่านั้นยามอยู่ในจวนฉินมู่ ยามนางและฉินมู่ลอบพบกันเป็นการส่วนตัว ได้เห็นสายตาเปี่ยมรักของเถิงว่านยามสบมองฉินมู่มิใช่เพียงแค่ครั้งเดียว กลับเผยด้านอำมหิตต่อหน้านาง น่าเสียดาย ฉินมู่ไม่เคยมอบความรักให้ผู้ใด เว้นเสียแต่ใช้ประโยชน์เท่านั้น

ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ภายในห้องเงียบงันลง

เงาดำคลายมือออก เงาร่างสายหนึ่งที่ถูกรัดไว้นั้นสูญเสียการทรงตัวในที่สุด หันหน้าเข้าหาพื้นล้มลงอย่างกะทันหัน ปังเสียงกระแทกพื้นดังขึ้น หมดลมหายใจไปตั้งนานแล้ว

นางไม่รีบร้อนไม่ร่ำไรก้าวเท้าเข้ามาหยุดข้างกายเถิงว่าน หยิบเข็มเงินบนพื้นมาดูแวบหนึ่ง ถอนหายใจในทันใด

“เจ้ามาแล้ว” อวี๋เหลียงเยว่เอ่ยปากเรียบๆ

“นายหญิง ท่านเดาได้แล้วหรือ?” แสงจันทร์สาดไป เงาดำเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา ถึงขั้นเป็นชิงหลิ่ว

บัดนี้ใบหน้านางไม่สดใสไร้เดียงสาเหมือนก่อนหน้านี้ ตรงข้ามกันสีหน้าสุขุมเยือกเย็น

ผลักเปิดหน้าต่างเบาๆ บรรยากาศอึมครึมเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น ไม่รู้ว่าพระจันทร์เสี้ยวภายนอกโผล่ออกมาตั้งแต่ยามใด แสงสว่างไสวสาดส่องลงมา อวี๋เหลียงเยว่คลี่ยิ้มแหงนมองท้องฟ้า แสงจันทร์ขับเน้นให้นางมีรัศมีอยู่รางๆ ชั้นหนึ่ง คล้ายนางเซียนใสซื่อไร้พิษสงที่สุดอย่างแท้จริง

เถิงว่านทางด้านหลัง บัดนี้นอนตาเหลือกอยู่บนพื้น คายลิ้นยาวๆ ออกมา คำพูดที่เอ่ยออกมาอย่างไม่ตั้งใจสะท้อนอยู่ที่มุมปากของนาง

สีหน้าเผือดซีด หมดลมหายใจไปตั้งนานแล้ว

อวี๋เหลียงเยว่ราวกับไม่มีความกลัวอยู่เลย สายตามีเสน่ห์ดุจจิ้งจอกคู่นั้นมองไม่เห็นความกลัว ตรงข้ามกันยังนึกสนุกเสียด้วยซ้ำ

“เถิงว่านเป็นคนจับตามองในที่สว่าง เจ้าอยู่ในที่มืด ถูกฉินมู่ส่งมาจับตาดู ปกป้องอยู่ข้างกายข้า ดอกไม้นั้นมีปัญหา นี่ก็เป็นเจ้าเตือนข้ามิใช่หรือ บุปผางาม เติบโตบนหลุมศพ ยังมี...” อวี๋เหลียงเยว่หยุดพูดครู่หนึ่ง “หนังด้านในมือเจ้า หากเป็นสาวใช้ทั่วไป ทำงานหยาบ ฝ่ามือมีหนังด้านก็ยังมีเหตุผล แต่เจ้ากลับลืมง่ามมือของเจ้า”

ชิงหลิ่วถอนหายใจเบาๆ นึกถึงวันนั้นอวี๋เหลียงเยว่ลูบหนังด้านของนาง จะต้องพบในตอนนั้นกระมัง มีไหวพริบจริงๆ

จากนั้นสบมองอวี๋เหลียงเยว่สายตาซับซ้อน นางถูกขายไปเป็นสาวใช้ของจวนองค์ชายห้าตั้งแต่เด็ก เพราะฉลาดหลักแหลม เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มาบ้าง เพื่อเก็บไว้ใช้งาน

นับตั้งแต่กำหนดแผนการดีแล้ว หลังส่งอวี๋เหลียงเยว่เข้าตำหนักบูรพาเป็นหมากแล้ว นางถึงจะได้ใช้วิชายุทธ์อย่างแท้จริง

ฉินมู่มองดูคล้ายหาคนเพื่อคัดเลือกสาวใช้ให้นาง แท้จริงแล้วจัดให้นางเข้าวังตั้งแต่แรก นี่ก็เพื่อทำให้อวี๋เหลียงเยว่ไม่เกิดความระแวง

แผนการราบรื่น นางมาอยู่ข้างกายอวี๋เหลียงเยว่ ปรนนิบัตินาง ดูแลนาง อีกทั้งยัง...จับตาดูนาง

แต่ช่วงเวลานี้ นางเกิดความรู้สึกสงสารอย่างสุดระงับ นายหญิงก็เหมือนนาง เป็นคนมีชะตาอาภัพคนหนึ่ง...

ระหว่างที่ได้รู้จักกัน อวี๋เหลียงเยว่ดีต่อนาง ปฏิบัติต่อนางอย่างสนิทสนม สิ่งเหล่านี้ทำให้หัวใจของนางหวั่นไหวนับครั้งไม่ถ้วน

แต่จนกระทั่งวันนี้ นางถึงเปิดเผยฐานะออกมา

ความโหดเหี้ยมเมื่อครู่นี้ของเถิงว่าน นางจินตนาการออกได้อย่างง่ายดาย นายหญิงเผชิญหน้ากับนางเช่นนี้ น่ากลัวว่าไม่เป็นผลดีอะไร

“ในเมื่อท่านรู้ทั้งหมดแล้ว เช่นนั้นเหตุใดท่านยัง...ดีต่อข้าถึงเพียงนี้” ชิงหลิ่วใคร่ครวญครู่หนึ่ง ถึงเอ่ยปากเสียงเรียบ

สุ้มเสียงเจือความรู้สึกขมปร่าที่ตัวนางเองก็สังเกตไม่เห็น

เพราะนางควรค่าให้ใช้ประโยชน์หรือ ในเมื่อต้องการใช้ประโยชน์จากนาง จะแสดงละคร ก็แสดงละครให้ถึงที่สุดเถอะ

อย่างน้อยนางถูกขายไปแล้ว นายหญิงก็เป็นเพียงคนเดียวที่ดีต่อนาง เห็นนางเป็นคนมีเลือดเนื้อคนหนึ่ง

“ชิงหลิ่ว เจ้าและข้าเป็นคนพวกเดียวกัน” อวี๋เหลียงเยว่ถอนหายใจเบาๆ เดินมาหาข้างกายนางเบาๆ มือสองข้างประคองพวงแก้มนางที่กำลังก้มหน้าลง “พวกเราสูญเสียบิดามารดาเหมือนกัน ไร้ที่พึ่งเหมือนกัน ฉินมู่เพียงแค่ใช้ประโยชน์จากพวกเราเท่านั้น เขารับปากจะตามหาบิดามารดาให้เจ้า ใช้เงื่อนไขนี้ผูกมัดเจ้าไว้ แต่จะตามหายามใด ตามหาที่ใด เจ้ากล้าเดิมพันหรือไม่ ก่อนเจ้าหมดประโยชน์ไปอย่างสิ้นเชิง เขาไม่มีวันช่วยเจ้าด้วยใจจริง ดังนั้นเจ้ามาอยู่ข้างกายข้าเถอะ เรื่องที่เขาสามารถทำได้ ข้าก็สามารถทำได้เฉกเดียวกัน”

สีหน้าอวี๋เหลียงเยว่เรียบเฉย ฝ่ามือที่กำลังประคองพวงแก้มของชิงหลิ่วส่งความอบอุ่นออกมา

ชิงหลิ่วชะงักมองนางหลายวินาที ขณะนางมองเห็นแววตามุ่งมั่นภายในสายตาเปล่งประกายคู่นั้น แม้ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดอีกฝ่ายจึงรู้เงื่อนไขของนางและฉินมู่ นางกลับไม่ถามอะไร พยักหน้าคล้ายถูกผีสิง ตกลงแล้ว

อวี๋เหลียงเยว่ยกมุมปากคลี่ยิ้ม กอดนางเบาๆ พลางกระซิบเสียงค่อย “ชิงหลิ่ว เจ้าและข้าจะต้องสมปรารถนา”

สายตาเย็นชากวาดมองเถิงว่านที่ไร้ลมหายใจไปแล้ว

ในเมื่อขวัญกล้าลงมือกับนาง ก็ต้องตายเท่านั้น เถิงว่านตายไปไม่มีอะไรให้เสียดาย

นางลุกขึ้นปิดหน้าต่าง กลับเข้าห้อง ชิงหลิ่วใช้ผ้าแพรต่วนมัดร่างกายของเถิงว่านไว้อย่างแน่นหนาแล้วก็ลากนาง ไร้ซึ่งเสียงฝีเท้าออกไปภายนอก

“นายหญิง ให้ข้าจัดการศพเองเถอะ”

“ช้าก่อน ข้ามีแผนหนึ่ง...” อวี๋เหลียงเยว่ยิ้มน้อยๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ชิงหลิ่วถึงออกจากหอชมจันทร์

บัดนี้บ่าวในตำหนักบูรพาล้วนพักผ่อนแล้ว แต่นางยังระแวดระวังมาก หลังมั่นใจว่าไม่มีคน จึงเดินไปที่ขอบบ่อน้ำ ผลักเถิงว่านลงไป

เคลื่อนไหวแผ่วเบา ดุจเมฆคล้อยสายน้ำไหล แต่เวลาเพียงชั่วพริบตา ก็ทำทั้งหมดเรียบร้อยดีแล้ว

แม้ว่าเถิงว่านเป็นสตรี แต่สุดท้ายยังหนักอยู่บ้าง บุรุษทั่วไปจัดการก็ต้องลงแรงมาก แต่ชิงหลิ่วกลับมองดูแล้วผ่อนคลายอย่างมาก

คนตายในตำหนักบูรพา ไม่ว่าจัดการศพนี้เยี่ยงไรก็เป็นเรื่องยากอย่างหนึ่ง

ทิ้งลงบ่อน้ำ อย่างน้อยก็ยากจะถูงสังเกตเห็นได้ในช่วงเวลาอันสั้น

นางปัดมือเบาๆ มองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง มั่นใจว่าไม่มีคนสังเกตเห็นจึงย้อนกลับทางเดิม ทั้งหมดเมื่อครู่คล้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

ลงท้ายหันมองเถิงว่านลอยขึ้นจากบ่อน้ำแวบหนึ่ง สายตาชิงหลิ่วไร้คลื่นความตกใจ หันหลังจากไป ฝีเท้าคล้ายไม่มีเสียงเลยสักนิด กอปรกับที่นี่ลึกลับอย่างมาก ยังมีต้นไม้ปิดบังอีกไม่น้อย ต่อให้มีคนมา นางก็มีโอกาสเพียงพอให้จากไปโดยไม่ถูกคนพบเห็น

ฝีเท้านางว่องไวยิ่งขึ้น ภายในใจคล้ายถูกปลดเปลื้องพันธนาการไปแล้วก็มิปาน ในเมื่อนางเลือกอวี๋เหลียงเยว่แล้ว ก็ไม่มีทางให้ถอยอีก ภายภาคหน้านางจะเป็นดาบในมือของนายหญิง

อวี๋เหลียงเยว่ต้องการชีวิตผู้ใด เช่นนั้นนางก็ไม่ลังเลที่จะทำตามคำสั่ง

ผ่านไปหลายวัน อวี๋เหลียงเยว่นอนเหยียดกายบนตั่งนุ่มกินผลไม้ที่ห้องครัวส่งมา เอียงหน้าหัวเราะพลางสนทนาเรื่องสัพเพเหระกับชิงหลิ่ว

ภายในลานส่วนหลังของตำหนักบูรพา เสียงกรีดร้องดังขึ้น ทำลายความสงบสุข

สวนดุจจันทร์ของพระชายาองค์รัชทายาทเกือบถูกเหล่าสาวใช้มากมายมารายงานพร้อมเพรียงกัน

“พระชายารัชทายาท ลานส่วนหลังเกิดเรื่องแล้วเพคะ”

“พระชายา เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ”

“อย่าเพิ่งร้อนใจ พูดทีละคน” พระชายารัชทายาทถูกเสียงโวยวายทำให้ขมวดคิ้วแน่น