บทที่ 14

“พอแล้ว” ฉินซือเหิงพูดตัดบทนางด้วยเสียงเย็นชา “เรื่องนี้ให้จบลงเท่านี้ นางกำนัลคนนั้นฆ่าตัวตายเป็นความผิดใหญ่หลวง ต้องถูกประหารทั้งตระกูล เกิดเรื่องเช่นนี้ภายในตำหนักบูรพา ภายภาคหน้าเพิ่มการลาดตระเวนให้เข้มงวดทั้งภายในภายนอกยิ่งขึ้น หากยังเกิดเรื่องเช่นนี้อีก คนลาดตระเวนเหล่านั้น รวมถึงคนที่เกี่ยวข้อง ทั้งหมดจะต้องถูกลงโทษตามความผิด”

พูดจบ ถึงขั้นมีความคิดปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป

ชิวเฉิงฮุยร้อนใจมากยิ่งขึ้น หลักฐานเหล่านั้นล้วนชี้มาที่นาง รัชทายาทปล่อยผ่านไปอย่างง่ายดายถึงเพียงนี้ เช่นนั้นภายภาคหน้า...

ความร้อนใจภายในใจนางถูกสายตาของฉินซือเหิงขัดขึ้น เพราะสายตาของเขาตกลงบนตัวอวี๋เหลียงเยว่

ตั้งแต่เริ่มจนจบอวี๋เหลียงเยว่นั่งฟังพวกเขาพูดอยู่ทางด้านข้าง บางครั้งหลังได้ยินข้อสรุปของนักชันสูตรศพ สีหน้าก็เผือดซีดขึ้นเล็กน้อย เงาร่างเล็กๆ นั่งสั่นเทาอยู่ตรงนั้น ท่าทางน่าสงสารอย่างมาก

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอันใดกับเจ้า...เจ้ารีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ไม่มีเรื่องใดก็ไม่ต้องออกจากเรือน อยู่พักผ่อนภายในเรือนดีๆ”

สิ้นคำก็หันไปพูดกับพระชายารัชทายาท “หอชมจันทร์มีคนปรนนิบัติน้อยเกินไป ข้าได้ยินจ้าวเฉียนพูดว่าภายในเรือนรวมเข้าด้วยกันก็มีแค่สี่คน เจ้าเลือกนางกำนัลสักสองคนไปปรนนิบัติเถอะ”

พระชายารัชทายาทผินมองอวี๋เหลียงเยว่แวบหนึ่ง ยิ้มละไมพลางรับปาก

ภายในสายตา ถึงขั้นไม่มีความไม่พอใจเลยสักเศษเสี้ยว

อวี๋เหลียงเยว่คล้ายรู้สึกตกตะลึงที่ฉินซือเหิงจัดการเช่นนี้ ลุกขึ้นอย่างโงนเงนกล่าวขอบคุณ ภายในสายตาล้วนเปี่ยมความดีใจและเขินอาย

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทเพคะ”

อ่อนโยนบอบบาง ทำให้คนรู้สึกว่า ช่างเป็นหญิงงามมีชีวิตชีวาคนหนึ่งโดยแท้

ชิวเฉิงฮุยทางด้านข้างมองเห็นภาพนี้อยู่ในก้นบึ้งของสายตา มือที่อยู่ใต้แขนเสื้อกว้างไม่รู้กำแน่นตั้งแต่ยามใด รู้สึกโกรธแค้นภายในใจ

หากที่ผ่านมาได้เห็นอวี๋เหลียงเยว่แล้วไม่สบอารมณ์สองส่วน บัดนี้ก็คือสิบส่วน พระชายารัชทายาทฐานะสูงศักดิ์ ไป๋ซื่อมีชาติกำเนิดไม่ธรรมดา มีความสัมพันธ์ในอดีตกับรัชทายาท แต่นางอวี๋เหลียงเยว่นับเป็นอะไร ก็แค่นังแพศยาชั้นต่ำในโคลนตมคนหนึ่งเท่านั้น คิดแย่งกับนาง...

เรื่องของนางกำนัลคล้ายกลายเป็นหมอกผ่านตาก็มิปาน มลายหายไปจากตำหนักบูรพาอย่างว่องไว

มีเรื่องใหม่ทุกวัน เพียงไม่กี่วัน แม้แต่พวกนางกำนัลก็ไม่เอ่ยถึงอีก

หอชมจันทร์ครึกครื้นขึ้นมา นางกำนัลที่ถูกคัดเลือกมาบัดนี้กำลังนั่งอยู่บนพื้น ทำความเคารพอวี๋เหลียงเยว่

ทางฝั่งซ้ายมือคือคนยิ้มกว้างสามส่วนชื่อชุยจู๋ ส่วนทางขวาเป็นคนอายุมากกว่า มองดูแล้วอุปนิสัยสุขุม ชื่อว่าฮวาเหลียน

บ่าวเข้าตำหนักบูรพาล้วนดูเบาอวี๋เหลียงเยว่ แน่นอนว่าบ่าวสองคนนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

ความสำคัญของชาติกำเนิดนั้นมิใช่เรื่องเท็จ แต่เจตนาของรัชทายาทนั้นสำคัญที่สุด

“ลุกขึ้นเถอะ” อวี๋เหลียงเยว่พูดขึ้น

ทั้งสองนี่ถึงลุกขึ้น แต่ยังก้มหน้าไม่กล้าสบตาโดยตรง

สองคนนี้นางกลับไม่กังวล นางรู้จักพระชายารัชทายาทคนนี้ดีมาก ไม่มีวันใช้อุบายเล็กน้อยพรรค์นี้ หรืออาจพูดได้ว่า ดูเบาที่จะทำ

“ในเมื่อพวกเจ้ามาที่หอชมจันทร์แล้ว ภายภาคหน้าก็ต้องทำตามกฎของที่นี่ ชิงหลิ่วอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด พวกเจ้ามีเรื่องใดก็สามารถถามนางได้ แน่นอน นางมีเรื่องไม่เข้าใจ ก็จะถามพวกเจ้า พวกเจ้าทำงานดีๆ ก็พอ”

นางไม่ทุบตีพวกเขาเหมือนเจ้านายเหล่านั้น หากเกิดเจตนาขึ้นมา ทุบตีไปก็ไร้ประโยชน์ ก็ดูเถอะว่าภายภาคหน้าพวกเขาจะทำเช่นไร

เลวร้ายที่สุด จัดการไปเสียก็พอ

ดวงตาโค้งมน มองดูแล้วรอยยิ้มหวานละมุน ชวนให้สองคนรู้สึกผ่อนคลาย มองดูแล้วนายหญิงอวี๋ของหอชมจันทร์ เป็นคนดีเข้าถึงง่าย

........

ภายในหอดุจจันทร์ พระชายารัชทายาทกำลังพลิกอ่านบัญชี นวดหน้าผาก ใคร่ครวญพลางพูดกับหมัวมัวข้างกาย “เรื่องของนางกำนัลคนนี้ เจ้าคิดเห็นเช่นไร”

หมัวมัวครุ่นคิด “บ่าวไม่ทราบ อย่างไรเสียบ่าวดูแล้ว น่าจะไม่ใช่เรื่องที่ชิวเฉิงฮุยจะสามารถทำได้เพคะ...”

พระชายารัชทายาทหัวเราะเบาๆ “ไม่ใช่เรื่องที่นางสามารถทำได้จริงนั่นล่ะ หากสมองของนางนั้นมีความสามารถนี้ ก็คงไม่ถูกรัชทายาทหมางเมิน ทว่า” มือซ้ายนางลูบขอบถ้วยชา เอ่ยปากว่า “หอชมจันทร์คนนั้นเล่า”

“บ่าวดูแล้ว กลับไม่คล้าย”

“มองๆ แล้วไม่คล้ายที่สุด ไม่แน่ว่าก็คือนาง...” สีหน้าเปลี่ยนไป “เพียงแต่ข้าคิดไม่ตก นางทำได้เยี่ยงไร”

“พระชายา บ่าวถามคนมาแล้ว อวี๋ซื่อคนนั้นอยู่ภายในเรือนไม่ออกไปที่ใดง่ายๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สนทนาผูกมิตรกับบ่าวรับใช้ภายในตำหนักบูรพาด้วยเพคะ”

“อ้อ” พระชายารัชทายาทมองนางอย่างแปลกใจแวบหนึ่ง “หากเป็นเช่นนี้จริง นั่นก็ไม่ใช่นางจริงๆ”

หมัวมัวพยักหน้า “แต่ไม่ว่าใช่นางหรือไม่ ไป๋ซื่อคนนั้นก็มีพระนัดดาคนโตแล้ว ครั้งนี้ยังตั้งครรภ์อีก หากคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัย น่ากลัวว่าพระชายาท่าน...”

สายตาคมกริบของพระชายารัชทายาทเหลือบมองนางหนึ่งปราด “ข้ารู้ความนัยของเจ้า แต่ข้ายังไม่ถึงขั้นทำเรื่องไร้สาระพรรค์นั้น ลงมือกับเด็กคนหนึ่งได้”

หมัวมัวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “พระชายา แม้ว่าบ้านมารดาไป๋ซื่อไม่สามารถเทียบท่านได้ แต่ภายภาคหน้าหากท่านมีลูกชายสองคนอยู่เคียงข้าง ต่อให้ท่านไม่คิดเพื่อตนเอง ก็ต้องคิดเพื่อท่านหญิง ด้วยอุปนิสัยของไป๋ซื่อ น่ากลัวว่าภายภาคหน้าท่านหญิงเองก็ไม่มีชีวิตที่ดี...”

เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมาแล้ว ภายในห้องก็ไร้เสียงอยู่นาน

ผ่านไปครู่หนึ่ง พระชายารัชทายาทก็เอ่ยปากอีกครั้ง “ข้ารู้แล้ว”

เรื่องของนางกำนัลผ่านไประยะหนึ่งแล้ว ฉินซือเหิงกลับยังเกิดปัญหาอยู่ ไป๋ซื่อตั้งครรภ์กลับไม่สำรวมตนโวยวายตลอดทั้งวัน หาเหตุผลให้เขาไปเยี่ยม แต่หลายวันมานี้ภายในตำหนักกลับไม่สงบนัก เขาจึงรู้สึกกังวล

พระชายารัชทายาท...พวกเขามีความเห็นไม่ตรงกัน

ชิวเฉิงฮุย เขาปวดหัวเสียยิ่งกว่า คิดไปคิดมา ไม่มีที่ให้ไปแม้แห่งเดียว

จ้าวเฉียนเห็นสีหน้าเจ้านายไม่สบอารมณ์ เอ่ยปากถามหยั่งเชิง “นายท่าน มิสู้ไปหาอวี๋เจาซวิ่น บ่าวได้ยินบ่าวรับใช้พูดว่า หลายวันมานี้นางปิดประตูไม่ออกจากห้อง คาดว่าเรื่องนั้นก่อนหน้านี้ จะต้องทำให้นางตกใจแน่”

ภายในสมองของฉินซือเหิงปรากฎภาพร่างแบบบางของคนผู้นั้น ถูนิ้วมือ ตัดสินใจแล้วจึงพูด “ไปหอชมจันทร์”

“พ่ะย่ะค่ะ บ่าวจะไปแจ้งเดี๋ยวนี้เลย” คลี่คลายปัญหาได้แล้ว ฝีเท้าของจ้าวเฉียนว่องไวขึ้นมาก

หลายวันมานี้เจ้านายไม่ไปฝ่ายใน คราวนี้นับว่าคิดตกแล้ว

ลงท้าย ยังเป็นเพราะคนของตำหนักบูรพามีน้อยเกินไป ไม่ดูบ้างเล่าว่าฝ่ายในของตำหนักขององค์ชายท่านอื่น หญิงงามมากมายดุจก้อนเมฆ แต่เจ้านายของเขา...

ไม่พูดก็ช่างเถอะ

หลังอวี๋เหลียงเยว่ได้รับข่าว ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวมารอต้อนรับรัชทายาทที่หน้าประตู

รัชทายาทเดินมาถึงประตูแล้ว ก็ได้เห็นนางทำความเคารพอย่างนอบบน้อม มองอยู่ไกลๆ เอวคอดกิ่วแบบบางเหลือเกิน

เขาขมวดคิ้วแน่น ยามเดินผ่านก็เรียกให้ลุกขึ้น ทันใดนั้นเดินเข้าห้องไปแล้ว

อวี๋เหลียงเยว่ลุกขึ้น ลูบกำไลเยียบเย็นที่ข้อมือ จากนั้นรีบเดินตามหลังเข้าห้อง

ฉินซือเหิงมองการตกแต่งภายในห้องหนึ่งรอบอย่างหาได้ยาก คิ้วที่เพิ่งคลายออกจากกันก็ขมวดแน่นขึ้นอีกครั้ง “เหตุใดเรียบง่ายถึงเพียงนี้”

........