บทที่ 15

จ้าวเฉียนขยับขึ้นไปค้อมตัวลง “พรุ่งนี้บ่าวจะสั่งให้คนนำของมาส่งเล็กน้อยพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม” ฉินซือเหิงนี่ถึงรับคำอย่างพึงพอใจ

ภายในใจจ้าวเฉียนมีความทุกข์ใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่เขาไม่มอบของให้ อีกทั้งยังไม่ใช่ตำหนักบูรพาปฏิบัติอย่างเข้มงวด แต่รัชทายาทเขา...ไม่เห็นอวี๋เจาซวิ่นสำคัญตั้งแต่แรก เจ้านายของเขาไม่ใส่ใจ พวกเขาบ่าวรับใช้ยิ่งไม่ใส่ใจ

อวี๋เหลียงเยว่ไม่มีท่าทีตอบสนองใดต่อบทสนทนาของทั้งคู่ แต่ยืนว่าง่ายอยู่ที่ฝั่งหนึ่ง บางครั้งเงยหน้าขึ้นลอบมองฉินซือเหิงอย่างซุกซน

ฉินซือเหิงไฉนเลยจะมองไม่เห็นสายตาของนาง โบกมือ เป็นสัญญาณให้นางเข้ามา

“ยืนอยู่ทำอะไร นั่งลงเถอะ พูดเป็นเพื่อนเรา”

“เพคะ”

“ได้ยินมาว่าหลายวันนี้เจ้าไม่ชอบออกจากบ้าน เราเห็นเจ้าผอมแล้ว ได้รับความตกใจจากวันนั้นหรือ?”

ถ้อยคำนี้มองแล้วคล้ายกำลังสงสัย แต่แท้จริงแล้วกลับมั่นใจ

หลายวันมานี้ภายนอกร้อนอยู่บ้าง นางคร้านจะลุกขึ้น ไม่ชอบออกนอกบ้าน อากาศร้อนความอยากอาหารเองก็ไม่ดี นี่ถึงผอมลง

แต่ความเข้าใจผิดอันแสนงดงามนี้ อวี๋เหลียงเยว่คิดว่าดียิ่งนัก

“หม่อม...หม่อมฉันนึกถึงเรื่องวันนั้น จึงรู้สึกกลัวอยู่บ้างเพคะ” อวี๋เหลียงเยว่เผยสีหน้ากังวลออกมา นิ้วมือลูบผ้าเช็ดหน้า คล้ายได้รับความตกใจมากจริงๆ

ฉินซือเหิงผินมองนางหลายครั้ง จากนั้นหัวเราะออกมา

สุดท้ายก็ยังเป็นแม่นางน้อยคนหนึ่ง

ทันใดนั้นเขาโบกมือ อวี๋เหลียงเยว่จึงขยับขึ้นมา ฉินซือเหิงจับมือเล็กคู่นั้นของนางไว้ กระซิบถาม “เขียนอักษรเป็นหรือไม่”

“ไม่มากเพคะ”

“ชื่อของเจ้า เจ้าเขียนเป็นหรือไม่”

อวี๋เหลียงเยว่ก้มหน้า อมยิ้มพลางพูดตอบ “ก่อนท่านพ่อจากไป เคยสอนหม่อมฉัน”

เขา “อืม” เสียงหนึ่ง ลุกขึ้นจูงมือเล็กของอวี๋เหลียงเยว่เดินเข้าไปภายในห้องชั้นใน “จันทร์เสี้ยวคิ้วเรียวเหนืออ่าวต้นหลิ่ว ส่องทิวทัศน์แดนเยว่ดุจคันฉ่อง อวี๋เหลียงเยว่นับเป็นชื่อที่ดี ข้าเห็นอุปนิสัยของเจ้าน่ารัก คาดว่ายามบิดามารดาของเจ้ายังอยู่ จะต้องไม่รู้สึกกังวลอย่างแน่นอน นี่นับว่ามีวาสนายิ่งใหญ่”

สิ้นคำ เขาไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าหม่นลงของอวี๋เหลียงเยว่ เดินไปที่โต๊ะด้วยตนเอง หยิบพู่กันหนึ่งด้ามขึ้นมา “เจ้ามีชื่อเล่นหรือไม่”

ชื่อเล่นก็คือชื่อไว้เรียกสั้นๆ โดยทั่วไปแล้วจะได้รับตอนยังเด็ก ที่สามารถเรียกขานได้ ล้วนเป็นคนสนิทสนมกัน

บางทีก็เป็นสามี...

อวี๋เหลียงเยว่ชะงักไป ยิ้มพลางพูดออกมาสองคำ “หมานหมาน”

หมานหมาน ก่อนมารดาของนางตาย ก็เรียกนางว่าหมานหมาน

หมานหมานรีบหนีไป หมานหมานอย่าหันหลังกลับมา...

นางได้ยินก็วิ่งไปข้างหน้า จากนั้นท่านแม่ไม่อาจทนต่อความอับอายได้ ชนกำแพงตายภายในห้องนั้น...

บัดนี้ท่านแม่ไม่อยู่แล้ว ถึงขั้นมีคนเอ่ยถึงชื่อนี้อีกครั้ง

“หมานหมาน น่าสนใจยิ่งนัก” ฉินซือเหิงพูดไปก็จรดปลายพู่กัน เขียนลากเส้นดุจมังกรลงไปสองคำ

เขียนเสร็จแล้ว เขาเงยหน้าขึ้น เห็นอวี๋เหลียงเยว่ยืนออกไปไกลอยู่บ้าง เหม่อมองอักษรสองตัวนี้ ยังคิดว่านางดีใจจนพูดอะไรไม่ออก เขายินดีทำความเข้าใจในชื่อของสตรีคนหนึ่ง ชนิดที่ว่าเป็นชื่อเล่น ไม่ว่าใครก็ดีใจมากกระมัง

เขายิ้มพลางจับมือเล็กของนาง รู้สึกเพียงกุมไว้แล้ว มือขาวผ่องนุ่มนวลคู่นั้นเยียบเย็นไปจนถึงกระดูก

ข้อมือของนางบางมาก คล้ายออกแรงเพียงนิดเดียวก็สามารถหักได้

เขามองข้อมือบางนี้

ทว่าไฉนเลยอวี๋เหลียงเยว่จะกลัว? นางพลิกมือจับมือฉินซือเหิงไว้ นิ้วก้อยถูไถฝ่ามือของเขา คล้าย...จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวหนึ่ง

ฉินซือเหิงชะงัก

เขาแยกจากเสด็จแม่ตั้งแต่เด็ก ฮองเฮาเป็นผู้เลี้ยงดู ถูกทุกคนพูดว่าเขาคือว่าที่ผู้ถูกเลือกที่ถูกต้อง จะต้องรับผิดชอบใต้หล้าอันยิ่งใหญ่ไว้บนบ่า ทุกคนต่างเคารพเลื่อมใสเขา

รวมถึงสตรีภายในฝ่ายในด้วย

ยามปรนนิบัติเขา รู้ความทำตามกฎระเบียบ ต่อให้เป็นไป๋ซื่อที่ได้รับความโปรดปราน เอาแต่ใจไปบ้าง หยิ่งยโสโอหังไปบ้าง แต่ยามอยู่ต่อหน้าเขา ก็รู้จักขอบเขต ไม่กล้าทำเลยเถิดเกินไป

ทุกคนล้วนมีขอบเขตภายในใจ ทำอยู่ในขอบเขตของตน ระมัดระวังสำรวมตน

วันเวลาเช่นนี้ผ่านไปนานวันเข้า เขาก็รู้สึกเบื่อขึ้นมา

แต่การกระทำเมื่อครู่ของอวี๋เหลียงเยว่ ทำให้เขารู้สึกแปลกใหม่

คล้ายนำสีใหม่ทั้งหมดเข้ามาในโลกที่มีเพียงแค่สีดำหรือขาวของเขา

“รัชทายาทเพคะ พวกเขาพูดว่าหม่อมฉันมีชาติกำเนิดต่ำต้อย ตำแหน่งชาติกำเนิด ไม่คู่ควรปรนนิบัติรับใช้ พวกเขาทำได้มากมาย หม่อมฉันล้วนทำไม่ได้ สิ่งที่พวกเขามี หม่อมฉันก็ล้วนไม่มี พวกเขามีบิดามารดาอยู่ข้างกาย สั่งสอนกฎระเบียบให้ หม่อมฉันไม่มี หม่อมฉันไม่เข้าใจความสง่างามของสตรี แม้เคยเรียนพิณหมากหนังสือวาดภาพมาก่อน แต่ก็แค่ผิวเผินเท่านั้น หม่อมฉัน...ใช่หรือไม่ว่าไม่สมควรปรากฏตัวออกมา รัชทายาทเองก็คิดเช่นนี้ใช่หรือไม่...”

ได้ยินเสียงแผ่วเบานุ่มนวลดังข้างโสต ยามนางพูดสิ่งเหล่านี้กับตน ฉินเซือเหิงได้แต่ตกตะลึง เงยหน้ามองไป สตรีตัวเล็กๆ ตรงหน้า น้ำตาคลอหน่วย ขอบตาแดงเรื่ออย่างกระวนกระวาย

ภายในสายตาเปี่ยมความรู้สึกพึ่งพาอาศัยเขา...ยังมีความเชื่อใจ

เชื่อใจ?

ฉินซือเหิงรู้สึกตกใจต่อสิ่งที่ได้พบนี้อย่างมาก

อวี๋เหลียงเยว่ปล่อยน้ำตาไหลโดยไร้สุ้มเสียง มุกน้ำตาไหลผ่านพวงแก้มขาวผ่อง สุดท้ายตกลงแผ่นหินบนพื้น

นางก้มหน้ามองพื้น แพรขนตาปิดบังดวงตาไว้ มองดูแล้วน่าสงสารมาก

ฉินซือเหิงลอบถอนหายใจเบาๆ ภายในใจ ยกมือวางบนศีรษะนาง ฝ่ามือร้อนผะผ่าว ลูบเบาๆ หนึ่งครั้ง สองครั้ง “เจ้ามิได้ต่ำต้อย ข้าชอบเจ้า เจ้าคู่ควรให้ปรนนิบัติรับใช้ ภายภาคหน้าขอเพียงเจ้าเชื่อฟังคำพูดเรา คนอื่น ล้วนไม่สำคัญ”

ได้รับคำตอบ อวี๋เหลียงเยว่เงยหน้า สบมองสายตาสับสนของเขา คลี่ยิ้มน้อยๆ น้ำตาที่คล้ายจะตกแต่ยังไม่ตกบนแพรขนตาร่วงหล่นลงไปที่สุด เอื้อนเอ่ยสิ่งที่ไม่สมควรพูดที่สุดภายในตำหนักบูรพาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “หม่อมฉันเชื่อรัชทายาทเพคะ ภายภาคหน้าหม่อมฉันจะฟังเพียงรัชทายาท”

ภายในห้องเงียบไปครู่หนึ่ง ชิงหลิ่วและฮวาเหลียนทางด้านข้างเบิกตากว้าง จากนั้นแสร้งไม่ได้ยินอะไรอีกครั้ง

“พูดได้ดี” ฉินซือเหิงพูดเสียงเรียบ

ค่ำคืนนี้ แสงจันทร์พร่ามัว จันทรายามค่ำคืนคล้ายถูกปกคลุมไว้ด้วยผ้าผืนหนึ่ง ทำให้คนมองได้ไม่ชัดเจน

แสงจันทร์กำลังดี ไฉนเลยจะทำผิดไปได้?

ภายในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ คืนนี้ฉินซือเหิงมีกำลังวังชามากเป็นพิเศษ ลงแรงไปหลายครั้ง พลิกตัวอวี๋เหลียงเยว่ไปมาเคี่ยวกร่ำจนหมดแรง นี่ถึงหนำใจ

หลังจบลง อวี๋เหลียงเยว่เหนื่อยเสียจนดีดนิ้วขึ้นมาไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียว คนผู้นี้คือหมาป่าหิวโหยไม่ผิดไปดังคาด...

สายตากวาดมองอกของตนแวบหนึ่ง ทั้งหมดล้วนเต็มไปด้วยร่องรอยชวนให้คนรู้สึกกระดากอาย

หลังฉินซือเหิงชำระร่างกายแล้ว เพิ่งออกมาก็ได้เห็นเรือนร่างขาวดุจหิมะบนตั่งเตียง เส้นผมยุ่งเหยิงแต่กลับไม่ขาดความงาม พวงแก้มขนาดเท่าฝ่ามือนั้น ทำให้ฝ่ายหญิงงดงามเสียจนคนตกตะลึง ท่ามกลางสีท้องฟ้ายามค่ำคืน ราวกับปีศาจเย้ายวนคน

“รัชทายาท...” อวี๋เหลียงเยว่เปล่งเสียงแหบพร่า

เมื่อครู่เสียงของนาง แหบแห้งไปตั้งนานแล้ว

ฉินซือเหิงเห็นนางเป็นเช่นนี้ หัวเราะเบาๆ พลางขยับเข้าใกล้ข้างใบหูนาง ดมกลิ่นหอมอ่อนๆ กระซิบเสียงค่อยว่า “หากเมื่อครู่เจ้าใช้เสียงนี้เรียกเรา เราจะต้องทนไม่ไหวแน่...”

ดวงตาทอประกายระยับของอวี๋เหลียงเยว่เบิกกว้าง ดึงผ้าห่มปิดศีรษะของตนไว้

การกระทำนี้เรียกความพึงพอใจของฉินซือเหิงได้สำเร็จ จากเสียงหัวเราะเบาๆ ก็กลายเป็นดังลั่น