Mag-log inShare
บทที่ 17
Huling Na-update:
2025-01-07 13:23:20Kaugnay na kabanata
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 18
อวี๋เหลียงเยว่มองปิ่นดอกไม้พันกิ่งราคาสูงลิบที่อยู่ในมือ แต่ละใบคล้ายมีชีวิตก็มิปาน แม้แต่เส้นใยที่บริเวณก้านดอกก็สามารถสลักลวดลายได้อย่างละเอียดประณีตถึงเพียงนี้ เพียงมองดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดายังมีต่างหูทับทิมทางด้านข้าง เม็ดเล็กๆ ประดับอยู่ด้านบน เป็นสีแดงไปหมดยังไม่ต้องพูดถึงขนาด ก็พูดเพียงสีแดงสดนี้ ภายนอกคล้ายหาไม่พบเพลินเพลินอยู่ท่ามกลางความสุข อวี๋เหลียงเยว่ตอบชิงหลิ่ว “อืม” อย่างไม่ใส่ใจชิงหลิ่วเห็นนางเป็นเช่นนี้ ภายในใจยังคิดว่า นายหญิงลำบากมาทั้งชีวิต ก่อนนี้ถูกฉินมู่ใช้ประโยชน์ บัดนี้รัชทายาทดีต่อนาง ทำให้นางหวั่นไหวอย่างอดไม่ได้ นี่ถึงเล่นสิ่งของที่รัชทายาทมอบให้อยู่ตลอด คาดว่ากำลังนึกถึงรัชทายาทจากนั้นนางมองเงาด้านหลังของอวี๋เหลียงเยว่อย่างกังวลแวบหนึ่ง นายหญิงชมชอบรัชทายาทถึงเพียงนี้ แต่ความชอบนี้ภายในตำหนักบูรพา เป็นเรื่องดีจริงหรือ...สตรีฝ่ายในของรัชทายาทจะมีมากขึ้นเรื่อยๆ ภายภาคหน้าจะต้องเตือนนายหญิง ห้ามมิให้ทุ่มเทไปทั้งหมด!ไม่รู้ดอกอวี๋เหม่ยเหริน ถูกสับเปลี่ยนตั้งแต่ยามใด แทนที่ด้วยต้นทับทิมบานสะพรั่งทุกดอกล้วนบานสะพรั่ง สีแดงสดแฝงอยู่ท่ามกลางใบสีเขียว เ
Huling Na-update : 2025-01-07โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 19
เสียงของเขาค่อยๆ เข้มขึ้น ผู้อยู่ใต้อาณัตินึกแปลกใจภายในใจ แม่นางอวี๋ได้รับความโปรดปรานภายในตำหนักบูรพา สำหรับนายท่านแล้ว นี่เป็นเรื่องดีอย่างมาก แผนของพวกเขา ก็สามารถทำได้อย่างราบรื่น แต่เหตุใดเขาฟังดูแล้วคล้ายภายในเสียงของนายท่านเจือ...โทสะ“เช่นนั้นจะให้ข้าน้อยส่งข่าวถึงแม่นางอวี๋หรือไม่ ฝ่าบาทส่งคนไปแจกเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยจำนวนไม่น้อย หากถึงเวลานั้นเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยมีปัญหา คาดว่าต่อให้ท่านนั้นของตำหนักบูรพาได้รับความโปรดปรานมากเพียงใด เกรงว่าก็หนีไม่พ้นถูกตำหนิ...”ครั้งนี้ผู้ที่รับผิดชอบเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยคือรัชทายาท หากอวี๋ซื่อสามารถทำอะไรบางอย่างในตำหนักบูรพาได้ ได้รู้เส้นทางขนส่ง พวกเขาก็สามารถวางอุบายได้“ไม่ อย่าเพิ่งวู่วามตอนนี้ ข้ามีแผนของตน” ฉินมู่ยกมือเกยหน้าผาก โบกมือไล่เขาออกไปหลังรายงานจบ เขาก็ลุกขึ้นจากไปประตูห้องหนังสือปิดลง ขาของเขาเพิ่งขยับไปได้สองก้าว ก็ได้ยินเสียงถ้วยชาแตกละเอียดจากภายในขาของเขาก้าวว่องไวยิ่งขึ้น........เทียบความสงบในที่แห่งอื่น บรรยากาศภายในหอหยกหิมะอึมครึมอย่างมากพระนัดดาองค์โตถลันมาหยุดข้างตั่งเตียง มองดูเหงื่อเย
Huling Na-update : 2025-01-07โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 20
เหล่าขันที่ประคองเขาขึ้น อีกคนหนึ่งจับสุนัขไว้ท่านหญิงร้อนใจแล้ว รีบปัดมือสาวใช้ วิ่งเข้ามา “ทั้งๆ ที่เจ้าเดินเข้าหาสุนัขของข้า นี่ถึงได้ชนกัน! เจ้ารีบปล่อยมันเดี๋ยวนี้”ท่านหญิงยิ่งร้อนใจ ฉินหงอวิ๋นก็ยิ่งมีความสุข นึกถึงความเจ็บปวดของมารดา ลอบปาดน้ำตา เขาเดินสองสามก้าวไปหยุดข้างขันที อุ้มสุนัขขึ้นมา ออกแรงกระแทกลงกับพื้นเหล่าขันทีและนางกำนัลล้วนตกตะลึงเหม่อไป รอจนกระทั่งเขากระแทกสุนัขลงพื้นแล้ว ท่านหญิงก็กรีดร้อง วิ่งไปทางสุนัขน้อยสุนัขน้อยมองดูแล้วยังเด็กมาก เพิ่งจะไม่กี่เดือนเท่านั้น กระแทกลงไปเช่นนี้ ปากก็ส่งเสียง “หงิงๆ” ด้วยความเจ็บปวดไม่หยุดฉินผิงหว่านขอบตาแดงเรื่อ หันมองฉินหงอวิ๋นพลางตะคอก “เสวี่ยถวนของข้า เจ้าจะฆ่าเสวี่ยถวนของข้า”ฉินหงอวิ๋นเองก็ร้องไห้ตาม เสแสร้งได้รับความตกใจ ชี้เสวี่ยถวน “ทั้งๆ ที่เดรัจฉานตัวนั้นชนข้า ทำให้ข้าล้ม”ทั้งสองฝ่ายโวยวายอย่างหนัก เหล่านางกำนัลและขันทีล้วนรับมือไม่ทัน“พวกเจ้ากำลังมองอะไรกัน ไม่เห็นหรือว่าสุนัขของท่านหญิงได้รับบาดเจ็บ หากไม่รักษาตอนนี้ก็ช่วยไว้ไม่ได้แล้ว” เสียงของอวี๋เหลียงเยว่ดังมาจากที่ไกลๆเมื่อครู่นางได้เห็นทั้งหม
Huling Na-update : 2025-01-07โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 21
สุดท้ายนางกล่าวเสริมหนึ่งประโยค “ยังดีที่อวี๋เจาซวิ่นเข้ามาทัน พวกเราถึงเอาตัวรอดมาได้เพคะ” ปัง! “บังอาจ!” พระชายารัชทายาทตบโต๊ะอย่างรุนแรง สวี่หมัวมัวที่อยู่ด้านข้างรีบเดินเข้ามา “พระชายารัชทายาทเพคะ” ถูกขัดจังหวะ พระชายารัชทายาทชำเลืองมองนางปราดหนึ่ง กลับน่าแปลกที่มิได้บันดาลโทสะออกมา สวี่หมัวมัวเป็นแม่นมคนสนิทของนาง ฐานะย่อมแตกต่างและสำคัญเกินกว่าจะเปรียบเทียบ “หมัวมัวจะพูดอะไร” สวี่หมัวมัวมองเห็นใบหน้าโกรธกริ้วจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ของนางแล้ว ก็ทอดถอนหายใจออกมา “บ่าวทราบว่าท่านกำลังเดือดดาล แต่ในยามนี้ท่านจะบุกเข้าไปเอาเรื่องถึงที่มิได้เด็ดขาดเพคะ ร่างกายของไป๋ซื่อนั้น…หากว่าท่านบุกเข้าไปในยามนี้ แล้วนางไปร้องห่มร้องไห้ปรับทุกข์ต่อหน้าองค์รัชทายาทแล้ว เช่นนี้ไม่เท่ากับหาเรื่องใส่ตัวหรือเพคะ” พระชายารัชทายาทถูกนางขัดจังหวะ บัดนี้ได้สติกลับคืนมาแล้ว ก็จูงมือพระธิดาไปนั่งข้างโต๊ะ พลางมองเสวี่ยถวนที่แน่นิ่งไร้เสียงตอบสนองไปแล้ว ก็กล่าวปลอบโยนด้วยเสียงอ่อนนุ่ม “ลูกอย่าร้องไห้เลย เสวี่ยถวนรู้ว่าเจ้ารักมัน และมันก็รักเจ้ามากเหมือนกัน” ฉินผิงหว่านยังคงกอดเสวี่ยถวนไว้อย่างดื
Huling Na-update : 2025-01-07โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 22
เห็นนางนอบน้อมสุภาพ ไม่มีท่าทีหยิ่งผยองเพราะได้รับความโปรดปรานเป็นพิเศษเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มบนใบหน้าของหมิ่นซื่อยิ่งปรากฏความจริงใจชัดเจนขึ้นแล้ว “ว่าไปแล้วเป็นข้าต่างหากที่ควรจะต้องขอบคุณเจ้าแล้ว ได้ยินว่าวันนี้ท่านหญิงกับพระนัดดามีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันตามประสาเด็กน้อยในสวนดอกไม้ ยังดีที่เจ้าเข้าไปช่วยแก้ไขสถานการณ์ให้” อวี๋เหลียงเยว่ผุดยิ้ม “แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น มิควรค่าจะกล่าวถึงเพคะ อนึ่งท่านหญิงท่านเป็นทายาทสายตรง และยังมีศักดิ์เป็นพี่สาว พระนัดดาเองก็มิควรล้ำเส้นท่านหญิงเพคะ” พระชายารัชทายาทได้ยินถ้อยคำนี้ แววตาพลันสะท้อนประกายสว่างวาบ ยกน้ำชาขึ้นจิบหนึ่งคำอย่างเฉยเมย มิได้เอ่ยวาจาใดต่อ นางเข้าใจ ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจความหมายที่แฝงไว้ในคำพูดของตนเองแล้ว นางแสดงความบริสุทธิ์ใจออกมาแล้ว เหลือก็แต่รอดูท่าทีว่าพระชายารัชทายาทจะคิดอย่างไร พระชายารัชทายาทในชาติที่แล้วแทบมิได้ลงมือทำอะไรเลย วันทั้งวันเอาแต่จัดการดูแลเรือนหลัง มิเคยจงใจกลั่นแกล้งรังแกผู้ใด หากว่าเป็นครอบครัวสามัญชน นายหญิงแบบนี้ประเสริฐที่สุดแล้ว น่าเสียดาย ที่แห่งนี้คือตำหนักบูรพา คิดดูแล้วเกิดเหตุการณ์
Huling Na-update : 2025-01-07โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 23
ต่างออกไปจากความงามเพริศพริ้งมีเสน่ห์ในยามปกติ แต่ความงดงามในวันนี้แฝงด้วยความองอาจและท้าทาย นางผุดยิ้มกับคันฉ่อง หญิงงามในคันฉ่องก็ยกยิ้มด้วยเช่นกัน นางค่อยหยัดกายขึ้นยืนด้วยความพึงพอใจ “ไปกันเถิด” ชิงหลิ่วมองไปที่หัวเข่าของนางปราดหนึ่ง แต่ท้ายที่สุดก็มิได้เอ่ยวาจาใดออกมาทั้งสิ้น ในเมื่อนายหญิงทำไปเช่นนี้แล้ว ย่อมต้องมีเหตุผลของนาง กระทั่งมาถึงหอดุจจันทร์แล้ว วันนี้นางมาถึงช้าไปเล็กน้อย พอเข้าไปก็พบว่าชิวเฉิงฮุย และไป๋เหลียงตี้มาถึงก่อนแล้ว ครั้นเห็นนางเข้ามา สองคนก็ชำเลืองสายตาประเมินนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าปราดหนึ่ง แววตาสะท้อนประกายบางอย่างที่มิอาจอธิบาย ไป๋ซื่อเปล่งเสียงแดกดันออกมาทันที “ข้าเพิ่งพูดไปว่าผู้ใดมาถึงแล้ว ที่แท้ก็เป็นอวี๋เจาซวิ่นเองหรือ การแต่งกายเฉกเช่นนี้ของเจ้าดูจะไม่เหมาะกับกฎระเบียบแล้วกระมัง คนไม่รู้คงคิดไปว่าเจ้าคือเหลียงตี้” ชิวเฉิงฮุยก็หัวเราะออกมาเบา ๆ พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดริมฝีปากไว้แล้วเอ่ยว่า “เหลียงตี้กล่าวได้ถูกต้องเพคะ อวี๋เจาซวิ่นมีชาติกำเนิดต่ำต้อย จะไม่รู้กฎระเบียบย่อมถือเป็นเรื่องปกติ” “ถูกต้องแล้ว ฟังว่าเจ้าเป็นเพียงแค่บุตรี
Huling Na-update : 2025-01-07โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 24
ในเพลานี้ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว ตรงบริเวณที่ถูกแสงแดดแรงจัดหน้าประตู บนขั้นบันไดหินถูกแดดแผดเผาจนร้อนระอุ นางก็คุกเข่าลงตรงนั้นทันที มองแล้วทำให้ชิงหลิ่วที่อยู่ด้านข้างถึงกับเลิกคิ้วขึ้นมา ด้านหลังคือดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงแรงจ้า ใต้หัวเข่าคือพื้นบันไดที่แข็งกระด้าง แม้แต่สตรีทั่วไปยังรับไม่ไหว นับประสาอะไรกับอวี๋เหลียงเยว่ที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าร่างกายอ่อนแอถึงขีดสุด ทว่านางกลับไม่ส่งเสียงใดออกมาแม้แต่น้อย เพียงแต่คุกเข่าลงยืดหลังตรงอยู่ที่เดิม ไม่นานนัก พิธีคารวะยามเช้าของวันนี้ก็สิ้นสุด ไป๋ซื่อเดินเชิดปลายคางออกมา มองนางที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะเย็นเยียบออกมาก็เดินแฉลบตัวนางผ่านไป ชิวเฉิงฮุยไม่ปกปิดแววตาดูถูกในสายตา มองเห็นอวี๋เหลียงเยว่รับโทษ นางยิ่งรู้สึกสะใจอย่างถึงที่สุด หลังจากคุกเข่าแล้วครึ่งชั่วยาม ร่างกายของอวี๋เหลียงเยว่ก็เริ่มโคลงเคลงไปมาแล้วเล็กน้อย ชิงหลิ่วทนมองไม่ได้ คิดจะเดินเข้าไปช่วยประคอง กลับถูกอวี๋เหลียงเยว่ส่ายหน้าใส่เชิงว่าปฏิเสธ นางเข้าใจนายหญิงของตนเองดี นายหญิงมีความคิดความอ่านลึกซึ้ง ทำอะไรรอบคอบมั่นคง และที่ทำเช่นนี้ ย่อมมีอุบ
Huling Na-update : 2025-01-07โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 25
จ้าวเฉียนได้รับคำสั่ง ก็รีบสาวเท้าออกไปทันที อวี๋เหลียงเยว่เม้มปาก กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล “หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ องค์รัชทายาทมิจำเป็นต้องเชิญหมอหลวงมาให้ลำบากถึงเพียงนี้” “ไม่เป็นอะไร? หากคุกเข่านานกว่านี้ เราคงคิดว่าเจ้าไม่ต้องการหัวเข่าคู่นี้อีกแล้ว” เขาสะบัดเสื้อคลุม สายตาเคร่งขรึม นางก้มศีรษะลง นัยน์ตารื้น น้ำตาร้อนผ่าวหยดหนึ่งร่วงลงบนชายกระโปรง นางรีบเลื่อนมือไปเช็ดออก ฉินซือเหิงเห็นนางเป็นเช่นนี้ ความรู้สึกไม่พอใจเล็ก ๆ เมื่อครู่ก็ค่อย ๆ จางหายไป ถึงอย่างไรอวี๋เหลียงเยว่ก็มีศักดิ์ต่ำกว่าไป๋ซื่อ หากว่าเผลอปะทะกับนางโดยไม่ระวัง ก็นับเป็นการล่วงเกิน ทว่าเห็นนางดูน่าเวทนาสงสารถึงเพียงนี้ ก็เกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจขึ้นมา ถ้อยคำตำหนิเหล่านั้นที่จ่ออยู่ตรงริมฝีปาก ก็มิได้เอื้อนเอ่ยออกมาอีก อวี๋เหลียงเยว่รูปโฉมงามเพริศพริ้ง อุปนิสัยก็ตรงใจเขาเป็นที่สุด หากว่าเชื่อฟังทำตามกฎระเบียบ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะเอ็นดูมากขึ้นสักหน่อย หมอหลวงมาถึงแทบจะทันที เพราะถึงอย่างไรอวี๋เหลียงเยว่ก็เป็นสตรี หมอหลวงเป็นบุรุษ ไม่สะดวกให้จับชีพจรโดยตรง จึงพาหมอหลวงหญิงมาด้วยอีกคนหนึ่ง หมอหล
Huling Na-update : 2025-01-07
Pinakabagong kabanata
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 40
“หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ” ชิงหลิ่วตอบกลับ จากนั้นสิ่งที่ตอบรับนางก็คือเสียงลมหายใจของอวี๋เหลียงเยว่ที่หลับไหลไปแล้ว......สถานที่ที่มีสตรีมากมาย เรื่องราวก็ยิ่งมาก ฉากหน้าเป็นพี่น้องที่แสนดี ทุกคนล้วนให้ความเกรงใจกัน สนิมสนมกลมเกลียวกันมากแต่เบื้องหลังกลับแทบอยากจะฉีกหน้าอีกฝ่ายจนเละ ดึงทึ้งเครื่องประดับบนศีรษะของอีกฝ่ายให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ เรื่องราวต่อหน้าและลับหลังเกิดขึ้นในมุมมากมาย......“ได้ข่าวแล้วหรือยัง เหตุใดถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้!” ฉินมู่นั่งอยู่ข้างโต๊ะ จมอยู่ท่ามกลางเงาดำมืด แค่เสียงก็ทำให้คนรู้สึกกลัวจนตัวสั่นสะท้านที่ปรึกษาที่กำลังคุกเข่าอยู่ตัวสั่นระริก หยาดเหงื่อเม็ดใหญ่หยดลงพื้น “กระหม่อมสืบมาแล้ว ถึงได้ข่าวว่าคนผู้นั้น...มีความสัมพันธ์ย่ำแย่กับภรรยาที่บ้านมานานแล้ว ถึงขนาดที่พูดได้ว่า...จงเกลียดจงชัง ดังนั้นเมื่อเราเอาภรรยาของเขามาบีบบังคับ เขาจึงแกล้งรับปาก แต่ความจริงแล้วกลับสืบหาจุดมุ่งหมายและดูลาดเลาของพวกเรา สุดท้ายก็ตลบหลัง ไม่ทำตามที่เราสั่งพ่ะย่ะค่ะ...”นับตั้งแต่ที่ฉินมู่ได้รับข่าวจากทางอวี๋เหลียวเยว่เมื่อครั้งก่อน เขาก็ดำเนินการอย่างรวดเร็วเข
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 39
“อวี๋เจาซวิ่น” “น้อมคารวะฉือเฉิงฮุยเพคะ” อวี๋เหลียงเยว่ยิ้มพลางคารวะฉือชิวเยียนรีบส่งสัญญาณให้สาวใช้ไปประคองด้วยความเกรงใจมาก ก่อนจะรีบกล่าวว่า “ข้าไม่ถือเรื่องพวกนี้ ข้าเพิ่งเข้าตำหนักบูรพา ยังมีเรื่องมากมายที่ไม่เข้าใจ วันหน้ายังต้องรบกวนให้อวี๋เจาซวิ่นช่วยดูแลอีกมาก” อวี๋เหลียงเยว่ไม่เปลี่ยนสีหน้า “ฉือเฉิงฮุยกล่าวอันใดกันเพคะ ตำแหน่งของท่านสูงกว่าหม่อมฉัน ชาติตระกูลก็ดี วันหน้าจะต้องก้าวขึ้นตำแหน่งสูงอย่างรวดเร็วแน่นอนเพคะ”นี่เป็นการปฏิเสธคำขอของนางอย่างสุภาพฉือชิวเยียนหน้าทะมึนลง แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง “เจ้าไม่จำเป็นต้องถ่อมตัวไป พอข้ามาถึงก็ได้ยินว่าเจ้าเข้ามาที่ตำหนักบูรพาก็ได้รับความโปรดปรานจากองค์รัชทายาทมาก ไฉนจะเหมือนกับพวกเราที่ได้ร่วมราตรีเพียงครั้งเดียวก็ไม่มีโอกาสได้พบองค์รัชทายาทอีก” ฉือซื่อพูดพลางทำหน้าหม่นหมองเล็กน้อย“องค์รัชทายาทจะพบใครหรือไม่พบใคร หม่อมฉันก็ไม่สามารถช่วยเรื่องนี้ได้เช่นกัน พี่ฉือเพคะ ตอนนี้หม่อมฉันรู้สึกง่วงเล็กน้อย ขอกลับเรือนก่อนนะเพคะ” อวี๋เหลียงเยว่กล่าวจบก็เดินจากไป ไม่ให้โอกาสฉือชิวเยียนได้พูดคุยต่อเลยคนหน้าเนื้อใจเส
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 38
เมื่อสูญเสียบุตรไปแล้ว ฉินซือเหิงได้รับข่าวก็รีบไปที่หอหยกหิมะ เมื่อเผชิญหน้ากับเขา ไป๋ซื่อก็ร้องห่มร้องไห้ด้วยความเสียใจอีกครั้งราวกับดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ช่างน่าสะเทือนใจ ถึงอย่างไรก็เป็นสตรีที่ตอนเคยโปรดปรานมาก่อน เมื่อเห็นนางเสียใจถึงเพียงนี้ เขาเองก็เศร้าใจกับกาสูญเสียบุตรไปเช่นกัน จึงปลอบใจดี ๆ อยู่นาน อีกทั้งยังพำนักอยู่ในเรือนของนางหลายวันต่อมา ไป๋ซื่อรั้งองค์รัชทายาทให้พำนักอยู่ในเรือนของนางทุกคืน หอหยกหิมะที่ก่อนหน้านี้ยังไร้ชีวิตชีวา ไม่นานก็คึกคักขึ้นมาอีกครั้งภายในหอดุจจันทร์ พระชายารัชทายาทลูบสร้อยประคำในมือโดยที่ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร วันนี้ตำแหน่งด้านขวาล่างว่างเปล่าอีกครั้งคนอื่น ๆ มากันครบแล้วใบหน้าของนางดูไม่ออกถึงความรู้สึกใด ๆ อวี๋เหลียงเยว่เริ่มสังเกตสองคนที่มาใหม่อย่างละเอียดอีกครั้ง คนหนึ่งแซ่อวี้ มีนามว่าอวี้หานเซียง ชื่อช่างเหมาะสมกับตัวคน เล่ากันว่าเมื่อเกิดมาก็มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ติดกาย รูปโฉมงดงามแต่ไม่ได้เย้ายวน ตรงกันข้ามใบหน้ากลับให้ความรู้สึกเย็นชานับตั้งแต่ที่เข้ามาในหอดุจจันทร์ อวี๋เหลียงเยวก็สังเกตเห็นว่านางนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางเชิดคางมองตร
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 37
ฮวาต้วนก็มองอย่างตะลึงงัน แต่บทเรียนจากหลายครั้งที่ผ่านมาทำให้นางใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว รีบตัดสินใจส่งน้ำแก้วหนึ่งไปที่ริมฝีปากของไป๋ซื่อ “เหลียงตี้เพคะ ท่านรีบดื่มน้ำเถิดเพคะ! อาจจะดีขึ้นบ้าง! ยังต้องใช้เวลาสักพักกว่าหมอหลวงจะมาถึง ท่านไม่ได้เสวยอะไรมาทั้งวัน เวลานี้ก็ไม่มีแรงแล้วด้วย”ไป๋ซื่อกำลังคิดจะบันดาลโทสะ เมื่อได้ยินคำพูดของนางก็รู้สึกว่ามีเหตุผลมาก จึงรับไปดื่มรวดเดียวจนหมดหลังจากดื่มหมดก็เป็นการรอคอนที่แสนยาวนานเวลานี้นางรู้สึกนึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง หมอหลวงกำชับอย่างเด็ดขาดแล้วว่าให้นางพักผ่อนให้ดี อย่าได้มีอารมณ์รุนแรงแต่ว่าตอนนี้นึกเสียใจก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เนื่องจากไม่นานก็มีดอกไม้โลหิตสีสันสดใสเบ่งบานเป็นดวงใหญ่ที่ใต้ชายกระโปรง ย้อมจนเป็นสีแดงผืนใหญ่ เมื่อฮวาต้วนเห็นสีแดงนั้นในดวงตาก็เหมือนกับเห็นกระบี่ที่แย่งชิงชีวิตก็ไม่ปาน ทำให้นางกรีดร้องด้วยความตกใจ!“ใครก็ได้ แย่แล้ว! ใครก็ได้รีบมาที เหลียงตี้แย่แล้ว!” นางเหมือนกับเป็นบ้าไม่สนใจภาพลักษณ์ ปิ่นมุกบนศีรษะก็หลุดรุ่ย ก่อนจะกรีดร้องตะโกนเสียงดังตรงหน้าประตูไม่นานข้ารับใช้ด้านล่างก็รีบกรูกันเข้ามา บ้างก็ไปตามหมอห
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 36
“พ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท กระหม่อมทราบแล้ว” จ้าวเฉียนเดินตามหลัง ข่มกลั้นความตกตะลึงในใจ บังคับตัวเองไม่ให้หันห้าไปมองอวี๋ซื่อ องค์รัชทายาทไม่เคยลุ่มหลงในความงดงามของอิสตรี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเอาใจใส่สตรีนางหนึ่ง อวี๋เจาซวิ่นเพิ่งร่วมราตรีได้ไม่นาน ก็ได้รับความโปรดปรานจากองค์รัชทายาทถึงเพียงนี้ ทำให้เขาตกใจจริง ๆ...แต่ก็เห็นได้ถึง ความเฉียบแหลมของอวี๋เจาซวิ่น“หยกสมปรารถนาชิ้นนั้นเป็นของที่อดีตฮ่องเต้ทรงทิ้งไว้ พระราชทานให้กับฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน และฝ่าบาทได้พระราชทานให้องค์รัชทายาท บัดนี้องค์รัชทยาททรงมอบให้อวี๋เจาซวิ่น ช่างเป็นการเอาใจใส่เกินไปหน่อยจริงๆ” พระชายารัชทายาทหยุดพลิกดูสมุดบัญชีในมือ แล้วทำสีหน้าใคร่ครวญออกมาพระชายารัชทายาทชอบดูชอบฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความอวดดีไร้เหตุผลของไป๋ซื่อ ประการแรกเป็นเพราะกำลังสนับสนุนจากตระกูลมารดาของนาง ประการที่สองเป็นเพราะความโปรดปรานจากองค์รัชทายาท อีกทั้งยังให้กำเนิดพระนัดดารัชทายาทเพียงหนึ่งเดียวแต่อวี๋ซื่อผู้นี้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลหรือว่าสิ่งอื่นใดล้วนห่างชั้นจากไป๋ซื่อมากนัก แต่เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่ผ่านมานี้ รู้สึกได้ราง ๆ ว่านางยัง
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 35
เขายื่นมือไปโอบเอวบางของอวี๋เหลียงเยว่ ให้นางนั่งตักของเขาแล้วหัวเราะเบา ๆ ว่า “เจ้ามาอยู่ตำหนักบูรพาได้นานพอสมควรแล้ว ได้ยินว่าเจ้าให้ความเคารพต่อพระชายารัชทายาทมาก” ได้รับความโปรดปรานแต่ไม่เย่อหยิ่ง ถือเป็นข้อดีอย่างหนึ่งยามค่ำคืนอวี๋เหลียงเยว่ก็ถอดปิ่นมุกมากมายบนศีรษะออกเช่นกัน เส้มผมสีดำสยายอยู่ด้านหลังศีรษะ มีหลายเส้นตกลงมาบนไหปลาร้าของนางอย่างซุกซน ทำให้ฉินซือเหิงอดมองนานขึ้นไม่ได้ “พระชายาทรงมีเมตตาต่อหม่อมฉันมากมาตลอด หม่อมฉันย่อมเคารพนางเป็นธรรมดาเพคะ”นางกล่าวด้วยใบหน้าไร้เดียงสา จากนั้นก็ยื่นแขนขาวนวลไปโอบคอของรัชทายาทอย่างกล้าหาญมากอีกครั้ง ท่าทางดูพึ่งพิงมาก ทำให้ฉินซือเหิงรู้สึกสบายใจมากเขายกมือขึ้นมาลูบดวงหน้าเล็กนุ่มละมุนของนาง “เจ้ารู้ความ เราย่อมโปรดปรานเจ้ามากยิ่งขึ้น” อวี๋เหลียงเยว่ฟังแล้วก็ปล่อยผ่านไป ไม่ได้เก็บมาใส่ใจแม้แต่น้อย หากชอบเจ้า เจ้าก็จะเป็นของล้ำค่าในดวงใจ ไม่ว่าทำสิ่งใดล้วนดีไปหมด หากชิงชังเจ้า เกรงว่าเจ้าไม่อาจเทียบได้แม้กระทั่งฝุ่นบนพื้น ฝุ่นยังมีคนปัดกวาด ชาติที่แล้วนางไม่ได้รับความโปรดปราน ทำได้เพียงปล่อยให้คนเหยียบย่ำ อวี๋เหลียงเย
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 34
หลังจากนี้ต่อให้จับได้ พอถึงตอนนั้นก็สายไปแล้วลองถามดูเถิด ใครเล่าจะเชื่อคำพูดของนักโทษคนหนึ่ง? คำพูดเพ้อเจ้อของนักโทษ หากเชื่อขึ้นมา ตนเองก็คงเป็นคนบ้าเหมือนกันไม่ใช่หรือ? นางหัวเราะเบา ๆ แล้วไม่อธิบายอะไรอีก ก่อนจะแกว่งเท้าเล็ก ๆ ดื่มเครื่องดื่มเย็น ๆ ในชามจนหมดในอึกเดียว จากนั้นก็เงยหน้าเผยให้เห็นความจริงใจเล็กน้อย “ชิงหลิ่วคนดี อีกประเดี๋ยวเจ้านี่ก็หมดแล้ว ไม่สู้...เจ้าช่วยไปที่ห้องเครื่องเอามาให้ข้าอีกสักชามเถิด” นางกล่าวพลางทำทางไร้เดียงสา ชิงหลิ่ว “นายหญิงเพคะ ส่วนของท่านมีแค่ชามเดียว หมดแล้วเพคะ”อวี๋เหลียงเยว่ไม่หลงกล ขณะที่กำลังเตรียมตัวอ้อนวอนต่อ สายตามองไปเห็นเงาดำด้านนอกประตู จึงเปลี่ยนน้ำเสียงในพริบตาว่า “บัดนี้องค์รัชทายาททรงโปรดปรานข้า ข้าขอเครื่องดื่มเย็น ๆ เพิ่มอีกชามคงไม่เป็นไรหรอก! องค์รัชทายาททรงมีความสามารถถึงเพียงนี้ ยังจะถูกข้ากินจนหมดตัวได้อีกหรือ!” “พูดได้ดี เราต้องพยายามเสียแล้ว เพื่อไม่ให้เราโดนเจ้ากินจนหมดตัว”ฉินซือเหิงสาวเท้าเดินเข้ามาอย่างฉับไว ใบหน้ามีรอยยิ้มบาง ๆ แค่เห็นก็รู้ว่าอารมณ์ดีมากปลาติดเบ็ดแล้ว ได้มาอย่างไม่เปลืองแรงเลยแต่สิ่ง
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 33
ข่าวที่ชิงหลิ่วส่งออกไปถูกส่งต่อไปถึงมือของฉินมู่ เขามองชื่อที่เขียนบนกระดาษจดหมายแล้วขมวดคิ้วกล่าวว่า “สืบประวัติคนผู้นี้แล้วหรือยัง”ที่ปรึกษาใต้บังคับบัญชาพยักหน้า เอ่ยเสียงเบาว่า “กระหม่อมไปสืบแล้วพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้อยู่ในความรับผิดชอบขององค์รัชทายาทมาโดยตลอดจริง ๆ หากเขาอยู่ในกองขนส่งเสบียง กระหม่อมคิดว่าข่าวนี้เป็นความจริงพ่ะย่ะค่ะ” ฉินมู่ผงกศีรษะ แนวกรามที่เรียบคมเผยให้เห็นความเย็นชาอำมหิต เขานั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน แสงไฟภายในห้องสลัว ครู่ต่อมาเขาจึงถามอีกว่า “แม่นางอวี๋ในตำหนักบูรพาสบายดีหรือไม่” ที่ปรึกษามองเขาอย่างยากจะสังเกตเห็นแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้ากล่าวออกมาว่า “สบายดีไปหมดทุกอย่างพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อได้ยินคำนี้ แววตาของเขาก็ทะมึนลง จากนั้นก็คลี่ยิ้มหยันออกมา “ดี” ไม่มีใครเห็นว่าบนโต๊ะของเขามีภาพวาดภาพหนึ่ง สตรีบนภาพเลอโฉมเฉิดฉัน ดวงหน้างดงามดุจดังเทพเยนในภาพวาด นัยน์ตาดูเฉลียวฉลาด หางตาและคิ้วมีเสน่ห์เย้ายวนใจราวกับพรายน้ำเขายกมือขึ้นมา นิ้วที่มีข้อต่อชัดเจนลูบไล้แก้มของสตรีในภาพวาด ผ่านไปสักพักก็มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากในห้องที่มืดสลัวว่า “เจ้าเป็นของข้า...
โฉมสะคราญไร้ใจ บทที่ 32
ชิงหลิ่วไม่รู้ว่าเหตุใดจึงถามเช่นนี้ จึงทำได้เพียงพยายามเอ่ยอย่างคลุมเครือให้มากที่สุด ยิ่งเอ่ยมากก็ยิ่งผิดมากฉินซือเหิงเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้ว หนึ่งเดือนมานี้มีคนใหม่เข้ามาในตำหนักบูรพา อวี๋เหลียงเยว่จึงอยากพึ่งพิงเขามากขึ้นเล็กน้อย...คิดว่าคงไม่สบายใจ ทว่าเมื่อเกิดการคาดเดาเช่นนี้ขึ้นมา ในใจของเขาก็เกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบายให้ชัดเจนขึ้นมาเล็กน้อยความรู้สึกนี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งเขาเข้าเฝ้าที่ท้องพระโรงถึงค่อย ๆ จางหายไป...... หลังจากเข้าเฝ้าเสร็จสิ้นแล้วกลับมาที่ตำหนักบูรพา จ้าวเฉียนก็มาช่วยเขาเปลี่ยนเป็นสวมชุดฉางฝู ยังไม่ทันนั่งลง สาวใช้ด้านนอกก็มาแจ้งว่าไป๋เหลียงตี้อาเจียนไม่หยุด ขอให้องค์รัชทายาทไปดูความหมายในคำพูดนี้มีไม่น้อยเลยจริง ๆ อาเจียนสินะ เมื่อคำนวณดูแล้วไป๋เหลียงตี้เพิ่งจะตั้งครรภ์นี้ได้แค่หนึ่งเดือน น่าจะยังไม่ถึงช่วงเวลานี้ อีกอย่างการที่สตรีมีครรภ์อาเจียน ปกติแล้วเป็นเพราะว่าได้กลิ่นอะไรบางอย่าง หรือว่ากินอะไรบางอย่าง ไม่ว่าเป็นเพราะอะไร คิดว่าไป๋เหลียงตี้คงจะสร้างเรื่องอีกแล้ว จ้าวเฉียนคิดเช่นนี้ ฉินซือเหิงลูบสร้อยประคำมันเงาบนมือแล้วสั่งการว่า “ไปเช
