บทที่ 13

ฉินซือเหิงนั่งบนตำแหน่งประธาน พระชายารัชทายาทนั่งถัดจากเขา

“ตรวจสอบเป็นเช่นไร ได้ข้อสรุปแล้วหรือไม่”

นักชันสูตรศพล้างมือในอ่างน้ำที่นางกำนัลยกมาให้ หันหลังเอ่ยตอบอย่างมีมารยาท “กระหม่อมมีคำตอบแล้ว นางกำนัลคนนี้มองดูคล้ายจมน้ำตาย แต่ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว สามารถมองเห็นรอยรัดลึกเข้าเนื้อบริเวณคอได้ จะต้องตายก่อนจมน้ำแน่พ่ะย่ะค่ะ”

เงียบงันครู่หนึ่ง ฉินซือเหิงเอ่ยถามเสียงเครียด “สามารถมองออกว่าที่รัดคอนางตายเป็นสิ่งใดหรือไม่”

นักชันสูตรศพเงียบไปครู่หนึ่ง เอ่ยตอบ “กระหม่อมคิดว่า น่าจะเป็นของจำพวกผ้าต่วน แต่...”

ฉินซือเหิงโบกมือ “เจ้าพูดมาก็พอ”

“กระหม่อมคิดว่า สามารถทิ้งรอยลึกเช่นนี้ไว้ได้ คนร้ายจะต้องมีแรงมหาศาล น่ากลัวว่าเป็นฝีมือของผู้ชาย...แต่ กระหม่อมยังพบ ภายในนิ้วมือของฝ่ายหญิง มีเส้นด้ายบางๆ อยู่ กระหม่อมประเมินคร่าวๆ น่าจะเป็นด้ายเงาจันทร์พ่ะย่ะค่ะ”

ผู้ชาย? ภายในตำหนักบูรพานอกจากขันทีแล้วก็มีแค่ขันที

องครักษ์หรือผู้ชายทั่วไป เดิมทีก็ไม่สามารถเข้ามาในตำหนักบูรพาได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลานส่วนหลัง

ส่วนด้ายเงาจันทร์...นี่คือเครื่องราชบรรณาการภายในวัง ตำหนักบูรพาย่อมมีเฉกเดียวกัน ขอเพียงตรวจสอบสักรอบ ก็จะได้รู้ว่าตกลงใครมี

ฉินซือเหิงออกคำสั่ง ระยะหลายวันนี้ เหล่าขันทีที่ไปขอบบ่อน้ำล้วนถูกสอบสวนทีละคน จะต้องหาตัวคนร้ายออกมาให้ได้

หลังออกคำสั่งจบ ฉินซือเหิงก็รู้สึกอ่อนล้าอยู่บ้าง คืนนี้จึงค้างแรมที่ตำหนักของพระชายารัชทายาท

ไป๋ซื่อโมโหจึงบันดาลโทสะอยู่ภายในห้องหนึ่งรอบ บัดนี้นางถูกทำร้ายจนครรภ์ไม่แข็งแรง เหตุใดรัชทายาทจึงไปที่ตำหนักของนางหญิงแก่พระชายารัชทายาทคนนั้นเล่า!

นางคนแข็งทื่อนั่นมีอะไรน่าสนใจกัน!

นางยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ บันดาลโทสะหนึ่งรอบแล้วก็นอนหลับสนิท

........

ภายในห้องหนังสือ ควันเป็นสายๆ ลอยออกจากเตากำยานหยกขาวที่ทำจากหยกขาวทั้งก้อน ฉินซือเหิงกำลังใคร่ครวญเรื่องราว มือที่กำลังจับพู่กันชะงักค้าง หมึกหยดเผาะ ๆ ลงบนกระดาษเซวียนจื่อที่เขียนได้ครึ่งหนึ่ง

เขามองรอยหมึกหยดพลางขมวดคิ้วแน่น ตกอยู่ในห้วงภวังค์ความคิด

“แอ๊ด” ประตูเปิดออก

จ้าวเฉียนโค้งคำนับแล้วเดินเข้ามา พูดอย่างนอบน้อมมีมารยาทมาก “รัชทายาท เรื่องที่ท่านให้กระหม่อมไปสืบ สืบออกมาได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“พูด” ฉินซือเหิงวางพู่กันลง สายตาคมกริบทอดมองจ้าวเฉียน บ้างก็คือกระดาษในมือของเขาแผ่นนั้น

“กระหม่อมถามมาแล้ว หลายวันมานี้ท่านนั้นในหอชมจันทร์อยู่ภายในห้องอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ออกมาน้อยครั้งนัก ยามออกมาก็เพียงแค่เดินเล่นอยู่ภายในลานบ้านของตน ไม่ได้ติดต่อกับบ่าวรับใช้ของตำหนักบูรพา พวกบ่าวล้วนคิดว่านางมีอุปนิสัยอ่อนโยน กอปรกับชาติกำเนิดธรรมดา...จึงมีคนน้อยมากเข้าใกล้หอชมจันทร์พ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวเฉียนรายงานข่าวที่ได้รับมาอย่างละเอียดจบแล้ว ก้มหน้ารอคำสั่ง

“บัดซบ! นางไม่ดีอย่างไร ไฉนเลยจะต้องให้บ่าวเหล่านี้มาชี้ไม้ชี้มือ” หลายวันมานี้ฉินซือเหิงตกอยู่ในห้วงภวังค์ความคิด อย่างไรเสียไป๋ซื่อก็กำลังอุ้มท้องลูกของตน จึงให้จ้าวเฉียนตรวจสอบหนึ่งรอบ

นึกได้ว่าอวี๋เหลียงเยว่และไป๋ซื่อเองก็มีเรื่องบาดหมางกันอยู่บ้าง จึงตรวจสอบไปด้วยกันเสียเลย นี่ก็ได้รับข้อสรุปว่า อวี๋เหลียงเยว่อยู่อย่างสำรวมตนภายในตำหนักบูรพา ไม่ติดต่อกับคนอย่างง่ายดาย ตรงข้ามกันยังถูกบ่าวรังแกอยู่หลายครั้ง

นึกถึงเงาร่างผอมบางใจเซาะนั้น หลังได้ยินผลการสืบเช่นนี้ ฉินซือเหิงก็เกิดโทสะขึ้นภายในใจอย่างไร้สาเหตุ โกรธพวกชั่วเหล่านั้น...ถึงขั้นขวัญกล้ารังแกผู้เป็นนาย

“รัชทายาทไม่จำเป็นต้องมีโทสะพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาเป็นเพียงต้นหญ้าบนกำแพงลู่ตามลม อวี๋เจาซวิ่นอุปนิสัยอ่อนโยน ย่อมได้รับความลำบากไม่น้อย...”

จ้าวเฉียนพูดจบก็หันมองฉินซือเหิงแวบหนึ่ง จากนั้นก้มหน้าไม่พูดจา

เขาก็พูดความจริงทั้งนั้น ไม่ว่าตำหนักบูรพา หรือที่แห่งอื่น มีที่ใดไม่ประเมินคนที่ฐานะ เคารพผู้สูงกว่าเหยียบย่ำผู้ที่ต่ำกว่า

ฉินซือเหิงโบกมืออย่างรำคาญใจอยู่บ้าง เป็นสัญญาณให้เขาออกไป รอจนกระทั่งฝีเท้าของเขาใกล้ออกไปแล้วก็เรียกไว้ “ระยะนี้ภายในคลังมีผ้าที่ได้รับการตกรางวัลมาใหม่ นางสวมสีชมพูแล้วงามนัก เลือกสีสันสดใสส่งไปให้นางสักสองสามพับเถอะ”

จ้าวเฉียนคลี่ยิ้มพลางขานรับ “พ่ะย่ะค่ะ” เสียงหนึ่ง ยามออกจากประตูยังไม่ลืมปิดประตู

อวี๋เจาซวิ่นท่านนี้มองดูแล้ว เป็นคนมีวาสนาคนหนึ่ง คาดว่าจะได้รับความโปรดปรานสักระยะหนึ่ง

เพียงจ้าวเฉียนจากไป ฉินซือเหิงก็เปิดกระดาษที่ตรวจสอบมาแผ่นนั้น บนนั้นเขียนชื่อหนึ่งไว้ ชิวเสวี่ยฉิง ด้ายเงาจันทร์ของตำหนักบูรพา มีเพียงนางเท่านั้นที่มีทั้งหมด

ด้ายเงาจันทร์พับนั้น เป็นนางเพิ่งเข้าตำหนักบูรพามาได้ไม่นาน ก็ได้รับตกรางวัลเพราะได้รับความโปรดปรานในระยะหนึ่ง

สายตาฉินซือเหิงลุ่มลึก ทำให้คนมองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่

รอจนถึงวันต่อมา ยามเข้าเยี่ยมคารวะ ฉินซือเหิงก็นั่งตำแหน่งประธาน เห็นอวี๋ซื่อและชิวซื่อสองคนมาแล้วแววตาไม่เปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่าวันนี้เตรียมการมาก่อน

สองคนทำความเคารพแล้วก็นั่งลง พระชายารัชทายาทเห็นสายตาฉินซือเหิง ทันใดนั้นแจ้งข่าวการตรวจสอบของนักชันสูตรออกมาหนึ่งรอบ

ชิวเฉิงฮุยย่อมได้รับข่าวไป๋ซื่อเกือบรักษาเด็กไว้ไม่ได้ คราวนี้ก็ได้ฟังอย่างตั้งใจ ยามได้ยินเรื่องด้ายเงาจันทร์ หัวใจพลันเต้น ตึกตัก เกิดลางสังหรณ์ไม่ดี

ได้เห็นสายตาของฉินซือเหิงทอดมองมา ชิวเฉิงฮุยนั่งไม่ติดอีก ‘ตุบ’ คุกเข่าลงที่ใจกลาง ความตกตะลึงหวาดกลัวเกลื่อนหน้า

“รัชทายาท หม่อม...หม่อมฉันถูกปรักปรำเพคะ!”

แม้พูดว่าชิวเฉิงฮุยไม่นับว่าฉลาดหลักแหลม แต่ก็รู้ว่าหากยังไม่อธิบาย ความผิดนี้ก็จะตกอยู่บนศีรษะของตน ความผิดโทษฐานทำร้ายพระนัดดานี้ นางแบกรับไว้ไม่ไหว อีกทั้งยังไม่กล้าแบกรับไว้

น้ำตานางเอ่อล้นออกมาภายใต้ความหวาดกลัว ประกายน้ำตาสบมองฉินซือเหิงที่กำลังนั่งอยู่บนตำแหน่งประธานสีหน้าปึ่งชา

รูปโฉมของนางไม่แย่ ร้องไห้ขึ้นมาก็น่าสงสารมากนัก ไม่มีความเย่อหยิ่งโอหังในเวลาปกติเลยสักนิด มองดูแล้วทำให้คนสบายตาไม่น้อย

“หม่อม...หม่อมฉันและไป๋เหลียงตี้มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ไม่มีเหตุผลให้ทำร้ายนางเลยเพคะ! ยิ่งไปกว่านั้น หม่อมฉันไม่มีวิชายุทธ์ คนข้างกายก็ไม่มีวิชายุทธ์ ไฉนเลยจะสามารถฆ่าคนโยนลงบ่อน้ำได้! หม่อมฉันไม่มีความสามารถนั้นเพคะ!”

ชิวเฉิงฮุยหาคำแก้ตัวให้ตนเองเร็วรี่ น้ำตาไม่อาจยับยั้งเอาไว้ได้แล้ว ไหลลงตามคางตกลงบนปกคอเสื้อ

เพียงพูดคำนี้ออกมา น้ำสกปรกก็ถูกสาดลงบนตัวพระชายารัชทายาทแล้ว คนภายในตำหนักบูรพาล้วนรู้ดี พระชายารัชทายาทมีสาวใช้ประจำตัว เป็นศิลปะการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้น นางเองก็มีความสามารถนี้ ทำเรื่องนี้ในตำหนักบูรพา ย่อมไม่มีใครรู้

พระชายารัชทายาทหรี่ตาลง มองชิวเฉิงฮุยที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นบนพื้น

นางไม่ปกปิดเป้าหมายเลยสักนิด

“อิ๋นจ่านข้างกายหม่อมฉันกลับมีศิลปะการต่อสู้อยู่บ้าง แต่หลายวันมานี้ผิงหว่านไม่สบาย จึงให้อิ๋นจ่านคอยปรนนิบัติอยู่ข้างกาย หากรัชทายาทต้องการสอบถาม หม่อมฉันสามารถเรียกคน...”

“ไม่จำเป็น” ฉินซือเหิงตัดสินใจพูดตัดบทพระชายารัชทายาท

ชิวเฉิงฮุยหยุดสะอื้นไปเสี้ยววินาที ภายในสายตาเจือคำตำหนิอยู่บ้าง รัชทายาทถึงขั้นเชื่อใจพระชายารัชทายาทอย่างง่ายดายเช่นนี้!

นั่นไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อตนหรอกหรือ...

“รัชทายาท...”