บทที่ 12

ใคร่ครวญภายในใจว่าตกลงเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่ ตำหนักบูรพานี้ต่อสู้กันไม่หยุด วันนี้ไม่ใช่นางทำให้นางลำบาก ก็คือถูกคนใช้ประโยชน์

“พระชายารัชทายาทเพคะ ภายในบ่อน้ำลานส่วนหลังพบคนตาย...ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋เหลียงตี้ตกใจจนหมดสติไป หมอหลวงเดินทางมาแล้ว...พูดว่านางตั้งครรภ์ได้หนึ่งเดือน เดิมทีครรภ์ยังไม่แข็งแรง ตกใจหนักถึงเพียงนี้เกือบรักษาเด็กไว้ไม่ได้ บัดนี้ทางฝั่งนั้นกำลังตกอยู่ในความชุลมุนวุ่นวายเพคะ...”

สาวใช้คาดเดาแล้วพูดออกมา

คนตาย นั่นคือเรื่องใหญ่

ต่อสู้กันก็ช่างเถอะ หากเกี่ยวข้องกับการฆาตรกรรม นี่ก็จัดการยากแล้ว...

“คนตายเป็นใคร”

“นางกำนัลคนหนึ่งชื่อว่าเถิงว่านเพคะ”

ภายในหอหยกหิมะ ประตูมีคนผ่านไปมาไม่ขาดสาย

ไป๋เหลียงตี้นอนบนตั่งเตียงสีหน้าเผือดซีด จับผ้าห่มนุ่มบนตั่งเตียงเอาไว้แน่น ภายในสมองเต็มไปด้วยภาพศพหญิงบวมอืดในบ่อน้ำ

ใบหน้าสีม่วงคล้ำเผือดซีดบวมเปล่งจนมองเห็นหน้าได้ไม่ชัด ผมดำสยายอยู่ภายในบ่อน้ำ ไฉนเลยนางจะเคยเห็นภาพน่ากลัวเช่นนี้

“แหวะ...”

“เหลียงตี้ เหลียงตี้ ท่านอย่าทำให้บ่าวตกใจเลยเพคะ” ซู่จิ่นตบหลังของนาง ภายในสายตาสะท้อนความร้อนใจอย่างสุดระงับ

ไป๋ซื่อเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน มือข้างหนึ่งจับข้อมือของซู่จิ่นเอาไว้แน่นๆ ออกแรงมาก จนนางรู้สึกเจ็บ

“ใช่หรือไม่ว่ามีคนต้องการทำร้ายข้า เรื่องข้าตั้งครรภ์หนึ่งเดือน มีเพียงคนภายในหอเท่านั้นรู้เรื่อง เหตุใด...”

หลังนางดึงสติกลับมาได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบมาพากล เหตุใดบังเอิญถึงเพียงนั้น ตนเองเพิ่งพบว่ากำลังตั้งครรภ์ ก็บังเอิญพบศพในสถานที่ที่ชอบไป ถูกทำให้ตกใจจนกระเทือนครรภ์ เกือบรักษาลูกเอาไว้ไม่ได้

เมื่อครู่หมอหลวงพูดแล้ว ภายภาคหน้านางต้องดูแลครรภ์อย่างระมัดระวัง มิเช่นนั้นเด็กคนนี้...

นางก้มหน้ามองท้องแบนราบ เกิดรู้สึกกลัวภายหลังขึ้นภายในใจ อีกทั้งยังอ่อนโยน

นับตั้งแต่หงอวิ๋นเกิด นางก็ไม่มีการเคลื่อนไหวมาโดยตลอด หากรัชทายาทรู้ว่านางตั้งครรภ์อีกครั้ง เพียงคิดดูก็รู้ว่าจะดีใจมากเพียงใด

คิดอีกครั้งก็รู้สึกขมปร่าภายในใจ เพิ่งจะได้เดือนเดียวครรภ์ก็ไม่แข็งแรงแล้ว ทำได้เพียงพักผ่อนบำรุงครรภ์บนเตียง จากนี้ยังมีอีกเก้าเดือนนะ

“ไม่ได้การ เจ้าจงลอบนำคนที่รู้เรื่องภายในหอหยกหิมะข้า ไปสอบสวนหนึ่งรอบ หาก...” ภายในสายตาเปี่ยมจิตสังหาร “หากมีการกระทำหรือท่าทีตอบสนองผิดปกติ ไม่ต้องมารายงานข้า ฆ่าได้เลย ห้ามละเว้น”

ถึงขั้นขวัญกล้าลงมือกับลูกของนาง ก็อย่าโทษนางที่ฆ่าเลย

ซู่จิ่นพยักหน้ารับคำสีหน้าจริงจัง “นายหญิง ท่านวางใจเถิด บ่าวจะต้องช่วยจับตาดูแทนท่านดีๆ แน่เจ้าค่ะ”

ได้ยินซู่จิ่นเอ่ยปากรับประกัน นางพยายามทำให้จิตใจของตนกลับมาสงบลงอีกครั้ง ใช่แล้ว นางยังมีซู่จิ่น ฮวาต้วน สองคนนี้พามาจากบ้าน แต่ไหนแต่ไรมาภักดีต่อนาง มีพวกเขาจับตาดู ตนเองก็สามารถพักผ่อนบำรุงครรภ์ได้อย่างสบายใจ

“พระชายารัชทายาทเสด็จ”

ยังไม่ทันตอบสนองได้ทัน พระชายารัชทายาทก็มาถึงแล้ว นางเดินเข้าไปภายใน ก็มองเห็นสีหน้าเผือดซีดของไป๋เหลียงตี้ ขมวดคิ้วมุ่น “หมอหลวงว่าอย่างไร”

ครั้งนี้ไป๋ซื่อได้รับความตกใจ ไม่ว่าได้พบใครก็สงสัยไปเสียหมด ในสายตานางพระชายารัชทายาท ก็คือคนน่าสงสัยที่สุด

สามารถจัดการเรื่องนี้โดยไร้สุ้มเสียงได้ นอกจากพระชายารัชทายาท ยังจะสามารถเป็นใครได้อีก!

ไม่น่าจะเป็นนังแพศยาต่ำต้อยของหอชมจันทร์คนนั้น!

เห็นนางไม่ตอบ พระชายารัชทายาทเบือนสายตามองสาวใช้ข้างกาย ซู่จิ่นเอ่ยตอบ “ทูลพระชายา หมอหลวงพูดว่ากระเทือนครรภ์ของเหลียงตี้ จะต้องพักผ่อนดีๆ เหลียงตี้ของพวกเราได้รับความตกใจ น่ากลัวว่าไม่สามารถตอบได้เพคะ...”

พระชายารัชทายาทไม่ได้ตาบอด ย่อมมองเห็นสายตาหวาดระแวงของไป๋ซื่อ นางนึกเหยียดหยันภายในใจ หากนางต้องการลงมือกับไป๋ซื่อ ไฉนเลยจะลงมือในตอนนี้

“ข้ารู้แล้ว ปรนนิบัติเจ้านายของเจ้าดีๆ เถอะ”

สิ้นคำก็ลุกขึ้นจากไปแล้ว

ช่วงค่ำ ภายในหอหยกหิมะ ไป๋ซื่อเอนกายภายในอ้อมอกของฉินซือเหิงพลางร้องไห้จนกลายเป็นคนเจ้าน้ำตา “รัชทายาทเพคะ ลูกของพวกเรา เกือบตายไปแล้ว”

ฉินซือเหิงเห็นนางเสียใจ ปลอบโยนอย่างใจเย็น “อย่ากลัวไปเลย ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้ดีๆ”

ไป๋ซื่อได้ยิน เงยหน้าขึ้นในทันใด ดวงตาแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้จับจ้องเขา “หม่อม หม่อมฉันคิดว่า เพราะมีคนรู้ว่าหม่อมฉันตั้งครรภ์ จึงตั้งใจลงมือกับลูก หาไม่แล้วไฉนเลยจะบังเอิญถึงเพียงนี้...”

ฉินซือเหิงได้ยินคำพูดนางก็เข้าใจความนัยแล้ว ทันใดนั้นขมวดคิ้วพลางพูด “หมอหลวงพูดแล้ว เจ้าตั้งครรภ์เด็กคนนี้ได้หนึ่งเดือน ถึงสามารถจับชีพจรออกมาได้ ใครจะล่วงรู้ว่องไวถึงเพียงนี้ ยังสามารถวางอุบายนี้ได้อีก...เจ้าอย่าคิดมากเลย บำรุงครรภ์สำคัญที่สุด”

เพียงได้ยินถ้อยคำนี้ ไป๋ซื่อก็รู้แล้วว่าเขาไม่เชื่อตนเอง

ทันใดนั้นรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างไร้ขีดจำกัด ร้องไห้รุนแรงมากยิ่งขึ้น น้ำตาทำให้เสื้อบริเวณอกเปียกชื้นอย่างว่องไว ไอเย็นระลอกหนึ่งซึมผ่านเข้ามาถึงอกของเขา

ปลอบประโลมไป๋ซื่อ ราชรถของฉินซือเหิงเดินทางมาถึงหน้าประตูหอดุจจันทร์ บนราชรถ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสง่างามกำลังใช้สายตาเย็นชาทอดมองพระชายารัชทายาทหมิ่นซื่อที่ออกมาต้อนรับหน้าประตู

ดวงตาของเขาดำมืด ยามอยู่ในความมืดกลับเข้มเสียยิ่งกว่า

มองดูแล้วไม่มีอุณหภูมิเลยสักนิด

เขาเป็นรัชทายาท เป็นผู้ปกครองในภายภาคหน้าของราชสำนักเหวินซี เป็นผู้ถูกคาดหวังอย่างสูงให้รับสืบทอดตำแหน่งกษัตริย์

“พระชายารัชทายาท ภายในตำหนักบูรพาเกิดคดีถึงแก่ชีวิตเช่นนี้ เจ้ามีข้อสรุปแล้วหรือไม่”

เขามิได้ลงจากราชรถ สุ้มเสียงเรียบเฉยสายตาสบมองหมิ่นซื่อคุกเข่าอยู่บนพื้น เอ่ยปากสอบถามนิ่งๆ

นี่มองผิวเผินดูแล้วก็คือนางกำนัลฆ่าตัวตาย บ้างก็ไม่ทันระวังจึงตกลงไปตายในนั้น แต่ฉินซือเหิงเอ่ยปากก็พูดว่านี่คือคดีถึงแก่ชีวิต เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อว่าเป็นเช่นนี้จริง

หากนางกำนัลฆ่าตัวตาย นี่คือความผิดร้ายแรง ต้องยึดทรัพย์ฆ่าล้างตระกูล

บันทึกของนางกำนัลเถิงว่านที่ตายไป วางไว้บนโต๊ะของหอดุจจันทร์ตั้งแต่แรกแล้ว นางกำนัลคนนี้มีครอบครัวอยู่ภายนอก มีทั้งคนแก่ หลานชายหลานสาว

คนเช่นนี้ จะฆ่าตัวตายหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น นางตายไปแล้วก็ช่างเถอะ แต่ยังตายอยู่ที่สถานที่ที่ไป๋เหลียงตี้ชอบไปเป็นประจำ เลือกเวลาลงมือไว้อย่างแม่นยำ แผนการนี้โหดเหี้ยมอำมหิต ทำให้คนได้ยินแล้วก็รู้สึกหวาดกลัว

สายตาพระชายารัชทายาทวูบไหว เอ่ยออกมาเพียงสองสามคำ “เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง หม่อมฉันดูแลตำหนักบูรพาได้ไม่ดี”

นางย่อมรู้จักฉินซือเหิงคนนี้ดี แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็แค่ถามถึงเรื่องเรือนส่วนในเท่านั้น อำนาจทั้งหมดล้วนมอบให้นางจัดการ

การต่อสู้ภายในตำหนักบูรพา เรื่องฉาวโฉ่ นางไม่เชื่อหรอกว่าฉินซือเหิงไม่รู้เลยสักกระผีกจริงๆ เขาก็แค่ไม่สนใจดูแล อีกทั้งยังหมิ่นแคลนที่จะดูแล

ตราบใดที่ไม่กระทบต่อความสงบสุขมั่นคงของตำหนักบูรพา ไม่กระทบต่อตำแหน่งของเขา นั่นเขาก็สามารถไม่ใส่ใจทั้งหมดเลยได้

แต่เกิดคดีถึงแก่ชีวิตภายในตำหนักบูรพา ข่าวนี้เล่าลือออกไปย่อมไม่น่าฟัง...

ดังนั้นเขาจึงมาถามหาเอาความผิด

ไม่สนใจว่าเป็นฝีมือใคร

ตอนนี้ไม่แน่ว่าไป๋ซื่ออาจกำลังลอบอารมณ์ดี คิดว่ารัชทายาทมาออกหน้าแทนนาง กลับไม่เห็นว่าสิ่งที่ชายคนนี้ใส่ใจอย่างแท้จริง และต้องการอย่างแท้จริงคืออะไร

ขอเพียงไม่ทะเลาะกันต่อหน้าเขา เขาย่อมไม่สนใจ

คุกเข่าอยู่ครู่หนึ่ง ฉินซือเหิงลงจากราชรถ พูดเสียงเยียบเย็น “ลุกขึ้นได้” เดินตรงเข้าหอดุจจันทร์ไปแล้ว

พระชายารัชทายาทเองก็ลุกขึ้น เร่งฝีเท้าตามหลังไป

คืนนี้ นอกจากนักชันสูตรศพที่หามาและหมอหลวงมาตรวจสอบศพ คนอื่นล้วนไม่สามารถออกไปได้ จะต้องอยู่ภายในบริเวณที่ตนดูแล