บทที่ 10

คิดได้เช่นนั้น ไป๋ซื่อก็แย้มยิ้มหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปากหัวเราะเบาๆ แต่ในไม่ช้าก็หัวเราะไม่ออกแล้ว

พระชายารัชทายาทอมยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบ กระทั่งถามเรื่องสัพเพเหระกับฝ่ายตรงข้ามอย่างสนิทสนม

อวี๋เหลียงเยว่มีท่าทางเคารพระคนตื่นเต้นยินดี ตอบคำถามพระชายารัชทายาทอย่างระมัดระวัง คนทั้งสองโต้ตอบกันไปมา ถึงขั้นมีทีท่าว่าจะคุยกันถูกคออีกด้วย

รอยยิ้มของไป๋ซื่อสลายไปโดยสิ้นเชิง เห็นสีหน้ายิ้มแย้มของคนทั้งสองแล้วในใจก็บังเกิดความอึดอัดคับข้องขึ้นมา

น่าเบื่อจริงๆ พระชายารัชทายาทนางเฒ่าผู้นี้ คิดว่าคงต้องการดึงอวี๋ซื่อไปเป็นพวก แต่น่าเสียดาย

สตรีที่ฐานะต่ำต้อยคนหนึ่ง ดึงมาเป็นพวกแล้วมีประโยชน์อันใดเล่า

คุยกับอวี๋เหลียงเยว่เสร็จ พระชายารัชทายาทก็หันมาถามไป๋ซื่อ “สุขภาพเจ้าดีขึ้นหรือยัง ก่อนหน้านี้ได้ยินคนพูดว่าสุขภาพเจ้าไม่ดีมาตลอดจึงไม่อาจมาคารวะเช้า ยามนี้หงอวิ๋นอายุเพียงหนึ่งขวบ เป็นวัยกำลังซนพอดี ถ้าเจ้าลำบากเกินไปก็มมิสู้ดูแลสุขภาพตัวเองให้ดี ข้าสามารถดูแลหงอวิ๋นแทนเจ้าได้สักหลายวัน...”

“ไม่ต้อง!” นางพูดจบค่อยตระหนักว่าน้ำเสียงตนเองแหลมสูงจึงปรับน้ำเสียงให้อ่อนโยนลงหลายส่วน “ขอบพระทัยพระชายาเพคะ แต่ไม่กี่วันมานี้สุขภาพหม่อมฉันดีขึ้นแล้ว ดูแลหงอวิ๋นไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่จำเป็นต้องรบกวนพระชายาหรอกเพคะ”

พระชายารัชทายาทคลี่ยิ้มบาง “เช่นนั้นก็ดี”

อวี๋เหลียงเยว่ยิ้มบางในใจ จุดชีวิตของไป๋ซื่อก็คือพระนัดดาคนโตฉินหงอวิ๋น ชาติที่แล้วนางอาศัยลูกคนนี้สร้างเรื่องไม่น้อย ทุกสามวันสองวันหากมิใช่ลูกคิดถึงเสด็จพ่อก็เป็นลูกไม่สบาย ร่ำร้องหาเสด็จพ่อ เรียกฉินซือเหิงมาจากที่อื่น

ยังตัดหน้านางเสียหลายครั้ง

เดิมนึกว่าฉินหงอวิ๋นอายุหลายขวบแล้ว นางจะสงบเสงี่ยมลงเสียที ผู้ใดจะคาดว่าท้องนางกลับโตขึ้นมาอีก สิ่งที่คลอดออกมานั้น...ก็ช่างอัปมงคลโดยแท้

พูดคุยกันครึ่งค่อนวัน พระชายารัชทายาทค่อยส่งแขกกลับไป ไป๋ซื่อฐานะสูงที่สุดจึงลุกขึ้นเชิดหน้าเดินออกไปเป็นคนแรก ชิวเฉิงฮุยรีบร้อนตามไป

อวี๋เหลียงเยว่กลับคารวะอย่างสุภาพนอบน้อมเสร็จแล้วค่อยจากไป

มองดูแสงอาทิตย์อบอุ่นด้านนอกตกกระทบลงบนพื้นหิน แสงทองมลังเมลืองไปทั่วทิศ นางคลี่ยิ้ม บรรยากาศดีขึ้นนี้ หากไม่สังหารคนก็น่าเสียดายน่ะสิ

ตอนกลางคืน ท้องฟ้าราตรีปราศจากแสงสว่าง จันทราหลบอยู่ท่ามกลางเมฆครึ้ม ทำให้คนไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน

รอบด้านคือความเงียบสงัดที่ไร้ขอบเขต ช่วงเวลายามอิ๋น ตำหนักบูรพาเงียบสงบ

ภายในหอชมจันทร์ยิ่งเงียบสงบไร้สุ้มเสียง เงาร่างลึกลับสายหนึ่งมุดออกมาจากมุมกำแพง จากนั้นก็เปิดหน้าต่างหอชมจันทร์ออกอย่างเบามือเบาเท้า กระโดดเข้าไปในข้างในอย่างปราดเปรียว

เห็นบางอย่างนูนขึ้นน้อยๆ ใต้ผ้าห่มบนเตียง นางยิ้มมุมปาก ไม่ฟังคำสั่งแล้วอย่างไรเล่า นางจะทำให้นางฟังคำสั่งเอง

ไม่สนใจนาง นางก็จะตามมาหาถึงที่ด้วยตนเอง

อีกฝ่ายจะทำอย่างไรก็หนีไม่พ้นจากเงื้อมมือของนายท่านอยู่ดี

คิดถึงตอนที่นางเคยเห็นในจวน นายท่านของตนเป็นชนชั้นไหน แต่กลับหยอกเย้ากับคนชั้นต่ำนั่นอยู่ใต้ต้นดอกกุ้ย รอยยิ้มอ่อนโยนในแววตาก็มอบให้แต่คนชั้นต่ำนั่น นางยิ่งรู้สึกทรมานใจยิ่งนัก

เหตุใดนางจึงพิเศษกว่าคนอื่น เป็นเพราะใบหน้างามพิลาสดวงนั้นอย่างนั้นหรือ? นางคิดถึงตรงนี้ก็โกรธกริ้วยิ่งนัก มือที่จับเข็มเล่มบางกำแน่น คิดถึงจุดประสงค์ที่มาที่นี่ในวันนี้ มุมปากของนางก็เผยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมออกมา

เดินไปถึงข้างเตียง เพิ่งเลิกผ้าห่มขึ้น รอยยิ้มตรงมุมปากนางก็พลันอันตรธานหายไป

สิ่งที่อยู่ใต้ผ้าห่มไม่ใช่อวี๋เหลียงเยว่ที่คิดไว้เลยสักนิด แต่เป็นผ้าห่มที่ถูกคนจงใจจัดให้อยู่ในลักษณะคนนอนก็เท่านั้นเอง

นางตกหลุมพรางแล้ว!

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นางรู้ได้อย่างไรว่าตนเองจะ...

สมองทำงานเร็วจี๋ นางอยากกลับออกไปทางหน้าต่างที่เข้ามาโดยสัญชาตญาณ เพิ่งก้าวเท้าออกไปหนึ่งก้าวก็สัมผัสได้ว่าบริเวณลำคอ ผ้าแพรต่วนนุ่มลื่นผืนหนึ่งพันรอบคอนาง

“หึๆ เจ้ากลับเป็นคนใจกล้าทีเดียว เห็นข้าไม่สนใจสัญญาณลับก็มาหาเองถึงที่ เพื่อนายของเจ้าแล้ว เจ้าช่างทุ่มเทเสียจริง เจ้ามาที่นี่คิดจะทำอันใด เตือนให้ข้าทำภารกิจดีๆ งั้นรึ”

นี่คือน้ำเสียงของอวี๋เหลียงเยว่

สิ้นเสียง อึดใจถัดมา ผ้าแพรต่วนผืนนั้นพลันรัดแน่น เรี่ยวแรงมหาศาลทำให้นางเริ่มดิ้นรนอย่างรุนแรง ความประหลาดใจเพิ่มมากขึ้นทุกที

นางกล้าได้อย่างไร!

นางคนชั้นต่ำผู้นี้!

นางยิ่งดิ้นรน เรี่ยวแรงที่ผ้าแพรต่วนรัดรอบลำคอนางก็ยิ่งเพิ่มขึ้นหลายส่วน การดิ้นรนของนางแลดูไร้พลังอย่างที่สุด

ดวงตาที่เบิกโพลงฉับพลันเริ่มถลนออกมาข้างนอกเพราะออกแรงมากเกินไปและมีเลือดคั่ง

แลดูน่ากลัวเป็นพิเศษ

แถบผ้าแพรต่วนในมืออวี๋เหลียงเยว่กระชับกว่าเดิม เถิงว่านดิ้นรนไม่หยุด แต่พอมีวรยุทธ์ติดตัวบ้าง มิฉะนั้นก็คงไม่ถูกส่งตัวมาเป็นเส้นสายในตำหนักบูรพา เล็งจังหวะได้แล้ว นางก็พลิกจากฝ่ายรับเป็นฝ่ายรุก แย่งชิงแถบผ้าแพรต่วนจากมืออวี๋เหลียงเยว่

ไอโขลกหลายที ดวงตานางหรี่ลงเล็กน้อย ด่าอย่างกราดเกรี้ยว “เจ้ากล้าลงมือกับข้าเชียวหรือ เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะนำความไปฟ้องนายท่านงั้นรึ”

อวี๋เหลียงเยว่ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แม้ตอนนี้สถานการณ์จะกลับตาลปัตร นางก็ไม่กลัวเลยสักนิด “นายท่านของเจ้าต้องการข้า ยามนี้รัชทายาทโปรดปรานข้าอยู่สองส่วน เขาไม่มีทางทำอันใดต่อข้า”

เถิงว่านใบหน้าเผือดสี ตามด้วยกระตุกมุมปาก “ในตำหนักบูรพา คนที่สามารถทำให้เจ้ากับนายท่านติดต่อกันได้ก็มีแต่ข้า ถึงนายท่านจะไม่จัดการเจ้า แต่ข้าก็จะลงโทษเจ้าอยู่ดี ยามนี้นายท่านปกป้องเจ้าไม่ได้แล้ว”

กล่าวจบก็ค้อมเอวก้มลงหยิบเข็มเล่มบางบนพื้น รอยถูกรัดบนลำคอเจ็บแสบร้อนผ่าว นางเกาอย่างไม่สบายตัวอยู่บ้าง สายตาที่มองไปทางอวี๋เหลียงเยว่ทอประกายชั่วร้ายกว่าเดิมหลายส่วน

“เจ้าทำร้ายข้า ดูซิว่าวันนี้ข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร...”

อวี๋เหลียงเยว่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ นางกำลังรอ...

นางเดิมพันว่าคนผู้นั้นไม่มีทางปล่อยปละนางโดยไม่สนใจ ชาติที่แล้วอีกฝ่ายสามารถมองดูอยู่ข้างๆ โดยไม่เปิดเผยตัวตน คิดว่าคงเป็นเพราะการข่มขู่เหล่านี้ไม่ถึงกับเอาชีวิตนาง ยามนี้เถิงว่านดูแล้วไม่มีทางยอมเลิกราง่ายๆ

แต่นี่ก็เป็นเจตนาของนางเช่นกัน นางจงใจไม่สนใจสัญญาณลับของเถิงว่าน ลวงให้นางมาที่นี่ เพื่อล่อให้คนผู้นั้นออกมายืนอยู่ในที่สว่าง

นางต้องการให้คนผู้นั้นยืนอยู่ข้างกายนางโดยสิ้นเชิง

อวี๋เหลียงเยว่ยืนอยู่ตรงนั้น นางดูแล้วก็เป็นคนงามอ่อนแอที่บอบบางนุ่มนวล แค่เพียงลมพัดก็ทำท่าจะล้มลงแท้ๆ!

ทว่าใบหน้าดวงนั้นกลับหนักแน่นหาใดเปรียบ ความตระหนักนี้ยิ่งทำให้เถิงว่านโมโหกว่าเดิม แววตาเผยความดุร้ายออกมาหลายส่วนเหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกยั่วยุไม่มีผิด

นางเพิ่งเดินเข้าไปใกล้อวี๋เหลียงเยว่ เงื้อเข็มเงินในมือขึ้นทำท่าจะทิ่มแทงลงไป

ทันใดนั้นด้านหลังพลันมีลมเอื่อยพัดมา จากนั้นมือทรงพลังข้างหนึ่งก็บีบรัดลำคอนางเอาไว้

ต่างจากแถบผ้าต่วนก่อนหน้านี้ มือข้างนี้แข็งแกร่งทรงพลัง เรี่ยวแรงที่ส่งมาทำให้นางตระหนักว่าวรยุทธ์ของฝ่ายตรงข้ามสูงส่งกว่านาง

แต่ผู้มาเป็นใคร่กันเล่า? เหตุใดจึงปรากฏตัวขึ้นที่นี่เพื่อปกป้องอวี๋เหลียงเยว่?

เถิงว่านไม่เข้าใจ

มือนั้นรัดลำคอนางแน่นจนนางส่งเสียงออกมาไม่ได้แม้แต่น้อย สองมือที่กุมอยู่ไขว่คว้าไปในอากาศตรงหน้า แต่กลับคว้าสิ่งใดไม่ได้ทิ้งสิ้น

เข็มเงินในมือร่วงลงพื้น เข็มเงินเล่มนั้นเปล่งประกายวาววับเสียดแทงนัยน์ตาเป็นพิเศษท่ามกลางความมืดนั้น