บทที่ 8

ฉินซือเหิงกำลังครุ่นคิด อวี๋เหลียงเยว่คารวะเสร็จไม่ได้ยินเสียงบอกให้ลุกขึ้นก็รักษาท่วงท่าคารวะเอาไว้อย่างดื้อดึง โงนเงนอยู่หลายครั้ง ราวกับว่าอึดใจถัดไปก็จะล้มลงไปบนพื้น

จ้าวเฉียนมองดูจากเบื้องหลังเช่นนี้ อยากส่งเสียงเตือนอยู่หลายครั้ง แต่ทันใดนั้น ฉินซือเหิงก็ตอบสนองแล้ว

เขายกมือขึ้นมาประคองแขนอวี๋เหลียงเยว่ทำให้นางไม่ถึงกับล้มลง แล้วถอนหายใจ “ข้าไม่บอกให้ลุกขึ้น เจ้าก็คิดจะยืนต่อไปใช่หรือไม่”

อวี๋เหลียงเยว่ก้มหน้า เผยเพียงศีรษะให้เขาดู

คนทั้งสองยืนอยู่หน้าประตู ลมราตรีพัดมา กลิ่นหอมกรุ่นก็โชยมา ฉินซือเหิงกวาดสายตามองไปรอบๆ โดยสัญชาตญาณแล้วก็เห็นดอกไม้บริเวณหน้าประตู

เขามุ่นคิ้ว “ดอกไม้นี้คุ้นตาทีเดียว”

จ้าวเฉียนก้าวสั้นๆ มาข้างหน้า อธิบายว่า “รัชทายาท ดอกไม้นี้เรียกว่าอวี๋เหม่ยเหรินพ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ? มีความหมายแฝงอันใดหรือไม่”

จ้าวเฉียนถูกถามจนอึ้งไป ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าควรออกปากอย่างไรดี

“รัชทายาท ดอกไม้นี้ไป๋เหลียงตี้ส่งมาแสดงความยินดีที่หม่อมฉันได้รับตำแหน่งเพคะ หม่อมฉันชอบยิ่งนัก” อวี๋เหลียงเยว่รีบเอ่ยปาก กล่าวพลางคล้องแขนฉินซือเหิงเบาๆ ครู่ต่อมา เหมือนจะรู้ว่าไม่เหมาะสมจึงรีบปล่อยมือ ขนตาไหวระริกน้อยๆ ราวกับว่าประหม่าและหวาดกลัวอยู่บ้าง แอบชำเลืองมองสีหน้าฉินซือเหิงอยู่เป็นระยะ

ราวกับกลัวว่าจะทำให้เขาโกรธกระนั้น

ท่าทางเช่นนี้และลักษณะขวัญอ่อนเหมือนวันแรกที่พบกันครั้งนั้นไม่มีผิด เหมือนจิ้งจอกน้อยที่น่ารักขวัญอ่อนแบบนั้น

ภายในห้องเงียบงันไปชั่วขณะ ฉินซือเหิงยังคงไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง ไม่โกรธ ไม่พูดอย่างอื่น เพียงสาวเท้าเข้าไปข้างใน แต่ขณะเดินผ่านข้างกายอวี๋เหลียงเยว่ก็กุมข้อมือบอบบางของนางเบาๆ

จูงมือนางเดินเข้าไปข้างในด้วยกัน

คนทั้งสองนั่งลงบนตั่งนุ่มด้วยกัน ฉินซือเหิงตวัดสายตาไปยังสาวน้อยตรงหน้าอีกครั้ง นางยังคงก้มหน้าท่าทางกระวนกระวายใจ สองมือประสานเข้าหากันเป็นระยะ

ถึงเขาจะไม่รู้ความหมายแฝงของดอกอวี๋เหม่ยเหริน ท่าทางอยากตอบแต่ลังเลของจ้าวเฉียนเมื่อครู่ เขาก็รู้แล้ว ดอกไม้นี้เกรงว่าคงไม่ได้มีความหมายแฝงที่ดีอันใด

แต่นางกลับวางไว้บริเวณสะดุดตาตรงหน้าประตูอย่างเปิดเผย ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้กันนะ?

“เมื่อครู่ เจ้าบอกว่าเจ้าชอบดอกไม้พวกนั้นมาก”

อวี๋เหลียงเยว่ได้ยินแล้ว สีหน้าก็แสดงความอับอายและความประหลาดใจอย่างพอเหมาะพอเจาะออกมา เงยหน้ามองเขา “หม่อมฉัน...ชอบมากเพคะ...”

คำว่าชอบมากนั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน ฉินซือเหิงเลิกคิ้ว

เห็นทีไม่ได้โง่ไปเสียทีเดียว มีเล่ห์กลอยู่บ้าง แต่ไม่มาก

“ชอบ? ไยเราจึงเห็นว่าเจ้ามีท่าทางฝืนใจมากเลยเล่า” ความสนใจหลายส่วนประดับอยู่บนมุมปากของฉินซือเหิง ดวงตาเต็มไปด้วยแววหยอกเย้า

“หม่อมฉัน... หม่อมฉัน...” อวี๋เหลียงเยว่เงยหน้าขึ้นอย่างร้อนรน ลังเลอยู่นานก็ยังไม่พูดประโยคเต็มๆ ออกมา ดวงตาสะท้อนความร้อนใจและความช้ำใจ

ขนตาเส้นบางดกหนาเปื้อนน้ำตาหลายหยด ขอบตาแดงเรื่อ แลดูน่าสงสารอย่างยิ่ง

ฉินซือเหิงพลันใจอ่อน สตรีตัวน้อยตรงหน้าอายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้น จากข้อมูลที่ตรวจสอบมาได้ นางสูญเสียบิดามารดาไปนานแล้ว อาศัยอยู่ใต้ชายคาบ้านน้าชาย ทั้งยังถูกขายให้พวกค้ามนุษย์ ใช้คำว่าอนาถมาบรรยายก็ยังไม่เกินไป...

มาถึงตำหนักบูรพาโดยไร้ที่พึ่งพิง แต่ละคนที่ต้องเผชิญหน้าตำแหน่งฐานะล้วนอยู่เหนือนาง ไม่แปลกที่นางมีทุกข์แต่ยากจะเอ่ยออกมา

แต่พูดออกมาเรียกความสงสารจากตนเอง ทั้งยังสามารถโจมตีไป๋เหลียงตี้ ไม่ดีหรือ?

ไยต้องอดทนด้วย

ภายในห้องเงียบลงอีกครั้ง อวี๋เหลียงเยว่ก้มศีรษะไม่ปริปาก ฉินซือเหิงรออยู่ครู่หนึ่ง หลังจากเริ่มทนไม่ไหว เขาก็ยกมือขึ้นไปออกแรงบีบคางสตรีตรงหน้า ถึงตอนนี้ค่อยค้นพบด้วยความประหลาดใจว่านางร้องไห้

น้ำตากลิ้งลงมาบนใบหน้าขาวผ่องของนางเม็ดแล้วเม็ดเล่าประหนึ่งไข่มุกที่สายขาด ดวงตาคู่งามที่ยามปกติมีเสน่ห์ใสสะอาดมีน้ำตาเอ่อคลอ นางเม้มริมฝีปากที่ซีดขาวจนไร้สีเลือดฝาดแน่น แม้แต่ร้องไห้ก็ยังไร้สุ้มเสียง

ตำราประวัติศาสตร์นับไม่ถ้วนบันทึกไว้ว่า กษัตริย์ผู้ปราดเปรื่องทุกยุคทุกสมัยเป็นวีรบุรุษยากจะผ่านด่านหญิงงาม ล้มลงแทบชายกระโปรงของหญิงงามเช่นใด ตอนฉินซือเหิงเห็นสถานการณ์ที่คล้ายกันนี้ก็มักดูแคลน ปากยังตำหนิว่า ‘หน้ามืดตามัว’

เมื่อสายตาตกลงบนสตรีตัวน้อยท่าทางเปราะบางอ่อนแอตรงหน้า จมูกแดงเรื่อนั้น ท่าทางน่าสงสารที่พยายามอดกลั้นสุดชีวิตก็ไม่กล้าส่งเสียงร้องไห้ออกมาทำให้บางมุมในหัวใจของเขาพังทลายลงมา

เขาถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นวางลงบนศีรษะอวี๋เหลียงเยว่ ลูบสองคราอย่างเบามือ

“เอาละ วันหน้าไม่จำเป็นต้องโกหกต่อหน้าเรา”

อวี๋เหลียงเยว่ได้ยินคำว่า ‘โกหก’ แล้ว ไหล่ก็พลันสั่นเทิ้ม ผ่านไปครู่หนึ่ง ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนั้นจึงผงกขึ้นลงเป็นวงโค้งที่เล็กอย่างมาก

“เจ้ามีฐานะไม่สูง แต่ไม่จำเป็นต้องดูถูกตัวเอง เข้ามาในตำหนักบูรพาแล้ว พวกเจ้าล้วนแต่เป็นคนเหมือนกัน” ฉินซือเหิงเห็นนางสูดจมูกด้วยท่าทางน่าสงสารก็เอ่ยขึ้นราวกับมีอะไรมาดลใจ

สบกับแววตาสับสนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ของนาง เขาพลันเข้าใจความยากลำบากและความอับจนปัญญาที่ต้องอยู่ในตำหนักบูรพาอย่างโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งของอวี๋เหลียงเยว่ คนที่นางสามารถพึ่งพาได้มีเพียงตนเองเท่านั้น รวมถึง...ความโปรดปรานเล็กน้อยนั่น

ทว่าความโปรดปรานเหล่านี้จะมีความจริงใจอยู่สักกี่ส่วน

เขาเป็นว่าที่ผู้ปกครอง สิ่งที่อยู่ในใจย่อมเป็นใต้หล้า รักลึกซึ้งระหว่างชายหญิงเป็นเพียงการผ่อนคลายในยามว่างเท่านั้น เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะรักใครได้จริงๆ

แค่เห็นใครรื่นตาก็โปรดปรานมากหน่อยก็เท่านั้นเอง

หลังใคร่ครวญกระจ่างแล้ว แววตาของเขาก็พลันแจ่มแจ้ง รวบคนเข้าสู่อ้อมกอด เอ่ยเสียงทุ้ม “ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ปรนนิบัติเรา”

คางแหลมของอวี๋เหลียงเยว่แนบอยู่บนไหล่เขา ถูไถไปมาเล็กน้อย จากนั้นก็ขานรับ “เพคะ” เบาๆ

ใคร่ครวญถึงสถานการณ์ของสตรีผู้หนึ่งโดยพยายามมองในมุมของอีกฝ่ายอย่างหาได้ยากอยู่ชั่วครู่ จิตใจบังเกิดความเวทนาขึ้นมาบ้าง ฉินซือเหิงกลับไม่ได้สังเกตเลยว่า อวี๋เหลียงเยว่ที่ปีนขึ้นมาบนร่างเขาอย่างว่างาย น้ำตาแพรวพราวในดวงตา แต่จะมีความน้อยใจและความทุกข์อยู่เสียที่ไหน มีเพียงความเย็นชาและสติแจ่มใสเท่านั้น

น้อยใจ? ทุกข์ใจ? ดื้อดึง?

ไร้สาระทั้งเพ

กระทั่งว่า เมื่อนางสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มลูบแผ่นหลังนางครั้งแล้วครั้งเล่า มุมปากยังเหยียดยิ้มพึงพอใจออกมา

อวี๋เหลียงเยว่รู้ดีว่า เทียบกับสตรีอื่นแล้ว ชาติตระกูลและกำลังหนุนของนางล้วนแต่บกพร่อง

ความสงสารและความรักของฉินซือเหิงคงอยู่แค่ชั่วคราวเท่านั้น หากยึดถือเป็นจริงเป็นจัง นางก็สมควรตายจริงๆ แล้ว

ความรัก? ยิ่งไม่มีเข้าไปใหญ่ ก็แค่ความเห็นใจเล็กน้อยที่ได้มาเพราะความน่าสงสาร ความน้อยใจและความว่าง่ายที่นางจงใจปั้นแต่งขึ้นมาเท่านั้น

เรื่องพวกนี้ล้วนไม่สำคัญ ทั้งยังไม่สามารถนำมาซึ่งสิ่งเหล่านั้นที่นางปรารถนา

แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้นางเพียงต้องการให้เขารู้สถานการณ์และความลำบากของตนเอง เท่านี้ก็พอแล้ว

ไม่รีบร้อน ค่อยเป็นค่อยไป

ตอนนี้ยังไม่มีความจริงใจ ไม่มีความรัก ล้วนแต่ไม่สำคัญ สิ่งที่นางวางแผนเพื่อให้ได้มาคืออนาคต

สิ่งที่นางต้องการคือความลำเอียงและความโปรดปรานโดยไร้เงื่อนไขของฉินซือเหิง หลังจากนั้น อาศัยความรู้สึกนี้ ยืมมือเขามาใช้งานเพื่อตนเอง เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่นางต้องการและบรรลุเป้าหมายของนาง

ภายในหอชมจันทร์ยามค่ำคืน ชิงหลิ่วและจ้าวเฉียนถอยออกไปข้างนอก

เปลวเทียนภายในห้องไหวระริก ผ้าม่านชั้นแล้วชั้นเล่าร่วงมาช้าๆ คั่นกลางด้วยผ้าผืนบาง สามารถมองเห็นความวาบหวามบนเตียงได้รำไร เงาคนซ้อนทับกันถูกบดบังไว้เบื้องหลัง

ตลอดราตรีนั้น ภายในหอชมจันทร์สั่งให้ยกน้ำเข้าไปกลางดึกสามรอบ...