บทที่ 6

“พระชายาอย่าโทษที่บ่าวพูดมากเลยนะเพคะ แต่รูปโฉมของอวี๋ซื่อออกจะ...”

หมิ่นซื่อเลิกคิ้วแย้มยิ้ม วางจอกชาในมือลง แววตาเต็มไปด้วยความไม่แยแส “ข้ารู้ว่าหมัวมัวต้องการจะพูดอะไร นางรูปโฉมงดงามก็สามารถใช้ความงามสร้างความสำราญให้ผู้อื่นได้พอดีเลยมิใช่หรือ นอกจากนี้ นางยังไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่ สามารถเข้าตำหนักบูรพาที่ใหญ่โตนี้มาได้ก็ได้แต่อาศัยใบหน้านั้น อย่าว่ากระนั้นเลย สายตาของรัชทายาทช่างดีโดยแท้ เป็นคนงามที่เลอโฉมยิ่งนัก”

สวี่หมัวมัวได้ยินแล้ว หัวคิ้วก็คลายออกจากกันไม่น้อย พยักหน้ายิ้มๆ “พระชายาพูดถูกเพคะ นับแต่โบราณมาแล้ว แต่งภรรยาเอกดูที่คุณธรรม รับอนุภรรยาดูที่ความงาม ไป๋ซื่อผู้นี้ยามปกติมักทำตัวโอหัง บัดนี้มีอวี๋ซื่อมาอีกคน สามารถข่มนางให้พระชายาได้พอดี หากสามารถแย่งชิงความโปรดปรานจากนางมาได้บ้าง วันหน้าดูซิว่านางยังจะทำอันใดได้”

หมิ่นซื่อได้ยินแล้วก็มิได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ทว่าในแววตาแฝงความเยาะหยันไว้รางๆ “ไป๋ซื่อโง่เขลาเบาปัญญา ยังนึกว่ารัชทายาทรักนางด้วยความจริงใจ ก็แค่เพราะรัชทายาทต้องแยกจากแม่แท้ๆ สมัยยังเด็ก เด็กที่ไม่มีแม่ พบเรื่องน้อยเนื้อต่ำใจอย่างไรก็ต้องกล้ำกลืนลงไป ดังนั้นจึงให้คนที่มีลูกทุกคนในจวนเลี้ยงดูลูกด้วยตัวเองอย่างไรเล่า ก็แค่ความเมตตาเล็กน้อยที่มอบให้อนุก็เท่านั้นเอง” ครั้นคิดถึงพฤติกรรมในยามปกติของไป๋ซื่อ นางก็หัวเราะหยัน “ปล่อยให้นางโอหังไปเถอะ”

นอกจากเรื่องนี้ ไป๋ซื่อก็มีแค่ชาติตระกูลเท่านั้นที่พอจะยกขึ้นมาพูดได้บ้าง

รัชทายาทเห็นแก่ที่รู้จักกันสมัยเด็กจึงมักผ่อนปรนให้นางหลายส่วน แต่กลับเป็นการให้ท้ายนางจนไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ

“ยังคงเป็นเพราะพระชายาจิตใจดี ถ้าไปเจอนายหญิงที่แข็งกร้าวเกรงว่าไป๋ซื่อคงถูกจัดการไปนานแล้วเพคะ” สวี่หมัวมัวเสริมมาอีกประโยค

“จิตใจดี? อนุภรรยาก็เป็นแค่ของเล่นเท่านั้น ข้าจำได้ว่าสมัยข้าอยู่ที่บ้าน ท่านแม่มักต่อสู้ฟาดฟันเอาเป็นเอาตายกับอนุเหล่านั้น ต่อสู้กันมาทั้งชีวิต แต่ได้รับอะไรกลับมาบ้าง? ข้านับว่าดูจนเข้าใจกระจ่างแล้ว ขอเพียงข้าไม่ทำผิด ตำแหน่งชายารัชทายาทยิ่งไม่มีทางเปลี่ยนคน สตรีคนใดได้รับความโปรดปรานก็ดี ไม่ได้รับความโปรดปรานก็ช่าง ล้วนแต่ต้องพินอบพิเทาต่อหน้าข้าทั้งสิ้น”

“คนที่สงบเสงี่ยมก็ปล่อยให้พวกนางมีลูกสักคน จะได้มีที่พึ่งไปจนแก่เฒ่า คนที่ไม่สงบเสงี่ยมก็ปล่อยให้พวกนางแสดงฤทธิ์เดชไป อาละวาดไปอาละวาดมาก็สูญเสียความโปรดปรานเสียแล้ว วันหน้าผู้ใดยังจะสนใจความเป็นความตายของพวกนางอีกเล่า”

หมิ่นซื่อน้ำเสียงเฉยเมย เหมือนกำลังพูดว่ามื้อเที่ยงจะกินอะไรกระนั้น

นางจะไม่เดินซ้ำรอยมารดาของนาง เป็นถึงฮูหยินแม่ทัพผู้สูงศักดิ์ ต่อสู้กับสตรีเหล่านั้นเพียงเพื่อความโปรดปรานในเวลาว่างอันน้อยนิดของบุรุษ สามารถแลกมาซึ่งอะไรอย่างนั้นหรือ?

สวี่หมัวมัวเห็นนางกล่าววาจาเช่นนี้ ขณะที่วางใจลงได้ก็ต้องนึกอย่างสะท้อนใจ

นางเห็นหมิ่นซื่อมาตั้งแต่เล็กจนโต ทุกเรื่องราวล้วนดูที่ผลได้ผลเสีย ทั้งยังเฉลียวฉลาด ทำให้คนรู้สึกวางใจมาตั้งแต่เล็ก

เรื่องหลายอย่างแลดูทั้งไร้ใจและมีใจ ถ้าอยู่ในครอบครัวคนธรรมดาทั่วไปก็แล้วไปเถอะ มาอยู่ในตำหนักบูรพาก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือว่าไม่ดีกันแน่

กลับถึงหอชมจันทร์

คืนวานอวี๋เหลียงเยว่ไม่ได้นอนหลับดีๆ ทั้งคืนเพราะต้องปรนนิบัติฉินซือเหิง

ฉินซือเหิงผู้นั้นเหมือนหมาป่าหิวโหยตัวหนึ่งไม่มีผิด กัดได้แล้วก็ไม่ยอมปล่อย ตอนเช้ายังต้องปรนนิบัติเขาตื่นนอน

นางทิ้งตัวลงบนเตียง เตรียมจะพักผ่อนสักครู่

หารู้ไม่ว่ายามนี้ในห้องหนังสือของตำหนักบูรพา ฉินซือเหิงกำลังตั้งใจฟังจ้าวเฉียนรายงานผลการตรวจสอบนางอยู่

“อวี๋หรูเหริน[1]ผู้นี้ กระหม่อมตรวจสอบมาให้รัชทายาทเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ก่อนหน้านี้นางไม่น่ารู้เรื่องวันไหว้เสด็จแม่ของรัชทายาท พ่อแม่ของนางล่วงลับไปเมื่อหลายปีก่อน กระหม่อมคิดว่าวันนั้นน่าจะไม่ใช่การกระทำที่มีจุดประสงค์แอบแฝง” จ้าวเฉียนใคร่ครวญจิตใจของผู้เป็นนายแล้วยิ้มเอ่ยต่อไป “วันนี้กระหม่อมยังได้ยินคนพูดกันว่า วันนี้หลังจากอวี๋หรูเหรินปรนนิบัตินายท่านเสร็จเมื่อเช้านี้ก็ไปเข้าเฝ้าพระชายา พระชายารู้สึกว่าอวี๋หรูเหรินอ่อนโยนรู้มารยาท เป็นกันเองด้วยมากทีเดียวพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินซือเหิงตอบรับ “อืม” ด้วยน้ำเสียงเฉยเมย ตามด้วยลูบคลำลูกปัดในมือแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเนิบช้า “หอชมจันทร์เงียบเหงาห่างไกล ในเมื่อนางพักอยู่ที่นั่นแล้ว...ก็ให้คนไปตกแต่งข้างนอกสักรอบ ปลูกดอกไม้กับต้นไม้ที่นางชอบแล้วให้คนนำผ้าไหมแพรพรรณที่เพิ่งมาใหม่ในคลังไปส่ง” เขาใคร่ครวญตลบหนึ่ง คล้ายกับคิดถึงความอ่อนนุ่มไร้กระดูกบนเตียงและผิวพรรณขาวบริสุทธิ์ดุจเครื่องเคลือบ “สีสันฉูดฉาดสดใสหน่อยก็ไม่เป็นไร นางผิวขาว สวมแล้วก็ยังดูดี”

จ้าวเฉียนน้อมรับบัญชา เท้าเพิ่งก้าวพ้นประตู เสียงของฉินซือเหิงก็ดังมาอีกครั้ง “ในคลังยังมีไข่มุกขนาดกำลังดีและน้ำงามไม่เลวอยู่จำนวนหนึ่ง นำไปส่งให้นางทั้งหมดเถอะ”

จ้าวเฉียน ขานรับว่า “พ่ะย่ะค่ะ” ผงกศีรษะค้อมเอวเดินออกไป

เสี่ยวกุ้ยจื่อลูกศิษย์เดินมาต้อนรับด้วยสีหน้าประจบ ใบหน้ายิ้มแย้ม “อาจารย์มีธุระอันใดต้องไปทำงั้นหรือ ไยต้องลำบากลำบนถึงเพียงนี้ ให้ศิษย์ไปทำก็พอแล้วขอรับ”

จ้าวเฉียนเหลือบมอบเขาแวบหนึ่ง เห็นว่าบริเวณนั้นมีคนมากจึงดึงเขาไปในโถงทางเดินข้างๆ อาจารย์กับลูกศิษย์กระซิบกระซาบกัน

เขาบอกคำสั่งของรัชทายาทออกมา เสี่ยวกุ้ยจื่อกลอกตาทีหนึ่ง “อาจารย์หมายความว่า...อวี๋หรูเหรินผู้นี้มีแนวโน้มว่าจะได้รับความโปรดปราน?”

จ้าวเฉียนครุ่นคิดชั่วครู่ก็พยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาแจกมะเหงกให้ลูกศิษย์ทีหนึ่ง “เจ้าติดตามข้ามานานขนาดนี้ ยังต้องให้ข้าสอนเจ้าอีกรึ? หลายปีมานี้ เจ้าเคยเห็นรัชทายาทใส่ใจสตรีข้างกายปานนี้ด้วยรึ”

เสี่ยวกุ้ยจื่อนวดศีรษะตัวเองเบาๆ หากมิได้โกรธ กะพริบดวงตาเล็กๆ คู่นั้น ทราบว่าอาจารย์กำลังชี้แนะตนเองอยู่

“ขอรับอาจารย์ ข้าทราบแล้ว ข้าจะจัดการเรื่องนี้เป็นอย่างดี”

“อืม” จ้าวเฉียนครุ่นคิดแล้วสั่งความว่า “เติมของอย่างอื่นในรางวัลของนายท่านไปด้วย ถือเสียว่าเป็นการผูกน้ำใจเอาไว้”

ตอนที่ตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลารับมื้อเย็นแล้ว อวี๋เหลียงเยว่บิดเอวเกียจคร้าน ชุดลำลองบางๆ แนบสนิทไปกับลำตัว เผยให้เห็นเรือนร่างอ้อนแอ้นอรชร ครู่ถัดมาจึงค่อยๆ ลุกขึ้นมาโดยมีชิงหลิ่วคอยปรนนิบัติ

ชิงหลิ่วเห็นใต้ตานางหมองคล้ำเล็กน้อย แต่น้ำเสียงยังคงปิดบังความปวดใจไม่มิด “เพิ่งมาถึงตำหนักบูรพาแค่ไม่กี่วัน หรูเหรินดูจะผอมลงนะเพคะ”

อวี๋เหลียงเยว่ทราบว่านางเป็นห่วงตนเอง น้ำเสียงแฝงรอยยิ้ม “ชิงหลิ่วคนดี เจ้าวางใจเถอะ หรูเหรินของเจ้าจะต้องดูแลตัวเองอย่างดี วันหน้ามีความสามารถแล้ว รับรองว่าจะมีสง่าราศีเหมือนปราชญ์หญิงคนอื่นเลยทีเดียว และจะไม่ถูกใครรังแกได้อีกแล้ว”

มือทั้งสองของชิงหลิ่วถูกมือนุ่มนิ่มของอวี๋เหลียงเยว่กุมเอาไว้ มือน้อยที่เดิมนุ่มลื่น ด้านในเริ่มมีรอยด้านบางๆ ชั้นหนึ่ง

“บ่าวไหนเลยจะอ่อนแอปานนั้น บ่าวอยากให้หรูเหรินมีชีวิตที่ดี หรูเหรินดีแล้ว บ่าวก็ดีตามเพคะ” ชิงหลิ่วมองเงาร่างบอบบางตรงหน้า ในดวงตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ

“ชิงหลิ่ว ในสถานที่แห่งนี้ คนที่ข้าสามารถเชื่อถือได้ก็มีเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าเองก็ต้องมีชีวิตที่ดี พวกเราล้วนต้องมีชีวิตที่ดี”

“เพคะ บ่าวทราบแล้ว” ชิงหลิ่วปัดความทรมานใจเมื่อครู่ทิ้งไป รู้สึกว่าหัวใจพองฟู

ภายในตำหนักจื่อเวย เพิ่งเข้าไปก็คือพรมเปอร์เซียผืนใหญ่ สัมผัสนุ่มละมุนมีลายบุปผาสีสันสดใสลวดลายซับซ้อน ตามผนังและเสาอาคารฉาบปูนทาสีชาด บนนั้นยังใช้ไม้แกะสลักเป็นลวดลายบุปผา ของประดับตกแต่งยังมีสีสันเป็นประกายแวววาม หาใช่ของธรรมดาไม่

บนโต๊ะวางจอกเคลือบลายบุปผาสีสันสดใสไว้อย่างไม่ใส่ใจ ไม่ว่าจะเป็นของชิ้นไหนล้วนแต่เป็นของล้ำค่าอย่างยิ่งสำหรับข้างนอก

ไป๋เหลียงตี้นามว่าไป๋จือชิว เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ ชาติตระกูลสูงศักดิ์ เติบโตมาอย่างพรั่งพร้อม ภายหลังยังต้องตารัชทายาท เข้าตำหนักบูรพามาเป็นเหลียงตี้ ได้รับความโปรดปรานมาจนบัดนี้

--------------------------------------------

[1] หรูเหริน เป็นคำเรียกอนุภรรยาขององค์ชายอย่างให้เกียรติ