บทที่ 8

“เงินไม่พอจริงๆ พ่อบ้านหวัง นายท่านรองเอาเงินค่าชดเชยของแม่ทัพอวิ๋นไปหมดแล้ว”

“ใช่ ไม่ใช่เพราะพวกเราทำงานช้า แต่เพราะขาดแคลนกำลังคนและขาดเงินต่างหาก”

อวิ๋นหลิงรีบเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมา นางเตรียมตัวจะออกไปช่วยแก้ปัญหา แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ขาดเงินเท่าไร ขาดคนเท่าไร? ข้าจ่ายเอง”

เซียวอวี้?

อวิ๋นหลิงชะงักไป ไม่กล้าขยับตัว ได้ยินเสียงพ่อบ้านหวังนำคนทั้งหมดคุกเข่าลงพร้อมกล่าวคำถวายพระพร

เซียวอวี้ออกคำสั่งเสียงเรียบ “พวกเจ้าช่วยกันจัดพิธีศพให้เสร็จโดยเร็ว อย่าให้ล่าช้า”

ดูเหมือนเขาจะพาคนมาด้วย เพราะภายนอกเริ่มมีเสียงคึกคักขึ้น

อวิ๋นหลิงคุกเข่าอยู่บนเบาะ ไม่กล้าขยับ ในห้องศพมีประตูเพียงบานเดียว หากนางออกไปตอนนี้อาจดูไม่เหมาะสม นางตั้งใจมาเงียบๆ ไม่อยากให้ใครรู้

พ่อบ้านหวังทำความเคารพเซียวอวี้ด้วยท่าทีสุภาพ “ฉินอ๋อง เชิญเสด็จไปที่ห้องรับรอง มีน้ำชาร้อนๆ เตรียมไว้ให้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ต้อง พวกเจ้าไปทำธุระต่อเถอะ ข้าอยากไปดูแม่ทัพอวิ๋นเสียหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อวิ๋นหลิงก็รีบคุกเข่าลงอีกครั้ง คอยอย่างเรียบร้อย ไม่นานนัก นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้

นางลุกขึ้นยืนและกำลังจะทำความเคารพ แต่เสียงทุ้มอ่อนโยนจากด้านหลังกล่าวขึ้น “แม่นางอวิ๋น ไม่ต้องมากพิธี วันนี้เป็นวันส่งศพของแม่ทัพอวิ๋น ข้าอนุญาตให้เจ้าละเว้นการคารวะได้”

อวิ๋นหลิงนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนหันกลับมามองผู้มาเยือนพลางกล่าวว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่เสด็จมาร่วมไว้อาลัย อวิ๋นหลิงรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่ง”

“แม่นางอวิ๋น ขอให้เจ้าอดทนต่อความสูญเสีย แม่ทัพอวิ๋นได้เสียสละชีวิตเพื่อแคว้นต้าฉี ข้าในนามของราชวงศ์ต้าฉีย่อมต้องมาร่วมแสดงความเคารพและไว้อาลัย”

แม่นางอวิ๋น? นางไม่ได้ยินผิดไปแน่ เขามิได้เรียกนางว่ากู้ฮูหยิน

“ฝ่าบาท” อวิ๋นหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเอ่ยด้วยความกล้าหาญ “อวิ๋นหลิงอยากทราบความจริงเกี่ยวกับการเสียชีวิตของท่านพี่ ไม่ทราบว่าฝ่าบาทจะบอกได้หรือไม่? เขา…เขาเสียชีวิตเช่นไร?”

เซียวอวี้ไม่เบือนหน้าหนี เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “แม่ทัพอวิ๋นเป็นผู้นำทัพเล็กๆ เข้าปะทะกับกองทัพแคว้นเป่ยหยวนเพื่อถ่วงเวลาศัตรู แม้เขาจะยืนหยัดอย่างกล้าหาญ แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ก่อนที่กองกำลังเสริมจะมาถึง”

อวิ๋นหลิงรับฟังเงียบๆ ดวงตานางเริ่มแดงก่ำโดยไม่รู้ตัว เมื่อเงยหน้าขึ้น นางก็พบกับใบหน้าด้านข้างที่คมคายของเซียวอวี้

เมื่อสายตาเย็นชาของเขาสบกับนางเพียงชั่วครู่ หัวใจของอวิ๋นหลิงก็สั่นไหว นางรีบเบือนหน้าหนี

เพียงแค่แวบเดียว ภาพลักษณ์ที่สง่างามของเซียวอวี้ก็ตราตรึงในความทรงจำของนาง

เขามีเส้นผมเรียบกริบ คิ้วดกหนาเฉียงขึ้นเข้ากับรูปหน้า ดวงตาคมดุจดาวที่เปล่งประกาย บ่งบอกถึงความมั่นคงและกล้าหาญ

อวิ๋นหลิงสูดลมหายใจลึกเพื่อระงับความรู้สึกที่ปั่นป่วนในใจ ก่อนเอ่ยขึ้น

“เช่นนี้นี่เอง ขอบพระทัยฝ่าบาทที่บอกความจริง อวิ๋นหลิงไม่มีสิ่งใดตอบแทนได้”

ทันใดนั้น เสียงของชายอีกคนดังขึ้นจากหน้าห้องศพ

“ฉินอ๋องเสด็จมาถึง ข้าน้อยมิได้ต้อนรับแต่เนิ่นๆ โปรดประทานอภัยด้วย” จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากหน้าประตูห้องศพ

เสียงนั้นมาจากอวิ๋นเฉิงกุ้ย อารองของอวิ๋นหลิง เขายืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทีสุภาพนอบน้อม

เมื่ออวิ๋นหลิงได้ยินก็รีบก้าวไปข้างหน้า

นางมองเขาด้วยสายตาที่แฝงความเย็นชา ก่อนเอ่ยถาม “อารอง หน้าหีบศพพี่ชายข้าควรมีคนเฝ้า แต่เหตุใดวันนี้จึงไม่มี ท่านรู้หรือไม่?”

อวิ๋นเฉิงกุ้ยเห็นอวิ๋นหลิงสงสัยจึงไม่พอใจ กำลังจะโทษนางที่ไร้มารยาท แต่เมื่อเหลือบเห็นเซียวอวี้ที่เดินตามอวิ๋นหลิงมา เขาก็เปลี่ยนสีหน้าทันที กลายเป็นท่าทียิ้มแย้มและสุภาพขึ้น

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าคงไม่รู้” อวิ๋นเฉิงกุ้ยอธิบาย “พี่สะใภ้ของเจ้าไม่สบาย ต้องพักผ่อนบนเตียง ส่วนอาหลินยังเด็กเกินไปที่จะอยู่เฝ้าได้นานๆ ส่วนลูกพี่ลูกน้องของเจ้าอวิ๋นฟ่งกับอวิ๋นซู่ต้องไปจัดการเรื่องในตระกูล จึงปลีกตัวไปก่อนชั่วคราว”

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วแน่น แววตาแสดงถึงความไม่พอใจ แม้นางจะไม่เชื่อคำอธิบายอวิ๋นเฉิงกุ้ยทั้งหมด แต่นางก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะซักไซ้

นางมาถึงเร็ว พี่สะใภ้เฝ้าศพอยู่เพียงลำพังทั้งยังเจ็บไข้ นางสงสารจับใจจึงได้เปลี่ยนตัวกับพี่สะใภ้ให้นางไปพักผ่อน

อวิ๋นหลิงระงับความไม่พอใจไว้ พลางกล่าวกับเซียวอวี้ว่า “ฝ่าบาท การเสียชีวิตของท่านพี่ ทำให้ครอบครัวข้าสับสนวุ่นวาย หากมีสิ่งใดที่ขาดตกบกพร่อง โปรดอภัยด้วย”

อวิ๋นเฉิงกุ้ยรีบเข้ามาประจบด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท ท่านเดินทางมาเหน็ดเหนื่อย ข้าน้อยได้เตรียมน้ำชาไว้แล้ว เชิญเสด็จทางนี้…”

เซียวอวี้ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย “ไม่ต้อง ข้ามีธุระต้องไปจัดการ ไม่อยู่ต่อ เพียงแต่ว่า ใต้เท้าอวิ๋น อันหยางโหวเป็นพี่ชายของท่าน แม่ทัพอวิ๋นก็เป็นหลานชายแท้ๆ ของท่าน การจัดพิธีศพเช่นนี้มันเรียบง่ายเกินไปหรือไม่? ฝ่าบาททรงจับตามองอยู่เบื้องบน ชาวบ้านจับจ้องอยู่เบื้องล่าง ใต้เท้าอวิ๋นควรให้คำอธิบายที่เหมาะสมกว่านี้หรือไม่?”

อวิ๋นเฉิงกุ้ยเหงื่อแตกพลั่ก รีบกล่าวแก้ตัว “ฝ่าบาท นี่…นี่เป็นพระราชโองการของฮ่องเต้ ให้จัดการทุกอย่างเรียบง่าย เนื่องจากสถานการณ์ชุลมุนที่เกิดขึ้น คลังหลวงก็ขาดแคลนเงิน ข้าน้อยเองก็หมดหนทางเช่นกัน…”

อวิ๋นหลิงฟังแล้วอดไม่ได้ที่จะกล่าวแทรก “ท่านอา ขอท่านระวังคำพูดด้วย เงินชดเชยของท่านพี่มีถึงพันตำลึง เหตุใดจึงจัดพิธีได้เรียบง่ายเช่นนี้? ข้าเองก็ไม่ได้คาดหวังให้จัดงานยิ่งใหญ่ใดๆ หรือท่านต้องการกล่าวโทษว่าราชสำนักทอดทิ้งตระกูลอวิ๋นโดยนัย?”

อวิ๋นเฉิงกุ้ยหน้าเสีย รีบอธิบาย “หลิงเอ๋อร์ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้ามิได้มีเจตนาเช่นนั้น เพียงแต่…เพียงแต่…”

อวิ๋นเฉิงกุ้ยพูดตะกุกตะกักจนไม่สามารถอธิบายสิ่งใดได้ชัดเจน เห็นได้ชัดว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็รู้ว่าคำแก้ตัวนั้นฟังไม่ขึ้น

ช่างเถิด เรื่องนี้เป็นเรื่องอัปยศของตระกูล

อวิ๋นหลิงตั้งใจไว้แล้วว่าจะทวงเงินคืนหลังจากนางหย่ากลับมา

อวิ๋นหลิงไม่ได้เชิญเซียวอวี้ดื่มชา เพียงแต่บอกว่าตนมีธุระ ต้องไปดูแลพี่สะใภ้และหลานชาย

นางเองก็ไม่รู้ว่าเซียวอวี้ไปที่ใด อาจจะกลับไปยังจวนฉินอ๋องแล้วก็เป็นได้

หลังพิธีส่งศพสิ้นสุดลง อวิ๋นซู่กลับมาที่จวนโดยไม่ได้นัดหมาย นางปรากฏตัวด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง ราวกับไม่พอใจอวิ๋นหลิงอยู่ในที เมื่ออวิ๋นหลิงเห็นเช่นนั้น ความเบื่อหน่ายก็พลุ่งขึ้นในใจ นางจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น หวังหลีกเลี่ยงการพูดคุยและไม่อยากต่อความยาวกับอวิ๋นซู่

“อวิ๋นหลิง หยุดเดี๋ยวนี้!” เมื่ออวิ๋นซู่เห็นว่าอวิ๋นหลิงกำลังจะเดินหนี นางจึงรีบร้องเรียกขึ้นทันที

อวิ๋นหลิงหยุดเดิน แต่หรูเยว่รีบก้าวออกมายืนขวางเบื้องหน้านางทันที ด้วยความตั้งใจจะปกป้องอวิ๋นหลิงจากการรบกวนของอวิ๋นซู่ ทว่าอวิ๋นซู่กลับผลักหรูเยว่ออกไป แล้วพุ่งตรงไปหาอวิ๋นหลิงด้วยท่าทีดุดัน

“หลีกไป อย่าขวางทาง!” อวิ๋นซู่ตวาดเสียงดัง

อวิ๋นหลิงมองนางด้วยสายตาเย็นชา ก่อนผลักกลับไป “เจ้าลองแตะต้องคนของข้าอีกทีสิ”

อวิ๋นซู่เซถลาไปเล็กน้อย ก่อนตะโกนด้วยความโกรธ “อวิ๋นหลิง เจ้ากล้าผลักข้าหรือ?” อวิ๋นซู่โกรธจัด

“ใช่ ข้ากล้า” อวิ๋นหลิงกล่าวด้วยแววตาเย็นเยียบ ทำให้อวิ๋นซู่ไม่กล้าสบตาโดยตรง

สีหน้าของอวิ๋นซู่เดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว นางกัดฟันแน่น ถามด้วยเสียงสั่นว่า “เช้านี้ เจ้าได้พบกับฉินอ๋องใช่หรือไม่?”

อวิ๋นหลิงหันมองอวิ๋นซู่ นัยน์ตาแฝงความเยาะเย้ย “ทำไม? เจ้ารู้สึกเสียดายที่ไม่ได้พบฉินอ๋องหรือ? แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่เฝ้าศพท่านพี่ล่ะ? พลาดโอกาสนี้ไป เจ้าจะเสียใจหรือไม่? หรือว่า เจ้าคิดจะใช้ความสัมพันธ์ของท่านพี่ หวังจะได้เป็นพระชายาฉินอ๋อง?”

อวิ๋นซู่หน้าซีดเผือด นางอ้าปากจะตอบโต้ แต่พบว่าตนพูดอะไรไม่ออก

อวิ๋นหลิงมองดูท่าทีอับอายและโกรธจัดของอวิ๋นซู่ ในใจพลางยิ้มเยาะ

นางไม่อยากเสียเวลาพูดคุยกับคนไม่บริสุทธิ์ใจอย่างอวิ๋นซู่นัก ดังนั้นจึงเดินจากไป ค่อยหาทางจัดการกับนางหลังจากหย่าก็ยังไม่สาย

บริเวณไม่ไกลนัก หรูเมิ่งรีบวิ่งเข้ามาหา “คุณหนู พระชายาจวิ้นอ๋องทราบว่าท่านมาร่วมพิธีศพ เร่งเร้าให้ท่านรีบกลับเจ้าค่ะ”