บทที่ 13

กู้ว่างจือก้าวเข้าไปประชิดตัวอวิ๋นหลิง ก่อนจะยกมือขึ้นบีบลำคออันบอบบางของนางอย่างแรง ดวงตาของเขาฉายแววโหดเหี้ยม "หากข้าหย่าเจ้า เจ้าก็จะกลายเป็นหญิงต้องทิ้ง ไร้ที่พึ่งพิง! บิดาและพี่ชายของเจ้าล้วนสิ้นไปแล้ว ตระกูลอวิ๋นก็ไม่มีวันยอมรับเจ้าอีก เจ้าคิดให้ดีเสียก่อน!"

ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วลำคอของอวิ๋นหลิง น้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตา

แต่นางไม่ได้ดิ้นรนใดๆ เพียงจ้องมองกู้ว่างจือด้วยความสงบ รอคอยอย่างอดทน นางอยากรู้ว่าเขาจะกล้าฆ่านางหรือไม่!

ในเสี้ยววินาทีนั้น กู้ว่างจือมองเห็นความมุ่งมั่นและความเศร้าโศกที่ลึกจนไม่อาจปิดบังได้ของนาง ความรู้สึกผิดอันแปลกประหลาดแทรกซึมเข้าสู่หัวใจของเขา

เขาปล่อยมือออกจากลำคอของนางอย่างฉับพลัน อวิ๋นหลิงทรงตัวไม่ทัน จึงล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างแรง มือของนางเผลอไปกดลงบนเศษกระเบื้องแตก ทำให้เลือดไหลซึมออกมาทันที

นางเพิกเฉยต่อแววรู้สึกผิดที่แวบผ่านในดวงตาของเขา ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ข้าคิดดีแล้ว หย่าข้าเถอะ กู้ว่างจือ และขอให้ท่านทำตามที่พูดไว้ อย่าได้กลับคำอีก"

กู้ว่างจือมองดูฝ่ามือของอวิ๋นหลิงที่มีเลือดไหลอาบ ใจของเขากระตุกแน่น แต่ดวงตากลับเย็นชาไร้ความปรานี "ได้ สามวันจากนี้ ข้าจะหย่าเจ้า!"

สิ้นคำพูด เขาหมุนตัวจากไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลัง ทิ้งไว้เพียงความเย็นชาและไร้เยื่อใย

หรูเยว่และหรูเมิ่งรีบวิ่งเข้ามาในห้อง

หรูเยว่ค้นหากล่องยาด้วยความร้อนใจ นางร้องไห้พลางพูดด้วยเสียงสะอื้น "คุณหนู เขาทำเกินไปแล้ว! ถึงกับทำร้ายท่านจนได้รับบาดเจ็บ...คุณหนู แผลบนมือท่านลึกมาก บ่าวเจ็บใจเหลือเกิน…"

ส่วนหรูเมิ่งช่วยจัดการเก็บกวาดข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น นางสะอื้นพลางพูดด้วยความไม่พอใจ "คุณหนู หากต้องหย่าจริงๆ แล้วสินเดิมของท่านจะทำอย่างไร? ท่านแม่ทัพทำเกินไปมาก! เขาจะหย่าท่านได้อย่างไรกัน? คุณหนูต้องดูแลจวนโหวเพียงลำพังมาตลอด แม้ไม่มีผลงาน แต่ความลำบากก็มีไม่น้อย!"

ใช่แล้วการหย่ากับการถูกหย่านั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

หรูเยว่ค่อยๆ คีบเศษกระเบื้องชิ้นเล็กๆ ออกจากฝ่ามือของอวิ๋นหลิงอย่างเบามือ น้ำตาแทบหยดลงบนแผลของนาง "คุณหนู เจ็บหรือไม่เจ้าคะ?"

อวิ๋นหลิงส่ายศีรษะเบาๆ น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาแต่ไม่ได้ไหลริน

เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดในใจแล้ว บาดแผลภายนอกนี้เล็กน้อยมากจริงๆ

สามีเป็นการตัดสินใจร่วมกันระหว่างบิดามารดาของนางกับตัวนางเอง

แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าความสัมพันธ์จะมาถึงจุดนี้ แม้แต่ท่านพ่อท่านแม่ก็คงคาดไม่ถึง

"พรุ่งนี้ ข้าจะไปพบฉินอ๋อง"

หรูเยว่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเหมือนมีความหวังเรืองรองขึ้นมาทันที "เจ้าค่ะ คุณหนู ท่านพักผ่อนก่อนเถิด ฉินอ๋องต้องช่วยท่านได้แน่"

ในต้าฉี ตามกฎหมายแล้ว หากการหย่าเกิดจากความผิดของฝ่ายภรรยา ครอบครัวสามีมีสิทธิ์ยึดสินเดิมของภรรยาไว้ได้

แต่หากเป็นการหย่าเพราะความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาแตกร้าวโดยไม่มีใครผิดชัดเจน ฝ่ายภรรยามีสิทธิ์นำสินเดิมทั้งหมดติดตัวกลับไป

ไม่ว่าจะอย่างไร นางต้องลองเสี่ยงดู แม้จะเป็นทางเลือกสุดท้าย แต่การพยายามทำอะไรสักอย่างย่อมดีกว่าการยืนดูเฉยๆ โดยไม่ลงมือทำอะไรเลย

ก่อนที่นางจะถูกกู้ว่างจือหย่า นางต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้รับพระราชทานราชโองการสำหรับการหย่าให้ได้

แต่หากราชโองการยังมาไม่ถึง แล้วนางกลับถูกหย่าพร้อมทั้งถูกยึดสินเดิมไว้ เช่นนั้นก็อย่าหาว่านางไร้เมตตา

หรูเมิ่งโกรธจนตัวสั่น "เมื่อครู่คุณหนูเพิ่งส่งยาที่เหลือทั้งหมดไปให้แท้ๆ คนพวกนั้นช่างไม่เห็นน้ำใจกันเลยจริงๆ!"

…

หลังจากอารมณ์เย็นลง กู้ว่างจือจึงเรียกคนในครอบครัวมาพูดคุยเรื่องการหย่าร้าง

หวังฉิงแสดงความเห็นค้านทันที "นางเป็นบุตรีโดยตรงของจวนอันหยางโหว อีกทั้งยังมีความดีความชอบทางทหาร หากเจ้าขอหย่านางจริง ขุนนางทั้งหลายคงฉวยโอกาสนี้เพื่อเล่นงานเจ้าแน่"

กู้เจิ้ง อารองของกู้ว่างจือก็กล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ว่างจือ สิ่งที่ชายาจวิ้นอ๋องกล่าวมีเหตุผล หากเจ้าหย่าภรรยา อาจส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของเจ้าและกระทบต่อกำลังใจของกองทัพ อีกทั้ง การสืบทอดบรรดาศักดิ์ในต้าฉีต้องมีเงื่อนไขมากมาย ตอนนี้เจ้ายังไม่ได้รับตำแหน่งรัชทายาทของจวิ้นอ๋องเลย อย่าได้ทำลายอนาคตของตนเพียงเพราะองค์หญิงเชื่อมสัมพันธ์เลย"

กู้ว่างจือดูเหมือนจะตัดสินใจแน่วแน่แล้ว "นางขัดขวางการสมรสของข้ากับหลิงฮว่า อีกทั้งยังใช้อาการป่วยของซูซูมาเป็นข้ออ้างกดดันข้า ช่วงนี้ก็ไม่สนใจดูแลเรื่องในจวนเลยสักนิด หากไม่หย่านาง ข้าคงเป็นบ้าเสียเอง!"

หลังจากได้ยินเช่นนั้น กู้ซูซูที่อาการเพิ่งดีขึ้นจากการกินยา ก็พูดสนับสนุนทันที "ท่านพี่ หย่านางก็ดีเหมือนกัน อย่างไรเสีย หากหย่าแล้ว สินเดิมของนางก็จะตกเป็นของตระกูลกู้เรา"

แต่กู้ว่างจือกลับส่ายหัวด้วยความไม่พอใจ "ข้าไม่ต้องการสินเดิมของนาง นั่นเป็นสิ่งที่ตระกูลอวิ๋นมอบให้นาง"

กู้หยิงหยิงกลับไม่เห็นด้วย "ทำไมพี่ใหญ่ถึงไม่เอาล่ะ? สินเดิมของอวิ๋นหลิงตอนแต่งเข้าจวนเมื่อปีนั้น ได้ชื่อว่าเป็นสินเดิมที่มั่งคั่งที่สุด จวนอันหยางโหวเอาของดีทั้งหมดให้กับนาง!"

เมื่อหวังฉิงได้ยินเช่นนั้น ความลังเลที่เคยมีหายไปสิ้น นางหันไปเห็นด้วยทันที "ในเมื่อเจ้าจะหย่าแล้ว สินเดิมของนางก็ต้องเป็นของตระกูลกู้เรา นางยังกล้าหยุดยาของซูซูอีก หากไม่ให้บทเรียน นางคงไม่สำนึก!"

เหลียนหยิง อาสะใภ้รองกวาดมองสามีของตนแวบหนึ่ง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย "พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าว่าพวกเราควรคิดให้รอบคอบนะ ตอนนี้ว่างจือยังไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นซื่อจื่อ หากการหย่านี้ทำให้ฮ่องเต้ไม่พอพระทัย พวกเราจะทำอย่างไร?"

แต่หวังฉิงกลับปัดความกังวลนั้นทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจ "ว่างจือเป็นแม่ทัพที่สำคัญของต้าฉี ฮ่องเต้จะไม่พอพระทัยเพราะเรื่องเล็กน้อยนี้ได้อย่างไร? นี่เป็นเรื่องภายในของตระกูลกู้ พระองค์จะไม่เข้ามาแทรกแซงแน่!"

กู้หยิงหยิงตาเป็นประกาย ราวกับคิดแผนบางอย่างออก นางกล่าวด้วยความตื่นเต้น "อวิ๋นหลิงมีพี่สาวเป็นกุ้ยเฟย หวังฮองเฮาก็เป็นญาติผู้พี่ของข้าเหมือนกัน พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปกับท่านแม่ และทูลขอให้ฮองเฮาช่วยกราบทูลฝ่าบาท เพื่อเร่งการพระราชทานสมรสให้เร็วขึ้น อย่างนี้พี่สะใภ้องค์หญิงของข้าก็จะได้เข้าจวนเร็วๆ"

กู้ซูซูที่นอนพักอยู่ก็หัวเราะเบาๆ และเสริมขึ้น "ถูกต้อง ฮองเฮาทรงเป็นพระมเหสีเอกและประสูติพระธิดา ขณะที่กุ้ยเฟยไม่มีบุตรธิดาเลย จะเอาอะไรไปทัดเทียมฮองเฮาได้?"

กู้ว่างจือครุ่นคิดเงียบๆ ก่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจ "ท่านแม่ ท่านอา ข้ารู้ว่าทุกท่านกังวลอะไร การหย่าอวิ๋นหลิงอาจทำให้ชื่อเสียงของข้าเสื่อมเสีย แต่แคว้นเป่ยหยวนไม่ยอมสงบง่ายๆ แน่นอน ข้าจำเป็นต้องกลับไปสร้างความดีความชอบเพิ่มเติม อีกทั้งทางใต้ของต้าฉียังมีโจรป่าชุกชุมที่ยังไม่ได้กวาดล้าง หากข้าอาสาไปปราบโจร ก็จะยิ่งเพิ่มชื่อเสียงให้ตัวเองได้อีก!"

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "อวิ๋นหลิงทำให้ข้าผิดหวังมาก ข้าแค่จะแต่งภรรยาเอกอีกคน แต่นางกลับขัดขวางตลอด หากข้าปราบโจรได้สำเร็จ เรื่องหย่านี้คงไม่มีใครกล้าวิพากษ์วิจารณ์อีกต่อไป"

ทุกคนในจวนเงียบไปชั่วขณะ ดูเหมือนจะถูกโน้มน้าวโดยคำพูดของกู้ว่างจือ

หวังฉิงยิ่งรู้สึกยินดีเมื่อคิดถึงสินเดิมของอวิ๋นหลิง นางสั่งการทันที "เด็กๆ พรุ่งนี้เช้าไปเอารายการสินเดิมของอวิ๋นหลิงมาให้ข้าดู"

แต่กู้ว่างจือขมวดคิ้ว ย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ท่านแม่ ข้าบอกแล้วว่า ข้าไม่ต้องการสินเดิมของนาง!"

หวังฉิงกลับปฏิเสธอย่างหนักแน่น "ไม่ได้ นางแต่งเข้าตระกูลกู้มา สินเดิมของนางย่อมต้องเป็นของตระกูลกู้ จะเอาไปไม่ได้แม้แต่ชิ้นเดียว!"

กู้ว่างจือถอนหายใจ รู้ว่าการโต้เถียงต่อไปไม่มีประโยชน์ "หากเช่นนั้น อีกสามวันข้าจะเชิญเหล่าผู้ใหญ่ในตระกูลกู้มาหารือเรื่องนี้ ข้าเชื่อว่าผู้ใหญ่จะให้คำตัดสินที่ยุติธรรม"

ในใจเขาคิดแผนไว้เรียบร้อยแล้ว เขาตั้งใจจะไปเจรจากับซุนหลิงฮว่าเรื่องนี้ ซุนหลิงฮว่าเป็นองค์หญิงที่เพิ่งกลับจากการสมรสเชื่อม ชื่อเสียงไม่ดีอยู่แล้ว หากเพิ่มเรื่องการหย่าเข้าไปอีก นางจะยิ่งถูกครหาหนักขึ้น

ยามนี้ฟ้าค่ำลงแล้ว เขาจึงตั้งใจไว้ว่าค่อยไปหารือกับซุนหลิงฮว่าพรุ่งนี้

ที่เขาตั้งใจพูดสามวันจากนี้ ก็มีเหตุผลเช่นกัน บางทีราชโองการพระราชทานสมรสอาจถูกเร่งออกมาเร็วขึ้นก็เป็นได้ เขาเชื่อว่าข่าวลือเหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้นโดยไม่มีที่มา