บทที่ 10

กู้ว่างจือกำลังดื่มด่ำอยู่กับความหวานชื่นระหว่างเขาและซุนหลิงฮว่า แต่กลับถูกขัดจังหวะ สาวใช้เข้ามารายงานว่าชายาจวิ้นอ๋องให้กู้ว่างจือรีบกลับจวนโดยด่วน

ซุนหลิงฮว่าแสดงความไม่พอใจทันที นางออดอ้อนว่า “ว่างจือ ต้องเป็นพี่หญิงอวิ๋นส่งคนมาเรียกท่านแน่ๆ นางไม่ยอมรับข้าเลย เมื่อวานนางยังขู่ท่านด้วยการพูดเรื่องหย่าอีก จะทำอย่างไรดี?”

กู้ว่างจือลูบหลังมือนางเบาๆ กล่าวปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “นางเพียงโศกเศร้าจากการสูญเสียพี่ชาย ไม่ได้มีเจตนาต่อต้านเจ้า ข้าต้องกลับจวน เพราะท่านแม่เรียกหา อาจมีเรื่องด่วนก็เป็นได้”

ซุนหลิงฮว่าไม่ยอมปล่อยมือจากเขา “แต่…เรื่องสมรสของเราจะทำอย่างไรดี? ไม่รู้ต้องรออีกนานเท่าไรจึงจะได้สมรสกัน ฉินอ๋องเป็นเสด็จอาของท่านไม่ใช่หรือ? ตามหลักแล้วควรอยู่ข้างท่าน แต่เหตุใดเมื่อวานเขาถึงปกป้องพี่หญิงอวิ๋นล่ะ?”

กู้ว่างจือถอนหายใจ “เจ้าอย่าคิดมาก ฉินอ๋องปกป้องอวิ๋นหลิงเพราะเขาเคยร่วมรบกับพี่ชายของนาง เขาเพียงรู้สึกผิดที่พี่ชายของนางต้องสละชีวิต อย่ากังวลไปเลย”

ทว่ากู้ว่างจือยังไม่ได้กลับจวน นางรับใช้ก็มาเร่งอีกครั้ง เขาจึงต้องรีบจากไป

เมื่อกลับถึงจวน กู้ว่างจือเห็นกู้หยิงหยิงน้องสาวของเขาวิ่งเข้ามาพร้อมใบหน้าบวมแดง นางร้องไห้และตะโกนว่า “พี่ใหญ่ รีบหย่ากับอวิ๋นหลิงเถอะ นางเป็นหญิงใจร้าย!”

กู้ว่างจือขมวดคิ้วถามอย่างไม่พอใจ “เหตุใดข้าต้องหย่านางด้วย?”

กู้หยิงหยิงร้องไห้สะอึกสะอื้น “นางไม่ยอมให้ยาแก่ซูซู และยังตบข้าด้วย! ท่านดูสิ หน้าของข้าบวมไปหมดแล้ว!”

กู้ว่างจือนิ่งคิด เขารู้ว่าน้องสาวของเขาพูดจาไม่มีหางเสียงจนทำให้อวิ๋นหลิงโกรธ แต่การไม่ให้ยารักษา ก็ไม่น่าถึงขั้นต้องหย่า

เขาพยายามปลอบโยนน้องสาว “ในเมืองหลวงมีหมอเก่งๆ มากมาย ข้าจะหามารักษาให้เอง”

แต่กู้หยิงหยิงกลับเร่งร้อน “ไม่มีประโยชน์หรอก! มีแต่ยาจากตาของอวิ๋นหลิงเท่านั้นที่รักษาซูซูได้ อีกอย่างตาของนางเคยเป็นหมอหลวงมาก่อน รักษาอาการให้กับฮ่องเต้องค์ก่อน ยิ่งไปกว่านั้น ค่ายาของพี่หญิงแพงมาก เม็ดหนึ่งต้องใช้เงินหนึ่งตำลึง หากไม่มียา พี่หญิงคงไม่รอดมาถึงตอนนี้”

กู้ว่างจือโกรธจัด “นางใช้วิธีนี้ข่มขู่ข้าหรือ? พอขัดขวางการพระราชทานสมรสไม่สำเร็จ ก็หันมาใช้เล่ห์กลต่ำช้า!”

กู้หยิงหยิงพยักหน้า “ใช่ นางมันหญิงใจร้าย! ท่านจะอภิเษกกับองค์หญิงแล้ว รีบหย่านางเถอะ!”

กู้ว่างจือโกรธมาก เขาเดินตรงไปยังเรือนของอวิ๋นหลิงทันที

ขณะนั้นอวิ๋นหลิงกำลังเตรียมตัวเข้าวังเพื่อขอพระราชทานหย่าอีกครั้ง นางวางแผนใช้โอกาสไปเยี่ยมพี่หญิง เพื่อขอเข้าเฝ้าไทเฮา

นางรู้ดีว่า ไทเฮาเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อท่านตา เมื่อครั้งที่ไทเฮายังดำรงตำแหน่งสนมและเผชิญกับความทุกข์ใจจากการไร้ทายาท ก็เพราะยาสูตรพิเศษของท่านตานี่เองที่ช่วยให้นางให้กำเนิดพระโอรส ซึ่งก็คือฉินอ๋อง เซียวอวี้ในปัจจุบัน

เมื่อกู้ว่างจือมาถึง เขายืนขวางประตูเรือนและตะโกนเสียงดังว่า “อวิ๋นหลิง! เจ้าจะก่อเรื่องถึงเมื่อไร?”

อวิ๋นหลิงเห็นว่ามีบ่าวไพร่เริ่มมุงดู นางจึงกล่าวอย่างสงบ “ทุกคนออกไป ข้ามีเรื่องจะพูดกับแม่ทัพกู้”

เมื่อบ่าวไพร่ออกไป กู้ว่างจือเดินเข้ามาในห้องและปิดประตู

อวิ๋นหลิงพยายามสงบสติอารมณ์ “ท่านแม่ทัพมีธุระอะไรหรือ?”

กู้ว่างจือเตะเก้าอี้ที่นางตั้งใจจะนั่ง “เจ้ารู้ดีอยู่แล้วยังจะถามอีก!”

อวิ๋นหลิงหัวเราะเยาะด้วยความโกรธ รอยยิ้มของนางงดงามแต่แฝงไว้ด้วยความอันตราย ดุจดอกฝิ่นที่เพิ่งเบ่งบาน "ในเมื่อไม่พูด ข้าก็จะออกไปแล้ว ข้ายังมีธุระต้องทำ"

กู้ว่างจือยืนขวางทางนางไว้ พลางตะโกนด้วยความโกรธ "เจ้าจะเสแสร้งไปทำไมอีก? ที่เจ้าไม่ยอมให้ยารักษาซูซู ก็เพื่อบีบบังคับข้าไม่ให้แต่งกับหลิงฮว่าใช่หรือไม่? เรื่องชีวิตคนสำคัญถึงเพียงนี้ เจ้านี่มันช่างต่ำช้ายิ่งนัก!"

“อวิ๋นหลิง! สามปีที่ผ่านมา ในที่สุดเจ้าก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้วสินะ? ข้าจะบอกเจ้าให้ หลิงฮว่าดีกว่าเจ้าเป็นพันเท่าหมื่นเท่า!”

“หากรู้ว่าเจ้าจะโหดร้ายเพียงนี้ ตอนนั้นข้าไม่ควรสมรสกับเจ้าเลยจริงๆ!”

อวิ๋นหลิงเยาะเย้ย น้ำเสียงแน่วนิ่ง “หากเช่นนั้น ทำไมท่านไม่หย่ากับข้าล่ะ?”

"ในเมื่อข้าเลวร้ายในสายตาท่านเช่นนี้ แล้วจะรออะไรอีกล่ะ? หย่าข้าสิ!"

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?” กู้ว่างจืออึ้ง ไม่คิดว่าอวิ๋นหลิงจะกล่าวเช่นนั้น

แววตาของอวิ๋นหลิงใสกระจ่างและแน่วแน่ นางจ้องมองกู้ว่างจือโดยไม่หลบสายตา กล่าวทีละคำอย่างหนักแน่น "ในเมื่อข้าด้อยกว่าซุนหลิงฮว่าในทุกด้าน ในเมื่อท่านรักนางมากเช่นนั้น ก็จงหย่าข้าเสีย ท่านจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้าง และพวกท่านทั้งสองจะได้อยู่ด้วยกันอย่างไม่มีสิ่งใดขัดขวาง"

สีหน้าของกู้ว่างจือพลันหม่นหมองลงในทันที คิ้วของเขาขมวดแน่น น้ำเสียงแฝงด้วยความโกรธ "หย่าหรือ?"

เขาไม่เคยคิดว่าจะหย่ากับอวิ๋นหลิงเลย นางเป็นบุตรีของจวนอันหยางโหว มีฐานะสูงส่ง อีกทั้งตัวนางเองก็ไม่ได้มีความผิดใดๆ เขาจะไม่ทำเรื่องที่ไร้ความรับผิดชอบเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรือความรู้สึกส่วนตัวเด็ดขาด

อวิ๋นหลิงกลับไม่สนใจคำพูดนั้น นางก้าวเข้าไปใกล้กู้ว่างจือมากขึ้น น้ำเสียงของนางแฝงด้วยความเย้ยหยัน "ทำไม? ไม่เคยคิดจะหย่าข้าหรือ? หรือท่านคิดว่ามันไม่คุ้ม? กลัวว่าหากหย่าข้าไป ชื่อเสียงของท่านจะเสียหาย หรือกลัวว่าจวนจวิ้นอ๋องจะขาดเงินทองล่ะ?"

กู้ว่างจือถูกคำพูดของนางกระตุ้นจนใบหน้าดำคล้ำไปด้วยความโกรธ เขาตะโกนลั่น "อวิ๋นหลิง! เจ้าอย่าได้ล้ำเส้นเกินไปนัก! ข้าไม่เคยคิดจะหย่าเจ้า และไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าเพราะหลิงฮว่า!"

อวิ๋นหลิงหัวเราะเย็นชา แววตาของนางเต็มไปด้วยความผิดหวังและเยือกเย็น "กู้ว่างจือ ท่านเป็นคนเห็นแก่ตัวเสียจริง ท่านทั้งอยากได้ซุนหลิงฮว่า แต่ก็ไม่อยากแบกรับผลของการหย่าข้า ท่านหวังจะได้ทั้งปลาและห่านป่า ในโลกจะมีเรื่องดีๆ เช่นนั้นหรือ?"

นางสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ ก่อนจะกล่าวต่อ "แม้จวนอันหยางโหวจะตกต่ำ แต่ข้าก็ไม่มีวันยอมเป็นฝ่ายพึ่งพาตระกูลกู้ของท่าน ในเมื่อท่านมีคนที่รักอยู่แล้ว เช่นนั้นก็ปล่อยข้าไปเถอะ มอบอิสรภาพให้ข้า ได้หรือไม่?"

คำพูดนั้นทำให้กู้ว่างจือโกรธจนถึงขีดสุด เขากระชากข้อมือของอวิ๋นหลิงแน่น จ้องนางด้วยแววตาดุดัน "อิสรภาพหรือ? อวิ๋นหลิง เจ้าเล่นตลกอะไรกัน? ข้า กู้ว่างจือ ไม่มีวันปล่อยให้เจ้าสมหวังแน่!"

อวิ๋นหลิงจ้องสบตากับกู้ว่างจือโดยไม่แสดงความหวาดกลัว นางสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขา พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเด็ดเดี่ยว "กู้ว่างจือ ข้าตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าท่านจะยินยอมหรือไม่ ข้าจะออกจากตระกูลกู้"

กู้ว่างจือสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามปรับน้ำเสียงให้สงบลงเพื่อโน้มน้าวนาง

"อวิ๋นหลิง เจ้าเป็นสตรี ย่อมเข้าใจดีว่าชีวิตของสตรีนั้นไม่ง่าย หลิงฮว่าต้องระหกระเหินในแคว้นเป่ยหยวนอย่างไร้ที่พึ่ง บัดนี้นางได้กลับแผ่นดินและร่วมศึกเคียงข้างข้าจนได้รับความดีความชอบในสนามรบ ข้าคิดว่าเจ้าคงยอมรับและเปิดใจให้นางได้บ้าง"

อวิ๋นหลิงหัวเราะเยาะด้วยความเย็นชา รอยยิ้มของนางเต็มไปด้วยความดูแคลน

"ท่านต้องการสมรสกับหญิงอื่น แล้วยังหวังให้ข้ายินดีรับนางด้วยหรือ? ช่างเป็นเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่เสียจริง! ช่างเถอะ ข้าไม่คิดจะเสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระกับท่านอีกต่อไปแล้ว"

คำพูดของนางทำให้กู้ว่างจือโกรธจนตัวสั่น เขาตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาล

"เจ้าดื้อดึงเกินไปแล้ว! แม้ว่าพี่สาวของเจ้าจะเป็นกุ้ยเฟย แต่เจ้าอย่าลืมว่าฮ่องเต้เป็นอาของข้า และฮองเฮาก็เป็นญาติผู้พี่ของข้า หากข้าเข้าวังไปพูดเพียงไม่กี่คำ ชะตาของเจ้าก็จะถึงจุดจบ ข้าขอเตือนเจ้า อย่าคิดขัดขวางงานสมรสของข้ากับหลิงฮว่าอีก มิฉะนั้น เจ้าจะมีความผิดฐานล่วงเกินเบื้องสูง ซึ่งถือเป็นโทษหนักฐานลบหลู่ฮ่องเต้!"

แต่แทนที่อวิ๋นหลิงจะหวาดกลัว นางกลับยิ้มบางๆ และตอบกลับอย่างไม่แยแส

"ข้าก็แค่สตรีในเรือนหลัง ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด จะมีความผิดฐานล่วงเกินเบื้องสูงได้อย่างไร? กู้ว่างจือ หากท่านคิดว่าข้ามีความผิด เช่นนั้นก็ไปฟ้องร้องตามสบาย ข้าหาได้เกรงกลัวไม่"

กู้ว่างจือกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ "เจ้าคิดว่าข้าขู่เจ้าเล่นหรือ? แค่เรื่องที่เจ้าตัดยาของซูซู ก็เพียงพอให้ฝ่าบาทลงโทษเจ้าได้แล้ว!"

อวิ๋นหลิงโบกมือด้วยท่าทีเบื่อหน่าย "แม่ทัพกู้ ท่านพูดจบหรือยัง? หากจบแล้วก็หลีกไปเสีย ข้ามีธุระต้องทำ"

นางกล่าวจบก็เดินตรงไปยังประตู ขณะที่กำลังจะเปิดประตูออกไป นางหยุดและหันกลับมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "แม่ทัพกู้ ราชโองการพระราชทานสมรสยังมาไม่ถึง ท่านก็ยังไม่ได้เตรียมของหมั้นด้วยใช่หรือไม่? จะให้ข้าช่วยกราบทูลไทเฮา เพื่อให้พระองค์รีบประทานสมรสให้ท่านเร็วขึ้นหรือไม่?"

คำพูดนี้ทำให้กู้ว่างจือถึงกับอึ้ง พูดไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่ง

เมื่ออวิ๋นหลิงเปิดประตูออกไป นางก็จากไปโดยไม่หันกลับมา ทิ้งให้กู้ว่างจือยืนอยู่เพียงลำพังท่ามกลางบรรยากาศที่น่าอึดอัด สีหน้าของเขาสลับไปมาระหว่างซีดขาวและเขียวคล้ำ

เมื่อขึ้นรถม้า หรูเยว่ที่อยู่ข้างๆ ก็เผยรอยยิ้มกว้างจนแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่ "คุณหนู บัดนี้จะเข้าวังใช่หรือไม่เจ้าคะ?"