บทที่ 11

“ใช่ เข้าวัง”

อวิ๋นหลิงยื่นจดหมายขอเข้าเฝ้าด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความกังวล นางเองก็ไม่มั่นใจนัก สิ่งที่ทำไปล้วนเป็นเพียงความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าอาจจะมีโอกาส

ไทเฮาจะยังระลึกถึงบุญคุณในอดีต และเต็มใจจะพบหน้านางหรือไม่ อวิ๋นหลิงไม่อาจแน่ใจได้เลย

ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลอวิ๋นในตอนนี้เหลือคนอยู่น้อยเต็มที ทั้งยังตกอยู่ในสภาพไร้ที่พึ่งพิง ท่ามกลางสายตาผู้คนภายนอกที่ล้วนจับจ้อง บางคนถึงกับคอยดูความล่มสลายของตระกูลด้วยความสะใจ

ขณะที่รถม้าแล่นผ่านตลาดที่คึกคัก อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะเปิดม่านขึ้นเล็กน้อย นางมองดูผู้คนที่เดินขวักไขว่ และสินค้าที่วางขายอย่างละลานตา ภาพความครึกครื้นภายนอกทำให้หัวใจของนางรู้สึกแปลกแยกและห่างเหิน

นางเผลอยิ้มบางๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ พร้อมครุ่นคิดในใจ (หลายปีที่ผ่านมาตนมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องต่างๆ จนลืมที่จะใช้ชีวิต ไม่รู้เลยว่าได้พลาดสิ่งสวยงามในชีวิตไปมากมายเพียงใด)

ตลอดสามปีที่อยู่ในจวนหนานหยางจวิ้นอ๋อง อวิ๋นหลิงรู้สึกประหนึ่งผ่านพ้นความทุกข์ทรมานทั้งชีวิต ยามนี้เมื่อหวนนึกถึงเรื่องราวเหล่านั้น ก็คล้ายกับเป็นเหตุการณ์ในอดีตชาติ

หรูเยว่หันไปมองอวิ๋นหลิงด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถาม "คุณหนู ท่านมองอะไรอยู่หรือเจ้าคะ? หรือมีของที่อยากซื้อ?"

อวิ๋นหลิงละสายตากลับมา พลางตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ย่อมต้องเป็นการดูผู้คนคึกคักอยู่แล้ว วันหน้าพวกเราต้องมาเที่ยวบ่อยๆ ถึงจะดี"

เมื่อมาถึงหน้าประตูวัง นางรอคอยอย่างกระวนกระวายอยู่ครึ่งชั่วยาม จนในที่สุดอวิ๋นหลิงก็ได้รับอนุญาตให้เข้าเฝ้า

พระตำหนักฉือหนิง เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่าน สีเขียวชอุ่มชุ่มชื่น แต่ในยามนี้อวิ๋นหลิงไม่มีจิตใจจะชื่นชมทัศนียภาพใดๆ นางจดจ่อเพียงเรื่องเดียว คิดหาวิธีเปิดปากสนทนากับไทเฮาเพื่อบอกเล่าถึงเจตนาของตน

นางก้าวตามหลังหมัวมัวผู้หนึ่ง ผ่านระเบียงที่คดเคี้ยว ข้ามธรณีประตูสูงที่ทอดยาวทีละบาน ทุกย่างก้าวล้วนระมัดระวัง

ในที่สุด พวกนางก็เดินอ้อมผ่านฉากกั้นแกะสลักอันประณีต และมาหยุดอยู่หน้าประตูของพระตำหนักชั้นใน

แม้จะอยู่ในช่วงเดือนเหมันต์และอากาศหนาวเย็น แต่เพราะต้องเดินเท้าเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม อวิ๋นหลิงจึงมีเหงื่อซึมที่หน้าผากเล็กน้อย

นางไม่กล้ามองพระองค์ที่ประทับอยู่บนบัลลังก์สูง นางรีบทรุดตัวลงคุกเข่า หมอบกราบจนถึงพื้นด้วยความเคารพ "หม่อมฉันขอคารวะองค์ไทเฮา ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี ทรงพระเกษมสำราญเพคะ!"

เสียงของไทเฮาอันแฝงไปด้วยความสงบนิ่งและเมตตาดังมาจากเบื้องบน "ลุกขึ้นเถิด"

อวิ๋นหลิงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน นางก้มหน้าลง ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ มองเห็นเพียงชายกระโปรงสีงาช้างของหลิวไทเฮา

โต้วไทเฮาหมุนลูกประคำในมืออย่างเชื่องช้า เสียงของพระองค์อ่อนโยนและแฝงไปด้วยความห่วงใย "พี่ชายของเจ้าเสียสละชีวิตเพื่อราชวงศ์ต้าฉี ครอบครัวตระกูลอวิ๋นของพวกเจ้าล้วนเป็นผู้จงรักภักดีต่อแผ่นดิน เรื่องนี้ข้าย่อมทราบดี งานศพของพี่ชายเจ้าจัดการเรียบร้อยแล้วหรือ?"

อวิ๋นหลิงยังคงมีสีหน้าสงบนิ่ง นางตอบด้วยน้ำเสียงเรียบและสำรวม "ขอบพระทัยไทเฮาที่ทรงเมตตาถามไถ่ งานศพจัดการเรียบร้อยแล้วตามธรรมเนียมพิธีทุกประการเพคะ"

"เด็กๆ จัดที่นั่งให้ที" โต้วไทเฮาสั่ง

"ขอบพระทัยไทเฮาเพคะ" อวิ๋นหลิงกล่าวขอบคุณพร้อมคารวะด้วยความเคารพ

โต้วไทเฮาจ้องมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะตรัสขึ้นอย่างเนิบนาบ "ตาของเจ้าตอนนี้ยังแข็งแรงดีอยู่หรือไม่? ตั้งแต่ที่เขาลาออกจากตำแหน่งและกลับไปใช้บั้นปลายชีวิตที่บ้าน ข้าก็ไม่ได้พบเขาอีกเลย นี่ก็เป็นเวลาหลายปีแล้ว"

อวิ๋นหลิงไตร่ตรองถ้อยคำก่อนตอบด้วยความระมัดระวัง "ทูลไทเฮา ท่านตายังคงมีสุขภาพถือว่าดีอยู่เพคะ เพียงแต่ด้วยอายุที่มากขึ้น จำต้องดูแลรักษาร่างกายอย่างระมัดระวังมากขึ้น" นางไม่ได้เอ่ยถึงอาการป่วยของตา เพราะรู้ดีว่าหากพูดออกไปคงไม่มีประโยชน์ใดๆ

อวิ๋นหลิงรู้ดีว่า การที่นางได้รับอนุญาตให้เข้าวังในวันนี้ หมายความว่าข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับตัวนางและครอบครัวถูกตรวจสอบจนละเอียดถี่ถ้วนแล้ว

สำหรับหมอหลวงที่ลาออกจากตำแหน่งไปนานแล้ว แม้ในอดีตจะมีชื่อเสียงโด่งดังเพียงใด บัดนี้ก็เป็นเพียงอดีตที่ล่วงเลยไป ผู้คนย่อมไม่ใส่ใจว่าบุคคลผู้นั้นจะอยู่หรือตาย

โต้วไทเฮาถอนหายใจเบาๆ สีหน้าของพระองค์ดูคล้ายโหยหาความหลัง "ต่อไปเจ้าจงเข้าวังมาพบข้าบ่อยๆ เสียเถิด ข้าแก่ชราลงทุกวัน ยิ่งคิดถึงแต่เรื่องราวในอดีต หากในวันนั้นมิใช่เพราะฝีมือการรักษาของตาเจ้า ข้าก็คงไม่มีวันนี้เช่นกัน…"

โอกาสที่รอคอยมานานในที่สุดก็มาถึง อวิ๋นหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะลุกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าไทเฮาด้วยท่าทางสง่างามแต่เต็มไปด้วยความนอบน้อม "หม่อมฉันเดินทางมาในวันนี้เพื่อกราบทูลขอพระเมตตาในเรื่องสำคัญเพียงเรื่องเดียว ขอพระองค์โปรดทรงพระกรุณาเพคะ"

สีหน้าของโต้วไทเฮาปรากฏความไม่พอใจขึ้นเล็กน้อย "ว่ามาเถิด ข้าจะฟัง"

อวิ๋นหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง ก่อนจะก้มศีรษะลงกระแทกพื้นอย่างหนัก น้ำเสียงของนางแฝงความสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็หนักแน่นและชัดเจน "ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันบังอาจทูลขอความเมตตา ในฐานะที่ครั้งหนึ่งท่านตาของหม่อมฉันเคยมอบตำรับยาที่ช่วยให้พระองค์มีพระโอรส หม่อมฉันขอกราบทูลให้พระองค์โปรดประทานพระราชานุญาตให้หม่อมฉันหย่ากับกู้ว่างจือเพคะ"

เมื่อได้ฟังคำขอ โต้วไทเฮาแสดงสีหน้าประหลาดใจ เดิมทีนางเข้าใจว่าอวิ๋นหลิงเข้าวังมาเพื่อขัดขวางการพระราชทานสมรสระหว่างกู้ว่างจือกับซุนหลิงฮว่า แต่กลับไม่คาดคิดว่านางจะมาเพื่อทูลขอการหย่าเช่นนี้ ทำให้นางต้องหันมาพิจารณาอวิ๋นหลิงใหม่อีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าโต้วไทเฮายังไม่ทรงตอบรับใดๆ อวิ๋นหลิงก็ยิ่งรู้สึกกดดัน ใจของนางเต้นระรัว นางรู้ดีว่าคำขอของตนเป็นการล้ำเส้นและดูไม่สมควร แต่ในเมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว นางไม่มีทางเลือกอื่นอีกต่อไป ด้วยความมุ่งมั่น นางกัดฟันกล่าวต่อไป "หม่อมฉันทราบดีว่าการยกเอาความดีความชอบของบรรพบุรุษมาเป็นข้อเรียกร้องถือเป็นการล่วงเกินอันใหญ่หลวง หวังว่าไทเฮาจะโปรดอภัยโทษให้ด้วยเพคะ"

โต้วไทเฮากำลังจะตรัส แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงแผ่วเบาเล็ดลอดมาจากหลังฉากกั้น

ไม่นานนัก นางกำนัลคนหนึ่งก็รีบก้าวออกมาจากด้านหลัง และกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของโต้วไทเฮา

เมื่อฟังจบ พระองค์ขมวดคิ้วมองไปยังด้านหลังฉาก ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ด้วยความอ่อนใจ

โต้วไทเฮาหันกลับมามองอวิ๋นหลิง น้ำเสียงของพระองค์แฝงความเห็นใจเล็กน้อย "อวิ๋นหลิง ลุกขึ้นเถิด ข้าอยู่ในวังลึก แม้ไม่ค่อยออกไปไหน แต่ก็พอได้ยินเรื่องราวในโลกภายนอกอยู่บ้าง ข้าเข้าใจดีว่าเจ้าต้องเผชิญความลำบาก และข้าก็เข้าใจในความเจ็บปวดของเจ้า แต่เรื่องการสมรสของคนนอกวัง ข้าเองก็ยากที่จะเข้าไปแทรกแซงได้…"

แววตาของโต้วไทเฮาแฝงไว้ด้วยความเวทนาและลังเล

อวิ๋นหลิงรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่น นางกำมือแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว ก่อนจะคุกเข่าขอร้องอีกครั้ง "ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันรู้ดีว่าเรื่องนี้ทำให้พระองค์ลำบาก แต่หม่อมฉันไม่มีเจตนาอื่นใด ขอเพียงพระราชานุญาตให้หม่อมฉันหย่ากับกู้ว่างจือเท่านั้นเพคะ"

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นและดื้อรั้นในแววตาของอวิ๋นหลิง โต้วไทเฮาก็ถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง " "นอกจากเรื่องนี้ หากมีเรื่องอื่นใดที่ข้าสามารถช่วยเหลือเจ้าได้ ข้ายินดีจะทำให้เต็มที่ ลุกขึ้นเถิด และออกจากวังไปเสีย ข้ารู้สึกอ่อนเพลียแล้ว..."

"ไทเฮา..."

หมัวมัวเฒ่าเดินเข้ามาขวางการวิงวอนของอวิ๋นหลิง พร้อมกล่าวว่า "กู้ฮูหยิน เชิญ"

อวิ๋นหลิงกัดฟันกลั้นน้ำตา นางลุกขึ้นแล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ "เพคะ ขอบพระทัยไทเฮา"

นางถอยหลังออกมาสามก้าว ก่อนจะกล้าเดินหมุนตัวกลับและก้าวออกไปช้าๆ

โต้วไทเฮามองตามแผ่นหลังที่ผ่ายผอมของอวิ๋นหลิงซึ่งค่อยๆ ลับหายไปจากสายตา พระองค์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปทางฉากกั้นด้วยความไม่สบอารมณ์ "ยังไม่ออกมาอีก? เจ้าเป็นบุตรชายแท้ๆ ของข้าหรือไม่? ปล่อยให้ข้าเป็นคนร้ายเสียเอง นางหย่าร้าง ก็สมปรารถนาเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ?"

จากหลังฉากกั้น เงาร่างสูงสง่าในชุดสีดำสนิทปรากฏขึ้น ผู้มาเยือนก้าวออกมาอย่างสง่างาม คิ้วดกดำดุจดาบ ดวงตาคมดั่งดวงดาว ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อย แต่แววตาเย็นชาและไม่มีรอยยิ้มในดวงตาเลย "ขอบพระทัยท่านแม่ที่ทรงให้ความร่วมมือ"

โต้วไทเฮาถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ "แล้วเจ้ารู้จักขอบเขตบ้างหรือไม่? ความพอดีของเจ้าอยู่ที่ไหน? ด้วยแผนการเช่นนี้ วันหนึ่งฮ่องเต้จะต้องเห็นดีเห็นงามด้วยแน่ เจ้าคอยดูเถิด"

เซียวอวี้ยกถ้วยชาอุ่นขึ้นมา ยื่นส่งให้มารดาพลางกล่าวด้วยความมั่นใจ "ท่านแม่ โปรดวางใจเถิด ลูกย่อมรู้จักขอบเขตของตน"

…

เดิมอวิ๋นหลิงเต็มไปด้วยความหวัง แต่กลับต้องพบกับความผิดหวังที่ไทเฮาปฏิเสธคำขอของนาง นางถอนหายใจเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความหม่นหมอง ความรู้สึกอัดอั้นอยู่ในใจจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ในขณะที่นางกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีนางกำนัลจากตำหนักของพี่หญิงเข้ามาแจ้ง "กู้ฮูหยิน พระสนมกุ้ยเฟยทรงรับสั่งว่า อีกไม่กี่ชั่วยามประตูวังถึงจะปิด ขอเชิญท่านไปพูดคุยกันที่ตำหนักเพคะ"

อวิ๋นหลิงที่กำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง พยายามเรียกกำลังใจกลับคืนมา นางพยักหน้ารับเบาๆ ระหว่างทางไปตำหนักอี๋หวา นางเริ่มเร่งฝีเท้าอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของพี่หญิงที่อยู่ในวังหลวง อวิ๋นหลิงก็รู้สึกปวดร้าวในใจ

เมื่ออวิ๋นหลิงมาถึงตำหนักอี๋หวาอีกครั้ง ความรู้สึกของนางกลับแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

บรรยากาศภายในตำหนักอี๋หวาดูเงียบเหงาและอ้างว้าง ทำให้นางรู้สึกหดหู่ใจ แม้จะเข้าสู่ฤดูเหมันต์แล้ว แต่ถ่านไฟในเตาภายในตำหนักกลับไม่ได้ลุกโชนมากนัก บรรยากาศจึงเย็นเยียบและชวนให้รู้สึกโดดเดี่ยว

แต่อวิ๋นหรงเดินเข้ามาหาและจับมือนางไว้ กุมมือของนางที่เย็นเฉียบไว้ในมือพร้อมกล่าวด้วยความห่วงใยว่า "เป็นอย่างไรบ้าง? ไทเฮาตอบตกลงหรือไม่?"

อวิ๋นหลิงพยายามกลั้นความรู้สึกคับแค้นในใจ นางส่ายศีรษะเบาๆ น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย "พี่หญิง...พระองค์ไม่ทรงตอบรับ"

อวิ๋นหรงมองดูน้องสาวด้วยความเวทนา ใจของนางรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย นางลูบมือของอวิ๋นหลิงเบาๆ แล้วกล่าวปลอบใจ "อย่าเสียใจไปเลย ไทเฮาไม่ตอบรับก็ถือเป็นเรื่องปกติ พี่จะช่วยคิดหาวิธีให้เจ้าเอง"

"พี่หญิง ข้าจะลองหาวิธีอื่นดู อย่างมาก ข้าเพียงแค่ยกเรื่องความดีความชอบของท่านพี่ขึ้นทูลฮ่องเต้ด้วยตัวเอง"

อวิ๋นหรงถอนหายใจ "บางที นั่นอาจเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้ว"