บทที่ 7

หรูเยว่ที่มีนิสัยตรงไปตรงมา เมื่อเห็นอวิ๋นหลิงถูกสองบุรุษสตรีคู่นี้รังแก นางไม่อาจระงับความโกรธในใจได้ จึงเข้ามาขวางไว้โดยไม่ลังเล

นางไม่รู้สึกสำนึกผิดแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามยังเชิดหน้าชูคอ น้ำเสียงของนางหนักแน่น “แม้ข้าจะเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อย แต่ก็รู้ดีถึงหลักการเป็นคน ข้าไม่มีวันลบหลู่อื่นโดยไร้เหตุผล แต่ท่านในฐานะองค์หญิงที่ไปสมรสเชื่อมสัมพันธ์ กลับมาพัวพันกับแม่ทัพที่มีภรรยาแล้ว การที่ท่านแม่ทัพกู้ปรากฏตัวในรถม้าของท่านเช่นนี้ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าท่านสมรสกันแล้วกระมัง…”

ยังไม่ทันที่หรูเยว่จะพูดจบ เสียงตบดังสนั่นก็ดังขึ้น

กู้ว่างจือตบเข้าที่ใบหน้าของหรูเยว่จนมุมปากของนางมีเลือดซึมออกมา เขามองอวิ๋นหลิงด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าปล่อยให้สาวใช้หยาบคายเช่นนี้ นี่หรือคือการอบรมของเจ้า?”

อวิ๋นหลิงไม่สนใจที่จะต่อว่า แต่รีบเข้าไปเช็ดเลือดบนใบหน้าของหรูเยว่ด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าของนางบวมแดง

มือที่เคยถือดาบฟันศัตรู บัดนี้กลับกลายเป็นมือที่ทำร้ายสตรี!

ความโกรธ ความเสียใจ ทุกสิ่งประดังเข้ามา อวิ๋นหลิงเต็มไปด้วยความผิดหวัง นางตบหน้ากู้ว่างจือกลับอย่างแรง

“กู้ว่างจือ คนของข้า ข้าจะสั่งสอนเอง! เจ้าไม่มีสิทธิ์มาลงมือกับนาง!”

เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์เริ่มบานปลาย

กู้ว่างจือไม่คาดคิดว่าอวิ๋นหลิงจะกล้าตบหน้าเขาต่อหน้าคนมากมาย โดยเฉพาะที่หน้าประตูวังซึ่งมีผู้คนจับจ้องอยู่

แน่นอนว่าเขาเองก็บุ่มบ่ามเกินไป เรื่องนี้สามารถไปพูดคุยกันในบ้านได้ แต่เขากลับปล่อยให้อารมณ์โกรธเข้าครอบงำจนลงมือเช่นนี้…

แต่ทว่าใบหน้าของบุรุษจะปล่อยให้สตรีตบเช่นนี้ได้อย่างไร? เขาไม่เอาศักดิ์ศรีแล้วหรือไร?

ในขณะที่กู้ว่างจือเตรียมยกมือขึ้นเพื่อตอบโต้ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากรถม้าที่อยู่ไม่ไกล “แม่ทัพกู้ นี่ก็มืดค่ำแล้ว เรื่องในครอบครัวเช่นนี้ควรเก็บไว้คุยกันในบ้าน หากมัวยืนทะเลาะกันอยู่ที่นี่ จะไม่เป็นการขวางทางผู้คนที่กำลังเดินทางกลับบ้านหรือ?” เสียงนั้นมาจากชายในรถม้าซึ่งดูเหมือนจะชมเหตุการณ์มานานแล้ว

ชายผู้นั้นก้าวลงจากรถม้าอย่างสง่างาม กิริยาท่าทางเปี่ยมด้วยความสูงส่ง ทุกอิริยาบถล้วนเผยให้เห็นถึงความมีศักดิ์ศรีและน่าเกรงขาม เสียงพูดของเขาทุ้มต่ำและมีพลัง แต่แฝงด้วยความหยิ่งทะนงราวกับเป็นเทพเจ้าผู้ไม่อาจล่วงละเมิดได้

ฉินอ๋องเซียวอวี้?

ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างรีบคำนับพร้อมกล่าวคำถวายพระพร

เซียวอวี้มองไปยังอวิ๋นหลิงอย่างแน่วแน่ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “แม่ทัพกู้ องค์หญิงหมิงหยาง พวกท่านต่างก็เป็นผู้มีเกียรติ มีความดีความชอบ แต่มาโต้เถียงกับสตรีในเรือนหลัง?”

อวิ๋นหลิงรู้สึกถึงสายตาร้อนแรงจ้องมองมา นางเงยหน้าขึ้นค้นหา แต่ก็ไม่พบใคร

กู้ว่างจือก้มหน้าลงด้วยความเคารพ กล่าวอย่างนอบน้อม “เรื่องในวันนี้ เป็นความผิดของข้าเอง ข้ามาคุยเรื่องการพระราชทานสมรสกับภรรยา แต่กลับทำให้ฉินอ๋องต้องมาพัวพัน ข้าน้อมรับผิดและขออภัย”

คุยหรือ? ช่างน่าขันยิ่งนัก! การใส่ความผู้อื่นแล้วแสร้งทำเป็นมีเหตุผล ช่างเสแสร้งสิ้นดี!"

“ฝ่าบาท หมิงหยางเสียมารยาท…”

“เจ้ารู้ตัวว่าเสียมารยาทด้วยหรือ? อย่างน้อยเจ้าก็ยังมีสำนึกบ้าง พวกเจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าแม่ทัพอวิ๋นเสียสละชีวิตในสนามรบ? และพวกเจ้าก็คงรู้ว่ากู้ฮูหยินกำลังโศกเศร้า? แล้วเหตุใดจึงต้องเร่งรัดการสมรสในยามนี้ด้วย?” เซียวอวี้ยืนกอดอกอย่างสงบนิ่ง น้ำเสียงเรียบเรื่อยดั่งสายลม แต่ทุกคำพูดล้วนทิ่มแทงเข้าไปถึงขั้วปอดของผู้ฟัง

ซุนหลิงฮว่าเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าเปลี่ยนสีไปมา แต่สุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก

เซียวอวี้หันไปมองกู้ว่างจือด้วยสายตาที่แฝงความเย้ยหยัน ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งแต่ทรงอำนาจ “กู้ว่างจือ เจ้าคือหลานขององค์หญิงหนานหยางเสด็จป้าของข้า หากนับตามลำดับศักดิ์แล้ว เจ้าควรเรียกข้าว่าเสด็จอาใช่หรือไม่?”

แม้ว่ากู้ว่างจือจะมีอายุเท่ากับเซียวอวี้ แต่ตามกฎของราชวงศ์ ลำดับศักดิ์ต้องชัดเจน “ใช่ ว่างจือขอคารวะเสด็จอา” แม้ว่าน้ำเสียงจะฟังดูไม่เต็มใจนัก แต่ก็ไม่แย่นัก

สายตาของเขามองไปยังอวิ๋นหลิงที่มีร่างผอมบาง น้ำเสียงอ่อนโยนลงหลายส่วน “กู้ฮูหยิน พี่ชายของท่านสละชีวิตเพื่อแคว้นต้าฉี เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าที่ไม่อาจปกป้องแม่ทัพยอดฝีมือแห่งต้าฉีได้ ข้าบกพร่องในหน้าที่”

ถ้อยคำเหล่านั้นทำให้อวิ๋นหลิงน้ำตาคลอเบ้า

แม้แต่กู้ว่างจือในฐานะสามีก็ไม่เคยกล่าวคำเช่นนี้กับนาง แต่เซียวอวี้ ผู้สูงศักดิ์กลับทำเช่นนั้น

น้ำเสียงของอวิ๋นหลิงสั่นเทา ฝืนตอบออกไปว่า “ฝ่าบาทกล่าวเกินไปแล้ว การที่พี่ชายของหม่อมฉันสละชีวิตเพื่อแคว้นต้าฉี เหตุการณ์นี้สร้างความเศร้าสะเทือนใจให้แก่ตระกูลอวิ๋นโดยทั่ว แต่ตระกูลอวิ๋นของเรายึดมั่นในความซื่อสัตย์และความกล้าหาญมาตั้งแต่โบราณ การที่พี่ชายได้พลีชีพเพื่อต้าฉี ถือเป็นเกียรติของเขา และยังเป็นเกียรติสูงสุดของตระกูลอวิ๋นของเราด้วย"

เซียวอวี้มองนางด้วยสายตาลึกซึ้ง ก่อนกล่าวต่อ “กู้ฮูหยิน ขอให้ท่านรักษากำลังใจไว้ หากมีเรื่องใดที่ลำบากใจ จงมาพบข้า ข้าจะช่วยเหลือท่านเต็มกำลังในฐานะที่พี่ชายของท่านเคยกระทำเพื่อแคว้น”

อวิ๋นหลิงโค้งคำนับอีกครั้ง “ขอบพระทัยท่านอ๋อง หม่อมฉันซาบซึ้งใจยิ่งนัก”

“เอาเถอะ ดึกแล้ว ข้าขอตัวก่อน” เซียวอวี้หันหลังกลับพร้อมกล่าว

ผู้คนเบื้องหลังต่างคารวะส่งเสด แต่เขากลับไม่เหลียวมองแม้เพียงครั้งเดียว

หลังจากการตักเตือนของเซียวอวี้ กู้ว่างจือและอวิ๋นหลิงต้องกลับจวนพร้อมกัน โดยที่ซุนหลิงฮว่าถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

เมื่อรถม้าของพวกเขาเคลื่อนตัวออกไป ซุนหลิงฮว่ากล่าวเบาๆ ด้วยความไม่พอใจ “คนที่ตายไปแล้ว จะมีความสำคัญมากกว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างนั้นหรือ?”

การปรากฏตัวของเซียวอวี้เป็นสิ่งที่ใครก็ไม่คาดคิดมาก่อน

บนรถม้า กู้ว่างจือเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “หลิงเอ๋อร์ ข้าลืมไปว่าเจ้ากำลังโศกเศร้า พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้ากลับจวนโหวไปเคารพศพท่านพี่ พรุ่งนี้เป็นวันส่งศพแล้วใช่หรือไม่?”

อวิ๋นหลิงมองกู้ว่างจือด้วยความไม่อยากเชื่อ แต่ปฏิเสธอย่างชัดเจน “ท่านเพิ่งกลับมา ยุ่งกับภารกิจราชการและเตรียมการสมรส พรุ่งนี้ ข้าไปคนเดียวก็พอ ไม่ต้องลำบากท่าน”

กู้ว่างจือไม่คู่ควรที่จะมาร่วมไว้อาลัยท่านพี่ คนที่หักหลังนางเช่นนั้น ท่านพี่ย่อมไม่อยากเห็นหน้าเขาแน่

หากท่านพี่มีชีวิตรอดกลับมา เขาไม่มีวันยอมให้กู้ว่างจือแต่งภรรยาเอกอย่างแน่นอน อีกทั้งเขายังต้องยืนหยัดเพื่อปกป้องนาง และพานางกลับสู่ตระกูลอวิ๋นด้วยตัวเองแล้ว

กู้ว่างจือขมวดคิ้ว “หลิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าเอาแต่ใจไปเลย เจ้าจะโกรธไปอีกนานแค่ไหน? ฝ่าบาทเลื่อนการพระราชทานสมรสเพื่อเห็นแก่เจ้า เจ้ายังมีอะไรไม่พอใจอีก? เมื่อครู่นี้ฉินอ๋องเพียงแค่พูดเป็นมารยาทไปเท่านั้น เจ้าคงไม่คิดว่าเขาจะช่วยเจ้าจริงๆ หรอกใช่หรือไม่?”

อวิ๋นหลิงเพียงตอบอืมเบาๆ ไม่อธิบาย ไม่ตอบรับใดๆ

นางไม่อยากพูดคุยกับกู้ว่างจืออีกต่อไป

คำพูดของเซียวอวี้ แม้จะฟังดูเป็นทางการ แต่กลับอบอุ่นหัวใจ

ในที่สุดก็มาถึงจวนจวิ้นอ๋อง นี่เป็นครั้งแรกที่อวิ๋นหลิงรู้สึกว่าเป็นระยะทางที่ยาวนานมาก

นางลงจากรถม้าและเดินกลับไปยังเรือนของตน ทิ้งเพียงเงาหลังที่บางเบาไว้ให้กู้ว่างจือมองตาม

…

รุ่งเช้า พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น แต่แสงแห่งดวงดาวก็ซีดจางลงราวกับกำลังโศกเศร้ากับบรรยากาศที่เงียบเหงาของจวนอันหยางโหว

อวิ๋นหลิงมาถึงจวนแต่เช้าตรู่ พี่ชายของนางเสียชีวิตในวัยเพียงยี่สิบห้าปี เป็นบุรุษผู้กล้าหาญ แต่คืนนี้กลับไม่มีใครเฝ้าหลุมศพ ใบหน้าของนางไร้น้ำตา แต่ดวงตาที่แดงก่ำกลับเผยให้เห็นถึงความเศร้าโศกอันไร้ขีดจำกัด

นางสวมชุดขาวสะอาด ราวกับรวมเป็นหนึ่งเดียวกับท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ท่ามกลางลมเย็นที่พัดผ่าน ทำให้เสื้อของนางปลิวไสว ยิ่งทำให้นางดูโดดเดี่ยวและเศร้าโศก

อวิ๋นหลิงยืนนิ่งอยู่หน้าหีบศพของพี่ชาย นัยน์ตาของนางว่างเปล่าแต่ล้ำลึก ราวกับมองทะลุผ่านกาลเวลา เห็นภาพช่วงชีวิตของพี่ชายในอดีต ความโศกเศร้าและความอาลัยอาวรณ์ท่วมท้นอยู่ในใจ แต่นางกลับพยายามข่มกลั้นอารมณ์ ไม่ยอมให้หยาดน้ำตาไหลรินลงมา

แสงอรุณค่อยๆ แหวกผ่านกลุ่มเมฆ ผู้คนในจวนโหวเริ่มขยับเคลื่อนไหวกันอีกครั้ง พ่อบ้านหวังเดินไปมาพลางออกคำสั่ง เตรียมการสำหรับพิธีส่งศพอย่างเร่งรีบ

“ทุกคนเร่งมือหน่อย คุณชายเสียสละเพื่อแคว้นต้าฉี เป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์และแม่ทัพผู้เกรียงไกร อย่าได้เกียจคร้าน…”