บทที่ 6

สีหน้าของกู้ว่างจือเย็นชาอย่างยิ่ง “ข้าปรารถนาที่จะอภิเษกกับหลิงฮว่า นั่นคือความตั้งใจของข้า หลิงฮว่าเสียสละช่วงเวลาสำคัญในชีวิตเพื่อไปสมรสเชื่อมสัมพันธ์ และเพิ่งได้กลับมา บัดนี้นางยินยอมที่จะมอบตนให้ข้าแล้ว เช่นนั้นมีสิ่งใดผิด? เจ้าดีที่สุดอย่าได้พยายามกระทำสิ่งไร้ประโยชน์ หากมิใช่เพราะเจ้ากล่าวใส่ร้ายต่อหน้าพระสนมกุ้ยเฟย ฝ่าบาทคงมิได้เลื่อนการพระราชทานสมรสโดยไร้เหตุผล!”

“เจ้าควรอยู่ในกรอบให้ดี อย่าก่อเรื่องวุ่นวายอีก ข้าสัญญาว่าจะให้เจ้ามีบุตรเพื่อเป็นที่พึ่งพิงในบั้นปลายชีวิต เจ้ายังไม่พอใจอีกหรือ?”

อวิ๋นหลิงคล้ายได้ยินเรื่องตลกขบขัน นางคลายมือจากผ้าม่าน กำหมัดแน่น ไม่คิดกล่าวอะไรเพิ่มเติมก่อนสั่งเบาๆ “หรูเยว่ เรากลับจวนเถอะ”

แต่เสียงอ่อนโยนของซุนหลิงฮว่าก็ดังขึ้น “พี่หญิงอวิ๋น โปรดรอก่อน ข้ามีเรื่องอยากพูดด้วย”

หรูเยว่สะบัดหน้าอย่างไม่พอใจ “คุณหนู ไม่ต้องสนใจนาง เราไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

อวิ๋นหลิงรู้ดีว่ามีสายตามากมายจับจ้องอยู่ ซุนหลิงฮว่าเป็นถึงองค์หญิง นางไม่อาจเสียมารยาท นางจึงลงจากรถม้า

หรูเยว่พยุงนางลงจากรถม้า นางโค้งคำนับอย่างเรียบร้อย “องค์หญิงมีเรื่องใดจะรับสั่งหรือ?”

ซุนหลิงฮว่าเดินเข้ามาใกล้ประคองอวิ๋นหลิงให้ลุกขึ้น “พี่หญิง ข้าปรารถนาให้เราปรองดองกันจริงๆ ข้ารู้ว่าการที่ข้าจะเป็นภรรยาเอกอาจทำให้พี่หญิงเสียใจ แต่ข้ามิได้มีเจตนาแย่งชิงสิ่งใด เพียงแค่อยากใช้ชีวิตร่วมกับว่างจือเท่านั้น พี่หญิง ท่านบอกว่าจะไม่ขัดขวางเรา เป็นความจริงใช่หรือไม่?”

อวิ๋นหลิงจ้องมองอีกฝ่ายก่อนย้อนถาม “องค์หญิงมีคุณูปการต่อแคว้นต้าฉี ข้าย่อมเคารพนับถือยิ่ง การให้องค์หญิงมาเป็นภรรยาเอก นับเป็นการลดตัวลงมาแล้ว ตัวข้าเป็นเพียงสตรีในเรือนหลัง มีคุณธรรมอันใดถึงจะกล้าขัดขวางการสมรสของท่าน?”

สีหน้าของซุนหลิงฮว่าอ่อนลงหลายส่วน “พี่หญิง หมายความว่าท่านไม่มีทางเลือกใช่หรือไม่? จริงๆ แล้วท่านยอมเพราะฝ่าบาทมีพระราชโองการให้พระราชทานสมรสใช่หรือไม่?”

อวิ๋นหลิงถอยหลังสองก้าว หัวเราะเบาๆ “ฝ่าบาทตรัสว่าแค่เลื่อนออกไป มิใช่ยกเลิก และข้าก็ไม่เคยคิดจะขัดขวางพวกท่านด้วย”

แม้จะยังไม่ได้รับราชโองการอนุญาตให้หย่าร้าง แต่นางไม่ยอมแพ้แน่นอน

ไทเฮามีสายสัมพันธ์กับตระกูลของนาง นางจะหาโอกาสเข้าเฝ้าในวันรุ่งขึ้นเพื่อขอพระราชทานหย่าอีกครั้ง

อย่างไรก็ต้องหย่าอยู่ดี นางไม่มีเหตุผลที่จะขัดขวางความรักใคร่ของคนสองคน

ทว่านางซุนหลิงฮว่ากลับไม่ยอมจบง่ายๆ นางจ้องมองอวิ๋นหลิงแน่วนิ่ง “พี่หญิง ท่านไม่ได้ยุยงพระสนมกุ้ยเฟยจริงหรือ? ข้าได้ยินมาว่าฉินอ๋องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่ชายท่านบนสนามรบ เป็นไปได้หรือไม่ว่า ฉินอ๋องจะช่วยทูลฝ่าบาทให้เลื่อนการประทานสมรสออกไป?”

ซุนหลิงฮว่า ช่างกล้านัก นางถึงกับกล้าปล่อยข่าวลือระหว่างท่านพี่กับฉินอ๋อง!

อวิ๋นหลิงโกรธจัดที่อีกฝ่ายบังอาจกล่าวหาเช่นนี้ นางกล่าวเสียงเย็น “องค์หญิง โปรดระวังคำพูดด้วย ฉินอ๋องและพระสนมกุ้ยเฟยไม่ใช่เรื่องที่พวกเราจะพูดถึงพล่อยๆ ได้!”

ซุนหลิงฮว่าอึ้งไปทันที

อวิ๋นหลิงที่เคยดูอ่อนโยนกลับมีแววตาเย็นชา “แม้องค์หญิงจะกลับมาจากการสมรสเชื่อมสัมพันธ์และร่วมรบเพื่อบ้านเมือง ทว่าก็ไม่ควรพูดจาอย่างไร้ความยั้งคิด!”

นางหันไปจ้องกู้ว่างจือด้วยสายตาเยือกเย็น กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงความอ่อนน้อมหรือหยิ่งผยอง “กู้ว่างจือ ท่านผิดที่ผิดคำสัญญา เลือกที่จะไปแต่งกับผู้อื่น อย่ามาทำท่าเหมือนลำบากใจต่อหน้าข้า มันน่ารังเกียจนัก!”

ซุนหลิงฮว่าร้องไห้ด้วยความเสียใจ “พี่หญิง ขอท่านอย่าโกรธว่างจือเลย ข้าเป็นส่วนเกินเอง ข้าต่างหากที่ทำให้พวกท่านไม่สงบสุข”

กู้ว่างจือดูเหมือนจะสะเทือนใจอย่างมาก เขาดึงซุนหลิงฮว่าไปอยู่ข้างหลัง และกล่าวด้วยความโกรธที่เพิ่มขึ้น “เจ้าอย่าพูดเกินไป หลิงฮว่าเพียงแค่พูดถึงเรื่องจริง มิได้มีเจตนาให้ร้ายเจ้าถึงเพียงนั้น! ตั้งแต่ต้นจนจบ หลิงฮว่าไม่เคยคิดจะทำร้ายเจ้า นางเป็นถึงองค์หญิง แต่ก็เรียกเจ้าว่าพี่หญิงด้วยความเคารพ เจ้าอย่ากังวลไปเลย สิทธิในการดูแลจวน รวมถึงตำแหน่งของเจ้า หลิงฮว่าจะไม่แย่งชิงทั้งนั้น อีกอย่าง ข้าบอกแล้วว่าบุตรของหลิงฮว่าจะให้เจ้าเลี้ยงดูแลด้วย”

อวิ๋นหลิงหัวเราะเย็นชา “องค์หญิง ท่านจะมอบบุตรของท่านให้ข้าหรือ? และตำแหน่งในจวนที่ท่านบอกว่าจะไม่แย่งชิงนั้น ท่านยินยอมจริงหรือ?”

ซุนหลิงฮว่าปาดน้ำตาอย่างอ่อนโยน กล่าวด้วยเสียงที่นุ่มนวล “พี่หญิง สิ่งที่ว่างจือพูด ข้าล้วนยินยอม บุตรของข้าย่อมเป็นบุตรของพี่หญิง ข้าเป็นเพียงคนต่ำต้อย ไม่มีความสามารถดูแลจวนได้ วันข้างหน้า ยังต้องพึ่งพาพี่หญิงช่วยจัดการ อีกทั้ง หากพี่หญิงอยากมีบุตรกับว่างจือ ข้าก็ยินดี”

นางกล่าวด้วยท่าทีที่ดูเหมือนไร้ที่ติ แต่กลับสร้างความลำบากใจให้อวิ๋นหลิงอย่างมาก

กู้ว่างจือยิ่งรู้สึกสงสารซุนหลิงฮว่ามากขึ้น เขาคิดว่าหลิงฮว่าของตนป็นสตรีที่ใจกว้างและน่าสงสารที่สุดในโลก “หลิงฮว่า หากอวิ๋นหลิงไม่สามารถมีบุตรได้ ข้าก็จะมีเจ้าเพียงผู้เดียวตลอดชีวิตนี้”

“ว่างจือ อย่าพูดเช่นนั้นเลย พี่หญิงจะเสียใจ” ซุนหลิงฮว่ากล่าวด้วยท่าทีสุภาพและนอบน้อม ทำให้ผู้คนที่เห็นรู้สึกว่านางเป็นสตรีที่มีความใจกว้างและอ่อนโยน

อวิ๋นหลิงเห็นภาพของคนทั้งสองที่ร่วมกันพูดจาในลักษณะเช่นนี้จนแทบทนไม่ไหว แต่ถึงกระนั้น นางก็จะไม่ปล่อยให้คนทั้งคู่ได้สมหวังไปง่ายๆ นางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความเย็นชา “องค์หญิง ท่านเป็นผู้ที่เคยไปสมรสเชื่อมสัมพันธ์ ย่อมรู้ดีถึงความยากลำบากของสตรี เช่นนั้นท่านจึงรู้สึกสงสารข้าใช่หรือไม่? ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ต้องการบุตรของท่าน การพรากบุตรจากแม่เป็นเรื่องที่โหดร้ายที่สุด ข้าจะไม่ทำสิ่งที่ผิดธรรมเช่นนั้น ข้าอาจเป็นเพียงสตรีในเรือนหลัง แต่ข้าก็มีชีวิตของข้าที่ต้องดำเนินไป ข้าขอย้ำอีกครั้ง ข้ามิได้คิดจะขัดขวางความรักของพวกท่าน”

ซุนหลิงฮว่ากล่าวเสียงแผ่วเบา “พี่หญิง ท่านยังโกรธอยู่ใช่หรือไม่?”

โกรธสิ ต้องโกรธอยู่ ซ้ำยังรู้สึกขยะแขยงยิ่งนัก!

อวิ๋นหลิงจ้องมองกู้ว่างจือก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เช่นนี้แล้วกัน หย่าเถอะ เช่นนี้พวกท่านจะได้ไม่ต้องกังวลว่าข้าจะโกรธหรือคอยขัดขวางอีก”

“หย่า? พี่หญิง ท่านกล่าวเช่นนี้เพราะโกรธหรือ?” ซุนหลิงฮว่าจับมืออวิ๋นหลิง “ท่านไม่ควรทำลายชื่อเสียงของตนเพราะความโกรธเลยนะพี่หญิง”

ในแคว้นต้าฉี ชื่อเสียงของสตรีสำคัญยิ่งกว่าชีวิต

กู้ว่างจือขมวดคิ้ว “หลิงเอ๋อร์ ข้าไม่เคยคิดจะหย่ากับเจ้า หลิงฮว่าและข้าต่างก็มีที่ว่างให้เจ้าเสมอ”

อวิ๋นหลิงหัวเราะเยาะ “พวกท่านไม่จำเป็นต้องทำตัวลำบากเพื่อข้า ให้คนทั้งโลกด่าข้าว่าเป็นหญิงขี้อิจฉางั้นหรือ?”

กู้ว่างจือรีบกล่าวด้วยความร้อนรน “ไม่ใช่ เราไม่ได้ลำบากใจ เจ้าคิดมากไปเอง”

ซุนหลิงฮว่าทำท่าทีเศร้าสร้อย “พี่หญิง ท่านคงไม่พอใจที่ข้าเข้ามาในจวนจวิ้นอ๋องใช่หรือไม่? หากหย่ากับว่างจือ ท่านจะถูกผู้คนกล่าวหาว่าเป็นหญิงที่ถูกทอดทิ้ง ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้แม่ทัพอวิ๋นก็เสียชีวิตในสนามรบไปแล้ว หากท่านกลับไปยังตระกูลอวิ๋น ชีวิตคงยิ่งลำบากมากขึ้น ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะข้าที่ไปสมรสเชื่อมสัมพันธ์กลับมา และหน้าด้านมารักว่างจือ หากจะโกรธ ก็โกรธข้าเถอะ อย่าทำเช่นนี้กับว่างจือเลย ข้าสงสารเขา”

อวิ๋นหลิงส่ายศีรษะเบาๆ นางเข้าใจแล้วว่า การพูดคุยกับคนที่ไม่ยอมรับฟังก็เหมือนสีซอให้ควายฟัง

สิ่งที่นางพูดไปล้วนไร้ประโยชน์

“ช่างเถอะ ข้าควรกลับจวนได้แล้ว พวกท่านอยากทำอะไรก็เชิญเถิด ข้าไม่เกี่ยวข้องด้วย”

นางเป็นบุตรสาวของจวนอันหยางโหว ได้รับการอบรมเลี้ยงดูอย่างดีตั้งแต่เยาว์วัย พี่ชายเป็นแม่ทัพ พี่สาวเป็นพระชายา นางเติบโตมาพร้อมกับการเลี้ยงดูที่มีคุณภาพ

นางไม่อยากฉีกหน้า กล่าวถ้อยคำที่ไม่ดีเหล่านั้น

“พี่หญิง…”

“หรูเยว่ ไปกันเถอะ”

ซุนหลิงฮว่าพยายามจะดึงมืออวิ๋นหลิงไว้ แต่หรูเยว่ที่มีวิชาการต่อสู้กลับผลักนางออกไปด้วยความโกรธ “องค์หญิง โปรดอย่าดึงคุณหนูของเราอีก คุณหนูเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว จำเป็นต้องกลับจวนเพื่อพักผ่อน โปรดหลีกทางให้ด้วยเพคะ”

ซุนหลิงฮว่าไม่ได้ระวังตัวจนเสียหลัก โชคดีที่มีสาวใช้คอยประคองไว้

“หยาบคาย!” สาวใช้ที่อยู่ข้างกายซุนหลิงฮว่าตะโกนตำหนิ “เจ้ามันแค่สาวใช้ต่ำต้อย กล้าลบหลู่องค์หญิงหมิงหยาง เจ้าคิดว่าควรได้รับโทษสถานใด?”