บทที่ 5

ฮ่องเต้เซียวเย่ทรงแย้มพระสรวลด้วยความยินดี ตรัสเสียงดังว่า “เรารู้สึกปลาบปลื้มใจยิ่งนัก ชัยชนะครั้งนี้ทำให้ศัตรูจากแคว้นเป่ยหยวนถอยร่นไปไกลถึงร้อยลี้ เมืองหลวงต้าฉีของเราจึงปลอดภัยไร้กังวล เราตระหนักดีว่าชัยชนะครั้งนี้ ฉินอ๋องมีความดีความชอบไม่น้อย ทรงนำทัพแม่ทัพนายกองต่อสู้อย่างกล้าหาญ จนได้รับชัยชนะยิ่งใหญ่ เราขอแสดงความเคารพและขอบคุณจากใจจริงต่อเหล่าแม่ทัพนายกองทุกคน พวกท่านล้วนเป็นเสาหลักของชาติ วันนี้เราขอดื่มอวยพรแด่พวกท่านทุกคน เพื่อแสดงความขอบคุณและให้เกียรติ”

สิ้นเสียงตรัส ทุกคนคุกเข่าลงพร้อมเปล่งเสียงทรงพระเจริญ

หลังจากการแสดงร่ายรำอันอ่อนช้อยสิ้นสุดลง ฮ่องเต้เซียวเย่ตรัสต่อด้วยน้ำเสียงสดใส “วันนี้ เราไม่ได้เพียงเฉลิมฉลองชัยชนะ แต่ยังมีเรื่องมงคลหลายประการที่จะประกาศ น้องชายของเราฉินอ๋อง ทรงกล้าหาญและองอาจ ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่ว ทว่ายังมิได้อภิเษกสมรส เราจึงตัดสินใจประทานสมรสแก่พระอนุชาของเราในวันนี้ ไม่ทราบว่าพระอนุชามีความเห็นว่าอย่างไร?” สายพระเนตรของฮ่องเต้หันไปยังเซียวอวี้ รอคอยคำตอบ

สายตาของเซียวอวี้ลึกล้ำ ราวมหาสมุทร สีหน้านิ่งสงบ ไม่มีวี่แววแห่งความยินดีหรือไม่พอใจ เขาวางจอกสุราลงอย่างแผ่วเบา ก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ

จากนั้น เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างยากจะคาดเดาพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา กระหม่อมเพียงทำหน้าที่เพื่อแผ่นดินต้าฉีและฝ่าบาทเท่านั้น ส่วนเรื่องอภิเษกสมรส กระหม่อมยังมีข้อพิจารณาหลายประการ ขอฝ่าบาททรงโปรดพระราชทานเวลาให้ก่อนได้หรือไม่?”

คำพูดนี้ทำให้เกิดเสียงฮือฮาทั่วทั้งท้องพระโรง

“เกิดอะไรขึ้น? ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฮ่องเต้จะทรงประทานสมรสกับผู้ใด ก็ตอบปฏิเสธเสียแล้ว?”

“หรือว่าพระองค์ทรงมีใครในพระทัยอยู่แล้ว?”

“ใครกันเล่า? ใครที่สามารถครอบครองหัวใจของเทพแห่งสงครามได้?”

...

เซียวเย่ทรงชะงัก พระสรวลค้างอยู่บนพระพักตร์ ทรงตรัสถามว่า “พระอนุชา เหตุใดจึงไม่ถามแม้แต่ว่าเป็นผู้ใดที่เราตั้งใจจะประทานสมรสให้?”

เซียวอวี้สงบนิ่ง กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “กระหม่อมเคยชินกับการจับดาบและธนู สำหรับเรื่องอื่นๆ ไม่ได้มีความสนใจนัก”

“ก็ดี เช่นนั้นเราจะหารือกับไทเฮาเรื่องนี้อีกครั้ง”

เซียวอวี้พยักหน้าเบาๆ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเข้าใจ”

อวิ๋นหลิงจดจำได้ว่าเมื่อครั้งยังเยาว์ นางเคยพบฉินอ๋องมาก่อน ในตอนนั้น พระองค์ยังมิใช่เชื้อพระวงศ์ทรงศักดิ์ แต่เป็นเพียงโอรสที่ไม่โดดเด่นในกลุ่มพระโอรสทั้งหมด

แต่ในวันนี้ พระองค์กลับสง่างาม ทรงพระเกียรติอย่างล้นเหลือ แม้จะแต่งกายเรียบง่าย แต่กลับดูมีอำนาจยิ่งกว่าฮ่องเต้เสียอีก

ไม่น่าแปลกใจที่พระองค์เป็นชายในฝันของหญิงสาวมากมาย รูปโฉมที่โดดเด่นเช่นนี้ช่างเหนือชั้นนัก

เซียวเย่ตรัสต่อ “เมื่อไม่กี่วันก่อน กุ้ยเต๋อแม่ทัพแห่งจวนหนานหยางจวิ้นอ๋องได้กราบทูลถึงความปรารถนาที่จะอภิเษกกับองค์หญิงหมิงหยาง ซึ่งเดินทางกลับมาจากแคว้นเป่ยหยวน หลังจากไตร่ตรองแล้ว เราคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี องค์หญิงหมิงหยางเป็นพระธิดาที่เราตั้งพระนามให้เอง อีกทั้งยังมีคุณูปการต่อแผ่นดิน การกลับมาอย่างปลอดภัยครั้งนี้ นับเป็นเรื่องน่ายินดี”

ซุนหลิงฮว่าก้มหน้าเขินอาย

กู้ว่างจือมีสีหน้าพึงพอใจอย่างยิ่ง

สายตาของผู้คนในท้องพระโรงจับจ้องไปยังอวิ๋นหลิง กู้ว่างจือ และซุนหลิงฮว่า

แต่อวิ๋นหลิงยังคงสงบนิ่ง นางคิดว่าหากฮ่องเต้ประทานสมรสเมื่อใด ขอเพียงไม่ขัดขวางแผนการหย่าของนาง ทุกอย่างก็ไม่สำคัญอีกต่อไป

สายตานางเหลือบไปมองพี่หญิงของนาง แต่กุ้ยเฟยกลับส่ายหน้าให้

นั่นหมายความว่าฮ่องเต้ไม่อนุญาตเรื่องหย่า

อวิ๋นหลิงรู้สึกผิดหวัง แต่ยังคงระงับอารมณ์ ตั้งใจรอให้โชคชะตาต่อไป

“เรา…”

“ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมทราบ กุ้ยเต๋อแม่ทัพกู้ว่างจือได้สมรสกับบุตรสาวคนรองของอันหยางโหวไปแล้วเมื่อสามปีก่อน วันนี้หมายจะรับสนมเพิ่มอีกคนหรือ?” เซียวอวี้หันหน้าไปมองฮ่องเต้ ดวงตาเผยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะขัดจังหวะพระดำรัสของฮ่องเต้อย่างตรงไปตรงมา

เซียวเย่ทรงอดกลั้น ตรัสด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอดทน “อาอวี้ เจ้าจำไม่ผิด แต่การให้องค์หญิงหมิงหยางเป็นสนมจะดูเหมือนไม่ให้เกียรตินางหรือไม่? นางมีคุณูปการในการเชื่อมสัมพันธไมตรีในครั้งนี้ เราคิดจะประทานตำแหน่งภรรยาเอกให้นาง”

เซียวอวี้นั่งตัวตรง กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “แต่บิดาและพี่ชายของบุตรสาวอันหยางโหว ล้วนพลีชีพเพื่อแผ่นดินต้าฉี การทำเช่นนี้ จะเป็นการดูหมิ่นต่อฮูหยินของแม่ทัพหรือไม่?”

เซียวเย่เงียบไปชั่วครู่ ก่อนตรัสถาม “เช่นนั้น อาอวี้ เจ้าคิดว่าเราควรทำอย่างไร? เราย่อมไม่อาจแยกคู่รักที่มีใจต่อกันออกจากกันได้ บุรุษมีภรรยาหลายคนย่อมเป็นเรื่องปกติ การแต่งตั้งภรรยาเอกไม่น่าจะทำให้ฮูหยินลำบากนัก”

เซียวอวี้ประคองจอกสุราขึ้นมา ก่อนโค้งศีรษะเล็กน้อยไปทางฮ่องเต้ “วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ กองทัพต้าฉีต่อสู้ด้วยความกล้าหาญจนได้ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ ถือเป็นเรื่องน่ายินดีของแผ่นดิน แต่ในสนามรบ มีทหารผู้กล้าหาญจำนวนมากต้องเสียสละชีวิต บางคนแม้แต่ร่างก็ไม่อาจนำกลับมาได้ การประทานสมรสในวันนี้ อาจเป็นเรื่องมงคลสำหรับบางคน แต่สำหรับครอบครัวของผู้เสียสละเหล่านั้น อาจไม่ใช่เรื่องน่ายินดีนัก”

เสียงของเซียวอวี้ยิ่งดังกังวานขึ้น “ฝ่าบาท ไฉนเราไม่รอให้ผ่านช่วงเจ็ดวันหลังจากการสูญเสียทหารผู้กล้า แล้วจึงประกาศเรื่องการประทานสมรสล่ะ?”

สิ้นเสียง บรรยากาศในท้องพระโรงเงียบงันลงทันที

ความยินดีในชัยชนะถูกบดบังด้วยความเศร้าโศกต่อการสูญเสียของผู้คน

วันนี้ต้องฝืนทนนั่งอยู่ที่นี่ แล้วยังต้องอดกลั้นรับโทษทัณฑ์จากการประทานสมรสอีกหรือ?

แม้ว่าพระองค์จะมิได้เอ่ยนามอวิ๋นหลิงโดยตรง แต่ทุกถ้อยคำกลับเปี่ยมด้วยความหมายเพื่อปกป้องนาง

อวิ๋นหลิงรู้สึกสะเทือนใจ น้ำตาคลอเต็มดวงตา นางกำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ

พี่หญิงของนางไม่สามารถช่วยให้นางได้รับพระราชโองการหย่าได้ แต่ฉินอ๋องกลับสามารถขัดขวางการประทานสมรสของฮ่องเต้ได้อย่างง่ายดาย นี่เป็นสิ่งที่นางไม่คาดคิด และรู้สึกโล่งใจลึกๆ

ฮ่องเต้ทรงแสดงความไม่เต็มพระทัยเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ตรัส “แม่ทัพกู้ หมิงหยาง พวกเจ้าอดทนรออีกสักหน่อยเถิด”

กู้ว่างจือลุกขึ้นโค้งคำนับอย่างนอบน้อม เขาไม่อาจปฏิเสธได้

ส่วนซุนหลิงฮว่าซ่อนความไม่พอใจไว้ในสายตา นางสงสัยว่าเหตุใดฉินอ๋องถึงออกหน้าปกป้องอวิ๋นหลิง

หรืออวิ๋นหลิงได้ให้กุ้ยเฟยไปขอให้ฉินอ๋องขัดขวางการประทานสมรสครั้งนี้?

เพราะหากไม่มีการประทานสมรส ไม่มีคู่ที่ถูกจับคู่ งานเลี้ยงจึงดูจืดชืดไปทันที ฮ่องเต้ทรงตรัสว่าเหนื่อยล้า จึงให้เลิกงานเลี้ยงเร็วกว่าปกติ

เซียวอวี้เป็นคนแรกที่เสด็จออกจากงานเลี้ยง

แต่ความขุ่นเคืองก็ตามมาในเวลาไม่นาน

หลังจากส่งซุนหลิงฮว่าออกจากพระราชวังแล้ว กู้ว่างจือกลับมาขวางหน้ารถม้าของอวิ๋นหลิงไว้

อวิ๋นหลิงยังไม่ทันเปิดม่านรถ ก็ได้ยินเสียงกู้ว่างจือที่เปี่ยมด้วยความโกรธ “อวิ๋นหลิง!”

อวิ๋นหลิงตัวสั่นเล็กน้อย

หรูเยว่ที่อยู่ข้างๆ มีท่าทางตื่นตระหนก ไม่กล้าเปิดม่านออก “ท่านแม่ทัพ มีสิ่งใดหรือเจ้าคะ?”

“หรูเยว่ ไม่มีอะไร เจ้าถอยไปก่อน” อวิ๋นหลิงสั่งเสียงเบาอย่างใจเย็น

แม้หรูเยว่จะถอยออกมา แต่ก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมเหมือนระวังศัตรู

อวิ๋นหลิงเปิดม่านรถออกอย่างสง่างาม พบดวงตาที่เต็มไปด้วยโทสะของกู้ว่างจือ

สายตาที่เคยมีความรู้สึกผิดบ้าง กลับหายไปจนหมดสิ้น

เขาจ้องอวิ๋นหลิงด้วยดวงตาเย็นชา ก่อนเอ่ยเสียงเข้ม “เป็นเจ้าใช่ไหมที่ให้กุ้ยเฟยไปขอให้ฉินอ๋องขัดขวางการประทานสมรส?”

ฉินอ๋องกล่าวเพียงไม่กี่คำ ฮ่องเต้ก็ไม่อาจปฏิเสธได้

อวิ๋นหลิงยิ้มบาง ก่อนตอบปฏิเสธ “มิได้”

“มิได้?” กู้ว่างจือมองนางด้วยสายตาดูถูก “เจ้าเกิดในครอบครัวแม่ทัพ เจ้ากล้าทำ แต่ไม่กล้ารับหรือ? ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ”

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่อวิ๋นหลิงเห็นกู้ว่างจือโกรธจัดถึงเพียงนี้

เขาไม่เชื่อนาง ความสิ้นหวังพุ่งเข้าใส่นางอย่างแรง จนนางรู้สึกราวกับถูกตีแตกสลาย

หากมิใช่เพราะหน้าตายังเหมือนเดิม นางคงคิดว่านี่เป็นตัวแทนของกู้ว่างจือแล้ว

อวิ๋นหลิงนั่งนิ่งอยู่ในรถ ไม่มองหน้าเขาอีก นางเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าไม่ได้ทำ เหตุใดจึงต้องยอมรับ? อีกทั้งการสมรสของพวกท่านเพียงแค่เลื่อนออกไป ไม่ใช่ยกเลิก เหตุใดต้องมาลงที่ข้าด้วย?”