บทที่ 4

อวิ๋นหรงตกใจมาก ยกมือประคองใบหน้าน้องสาว “หย่า? พี่หญิงไม่เคยคิดมาก่อนเลย แม้ว่าคำว่าพักภรรยาจะฟังดูดีกว่า แต่เจ้าคงหนีไม่พ้นคำครหาของผู้คน และอาจถูกสังคมไม่ยอมรับได้”

อวิ๋นหลิงจับมือนางแน่น ดวงตาเปี่ยมด้วยความแน่วแน่ “พี่หญิง แต่สิ่งนั้นก็ดีกว่าการถูกหักหลังและดูหมิ่นไม่ใช่หรือ? ข้าคือคนตระกูลอวิ๋น คนตระกูลเราไม่เคยมีเหตุผลต้องยอมถูกกดขี่ ท่านว่าจริงหรือไม่?”

อวิ๋นหรงพยักหน้า “ดี เจ้าตัดสินใจแล้วก็ดี พี่หญิงจะไม่ปล่อยให้หลิงเอ๋อร์ต้องทนทุกข์ใจแน่นอน”

“พระสนม น้ำชาและขนมมาแล้วเพคะ”

“อืม นำไปวางไว้ที่ห้องโถงเถิด”

หลังจากดื่มชาสองสามอึก และกินขนมไปสองชิ้น อวิ๋นหลิงก็ขอตัวออกมาก่อน ขณะที่อวิ๋นหรงต้องรอฮองเฮาเพื่อออกไปพร้อมกัน

ระหว่างที่อวิ๋นหลิงเดินผ่านหุบเขาจำลอง นางได้ยินเสียงสนทนาของนางกำนัลสองคนที่กำลังทำความสะอาดอยู่

“ลานนี้กวาดไม่กวาดก็ได้กระมัง ฝ่าบาทไม่มาค้างคืนที่ตำหนักอี๋หวานานแค่ไหนแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หัวใจของอวิ๋นหลิงบีบรัดขึ้นมาทันที

“ตั้งแต่พระสนมกุ้ยเฟยแท้งบุตร คงจะประมาณสามเดือนแล้วกระมัง”

อะไรนะ? พี่หญิงเคยแท้งบุตร?

“ผ้าไหมใหม่ๆ แต่ละตำหนักก็ได้รับกันหมด แต่พระสนมกุ้ยเฟยกลับไม่ได้เลย ยังว่าทรงประหยัด แต่ความจริงไม่มีแม้แต่พับเดียว”

มิน่าล่ะนางถึงได้ดื่มแต่ชาปีเก่าๆ ตอนแรกนางคิดว่าเป็นเพราะนางกำนัลตั้งใจกลั่นแกล้งเสียอีก ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง…

อวิ๋นหลิงกระแอมเบาๆ เพื่อขัดจังหวะสนทนา ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินจากไป

นางไม่อาจหยุดฟังต่อ เพราะน้ำตาได้ไหลอาบแก้มเต็มหน้าแล้ว

พี่ชายเสียชีวิต พี่หญิงสูญเสียความโปรดปราน และตัวนางเองถูกสามีทรยศ ตระกูลอวิ๋นถูกเหยียบย่ำจนจมปลักโคลน

นางร้องไห้อย่างไม่อาจหักห้ามใจ นั่งลงร้องไห้จนแทบขาดใจอยู่มุมหนึ่งของกำแพงที่ไร้ผู้คน

“ฮูหยิน มีสิ่งใดให้บ่าวช่วยหรือไม่เพคะ?” เสียงนางกำนัลดังขึ้น พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

อวิ๋นหลิงไม่กล้าเงยหน้ามอง ยื่นมือรับผ้า “ไม่เป็นไร ขอบใจมาก”

“ฮูหยิน นี่เป็นงานเลี้ยงฉลอง หากมีผู้ใดพบเห็นภาพนี้อาจไม่เหมาะสม บ่าวเพียงแค่เตือน หวังว่าอย่าได้ถือโทษ”

อวิ๋นหลิงตอบเบาๆ “ขอบใจที่เตือน วันหน้าข้าจะตอบแทนแน่นอน”

“บ่าวชื่อชิงหยาง เป็นนางกำนัลของฉินอ๋องเพคะ” นางกำนัลเอ่ยเสียงแผ่วเบา ก่อนเดินจากไป

นางกำนัลของฉินอ๋อง?

อวิ๋นหลิงหันมามอง แต่ไม่ทันได้พูดอะไร นางกำนัลคนนั้นก็เดินลับไปแล้ว

เมื่อกลับมายังงานเลี้ยง เวลากำลังเหมาะเจาะพอดี

อวิ๋นหลิงนั่งลงข้างกู้ว่างจืออย่างเงียบๆ

สายตาของกู้ว่างจือกลับจับจ้องอยู่ที่ซุนหลิงฮว่าตลอดเวลา

เสียงซุบซิบดังมาจากข้างหลัง

“ได้ยินหรือไม่? วันนี้จะมีการคัดเลือกชายาให้ฉินอ๋องด้วย”

“ฉินอ๋องอายุยี่สิบแล้ว ควรจะมีชายาได้แล้วจริงๆ”

“ไม่รู้ว่าบุตรีบ้านไหนจะโชคดีขนาดนั้น”

“ใช่สิ พระองค์เป็นเทพแห่งสงคราม ทั้งรูปงาม ทรัพย์สมบัติมากมาย แถมยังเป็นฉินอ๋องเพียงหนึ่งเดียวของต้าฉีอีก”

...

ในเสียงพูดคุยนั้น เสียงประกาศดังขึ้น “ฉินอ๋องเสด็จ…”

ผู้มาเยือนสวมอาภรณ์พระราชฐานของเชื้อพระวงศ์

เขามีร่างกายสูงใหญ่สง่างาม ทุกย่างก้าวมั่นคง หนักแน่น และเปี่ยมไปด้วยความสง่าผ่าเผยที่ติดตัวมาแต่กำเนิด สมกับเป็นเทพแห่งสงคราม ทำให้ผู้คนรู้สึกเกรงขามเพียงแค่ได้มอง

พระพักตร์งดงาม คิ้วดั่งคมดาบ ดวงตาประดุจดวงดาว จมูกโด่งเป็นสัน และพระโอษฐ์บางเฉียบ แววตาเฉียบคม ราวกับสามารถมองทะลุทุกสิ่ง ทำให้ผู้คนไม่กล้าสบตาตรงๆ

ทำให้ทุกคนสัมผัสได้ถึงความกดดันอันยากจะอธิบาย

“ฉินอ๋อง ของทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี…” ทุกคนต่างหมอบกราบลงและเปล่งเสียงพร้อมกัน เซียวอวี้เพียงพยักหน้าเบาๆ

เขากวาดสายตามองทั่วห้องโถง สายตาหยุดลงที่บุคคลผู้หนึ่งในชุดเรียบง่าย ท่ามกลางกลุ่มคน เขากล่าวด้วยเสียงกังวาน “ทุกคน ลุกขึ้นเถิด”

จากนั้นไม่นาน ฮ่องเต้เสด็จพร้อมด้วยฮองเฮาและเหล่านางสนม ประกาศเริ่มงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการ

ฮ่องเต้ทรงยกจอกสุราดื่มสามจอกต่อหน้าทุกคนเพื่อแสดงความยินดี แล้วจึงมีการบรรเลงดนตรี สตรีร่างบางในชุดเต้นรำเผยเท้าเปล่า ย่างก้าวอย่างพลิ้วไหวเข้าสู่ห้องโถง เริ่มแสดงท่วงท่าร่ายรำอันอ่อนช้อย

อวิ๋นหลิงไม่ชอบบรรยากาศเช่นนี้เลยจริงๆ

คำพูดนินทามีอยู่รอบตัว อีกทั้งยังมีผู้คนไม่น้อยที่จับจ้องเพื่อเยาะเย้ยนาง

กู้ว่างจือไม่สนใจความรู้สึกของนาง กลับลุกไปพูดคุยกับซุนหลิงฮว่า

อวิ๋นหลิงจึงได้รับการเยี่ยมเยียนจากลูกพี่ลูกน้องของนางเอง—อวิ๋นซู่

“พี่หญิง ทำไมมานั่งอยู่คนเดียว? ข้าเห็นพี่เขยกับองค์หญิงหมิงหยางดูสนิทสนมกันมาก นี่ทำให้พี่หญิงเจ็บปวดใช่หรือไม่? ถึงได้มานั่งเศร้าคนเดียว”

ชัดเจนว่าลูกพี่ลูกน้องผู้นี้มาเพื่อเยาะเย้ยนางโดยตรง

ท่าทางยิ้มเยาะอย่างที่เห็นแล้วชวนให้โกรธ

อวิ๋นหลิงกลับยิ้มอย่างสงบ เยือกเย็น ก่อนหมุนตัวหันไป “ข้าไม่อยากพูดกับเจ้า”

อวิ๋นซู่รู้สึกไม่พอใจที่ไม่ได้บรรลุเป้าหมาย จึงกล่าวต่ออย่างเย้ยหยัน “ทำไมหรือ? เพราะข้าพูดแทงใจท่านหรือ? รอให้องค์หญิงหมิงหยางแต่งเข้ามา ดูซิว่าท่านจะยังอวดดีได้หรือไม่”

รอบบริเวณไม่มีใครอยู่มากนัก อวิ๋นหลิงเอียงตัว ยิ้มบางๆ “วันนี้มีการคัดเลือกชายาให้ฉินอ๋อง สาวงามมากมายกำลังรอคอยโชคนี้อย่างใจจดใจจ่อ อาซู่ เจ้าดูสุขุมขึ้นมาก เห็นทีเจ้าคงจะรู้จริงๆ สินะ"

อวิ๋นซู่ชะงักไปครู่หนึ่ง เพราะคำพูดของอวิ๋นหลิงราวกับจับความในใจของนางได้

“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้า?” อวิ๋นซู่ตอบเลี่ยง

อวิ๋นหลิงยิ้มเย้ย “โอ้ ใช่ ไม่เกี่ยวกับเจ้าแน่นอน เพราะฉินอ๋องทรงเป็นพระอนุชาเพียงหนึ่งเดียวของฮ่องเต้ และเป็นชินอ๋องเพียงคนเดียวแห่งต้าฉี เป็นเทพแห่งสงครามผู้ทรงเกียรติที่สุด”

คำพูดนี้ได้แทงใจดำอวิ๋นซู่เข้าอย่างจัง เพราะสายรองอย่างพวกนางไม่คู่ควรกับเซียวอวี้

เมื่อก่อนยังมีบิดาของอวิ๋นหลิง ผู้ดำรงตำแหน่งอันหยางจวิ้นอ๋อง นางแม้จะเป็นเพียงบุตรีจากสายรอง แต่ก็ยังพอมีโอกาสบ้าง

ทว่าในตอนนี้ พี่ชายของอวิ๋นหลิงเสียชีวิตในสนามรบ ตระกูลอวิ๋นก็ยิ่งเสื่อมถอย โอกาสที่นางจะได้สมรสกับฉินอ๋องแทบจะไม่มี

แต่ถึงกระนั้น นางก็ยังไม่ยอมแพ้

อวิ๋นซู่แค่นเสียงอย่างขุ่นเคือง พร้อมจงใจเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย “รอให้พระราชโองการประทานสมรสลงมาเสียก่อน พอชายาคนใหม่เข้ามา และกดหัวท่านไว้ทุกทาง ข้าอยากรู้จริงว่าท่านจะยังยิ้มออกหรือไม่!”

อวิ๋นหลิงหันมองอีกฝ่าย สีหน้าของอวิ๋นซู่เต็มไปด้วยความสะใจ นางถอนหายใจเบาๆ “เจ้าแน่ใจหรือ? อย่าดีใจเกินไปนักเลย หากสุดท้ายเรื่องไม่เป็นดังใจ เจ้าจะผิดหวังแค่ไหนกัน?”

อวิ๋นซู่ที่โต้เถียงไม่ได้และอารมณ์เสียจนเก็บไม่อยู่ เมื่อมองไปรอบๆ แล้วเห็นไม่มีใครอยู่ นางยกมือหมายจะทำร้ายอวิ๋นหลิง แต่ก่อนจะทันลงมือ อวิ๋นหลิงกลับหัวเราะออกมา “อดกลั้นหน่อยเถอะ พวกเราเป็นพี่น้องกัน หากมีใครเห็นเข้า เจ้าจะกลายเป็นเรื่องตลกเอานะ!”

คำพูดนี้ทำให้อวิ๋นซู่โกรธจนกระทืบเท้า “คอยดูเถอะ! ตอนนี้ตระกูลอวิ๋นอยู่ภายใต้การควบคุมของบิดาข้า พี่ชายของท่านตายไปแล้ว ตำแหน่งของจวนอันหยางโหวก็ต้องตกเป็นของบิดาข้าในที่สุด ถึงตอนนั้นข้าจะไล่ท่านออกจากตระกูลซะ!”

อวิ๋นหลิงเพียงยิ้มเย็น ยืนมองอีกฝ่ายด้วยความสงบ “อืม ข้าจะรอดู”

อวิ๋นซู่โกรธจนเสียสติ ใบหน้าบิดเบี้ยว เมื่อเห็นว่าไม่อาจเอาชนะอวิ๋นหลิงได้ นางจึงสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป ท่าทางดูกระอักกระอ่วนจนชวนขัน

อวิ๋นหลิงมองตามแผ่นหลังของนางจนหายลับไป ใบหน้าของนางค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

หากตำแหน่งของจวนอันหยางโหวตกไปอยู่ในมือสายรองของตระกูล นางจะไม่ใช้สกุลอวิ๋นอีกต่อไป

สิ่งที่พี่ชายสร้างขึ้นมา และเงินช่วยเหลือของพี่ชาย จะต้องเป็นของครอบครัวของนางเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับสายรองอย่างอวิ๋นซู่แม้แต่น้อย

หรูเยว่เดินเข้ามา แสดงความไม่พอใจ “คุณหนู ลูกพี่ลูกน้องผู้นี้ช่างพูดจาเกินไปแล้ว ท่านแม่ทัพก็เป็นพี่ชายของนางมิใช่หรือ?”

อวิ๋นหลิงขอบตาแดงเรื่อ น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “นางไม่เคยถือว่าพี่ชายของข้าเป็นพี่ชายของนาง จากนี้ไป ข้าก็จะไม่ถือว่านางเป็นน้องสาวของข้าเช่นกัน”

หรูเยว่กล่าว “คุณหนู ท่านอย่าได้โกรธเลย หากไม่มีจวนอันหยางโหวปกป้อง

ครอบครัวของนางก็ไม่มีค่าอะไรเลย นางยังกล้าฝันถึงการสมรสกับฉินอ๋องอีก เว้นเสียแต่ว่าฉินอ๋องตาพร่ามองไม่เห็นเท่านั้นแหละ”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าเล็กน้อย “คนมากคำพูดมาก ระวังอย่าเผลอพูดอะไรให้เป็นเรื่อง”

...

ถึงจุดสำคัญของงานเลี้ยงฉลอง ฝ่าบาททรงพระราชทานตำแหน่งใหม่และประกาศเพิ่มยศศักดิ์ รวมถึงการประทานสมรส ซึ่งเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ในอดีตและปัจจุบันโปรดปราน

อวิ๋นหลิงนั่งอยู่ข้างกู้ว่างจืออย่างสง่างาม ท่าทีสุขุมเยือกเย็น เปี่ยมด้วยความเป็นผู้ดี

“เมื่อครู่เจ้าไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับมา?”

อวิ๋นหลิงตอบโดยไม่มองหน้าเขา “เดินเล่นไปทั่ว ท่านตามหาข้ามีเรื่องอันใดหรือ?”

กู้ว่างจือมองนางด้วยสายตาแปลกใจ “อีกเดี๋ยวฝ่าบาทจะทรงประกาศประทานสมรสต่อหน้าทุกคน เจ้าอย่าแสดงอารมณ์มากเกินไปล่ะ จงรักษาหน้าตาของจวนจวิ้นอ๋องไว้”

อวิ๋นหลิงหัวเราะเยาะในใจ แต่ใบหน้ายังคงนิ่งเฉย “ได้ ท่านวางใจเถิด”

กู้ว่างจือดูเหมือนจะรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาพูดต่อ “หลิงเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้ามีความทุกข์ใจ หลังจากข้าสมรสกับหลิงฮว่าแล้ว ข้าจะกลับมาดูแลเจ้า และเมื่อเจ้ามีบุตร เจ้าก็จะมีที่พึ่งพิง”

อวิ๋นหลิงแทบอยากหัวเราะเยาะออกมา แต่ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง “ฝ่าบาททรงตรัสเรื่องใด ข้าไม่ได้ยินเลย ฝ่าบาทกำลังประทานสมรสให้ฉินอ๋องอยู่ใช่หรือไม่?”

กู้ว่างจือพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก เขารู้สึกว่าช่วงนี้อวิ๋นหลิงไม่สนใจเรื่องที่เขาจะแต่งภรรยาเอกเลย นางเงียบสงบ ต่างจากหญิงสาวเรียบร้อยและอ่อนหวานในความทรงจำของเขาโดยสิ้นเชิง