บทที่ 3

กู้ว่างจือหยุดเดิน หันกลับมามองอวิ๋นหลิง ดวงตาจับจ้องไปยังนาง “เปล่า ข้าเพิ่งมาถึง”

ที่จริงแล้วเขารออยู่ถึงสองถ้วยชาแล้ว

ต้องยอมรับว่า อวิ๋นหลิงมีท่าทางสง่างาม หน้าตางดงามประณีต การพานางไปงานเลี้ยงวันนี้ ช่างเพิ่มภูมิฐานให้เขาไม่น้อย

หากนางยอมรับซุนหลิงฮว่าได้ และสามารถอยู่ร่วมกันอย่างสงบ ก็คงจะยิ่งดี

…

รถม้าสั่นไหว มุ่งหน้าสู่ประตูพระราชวัง

คำสัตย์ปฏิญาณในอดีตเลือนหาย ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย

วันนี้ฮ่องเต้จัดงานเลี้ยงฉลองชัยชนะให้กับเหล่าแม่ทัพนายกองที่กลับมาจากชายแดน

ผู้เข้าร่วมงานมีไม่น้อย ส่วนใหญ่เป็นขุนนางชั้นสูง เชื้อพระวงศ์ และนายทหารผู้มีผลงาน รวมถึงสาวงามวัยกำดัดที่ยังไม่ได้ออกเรือน

การจัดงานลักษณะนี้ดูชัดเจนว่าวันนี้จะต้องมีการพระราชทานสมรสหลายคู่ เพราะนี่เป็นหนึ่งในความชื่นชอบของฮ่องเต้

ในขณะนี้ งานเลี้ยงยังคงดำเนินไป ฮ่องเต้และฮองเฮายังไม่มาถึง

หลายคนเริ่มเบื่อหน่าย บางกลุ่มจึงจับกลุ่มพูดคุยกันตามมุมต่างๆ

“ได้ยินมาหรือไม่? องค์หญิงหมิงหยางกำลังจะสมรสกับกู้ว่างจือในฐานะภรรยาเอก”

“นางเคยสมรสมาแล้วไม่ใช่หรือ? จะสมรสอีกได้อย่างไร?”

“สมรสแล้วจะเป็นอย่างไร? ได้ยินมาว่าคราวนี้กู้ว่างจือสามารถตัดหัวแม่ทัพศัตรูได้ ก็เพราะแผนการขององค์หญิงหมิงหยาง”

“เฮ้อ องค์หญิงหมิงหยางได้รับคำสรรเสริญจากฝ่าบาท ตระกูลกู้ขอแต่งองค์หญิงหมิงหยาง คงจะมีอนาคตที่สดใสน่าดู”

“เสียดายก็แต่ฮูหยินคนเดิมของตระกูลกู้นั้นแหละ ตระกูลอวิ๋นดูจะหมดหนทางแล้ว เกิดเรื่องเช่นนี้ยังไม่มีใครออกหน้าช่วยเหลือ…”

“ชู่ว ได้ยินมาว่าฉินอ๋องก็มาด้วย”

“แม่ทัพใหญ่ของกองทัพในครั้งนี้ คือพระอนุชาของฝ่าบาท…ฉินอ๋องเซียวอวี้

ได้ยินว่างานเลี้ยงนี้ฝ่าบาทก็มีพระประสงค์จะคัดเลือกชายาให้ฉินอ๋องเช่นกัน”

คำซุบซิบเหล่านั้นทำให้อวิ๋นหลิงรู้สึกสับสนในใจ

กู้ว่างจืออยู่ข้างๆ นาง พลางกล่าวว่าอยากให้อวิ๋นหลิงพบกับซุนหลิงฮว่าก่อนเป็นการส่วนตัว

เขาย้ำว่า “หลิงเอ๋อร์ หลิงฮว่าเป็นคนดีมาก นางลำบากมาหลายปีแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่เย็นชากับนางเกินไป”

อวิ๋นหลิงแทบจะหลุดหัวเราะด้วยความโกรธ นางจึงกล่าวว่า “เช่นนั้นก็อย่าเจอเลยดีกว่า นางเพิ่งกลับมา ควรจะได้ทำความคุ้นเคยกับผู้คนและสถานที่แถวนี้เสียก่อน ข้าจะได้ไม่เผลอชนเข้ากับนาง”

“ไม่หรอก นางอยากเจอเจ้ามาก”

เมื่อเห็นเช่นนั้น อวิ๋นหลิงจึงไม่ได้ยืนยันอีกต่อไป นางคิดว่าให้จบเรื่องเร็วๆ ดีกว่า เพราะหลังจากนี้นางยังต้องไปพบพี่หญิงอีก

พี่หญิงที่พำนักอยู่ในวังหลวง การจะได้พบปีละครั้งยังแทบจะเป็นไปไม่ได้

ที่ศาลาเย็น อวิ๋นหลิงเดินมาพร้อมกับกู้ว่างจือ ไม่นานก็เห็นสตรีผู้หนึ่งสวมอาภรณ์องค์หญิงต้าฉี ยืนรับลมอยู่ไม่ไกล กระโปรงของนางปลิวไสวอย่างอ่อนช้อย มาพร้อมกับอาภรณ์แพรวพราว ดูสง่างามและสูงศักดิ์ ราวกับต้องการบอกให้ทุกคนรู้ว่านางคือดาวที่เจิดจรัสที่สุด ไม่มีใครมองข้ามความโดดเด่นของนางได้

ซุนหลิงฮว่า นี่เป็นครั้งแรกที่อวิ๋นหลิงได้พบกับนาง อีกฝ่ายงดงาม อ่อนหวาน ใบหน้ากลมไหล่เรียว

ทันทีที่มาถึง อวิ๋นหลิงไม่ได้คำนับ ซุนหลิงฮว่าก็ยิ้มอ่อนโยนพร้อมกล่าวว่า “พี่หญิง”

ไม่มีท่าทางถือพระยศองค์หญิงเลยแม้แต่น้อย

อวิ๋นหลิงแอบชักมือกลับโดยที่ไม่มีใครสังเกต ก่อนถอยหลังสองก้าวแล้วกล่า “ขอคารวะองค์หญิงเพคะ”

พี่หญิง? นางจำได้ชัดเจนว่าซุนหลิงฮว่ามีอายุมากกว่านางถึงสองปี

“พี่หญิง อย่าถือเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ จากนี้ไปพวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ท่านจะยินดีอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขกับข้าหรือไม่?” นางพูดพร้อมกับหันไปมองกู้ว่างจือ แสดงสีหน้าวิงวอน

อวิ๋นหลิงยิ้มเย็นแล้วตอบ “ครอบครัวเดียวกัน? ไม่แน่เสมอไปหรอก”

ซุนหลิงฮว่าเผยสีหน้าเศร้าหมองทันที พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงน้อยใจ “พี่หญิง ท่านหมายความว่าอย่างไร? ว่างจือบอกข้าว่าท่านเป็นสตรีที่อ่อนโยนและใจกว้าง จะต้องยอมรับข้าได้แน่ๆ ไม่จริงหรือ?”

อวิ๋นหลิงแอบถอนหายใจเงียบๆ ก่อนจะยิ้มสดใสอย่างเจิดจรัส “ได้ยินมาว่าองค์หญิงทรงเป็นผู้มีความรู้กว้างขวาง ผ่านโลกมามาก คงจะไม่ถือสาหาความกับหญิงชาวบ้านอย่างข้าใช่หรือไม่? หากข้าพูดอะไรผิดไป ก็ขออภัยด้วยนะ”

ซุนหลิงฮว่าเปลี่ยนจากยิ้มหวานเป็นยิ้มฝืน อวิ๋นหลิงพูดเก่งมาก ไม่ยอมเดินตามแผนของนางเลยแม้แต่น้อย

น้ำตาของซุนหลิงฮว่าหลั่งรินออกมาทันทีราวกับสั่งได้ “พี่หญิง ข้าหน้าด้านเกินไปเอง หลังจากสามีเสีย ข้าก็ดันไปชอบว่างจือ ข้ารู้ว่าข้าไม่คู่ควรกับว่างจือ แต่เพราะว่างจือร้องขอฝ่าบาทให้ประทานสมรส หากท่านไม่พอใจ วันนี้ข้าจะไปขอฝ่าบาทให้ยกเลิกพระราชโองการนี้ ข้าจะอยู่ในวัดพึ่งพาแสงเทียนตลอดชีวิตก็พอแล้ว”

“อย่าเลย องค์หญิงทรงทำเช่นนี้ ข้าในฐานะพี่หญิงจะทำอย่างไรเล่า? เมื่อใดที่พระราชโองการลงมา ข้าย่อมยอมรับพระประสงค์ของฝ่าบาทอยู่แล้ว”

ในเวลานั้นเอง อวิ๋นหลิงรู้สึกยินดีกับการตัดสินใจของตัวเอง หากไม่หย่ากับกู้ว่างจือ ต้องอยู่ร่วมกับคนเช่นนี้ ต้องชิงไหวชิงพริบไปมา มีหวังถูกความโกรธขังไว้จนตายแน่!

นางจะหย่า และจะหย่าให้เร็วที่สุด เรื่องจะยอมรับหรือไม่ ก็จะไม่เกี่ยวกับนางอีกต่อไป

ซุนหลิงฮว่าเปลี่ยนเป็นใบหน้าเปี่ยมความดีใจทันที “พี่หญิง จริงหรือ? ท่านไม่รังเกียจที่ข้าสมรสครั้งที่สองหรือ? ข้าได้ยินมาว่าท่านจะไปพบพระสนมกุ้ยเฟย ข้ายังตกใจกลัวว่าท่านจะไม่เห็นด้วยกับการสมรสของข้ากับว่างจือเสียอีก”

อวิ๋นหลิงชะงักเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสงบ “องค์หญิงอย่าได้กังวลเลย ข้าไม่เคยคิดจะขัดขวางการสมรสของพวกท่าน ข้าเป็นคนรักษาคำพูดเสมอ”

ซุนหลิงฮว่าได้แต่เงียบงันในเวลานั้น

อวิ๋นหลิงหันสายตาเย็นชาไปยังกู้ว่างจือ “ท่านแม่ทัพ ถึงแม้ท่านจะลืมคำสัตย์ในอดีต แต่ข้าไม่เคยคิดขัดขวางการสมรสของท่านเลย”

ซุนหลิงฮว่าทำหน้าไม่อยากเชื่อ มองไปยังกู้ว่างจือพลางถาม “คำสัตย์? ว่างจือ ท่านให้สัญญาอะไรไว้กับพี่หญิงหรือ? ข้าไม่ได้เป็นต้นเหตุที่ทำลายความสัมพันธ์ของพวกท่านใช่หรือไม่?”

กู้ว่างจือรู้สึกไม่พอใจ เมื่อได้ยินคำพูดของอวิ๋นหลิง เขาจับมือซุนหลิงฮว่าไว้ ราวกับปกป้องนาง แล้วกล่าวกับอวิ๋นหลิง “ข้าได้อธิบายไปแล้วเมื่อไม่กี่วันก่อน

ตอนแรกข้าชอบหลิงฮว่าก่อน ข้าลืมคำสัตย์และยอมรับว่าผิด แต่เจ้ายังคงเป็นฮูหยินใหญ่ของจวนจวิ้นอ๋อง หลิงฮว่าจะไม่แย่งตำแหน่งของเจ้า ต่อไป ข้าจะพาหลิงฮว่าไปด้วยเมื่อออกศึก หากมีบุตร ก็จะให้บันทึกเป็นบุตรของเจ้า”

อวิ๋นหลิงมองดูท่าทางปกป้องซุนหลิงฮว่าของกู้ว่างจือ นางรู้สึกขยะแขยงอย่างถึงที่สุด ช่างเพ้อเจ้อเสียจริง!

นางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ตามใจพวกท่านเถิด ข้าจะไปตำหนักของพี่หญิง ไม่อาจปล่อยให้พระสนมกุ้ยเฟยต้องรอนานได้”

ตำหนักอี๋หวาหรูหราโอ่อ่า สมฐานะพระสนมผู้ทรงโปรด

เมื่ออวิ๋นหลิงถูกนำเข้าไปในตำหนัก นางเห็นความงดงามอันวิจิตร ทั้งลวดลายแกะสลัก เสาสลักทอง และการตกแต่งที่ละเอียดประณีต

ทุกตารางนิ้วล้วนแสดงถึงความสูงศักดิ์และฟุ่มเฟือย ราวกับเป็นแดนสวรรค์ที่ยากจะหาสิ่งใดเปรียบ เมื่อได้ก้าวเข้าสู่ตำหนักแห่งนี้ ทุกสิ่งรอบกายพลางสะท้อนถึงเกียรติยศที่พระสนมผู้ทรงโปรดควรได้รับ

นางยืนรอด้วยความสำรวม ไม่แสดงท่าทีก้าวล่วงใดๆ

จนกระทั่งหรงกุ้ยเฟยปรากฏตัวออกมา โดยมีนางกำนัลคอยประคองทั้งสองข้าง

พี่หญิงดูผ่ายผอมลงไปมาก แม้จะมีเครื่องสำอางหนา แต่ก็ไม่อาจปกปิดรอยหมองคล้ำใต้ตาได้

นางสวมอาภรณ์กุ้ยเฟยอันงดงามวิจิตร ทว่าเสื้อผ้าชุดนั้นกลับดูหลวมโคร่ง ไม่พอดีตัว ราวกับว่าไม่ใช่ชุดที่ตัดขึ้นมาเพื่อนางโดยเฉพาะ

อวิ๋นหลิงรีบเดินเข้าไปหาพี่หญิง แต่เมื่อคิดถึงเรื่องลำดับชั้น นางจึงย่อตัวลงทำความเคารพ “หม่อมฉันอวิ๋นหลิง ขอคารวะพระสนมกุ้ยเฟย ขอให้พระสนมมีพระชนม์ยืนนานเพคะ”

อวิ๋นหรงพยุงน้องสาวขึ้น ดวงตาเริ่มแดงคลอด้วยน้ำตา เสียงแผ่วเบา “ลุกขึ้นเร็วเถิด ไม่ต้องมากพิธี พวกเจ้าไปนำขนมกับน้ำชามาให้อวิ๋นหลิงที”

นางกำนัลรับคำแล้วถอยออกไป

อวิ๋นหรงยิ้มจางๆ “ให้พี่หญิงดูหน่อยซิ หลิงเอ๋อร์ของเราสูงขึ้นอีกแล้วหรือเปล่า?”

อวิ๋นหลิงมองพี่หญิงที่ไม่ได้พบกันมานานด้วยน้ำตาคลอ “พี่หญิง ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”

อวิ๋นหรงหันหน้าหนี พยายามกลั้นน้ำตา แล้วจับมือนางไว้แน่น “อืม พี่หญิงก็คิดถึงเจ้าเหมือนกัน ทุกอย่างในจวนยังดีอยู่หรือไม่? พี่สะใภ้กับอาหลินล่ะ?”

“ยังดีอยู่เจ้าค่ะ พี่หญิงวางใจได้ ข้าจะดูแลพี่สะใภ้และอาหลินอย่างดี”

อวิ๋นหรงจูงมือน้องสาวเดินเข้าไปยังห้องด้านใน นั่งลงบนแท่นพร้อมกล่าวปลอบโยน “หลิงเอ๋อร์ พี่หญิงทราบเรื่องที่ฝ่าบาทจะประทานสมรสแล้ว เจ้าอย่าได้ใส่ใจเกินไป พี่หญิงจะหาทางคัดค้านพระราชโองการนี้เอง บุตรสาวแห่งตระกูลอวิ๋นที่ถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม จะปล่อยให้ใครมาย่ำยีเช่นนี้ไม่ได้!”

“พี่หญิง วันนี้ข้ามาพบท่านก็เพื่อเรื่องนี้ แต่ไม่ได้มาเพื่อขัดขวางพระราชโองการ”

“เช่นนั้นเจ้ามีเรื่องอันใด?”

“พี่หญิง ข้าอยากให้ฮ่องเต้ประทานพระราชโองการให้ข้ากับกู้ว่างจือหย่ากันเจ้าค่ะ เช่นนี้ข้าจะได้กลับไปดูแลพี่สะใภ้และอาหลินในตระกูลอวิ๋น วิธีนี้ไม่ง่ายกว่าไปคัดค้านการพระราชทานสมรสหรือ?”