บทที่ 2

การตรวจสอบสินเดิมใช้เวลาไปหนึ่งวันเต็ม

หรูเยว่ปิดประตูห้อง ก่อนเปิดบัญชีแล้วกล่าวว่า “ฮูหยิน โฉนดที่ดินและร้านค้าพร้อมสมุดบัญชีอยู่ที่นี่แล้วเจ้าค่ะ ส่วนเงินในคลังของพวกเราก็ฝากไว้กับร้านเงินเรียบร้อยแล้ว”

สินเดิมของนางนั้นล้ำค่ามาก เป็นที่ล่ำลือกันไปทั่วในปีนั้น ทั้งบิดา มารดา และพี่ชายต่างพยายามมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้นาง กลัวเหลือเกินว่านางจะขาดแคลนอะไร เมื่อแต่งเข้าสู่จวนจวิ้นอ๋อง

อวิ๋นหลิงปิดบัญชีในมือแล้วกล่าวว่า “ต่อไปเรียกข้าว่าคุณหนูก็พอ”

หรูเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนถามว่า “คุณหนู ท่านตั้งใจจะกลับไปบ้านเก่าจริงหรือเจ้าคะ?”

อวิ๋นหลิงถอนหายใจ เมื่อนึกถึงร่างไร้วิญญาณของพี่ชาย น้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวด “ที่นั่นเป็นบ้านของข้า ข้าควรกลับไป”

“แต่บ่าวเห็นว่า ท่านไม่ควรปล่อยให้พวกเขาสมหวังง่ายๆ ท่านจากไปเช่นนี้จะยิ่งสมปรารถนาพวกเขา”

อวิ๋นหลิงยิ้มจางๆ “ข้าไม่อยากเห็นพวกเขารักใคร่กัน แล้วต้องเจ็บปวดจนเสียสติ ข้าจะกลับไปเพื่อฟื้นฟูตระกูลอวิ๋น และใช้ชีวิตในแบบที่ข้าต้องการ”

หรูเยว่กล่าวด้วยความกังวล “แต่คุณหนู การจะออกไปนั้นคงไม่ง่ายนัก!”

อวิ๋นหลิง “ในงานเลี้ยงฉลอง ข้าจะลองขอความช่วยเหลือจากพี่หญิง…”

“จริงด้วย! บ่าวลืมไปเสียสนิท พระสนมกุ้ยเฟยทรงเป็นพระสนมผู้โปรดปราน ต่อหน้าฝ่าบาทคงช่วยพูดอะไรได้บ้าง”

“แต่ข้าต้องการหย่า ข้าไม่แน่ใจว่าจะเป็นไปได้หรือไม่” อวิ๋นหลิงกล่าวอย่างกังวล

หรูเยว่ตกตะลึงทันที “หย่า?”

ใช่ หย่า นางต้องการจากไปจากกู้ว่างจือผู้ไร้หัวใจผู้นั้น

นางจะกลับไปฟื้นฟูตระกูลอวิ๋น ดูแลหลานชายให้เติบโต และรักษาตำแหน่งขุนนางของจวนอันหยางโหว

นางที่แต่งเข้ามาอย่างถูกต้องสมเกียรติ ก็สมควรกลับออกไปอย่างสมเกียรติเช่นกัน

สามปีที่อดทน สามปีที่รอคอย ถึงเวลาที่ต้องจบสิ้นเสียที

การได้กลับไปเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนอันหยางโหวนั้นไม่ดีหรือ?

…

“ฮูหยิน ชายาจวิ้นอ๋องขอให้ท่านไปพบเจ้าค่ะ” เสียงรายงานดังขึ้นจากด้านนอก

หรูเยว่มองไปยังนายหญิงด้วยความตระหนก “คุณหนู นี่คงไม่ได้จะบังคับให้ท่านตอบตกลงใช่หรือไม่?”

“อย่ากลัวเลย สิ่งที่ต้องเผชิญยังไงก็ต้องเผชิญ”

นางทำทุกอย่างด้วยใจบริสุทธิ์ ชอบธรรม ย่อมไม่กลัวสิ่งใด

ยามรัตติกาลปกคลุม ท้องฟ้าสลัวด้วยสายลมเย็นเฉียบของต้นฤดูหนาว

จวนหนานหยางจวิ้นอ๋องเคยเป็นที่พักของปู่ของกู้ว่างจือ และองค์หญิงหนานหยางสองสามีภรรยา

ในอดีต ตอนที่ปู่อภิเษกกับองค์หญิงหนานหยาง จวนจวิ้นอ๋องนั้นรุ่งเรืองถึงขีดสุด

กู้หย่ง บิดาของกู้ว่างจือ สร้างผลงานมากมายในสนามรบจนได้รับตำแหน่งหนานหยางจวิ้นอ๋องในที่สุด

แต่ปัจจุบัน องค์หญิงใหญ่ได้สิ้นพระชนม์ กูหย่งจวิ้นอ๋องเองก็สละชีพในสนามรบ จวนจวิ้นอ๋องจึงตกอยู่ในสภาพอ้างว้างและร่วงโรย

กู้ว่างจือในตอนนี้ยังคงเป็นเพียงแม่ทัพ ยังไม่ได้รับตำแหน่งทายาทจวนจวิ้นอ๋อง ตำแหน่งนี้อาจไม่ได้ตกทอดมาถึงเขาก็เป็นได้

อวิ๋นหลิงเดินมายังห้องหลักของเรือนจิ้งซิน ชายาจวิ้นอ๋องหวังฉิงนั่งอยู่ในตำแหน่งสูงสุด เมื่อเห็นอวิ๋นหลิงเดินเข้ามา นางยิ้มอบอุ่นกล่าวว่า “หลิงเอ๋อร์ เข้ามาเร็ว ข้างนอกหนาวเย็นยิ่งนัก”

ในห้องยังมีเซียวหยวนจือผู้เป็นน้องชายของกู้ว่างจือ และน้องสาวคนเล็กกู้หยิงหยิงวัยสิบหกปี

ส่วนกู้ซูซูผู้ป่วยเรื้อรังนั้น ถึงอยากมาก็ไม่สามารถมาได้

“ท่านแม่ น้องรอง น้องหญิงรอง!” อวิ๋นหลิงกล่าวคำทักทายด้วยความเคารพ

“มานั่งเร็ว เตาผิงมือเย็นแล้วใช่หรือไม่? ให้ข้าเปลี่ยนเตาผิงมือให้ใหม่เถอะ” ชายาจวิ้นอ๋องกล่าวอย่างอ่อนโยนและใส่ใจ

“ตอนนี้ว่างจือกลับมาแล้ว เจ้าก็วางใจได้เสียที สามปีมานี้ เจ้าเหนื่อยมามากแล้ว จวนอันหยางโหวกำลังจัดงานศพ ข้าสั่งให้พ่อบ้านไปแสดงความเสียใจแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล แม้ว่าบิดาและพี่ชายของเจ้าจะจากไปแล้ว แต่พวกเรายังคงเป็นครอบครัวของเจ้า”

แม่ทัพใหญ่ผู้ยิ่งใหญ่ แต่ตระกูลกู้กลับส่งเพียงพ่อบ้านไป นี่มันน่าขันยิ่งนัก! อวิ๋นหลิงที่เพิ่งได้รับเตาผิงมืออันอบอุ่นมา สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชาในชั่วพริบตา

นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ขอบพระคุณท่านแม่ แต่ท่านแม่เองก็ทราบแล้วว่าว่างจือกำลังจะแต่งภรรยาเอกใช่หรือไม่?”

หวังฉิงนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ท่าทางเหมือนมีความอัดอั้นอยู่ในใจ “อืม รู้แล้ว เป็นการสมรสเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี ฮ่องเต้ทรงบังคับ ข้าเองก็ไม่อาจทำอะไรได้”

อวิ๋นหลิงมองหวังฉิงด้วยสายตาแน่วนิ่ง ก่อนกระพริบตาแล้วกล่าว “ข้ารู้ว่าท่านแม่ทรงรอบรู้ ทรงมีเมตตา และเอ็นดูข้าเสมอ”

หวังฉิงยิ้มฝืดเฝื่อน “แน่นอนอยู่แล้ว ว่างจือให้ความเคารพและนับถือเจ้ายิ่งกว่าใคร”

“ก็จริง” อวิ๋นหลิงหัวเราะเยาะในใจ ก่อนถามต่อ “พระราชโองการยังมาไม่ถึงหรือเจ้าคะ?”

หวังฉิงเริ่มแสดงอาการหมดความอดทน “หลิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นเด็กดี หลิงฮว่าแต่งเข้ามาในตระกูลกู้ จะช่วยเกื้อหนุนทั้งตระกูลและเส้นทางขุนนางของว่างจือ เจ้าดูแลกิจการในบ้านดีอยู่แล้ว สามีภรรยาทั้งสามสามัคคีกัน จวนจวิ้นอ๋องจะต้องกลับมารุ่งโรจน์อีกครั้งเหมือนยุคของปู่ของเขาแน่นอน”

อวิ๋นหลิงรู้สึกเย็นเยียบในใจ นางกล่าวอย่างสงบ “ท่านแม่เคยเหนื่อยยากกับการดูแลกิจการในจวนเพียงลำพังมานาน ซูซูเองก็ป่วยหนักตลอด ข้าจึงช่วยแบ่งเบาภาระเหล่านั้น แต่ตอนนี้ว่างจือจะแต่งภรรยาเอกใหม่ อีกทั้งอาสะใภ้ก็ยังแข็งแรง หลังจากงานเลี้ยงฉลอง ข้าคิดว่าจะคืนสิทธิ์การดูแลกิจการในจวนให้ท่านแม่ หรือไม่ก็มอบหมายให้ผู้อื่นดูแล”

หวังฉิงได้ยินเช่นนั้นก็รีบกล่าวด้วยความร้อนรน “หลิงเอ๋อร์ เจ้าทำได้ดีอยู่แล้ว ดูแลต่อไปเถิด ข้ายังต้องดูแลกู้ซูซู คงไม่สามารถแบ่งเวลาได้ ส่วนอาสะใภ้ของเจ้าก็อาจไม่เต็มใจที่จะรับผิดชอบ อีกอย่างชายาใหม่เป็นถึงองค์หญิง ย่อมไม่ควรให้มายุ่งกับเรื่องเหล่านี้มากเกินไป”

ในดวงตาของอวิ๋นหลิงมีแววเย้ยหยันปรากฏขึ้น

ที่นางทำได้ดี เพราะนางยอมเป็นคนโง่ที่หลงทุ่มเทเงินของตนเอง เพื่อเกื้อหนุนจวนจวิ้นอ๋องไม่ใช่หรือ

ไม่ยอมให้อาสะใภ้ดูแล เพราะกลัวว่าสิทธิ์ในจวนจะแบ่งไปยังสายรองไม่ใช่หรือ?

ไม่ยอมให้องค์หญิงรับผิดชอบ เพราะกลัวว่าหน้ากากของจวนจวิ้นอ๋องจะถูกกระชากออกไม่ใช่หรือ?

อดีตกับปัจจุบันไม่เหมือนกัน ในอดีต นางยินดีทำ เพราะหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับกู้ว่างจืออย่างมีความสุข

แต่ตอนนี้ กู้ว่างจือทรยศต่อนาง นางจะไม่เสียเงินแม้แต่น้อยให้จวนจวิ้นอ๋องอีกต่อไป

หวังฉิงหน้าตึงขึ้นทันที น้ำเสียงเย็นชา “หลิงเอ๋อร์ เจ้าคงไม่ได้โกรธที่ว่างจือสมรสกับองค์หญิง เลยตั้งใจจะปล่อยภาระนี้ใช่หรือไม่? ผู้ชายมีภรรยาหลายคนเป็นเรื่องปกติธรรมดา”

อวิ๋นหลิงหัวเราะบางเบา แต่สีหน้ายังคงสงบ “ข้าไม่ได้โกรธ เพียงแค่ไม่อยากรับผิดชอบต่อไปเท่านั้น ท่านแม่รักข้าขนาดนี้ เรื่องเพียงเล็กน้อยเช่นนี้ ย่อมไม่ทำให้ท่านแม่ลำบากใจ ใช่หรือไม่?”

หวังฉิงจับหน้าอก ราวกับหายใจไม่ออก

อวิ๋นหลิงรู้ว่านางแกล้งทำ จึงยืนนิ่งมองด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่แสดงอาการใดๆ

กู้หยิงหยิงรีบเข้ามาประคองหวังฉิง พลางมองอวิ๋นหลิงด้วยความโกรธ “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร? ตระกูลอวิ๋นของท่านไม่มีใครแล้ว ท่านมีสิทธิ์อะไรมาทำตัวมั่นใจขนาดนี้? หากท่านทำให้พวกเราขุ่นเคือง เราจะให้พี่รองหย่ากับท่านซะ ดูซิว่าท่านจะไปที่ไหนได้!”

อวิ๋นหลิงจ้องมองกู้หยิงหยิงด้วยสายตาเย็นเยียบ “ก่อนพูดคำเหล่านั้น ลองคิดดูเถิดว่าของที่เจ้ากิน ใช้ และใส่ทุกวันนี้เป็นเงินของใคร!”

กู้หยิงหยิงหน้าแดงด้วยความอับอาย “ของเหล่านั้นท่านยกให้ข้าเอง ใครอยากได้กันเล่า! เมื่อวานพี่สะใภ้ใหม่เพิ่งมาถึง ยังส่งผ้าไหมอย่างดีให้ข้ามากมาย ของของท่าน ข้าคืนให้ท่านเป็นพอ!”

“เช่นนั้นก็ดี คืนมาให้หมดล่ะ”

เมื่อกล่าวจบ อวิ๋นหลิงสะบัดชายเสื้อแล้วเดินออกไปทันที โดยไม่สนใจสีหน้าตกตะลึงของคนในห้อง

แม่ลูกทั้งสามคนคิดว่า เมื่อได้รับพระราชโองการอภิเษกสมรสแล้ว อวิ๋นหลิงก็จะยอมรับทุกสิ่ง ไม่อย่างนั้นนางจะทำอะไรได้? ตระกูลอวิ๋นยังมีใครที่มีอำนาจช่วยเหลือนางอีกหรือ?

…

รุ่งเช้าวันถัดมา

กู้ว่างจือยืนรออวิ๋นหลิง เพื่อจะออกไปร่วมงานเลี้ยงฉลองด้วยกัน

อวิ๋นหลิงในชุดกระโปรงยาวสีอ่อนสะอาดตา โอบล้อมร่างอันงดงามของนางเอาไว้ กระโปรงที่ปลายลากพื้นเล็กน้อยดูพลิ้วไหวสง่างาม ทรงผมรวบสูงด้วยปิ่นหยกประณีตเพียงชิ้นเดียว เรียบหรูทรงเกียรตินัก

นางมองกู้ว่างจือที่เดินไปเดินมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วกล่าว “แม่ทัพ รอนานแล้วหรือ?”