บทที่ 1

ฤดูเหมันต์แรกแย้ม ยามค่ำคืนที่เพิ่งคล้อยมาถึง ความเย็นบางเบาแผ่วผ่าน

อวิ๋นหลิงในอาภรณ์ธรรมดาสีขาวบริสุทธิ์ แอบย่องกลับจวนเงียบๆ

เมื่อเข้าสู่ลานบ้าน นางก็เห็นเงาร่างสูงใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลออกไป เป็นสามีของนาง—กู้ว่างจือ

“ข้า...” นางพยายามจะอธิบาย แต่กลับถูกขัดจังหวะ

“ไม่ต้องอธิบาย ข้ารู้ทุกอย่างแล้ว เข้าไปพูดกันข้างในเถิด”

ดวงตาของอวิ๋นหลิงแดงก่ำขึ้นทันที เขารู้ว่านางแอบไปร่วมงานศพของท่านพี่?

เมื่อไล่คนรับใช้ออกไปหมดแล้ว ทั้งสองก็นั่งบนเก้าอี้ แสงเทียนส่องแสงวูบไหวบนหน้าต่าง

“ในสนามรบ ดาบและศรไม่มีตา เจ้าจงอย่าเสียใจไปนักเลย อีกทั้งพี่ชายเจ้าได้พลีชีพเพื่อแคว้นต้าฉี ฝ่าบาทยังยกย่องเชิดชูเขาอีกด้วย”

“อืม” ดวงตาที่บวมแดงของอวิ๋นหลิงก้มต่ำลง นางไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

กู้ว่างจือมองด้วยสายตาเรียบเฉย “ยังมีอีกเรื่องที่ข้าควรจะบอกเจ้า ครั้งนี้ข้าพาหลิงฮว่ากลับมาด้วย เจ้ายังจำนางได้หรือไม่?”

จำได้อยู่แล้ว หญิงผู้นั้นคือซุนหลิงฮว่า ผู้ที่ไปสมรสเชื่อมสัมพันธ์ที่แคว้นเป่ยหยวนแทนองค์หญิงหมิงหยาง

อวิ๋นหลิงพยักหน้าเบาๆ “แล้ว?”

“ข้าต้องการสมรสกับนาง ข้าได้กราบทูลเจตจำนงต่อฝ่าบาทแล้ว อีกไม่นาน จะมีราชโองการประทานสมรสลงมา”

อวิ๋นหลิงกำมือที่เริ่มสั่นเทาแน่น แต่สีหน้ายังคงนิ่งเฉย “นางจะเป็นอนุหรือ?”

หว่างคิ้วของกู้ว่างจือขมวดเล็กน้อย “ไม่ นางเป็นองค์หญิงเชื่อมสัมพันธ์ ไม่เหมาะสมที่จะเป็นอนุ นางจะเป็นภรรยาเอกอีกคน”

“ยิ่งกว่านั้น เมื่อสามปีก่อน ข้ากับนางเคยรักกัน นางถูกบังคับให้ไปสมรสเชื่อมสัมพันธ์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ครั้งนี้ นางช่วยข้าสร้างผลงานในสนามรบ ข้าสมควรแต่งนาง”

หัวใจของอวิ๋นหลิงเหมือนสิ่งที่เก็บซ่อนมานานถูกฉีกทึ้ง น้ำตาคลอเบ้า “ท่านเคยบอกไว้ว่า สมรสกับข้าแล้วท่านจะไม่แต่งใครอีก”

ในพิธีสมรสเมื่อสามปีก่อน แคว้นเป่ยหยวนหาเรื่องรุกล้ำชายแดนต้าฉี กู้ว่างจือในฐานะแม่ทัพต้องออกไปรบทันที นางยังไม่ทันได้เปิดผ้าคลุมหน้า เขากลับบอกว่า “รอข้ากลับมานะหลิงเอ๋อร์ ชีวิตนี้ ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวัง!”

คำมั่นสัญญานั้นยังดังก้องอยู่ในหู

กู้ว่างจือซ่อนความรู้สึกผิดไว้ในดวงตา “เวลานั้นไม่เหมือนเวลานี้ ข้าไม่คิดว่าข้าจะพาหลิงฮว่ากลับมาได้ วินาทีที่ข้าเห็นนาง ข้าถึงรู้ว่า ข้าไม่เคยลืมนางเลย ทว่าเจ้าวางใจเถิด ตำแหน่งของเจ้าจะไม่สั่นคลอน เจ้าจะยังเป็นภรรยาเอกคนแรกของข้า แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะเห็นพ้องกับเรื่องนี้”

อวิ๋นหลิงแค่นเสียงหัวเราะ รู้ดีว่าความจริงไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม “นางเป็นสตรีที่สมรสมาก่อน ท่านแม่จะยินยอมหรือ?”

กู้ว่างจือแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย “เจ้าห้ามพูดเช่นนี้ นางสมรสเพื่อแคว้นต้าฉี แลกความสงบสุขให้กับชายแดนเป็นเวลาสามปี ครั้งนี้ หากนางไม่ได้วางกลยุทธ์มาอย่างแยบยล ข้าก็คงไม่สามารถสร้างผลงานในสนามรบได้ง่ายดายเช่นนี้ อีกทั้งฝ่าบาทจะทรงออกพระราชโองการ ท่านแม่ย่อมยินยอมแน่นอน”

สามปีแล้ว สามปีที่อวิ๋นหลิงต้องทนอยู่ในเรือนที่ว่างเปล่า ทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจให้จวนจวิ้นอ๋อง

พี่ชายต้องสละชีวิตในสนามรบ แต่ไม่มีผู้ใดในจวนจวิ้นอ๋องไปไว้อาลัยเลย

สุดท้าย นางก็กลายเป็นเรื่องขำขัน ซ้ำยังเป็นเรื่องน่าขันที่สุดในแคว้นต้าฉี

อวิ๋นหลิงระงับความเจ็บปวดในใจ สีหน้ากลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง “รอจนกว่าราชโองการจะมาถึง ค่อยว่ากันเถิด”

กู้ว่างจืเหลือบมองหญิงสาวอ่อนโยน ร่างผอมบาง และนิ่งเงียบอยู่ข้างๆ “หลิงเอ๋อร์ เย็นวันนี้นางมาเยี่ยม พร้อมนำยาวิเศษมาให้ซูซู ซูซูป่วยติดเตียงมานาน ซ้ำยังถึงอายุที่ต้องสมรสแล้ว แต่กลับไม่มีผู้ใดถามไถ่ เย็นวันนี้ นางได้กินยาวิเศษที่หลิงฮว่านำมา ตอนนี้ลุกขึ้นเดินได้แล้ว”

“ลุกขึ้นเดินได้แล้ว?” อวิ๋นหลิงรู้สึกปั่นป่วนในใจ “หลังจากที่ท่านจากจวนจวิ้นอ๋องไป ข้าได้เชิญท่านตาของข้ามาตรวจอาการให้ซูซู รักษามาสามปี เมื่อไม่นานมานี้นางก็เริ่มเดินได้แล้ว”

กินยาแปลกประหลาดเพียงเม็ดเดียว แล้วกลับมาเดินได้ คิดจะลบล้างความพยายามตลอดสามปีของนางหรือไร?

“แต่ยาที่หลิงฮว่านำมาได้ผลจริงๆ” กู้ว่างจือกล่าวด้วยน้ำเสียงใจเย็น “เป็นข้าที่ปกป้องท่านพี่ไว้ไม่ได้ ข้ารู้สึกผิดต่อเจ้าจากใจ แต่ในสนามรบ ดาบและศรไม่มีตา หลิงฮว่าเสี่ยงชีวิตติดตามข้า มันไม่ง่ายที่จะรอดชีวิตมาได้ หลิงเอ๋อร์ เจ้าตกลงเถิดนะ”

น้ำตาเจ้ากรรมของอวิ๋นหลิงไหลออกมาโดยไม่อาจห้ามได้

ไม่ใช่เพราะเขาทรยศนาง หากแต่เป็นเพราะพี่ชายของนาง

หลังจากนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ อวิ๋นหลิงยิ้มเล็กน้อย แววตาที่เคยอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นเย็นชา น้ำเสียงของนางเย็นเยียบ “ในเมื่อฝ่าบาททรงมีราชโองการแล้ว เช่นนั้นก็รอรับนางเข้ามาเถิด”

แต่กู้ว่างจือกลับกล่าวขึ้นว่า “ไม่ว่าจะมีราชโองการหรือไม่ ข้าก็จะรับหลิงฮว่าเข้าจวน ไม่ว่าผู้ใดจะยอมรับหรือไม่ หลิงฮว่าคือหญิงกล้าหาญ ไม่เหมือนพวกเจ้า นางไม่สนสถานะ ไม่สนความวุ่นวายในเรือนหลัง นางสนเพียงข้าเท่านั้น!”

อวิ๋นหลิงอยากจะตบหน้าเขาสักทีหนึ่ง เขาคิดว่านางสนใจในสถานะ สนใจในเรือนหลังถึงขนาดต้องทนอยู่ในเรือนที่ว่างเปล่าเป็นสามปีหรือ?

จวนจวิ้นอ๋องไม่มีเงิน ตั้งแต่ที่จวิ้นอ๋องเสียชีวิตในสนามรบ เงินเยียวยาเพียงเล็กน้อยนั่น ก็ถูกใช้ไปกับการรักษาโรคของกู้ซูซูจนหมดสิ้น ตลอดสามปีนี้ นางใช้สินเดิมของตนมาทดแทนก่อนทั้งนั้น

นางทุ่มเททุกอย่าง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือผลลัพธ์เช่นนี้?

“ท่านมองข้าเป็นคนเช่นนั้นหรือ?”

ความอดทนสุดท้ายของกู้ว่างจือหมดลง “พอเถอะ เจ้าพักผ่อนเถิด ข้ามาบอกเจ้า เพราะให้เกียรติเจ้า สองวันต่อจากนี้ จะมีงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ ถึงครานั้น เจ้าอย่ามาร้องไห้คร่ำครวญให้คนอื่นเห็นล่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสละชีพในสนามรบ หรือเรื่องบุรุษมีภรรยาหลายคน ล้วนเป็นเรื่องธรรมดาทั้งนั้น”

อวิ๋นหลิงไม่ตอบ เพียงนั่งนิ่งมองดูเขาเดินออกไป

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ควรทำอะไรบ้างแล้ว

“หรูเยว่ เข้ามา”

หรูเยว่ที่แอบฟังอยู่หน้าประตูอยู่นาน เดินเข้ามาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ฮูหยิน ท่านแม่ทัพจะรับหญิงที่เคยสมรสแล้วเข้ามา ซ้ำยังเป็นภรรยาเอกด้วย เขาทำเช่นนี้กับท่านได้อย่างไรกัน!”

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป หยุดให้ยาของกู้ซูซูซะ ส่วนเจ้ากับหรูเมิ่ง ให้เริ่มจัดการสินเดิมของข้าลับๆ”

หรูเยว่ถามอย่างไม่เข้าใจ “ฮูหยิน ท่านโกรธหรือ? หากคุณหนูใหญ่เป็นอะไรขึ้นมา พวกเขาจะต้องหาทางเอาผิดท่านแน่ๆ”

อวิ๋นหลิงลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองดูท้องฟ้ายามค่ำคืน “ในเมื่อพวกเขามียาวิเศษแล้วจะมาสนใจยาของข้าได้อย่างไร?”

“อีกอย่าง นั่นคือสินเดิมของข้า ข้าไม่อยากเสียให้หมาป่าตาขาวพวกนี้อีกแล้ว”

หรูเยว่ดูเหมือนจะเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง “แผนนี้ดีมากเจ้าค่ะ เช่นนี้ ทุกคนในจวนจวิ้นอ๋องจะได้รู้ถึงคุณงามความดีของท่าน”

อวิ๋นหลิงยิ้มเยาะ “พวกเขาจะรู้หรือไม่ไม่สำคัญ เพราะข้าจะไปจากที่นี่แล้ว”

“แต่ทว่า...หากท่านกลับไป บ้านตระกูลอวิ๋นไม่มีผู้ใดอยู่ ยากจะเริ่มใหม่ได้ ชีวิตท่านจะไม่ลำบากหรือเจ้าคะ?”

บ้านตระกูลอวิ๋นไม่มีผู้ใดอยู่?

คำพูดนี้ทิ่มแทงหัวใจของอวิ๋นหลิงอย่างแรง

บิดาผู้ยิ่งใหญ่จากไปก่อนเวลา มารดาก็ตามไป เพราะเสียใจจากการสูญเสียบิดา

ครอบครัวของพวกเขามีบุตรชายสองคนกับบุตรสาวหนึ่งคน

พี่หญิงเข้าวังและกลายเป็นหมากตัวหนึ่งของฝ่าบาทที่ใช้สำหรับข่มขู่ตระกูลอวิ๋น

ส่วนพี่ชายก็ถูกสังเวยในสนามรบครั้งนี้ ทิ้งพี่สะใภ้ที่ร่างกายอ่อนแอ และหลานชายวัยแปดขวบเอาไว้

นางตัวคนเดียวไร้ที่พึ่งแล้วจริงๆ

บัดนี้ นางเพิ่งจะสมรสไปสามปี ไม่มีแม้แต่บุตรคนหนึ่ง ก็จะถูกแทนที่แล้ว

นางอยากไว้อาลัยให้กับพี่ชาย ก็ทำได้เพียงแอบๆ ครอบครัวลุงรองก็หวังแต่เงินเยียวยา ไม่จัดแม้แต่พิธีศพที่เป็นรูปเป็นร่างให้ท่านพี่

ในสายตาคนทั่วไป นางยังคงเป็นหญิงกำพร้าแห่งจวนอันหยางโหว

ส่วนซุนหลิงฮว่าไม่เหมือนกัน แม้นางจะเคยสมรสมาแล้ว แต่ก็เป็นสตรีผู้พิชิตที่ช่วยกวาดล้างกองทัพศัตรู ซ้ำยังเป็นองค์หญิงหมิงหยางที่นำพาความสงบสุขให้แก่ชายแดนได้เป็นเวลาสามปี

ทั้งความสามารถ รางวัล ชื่อเสียง เกียรติยศ นางมีครบทุกอย่าง มารดาของกู้ว่างจือไม่เห็นด้วยกับงานสมรสครั้งนี้ เช่นนั้นนางคงเสียสติไปแล้ว

“ไม่ไป แล้วจะให้ข้าอยู่เป็นคนโง่เขลาแบกรับภาระต่อไปหรือ? ในเมื่อเขารักนาง ข้าก็จะปล่อยให้เขาสมปรารถนา ไม่ดีหรือ?” นางชะงักเล็กน้อย ก่อนกล่าวต่อ “พี่สะใภ้ป่วยหนัก หลานชายไร้คนดูแล หากข้ายังใช้ชีวิตทุกข์ระทมเช่นนี้ แล้วข้าจะตอบแทนท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านพี่ได้อย่างไร?”

ดวงตาของหรูเยว่แดงก่ำอีกครั้ง นางเป็นสาวใช้ที่ติดตามอวิ๋นหลิงมาตลอด ที่บ้านตระกูลอวิ๋นไร้ผู้คน กลับไปยังบ้านตระกูลอวิ๋นจะเป็นเรื่องที่ดีจริงหรือ? แล้วบ้านบุตรคนรองของตระกูลอวิ๋นจะยอมรับคุณหนูของนางได้หรือ?