ตอนที่ 2 ใต้ปีกคุปต์อนันต์

“เคเคครับ ได้เบาะแสของผู้หญิงคนนั้นแล้วครับ”

“เจอเธอที่ไหน”

“เธอเป็นนักเปียโนใหม่เพิ่งมาเล่นที่ เค.เค.รอยัลเมื่อวานนี้ครับ”

“สั่งการลงไป ให้เธอไปรายงานตัวที่ เค.เค. รอยัล คลับ ฉันจะไปรอเธอที่นั่น”

“ครับเคเค”

เมื่อสั่งการเสร็จท่านประธานก็เอนกายหนาพิงพนักเก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่ทอดสายตาคมกริบผ่านผนังกระจกใสเบื้องหน้าไปยังทิวทัศน์ของเมืองกรุง ห้องทำงานของเขาเป็นห้องที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมหรูอันดับหนึ่งจึงมองเห็นทัศนียภาพไกลสุดหูสุดตาตัดขอบฟ้าใส หัวใจแกร่งของเขาวันนี้เหมือนจะเต้นเร็วขึ้นกว่าปกติจนเจ้าตัวรู้สึกได้ เขาผ่อนลมหายใจเบาๆเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ตื่นตัวภายใน

‘หึ! ฉันตามหาเธอมาเกือบเดือน ไม่คิดว่าจู่ๆเธอก็เดินเข้ามาหาฉันเอง’

ริมฝีปากหยักสวยราวอิสตรียกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ ข่าวที่ได้รับวันนี้ทำให้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ดวงหน้าสวยหวานละมุนของคนในห้วงมโนนึกผุดพรายขึ้นกลางเวิ้งฟ้าเบื้องหน้า ชวนให้เขาคิดถึงเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้น

‘ช่วยฉัน แล้วฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ’

เขาพูดแล้วย่อมคำไหนคำนั้น เขารักษาคำพูดเสมอ

“ฉันจัดการพวกที่ทำร้ายเธอวันนั้น แก้แค้นแทนเธอแล้ว” ประธานใหญ่ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมดุกร้าวเมื่อคิดถึงสิ่งที่พวกนั้นกระทำต่อเธอ ภาพที่เขาเห็นจากกล้องวงจรปิดของโรงแรมในวันนั้น สาวน้อยถูกพาเข้าไปในห้องหนึ่งราวครึ่งชั่วโมงก่อนจะหนีออกมาแล้ววิ่งกระเซอะกระเซิงหาทางเอาตัวรอดก่อนจะผลุบหายเข้าไปในห้องของเขา คิดถึงเรื่องนี้คราใดหัวใจเขาก็กระตุกวูบ หากประตูห้องเขาไม่ได้เปิดแง้มไว้โดยตั้งใจของใครบางคน ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรก็สุดคาดเดา

ภาพในความทรงจำตัดมายังเหตุการณ์ในเช้าวันใหม่หลังจากฤทธิ์ยาที่ครอบงำหมดสิ้นลง เช้าวันนั้นเขามองเจ้าของร่างอรชรที่นอนหลับพริ้มภายใต้ผ้าห่มอุ่นหนาด้วยความรู้สึกแทบจะบรรยายไม่ถูก ความรู้สึกหวงแหนและต้องการปกป้องผุดวาบขึ้นในอก เขาไม่เคยมีความรู้สึกนึกคิดแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน แต่กับเธอแม้ช่วงเวลาเร่าร้อนตลอดค่ำคืนที่ผ่านพ้นไปจะถูกครอบงำด้วยไฟราคะแห่งฤทธิ์ยากระตุ้นกำหนัด แต่เขารับรู้ได้ว่าทุกสัมผัสลึกซึ้งเติมเต็มไปด้วยความลึกล้ำบางอย่างซึมแทรกเข้ามาทุกช่วงวินาที

‘รอฉันนะสาวน้อย ฉันสัญญาฉันจะรับผิดชอบเธอ’

เขากระซิบบอกเธอเบาๆชิดใบหูก่อนบรรจงจูบลงกลางหน้าผากด้วยความรู้สึกลึกล้ำอิ่มอุ่นในอก หากไม่ใช่เพราะมีเรื่องต้องจัดการเร่งด่วน เขาคงไม่ปล่อยเธอทิ้งไว้ในห้องแบบนั้น หากรู้ว่าเธอจะหนีหายไปจนเขาต้องสืบเสาะหาร่วมเดือน เขาจะไม่ปล่อยให้เธอห่างไกลจากสายตาแน่นอน

“ฉันสัญญา...ใต้ปีกของฉัน จากนี้ไปจะไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีก”

โชคดีที่เหตุการณ์คืนนั้นเกิดขึ้นในโรงแรมในเครือเค.เค. รอยัล จึงง่ายต่อการสืบเสาะและปิดข่าวให้ไม่แพร่งพรายออกไป แต่ถึงอย่างนั้นกว่าจะหาตัวเธอพบก็ผ่านไปร่วมเดือน

“เธอจะจำฉันได้ไหมสาวน้อย” ประธานใหญ่ดึงความคิดของตัวเองกลับมาอยู่กับปัจจุบัน เขาคิดถึงช่วงเวลาที่จะได้เจอหน้าเธออีกครั้ง คิดแล้วหัวใจแกร่งก็วาบไหว เธอจะตกใจไหม หวาดกลัวเขาหรือเปล่า หากเป็นเช่นนั้นเขาจะทำอย่างไร เขาควรเปิดเผยตัวตนของเขาให้เธอรู้ในตอนนี้หรือประวิงเวลาไปก่อน ทุกอย่างเขาต้องคิดให้รอบคอบ เพื่อให้มีช่องว่างระหว่างเขาและเธอให้น้อยที่สุด

ตลกสิ้นดี คนอย่างเขายิ่งใหญ่เกินกว่าจะเกรงกลัวใคร เพียงแค่เอ่ยนาม ‘คิริน คุปต์อนันต์’ ประธานใหญ่ เค.เค.กรุ๊ป ทายาทผู้สืบทอดฐานอำนาจของตระกูลคุปต์อนันต์ซึ่งมีอิทธิพลครอบคลุมทั้งธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ โรงแรม ภัตตาคารหรู ใครๆต่างก็น้อมคำนับทั้งนั้น แต่เขากลับหวั่นเกรงต่อผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

คิรินตวัดสายตามองไปยังประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงเคาะขัดจังหวะ เขาขยับนั่งตัวตรงก่อนหยิบแฟ้มขออนุมัติที่กองอยู่บนโต๊ะมาเปิดอ่านราวกำลังเคร่งเครียดอยู่กับงานตรงหน้า สองตากวาดมองตัวอักษรบนหน้ากระดาษอย่างรวดเร็วแล้วจรดปลายปากกาเซ็นชื่อขณะเงี่ยหูฟังเสียงเอะอะด้านหน้าประตูห้อง

“คุณรียาคะ เข้าไปไม่ได้นะคะ ท่านประธานสั่งห้ามไม่ให้ใครรบกวน”

“หลีกไป! ฉันเป็นใครอย่าคิดมาขวางฉัน” เสียงเล็กตวาดขัดใจขณะมือผลักไหล่เลขานุการที่ขยับขวางหน้าให้พ้นทางก่อนพาตัวเองก้าวผ่านประตูห้องทำงานของประธานใหญ่แล้วกดปิดล็อคห้องอย่างรวดเร็วพร้อมกับปรับสีหน้าแล้วส่งเสียงหวานทักทายเจ้าของห้องอย่างสนิทสนม

“พี่คิรินคะ เที่ยงแล้วพักทานอาหารก่อนเถอะค่ะ”

คิ้วเข้มหนาขมวดมุ่นด้วยความไม่สบอารมณ์ ขณะเขาตวาดดุคนอาจหาญเข้ามารบกวนด้วยน้ำเสียงทรงพลังอำนาจ

“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม ผมไม่ชอบให้ใครมารบกวนเวลาทำงาน”

“แต่ว่า...”

“จะกลับออกไปดีๆ หรือจะให้เรียกรปภ.”

นรียาชะงักกึก แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แต่ดวงตาคู่รีก็จับจ้องมองคนร่างสูงใหญ่อย่างดื้อรั้น

“ทำไมพี่คิรินต้องตั้งท่าขีดเส้นกั้นรียาแบบนี้ด้วยคะ รียาน่ารังเกียจมากนักหรือไงพี่ถึงผลักไสรียาแบบนี้”

“หนึ่ง... ”

“วันนี้รียาอุตส่าห์เข้าครัวทำอาหารกลางวันมาให้พี่โดยเฉพาะ ถ้าพี่ไม่ทานรียาก็ไม่กลับ”

“สอง...”

นรียาเม้มปากขัดใจ หัวใจดวงเล็กเต้นระรัว หล่อนทั้งหวาดกลัวและอยากเอาชนะในคราวเดียวกัน

“รียารู้ว่าพี่คิรินไม่พอใจ แต่พี่จะขัดใจคุณป้าเหรอคะ พี่เองก็รู้ว่าคุณป้าเห็นดีเห็นงามกับเรื่องของเรา”

“ไม่ไปใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ รียาจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” นรียายังคงแสดงความดื้อรั้นเพราะคิดว่ามีมารดาของคิรินถือหาง

คิรินขบฟันกรอดก่อนปิดแฟ้มเอกสารแล้ววางกระแทกลงบนโต๊ะเสียงดังจนนรียาสะดุ้งเฮือก ดวงตาคมดุกร้าวตวัดมองเธอแสดงออกถึงความไม่พึงพอใจแช่มชัด แต่นรียาก็ไม่สะทกสะท้าน

“คุณไม่ไปก็เรื่องของคุณ ผมไปเอง” จบคำคิรินก็หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้าวยาวๆเร็วๆตรงไปยังประตูห้องทำงาน นรียาแทบไหวตัวตามความคิดของคิรินไม่ทัน พอตั้งสติได้หญิงสาวก็รีบก้าวฉับๆตามไปทันที

“หยุด! ถ้าคุณขยับก้าวตามผมมาอีกเพียงก้าวเดียว ผมจับคุณโยนออกไปนอกบริษัทแน่ๆ”

นรียาชะงักฝ่าเท้าเกือบจะไม่ทัน เมื่อจู่ๆคิรินก็หันขวับมาตวาดดุใส่เธอต่อหน้าเลขานุการหน้าห้องแบบไม่ไว้หน้า

“อย่าคิดว่ามีคุณแม่ผมให้ท้ายแล้วจะมาทำอะไรตามใจคุณในที่ของผมได้ รู้ไว้ด้วยความอดทนของผมมีขีดจำกัด”

หล่อนเริ่มออกอาการหน้าเสีย แววตา กิริยา และคำพูดดุดันของเขาแสดงให้หล่อนรู้ว่าคิรินเริ่มโกรธจนแทบจะคุมตัวเองไม่อยู่ เมื่อเห็นแบบนั้นนรียาจึงไม่ตอแยเขาอีก หล่อนได้แต่ยืนกำหมัดแน่นมองตามร่างสูงใหญ่ของคิรินเดินจากไปด้วยความคับแค้นใจ คอยดูเถอะ! หล่อนจะทำให้เขายอมสยบแทบเท้าหล่อนให้ได้ในสักวัน

---------------------------------

เปิดตัวละครรัวๆเลยค่า...ไรท์อาจเดินเรื่องเร็วนิดนึงนะคะ เพราะว่าพล็อตที่ร่างไว้ยาวมาก นักแสดงต่อคิวรอเข้าฉากอีกหลายคนเลย ฮ่าๆๆๆ