ตอนที่ 21 ว่าที่คุณนายน้อยแห่งคุปต์อนันต์

“คุณแม่ท่านเป็นอะไรเหรอคะทำไมถึงเข้าโรงพยาบาล” คีตาลดาชวนคุยระหว่างนั่งอยู่ในรถ คิรินยิ้มอ่อนก่อนเล่าให้ฟัง

“จู่ๆ วันนี้ท่านก็โรคหัวใจกำเริบ โชคดีที่มีคนพบแล้วช่วยเหลือพาส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลาไม่อย่างนั้นผมก็คง...”

“ไม่เป็นไรนะคะ ตอนนี้ท่านปลอดภัยแล้วนะ” คีตาลดาบีบกระชับมือแกร่งถ่ายทอดความอบอุ่นปลอบประโลม

คิรินมองคนรักด้วยความรู้สึกขอบคุณ คีตาลดาเหมือนจะเปราะบางแต่เอาเข้าจริงเขากลับรู้สึกว่าเธอเข้มแข็งกว่าที่เขาคิดมากนัก

“เสียดายที่ผมไม่มีโอกาสขอบคุณคนที่ช่วยเหลือคุณแม่ พอมาถึงโรงพยาบาลเธอก็ไปแล้ว”

คีตาลดานิ่วหน้าเล็กๆ เธอรู้สึกแปลกที่เรื่องราวมันคลับคล้ายคลับคลาราวกับว่าเป็นเรื่องเดียวกันกับเธอในวันนี้ หญิงสาวยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อรถสปอร์ตของคิรินก็เลี้ยวเข้าประตูทางเข้าของโรงพยาบาล คีตาลดาแหงนเงยหน้ามองดูป้ายชื่อโรงพยาบาล เห็นแล้วก็ยิ่งครุ่นคิดหนักเข้าเพราะมันเป็นโรงพยาบาลเดียวกันกับที่เธอพาคุณป้าคนนั้นมาส่งวันนี้

“มาเถอะคุณแม่รออยู่” คิรินบอกเมื่อรถเทียบจอดตรงลานจอดรถโซนวีไอพีของโรงพยาบาล คีตาลดาเปิดประตูก้าวลงไปโดยไม่รอให้เขามาเปิดให้ หญิงสาวเก็บความคิดสงสัยเอาไว้แล้วก้าวเดินตามเขาเข้าไปในตัวอาคาร

“เคเคคะลดาไม่มีของเยี่ยมติดมือมาเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก คุณแม่ผมอยากเจอหน้าผมไม่ได้อยากได้ของเยี่ยมไข้”

“ไม่ได้หรอกค่ะ ลดาถือว่าเป็นการเสียมารยาท มาเยี่ยมผู้ใหญ่ทั้งทีก็ต้องมีของเยี่ยมบ้าง คุณแม่อยู่ห้องไหนนะคะ เดี๋ยวลดาตามไป”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปซื้อแล้วขึ้นไปพร้อมกันนั่นแหละ”

“เคเคขึ้นไปก่อนค่ะ...นะคะ ลดาจะรีบตามไป”

คิรินเห็นเธอคะยั้นคะยอหนักเข้าเขาก็พยักหน้าทำตามอย่างไม่เต็มใจ คีตาลดามองตามแผ่นหลังกว้างที่หายเข้าไปในลิฟต์ หญิงสาวยิ้มกับตัวเองก่อนมุ่งตรงไปยังจุดบริการของเยี่ยมไข้ ถึงคิรินจะบอกว่าไม่จำเป็นแต่เธอเห็นเป็นเรื่องสำคัญ เจอหน้ากันครั้งแรกเธอไม่ควรสร้างความประทับใจแบบไม่ไว้หน้าผู้ใหญ่อย่างนั้น

คิรินเดินมาถึงห้องพักคนไข้ที่มารดาพักรักษาตัวอยู่ เขาเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้เคาะก่อน พอเท้าก้าวผ่านประตูเสียงเล็กๆบ่งบอกอาการดีใจของนรียาก็ดังแว่วมา

“คุณป้าคะพี่คิรินมาแล้ว”

คิรินถอนหายใจ เดาเอาไว้ไม่ผิด นรียาล้ำเส้นมากไปแล้ว เห็นทีเขาควรต้องคิดบัญชีกับเธอเสียที

“คิรินมาแล้วเหรอลูก มานี่ๆ มากินผลไม้ด้วยกันหนูรียารู้ว่าลูกชอบเลยลงมือปลอกไว้รอลูก มาสิ อย่าให้น้องเสียน้ำใจนะคิริน”

คิรินกระแทกลมหายใจแรงๆอย่างหงุดหงิด นรียาฉวยโอกาสที่มารดาของเขาป่วยมาบีบบังคับให้เขาทำตามใจหล่อนคงคิดว่าเขาจะไม่กล้าขัดใจ หึ! ฝันไปเถอะ

“พี่คิริน... ”

“ผมกินมาแล้วไม่หิว” เขาตอบอย่างไรเยื่อใย นรียาถือจานผลไม้ที่ยื่นให้เขาค้างเติ่ง คุณภนิดาเห็นแล้วนึกสงสาร นางค้อนบุตรชายอย่างขัดอกขัดใจ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงเคาะประตูห้องพักก็ดังแทรกเข้ามา

“ขอโทษนะคะที่มาช้า ลดามัวแต่เลือกของที่เหมาะกับคนเป็นโรคหัวใจนานไปหน่อย สวัสดีค่ะ... ”

พอเห็นคนคนไข้บนเตียงเป็นใครคีตาลดาก็ชะงักค้าง คำทักทายเลือนหายไปกับอากาศ นรียาขบฟันเก็บข่มความริษยาเมื่อเห็นคิรินเดินเข้าไปหาคีตาลดารับเอากระเช้าเยี่ยมไข้มาถือไว้แล้วจับจูงมือพาเดินเข้ามา

“คุณแม่ครับ คีตาลดาคนรักของผม”

คีตาลดาเงยหน้าขึ้นมองเขากระพริบตาปริบๆ ไม่คิดว่าท่านประธานใหญ่จะใจเด็ดด่วนปิดดิวรวดเร็วแบบนี้ คิรินยิ้มให้กำลังใจเพราะเข้าใจว่าเธอกำลังประหม่า

“คุณแม่ผมรีบไหว้ท่านเสียสิ” เขากระซิบพอให้ได้ยินกันสองคน คีตาลดาหันมายิ้มกว้างให้มารดาของเขาซึ่งกำลังมองมายังเธอกึ่งตื่นตะลึงกึ่งยินดี

“สวัสดีค่ะคุณป้า”

“หนูนั่นเอง ป้าดีใจนะที่ได้เจอหนูอีก”

“อะไรกัน! คุณป้ารู้จักผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ด้วยเหรอคะ” นรียาแผดเสียงแหวแทรกขึ้นอย่างลืมตัว คุณภนิดามองลูกสาวเพื่อนที่แสนเรียบร้อยอ่อนโยนในสายตานางอย่างคิดไม่ถึง

“รียาทำไมหนูพูดไม่น่ารักเลยล่ะลูก เราไม่ควรเหยียดใครแบบนี้นะคะ”

“ก็มันคนชั้นต่ำจริงๆนี่คะคุณป้า ทั้งหยาบแล้วก็สำส่อนมันคือผู้หญิงคนเดียวกันกับที่รียาเล่าให้คุฯป้าฟังว่ามันยั่วพี่คิรินจนหลงผิด”

“หุบปากเน่าๆของคุณซะรียา แล้วก็เชิญกลับไปได้แล้ว ผมทนกับพฤติกรรมแย่ๆของคุณมามากพอแล้ว”

“คุณป้าคะดูสิคะพี่คิรินหลงมัน ออกตัวปกป้องมัน”

“รียาป้าว่าพอเถอะนะลูก”

“คุณป้าคะ พี่คิรินถูกมันล้างสมองจนไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว คุณป้ายังจะเข้าข้างมันอีกเหรอคะ”

“ป้าว่าก็ไม่เห็นจะแปลก หนูคีตาลดาไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าคิรินจะปกป้องเธอเพราะหนูไปหยามเกียรติเขา ป้าก็เห็นดีเห็นงามด้วย”

“คุณป้าเข้าข้างมันแทนที่จะเข้าข้างรียา”

“จะเป็นไรไปล่ะรียา ป้าจะเข้าข้างคนที่ช่วยชีวิตป้าวันนี้ก็ไม่เห็นจะไม่ดีตรงไหน อีกอย่างคีตาลดาก็เป็นคนรักของคิริน อนาคตก็เป็นสะใภ้ เป็นคุณนายน้อยคุปต์อนันต์ หนูด่าว่าเธอแบบนี้ป้าไม่ปกป้องใครรู้เข้าจะถอนหงอกป้าเอาได้”

“คุณป้า”

“ป้าว่าหนูควรหยุดพูดแล้วกลับไปก่อนเถอะนะ เสียงแว้ดๆของหนูทำป้าปวดหัวไปหมดแล้ว”

นรียาแทบกรีดเสียงด้วยความขัดใจ หญิงสาวตวัดสายตามองคีตาลดาอย่างแค้นเคืองก่อนหันมามองคุณภนิดาอย่างตัดพ้อแล้วหันไปคว้ากระเป่าตัวเองเดินกระแทกส้นปึงปังออกไป

คุณภนิดากุมขมับ คีตาลดาเห็นแล้วรีบถลาเข้าหาถามไถ่ด้วยความห่วงใย

“คุณป้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า ให้ลดาเรียกพยาบาลไหมคะ”

“ไม่ต้องๆ ป้าไม่เป็นไร ป้าแค่ปวดหัวกับเสียงแว้ดๆนั่นนอนพักสักพักเดี๋ยวก็หาย”

“ลดาขอโทษนะคะที่มาเยี่ยมแล้วทำให้คุณป้ามีเรื่องร้อนหูแบบนี้”

“ขอโทษป้าทำไมเด็กโง่ หนูไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย เป็นป้าเองที่ดูคนผิดไม่คิดว่ารียาจะเป็นผู้หญิงปากร้ายแบบนี้”

คิรินอมยิ้มแทบหลุดหัวเราะ คุณภนิดาเห็นแล้วค้อนขวับด้วยความหมั่นไส้บุตรชาย

----------------------------------------------

แบบนี้เขาเรียกหมาหัวเน่าจ้าสาว ฮ่าๆๆ อุตส่าห์แอ๊บสวยใสมาได้ตั้งนาน ท้ายสุดก็หลุด ส.ด. เก่า ดีนะที่มัมเขายังไว้หน้าเพราะเห็นแก่เพื่อนรักมัม^^