ตอนที่ 6 อย่ามายุ่งกับผู้หญิงของฉัน

เอี๊ยดดด!!

คีตาลดาหัวทิ่มโขลกกับคอนโซลรถด้านหน้า เพราะจู่ๆก็มีรถสปอร์ตสีดำขับปาดตัดหน้าจนทัชกรเบรกรถจนตัวโก่ง แรงกระแทกทำเอาเธอถึงกับมึนงงไปชั่วขณะ แต่ก็ยังพอรับรู้ได้ถึงความเกรี้ยวกราดของทัชกร

“ไอ้ห่าเอ๊ย! ขับรถประสาอะไรวะ”

คีตาลดาได้ยินทัชกรสบถด่าลั่นก่อนที่เขาจะเปิดประตูก้าวลงไป หญิงสาวพยายามดึงสติหวังอาศัยช่วงจังหวะนั้นหลบหนีเอาตัวรอด แต่เธอรู้สึกมึนงงมาก รอบด้านพร่าเลือนมองอะไรไม่ชัดจึงพยายามใช้มือคลำหาที่จับเปิดประตูรถสะเปะสะปะ พอจะเปิดก็เปิดไม่ออกเพราะเป็นระบบล็อคอัตโนมัติ

ด้านนอก ทัชกรที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟถึงกับยืนตะลึงเมื่อพบว่ารถสปอร์ตที่ขับปาดหน้าตนคือใคร เขากลืนน้ำลายลงคอฝืดเฝื่อนก่อนจะฝืนยิ้มเจื่อนทักทายจนตรงหน้า

“คุณคิรินนั่นเอง ผมทัชกร”

ผัวะ!

หมัดหนักๆที่ซัดเข้าตรงโหนกแก้มซ้ายของเขาคือคำทักทายตอบ แรงอัดกระแทกแบบไม่ทันตั้งรับทำเอาทัชกรถึงกับถลาล้มหน้าคะมำ

“คุณคิริน คุณชกหน้าผมแบบนี้หมายความว่ายังไง ผมไปทำอะไรให้คุณ”

ผัวะ!

หมัดที่สองตามมาติดๆแบบที่ทัชกรไม่มีโอกาสต่อต้าน ยิ่งเห็นแววเกรี้ยวกราดในดวงตาสีดำสนิทของคิรินแล้ว คนขลาดอย่างทัชกรก็หงอไม่กล้าต่อกรกลับ

“หมัดแรกสั่งสอนที่นายกล้ามาทำร้ายผู้หญิงของฉัน”

“ผู้หญิงของคุณ ใคร? คุณจะบอกว่าคีตาลดา...”

คิรินจ้องเขม็งแทนคำตอบ ดวงตาของเขาราวมีลูกไฟวิ่งได้อยู่ในนั้น ทัชกรแสยะยิ้มก่อนตอบกลับอย่างไม่หวาดหวั่นแม้ลึกๆจะเกรงต่ออำนาจของคิรินไม่น้อย

“คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า นั่นคีตาลดาแฟนผมไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ”

ผัวะ!

หมัดที่สามซัดเข้าจนทัชกรผงะหงาย แม้ว่าคราวนี้เขาจะไหวตัวฉากหลบแต่ก็ไม่พ้นกำปั้นอีกข้างที่เสยเข้าจังๆตรงปลายคาง

“หมัดที่สองสั่งสอนที่นายกล้าต่อปากต่อคำกับฉัน ส่วนหมัดที่สามคือคำเตือนอย่ามายุ่งกับคีตาลดาอีก”

“ผมรู้ว่าคุณมีอำนาจล้นมือ แต่คีตาลดาเป็นแฟนผม แล้วคุณเป็นใครถึงมาสั่งห้าม อย่านะ! อย่าคิดว่าผมจะยอมให้คุณต่อยผมฟรีๆ ถ้าคุณต่อยผมอีกหมัดเดียวผมเอาเรื่องคุณแน่”

ผัวะ ผัวะ ผัวะ

ทัชกรถึงกับเห็นดวงดาวลอยเต็มเวิ้งฟ้า หมัดหนักๆของคิรินกระหน่ำรัวเข้ามาแทบนับไม่ทัน

“จำไว้คีตาลดาคือผู้หญิงของฉัน อย่าให้เห็นว่านายพยายามมาก่อกวนเธอไม่เลิก” คิรินข่มคำรามเสียงกร้าวก่อนเดินตรงไปยังรถยนต์ของทัชกร ชินโยยืนคุมเชิงทัชกรซึ่งพยายามหยัดกายลุกขึ้นยืนหลังทรุดลงไปกองกับพื้น ดวงตากร้าวกระด้างจ้องเขม็งไปยังร่างสูงใหญ่ที่ตรงไปเปิดประตูรถพาคีตาลดาซึ่งไร้เรี่ยวแรงลงมาจากรถ

ความเจ็บปวดทางกายไม่ได้สร้างความแค้นให้ทัชกรเท่าความเจ็บปวดทางใจที่ถูกหยามหมิ่น ต่อให้เม็ดเงินของตระกูลคุปต์อนันต์มีอำนาจยิ่งใหญ่แค่ไหน สาบานเลยว่าเขาจะหาทางโค่นล้มคนหยิ่งผยองผู้นี้ให้ได้

ทางด้านคีตาลดา หญิงสาวปรือตามองคนร่างสูงใหญ่ที่เข้ามาช่วยด้วยความรู้สึกขอบคุณ ความมืดสลัวช่วงพลบค่ำบวกกับอาการมึนงงเพราะศีรษะกระแทกอย่างแรงทำให้เธอมองหน้าเขาไม่ชัด แต่ในความเลือนรางนั้นภาพใครคนนั้นในค่ำคืนเลวร้ายกลับซ้อนทับขึ้นมา

‘เหมือนมาก...เหมือนเหลือเกิน’

“ขอบคุณ...ขอบคุณ” คีตาลดาพูดได้เพียงเท่านั้นก็หมดสติล้มพับในอ้อมกอดของเขา คิรินได้แต่สบถด่าตัวเองอย่างเจ็บใจที่ปล่อยให้เกิดเรื่องร้ายๆกับเธอ

“คีตาลดา ผมขอโทษ ผมสัญญาจากนี้เป็นต้นไปผมจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณได้อีก” เขาพึมพำบอกกับร่างไร้สติของเธอแล้วช้อนอุ้มเดินกลับไปขึ้นรถ

“ไปโรงพยาบาล” คิรินสั่งการเสียงเข้ม ชินโยรีบทำตามอย่างรู้ใจ สายตาคมของเขาตวัดมองเจ้านายซึ่งประคองกอดร่างอรชรของคีตาลดาไว้อย่างทะนุถนอม เธอคือผู้หญิงคนแรกและน่าจะเป็นคนเดียวที่เขาเห็นเจ้านายหวงแหนราวไข่ในหินแบบนี้

ไม่ถึงชั่วโมงคีตาลดาก็ฟื้นตื่นดี หญิงสาวกระพริบตาขับไล่ความมึนงงปรับม่านตารับกับแสงขาวนวล พอมองเห็นทุกอย่างชัดเธอก็ต้องอุทานด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ข้างเตียง

“ท่านประธาน” คีตาลดาพยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่งแต่เขากดไหล่รั้งร่างเธอให้นอนลงไปตามเดิม

“จะรีบลุกไปไหน เดี๋ยวก็เวียนหัวหน้ามืดอีกหรอก”

น้ำเสียงของเขาช่างนุ่มหูเหลือเกินในความรู้สึก ดวงตาสีดำสนิทซึ่งยามปกติทรงพลังอำนาจจนไม่มีใครกล้าสบตายามนี้ดูอ่อนโยนจนหัวใจดวงเล็กๆหวามไหว

“ท่านประธานมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ หรือว่าท่าน...”

“แล้วคุณคิดว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ ใครพามา...ผมหรือว่าไอ้หมอนั่นที่บังคับพาตัวคุณไป”

คีตาลดากลืนน้ำลายฝืดคอ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขาไม่สบอารมณ์ น้ำเสียงแววตาแสนอ่อนโยนดูแข็งกร้าวยามเอ่ยถึงทัชกร

“ดิฉันขอบคุณท่านประธานมากค่ะที่ช่วยเหลือดิฉัน บุญคุณครั้งนี้ดิฉันจะไม่มีวันลืม หากมีทางไหนที่ดิฉันสามารถตอบแทนได้ดิฉันก็ยินดีค่ะ”

“อยากตอบแทนบุญคุณผมมากขนาดนั้นเชียว”

“สุภาษิตจีนกล่าวไว้ บุญคุณต้องตอบแทน แค้นต้องชำระ ท่านประธานยื่นมือมาช่วยเหลือดิฉันให้รอดพ้นจากมือคนพาลนั่น ถือเป็นบุญคุณที่ต้องทดแทนอย่างยิ่งค่ะ”

คิรินหัวเราะเบาๆกับความจริงจังนั้น

“ดิฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ ท่านประธานถึงได้...”

“ก่อนอื่น...เลิกเรียกผมท่านประธานเสียทีเถอะ ต่อไปนี้เรียกผมว่าเคเค” เขาแทรกขึ้นก่อนที่คีตาลดาจะพูดจบ หญิงสาวได้ยินถึงกับกระพริบตาปริบๆ พอเห็นเขาเลิกคิ้วมองแทนคำถามเธอก็พยักหน้าหงึกหงักตอบรับคำด้วยความรู้สึกประหม่า

‘เคเค’ เธอได้ยินมาว่ามีเฉพาะคนสนิทเท่านั้นที่เรียกขานเขาแบบนี้ แล้วเธอล่ะ!

“ไหน...ลองเรียกซิ” เขาบอกพร้อมส่งสายตากำชับจับจ้องเธอนิ่ง คีตาลดารู้สึกริมฝีปากสั่นระริกยามเปล่งเสียงเอ่ยเรียกเขา

“ค่ะ...เคเค”

เรียกเขาแล้วคีตาลดาก็รู้สึกวูบโหวงในอก ยิ่งเห็นริมฝีปากหยักสวยของเขาคลี่ยิ้มราวถูกอกถูกใจ ดวงตาของเธอก็พร่างพรายไปหมด หัวใจดวงเล็กๆของเธอเต้นตึกตัก มือไม้เย็นเฉียบเพราะเจ้าตัวกำลังหวามไหวกับความอ่อนโยนนั้น ยิ่งเขาวางมือลงบนศีรษะสวยของเธอแล้วทอดสายตาอบอุ่นมองมาหัวใจเธอก็ยิ่งกวัดแกว่งรุนแรง

-----------------------------

งู้ยยยย...ละลายแทนคีตาลดาแล้วค่า