ตอนที่ 9 อยากให้รู้ว่าห่วงใย

“เคเค...”

“จากนี้ไปคุณคือผู้หญิงของผมคีตาลดา” เขากระซิบชิดริมฝีปากก่อนทาบปิดลงมาอีกครั้งแล้วบดจูบคลอเคล้าราวหิวกระหาย ความเร่าเร้อนออดอ้อนที่เขาถ่ายสอดผ่านจูบแสนหวามทำเอาความรู้สึกนึกคิดของคีตาลดาตีกันวุ่นวายไปหมด

‘อยู่กับเขา เป็นผู้หญิงของเขาอย่างนั้นเหรอ นี่เหรอความปรารถนาดีที่เขามอบให้’

“ไม่! ฉันไม่ต้องการ ฉันไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงของคุณ”

คีตาลดารีบปฏิเสธรัวเร็วทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ ถ้อยคำที่เธอเอ่ยออกมาทำเอาคิรินชะงักกึก หญิงสาวฉวยโอกาสนั้นผลักไสเขาแล้วพลิกกายหนี คิรินแววตาหล่นวูบเมื่อเห็นคีตาลดาแสดงท่าทีราวหวาดกลัวเขาจับใจ

“คีตาลดา...ผมขอโทษ”

“ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่” คีตาลดาบอกเสียงสั่นน้ำตาไหลพราก คิรินกำหมัดแน่นเจ็บใจตัวเองที่บุ่มบ่ามทำให้เธอหวาดกลัว เขายื่นมือไปหมายดึงร่างน้อยมากอดปลอบขวัญแต่คีตาลดาก็ถอยร่นหนีไปไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้

“โอเคครับ กลับก็กลับผมจะไปส่งคุณเอง” คิรินบอกเสียงอ่อนก่อนถอยห่างออกมา คีตาลดาใช้มือสางผมและจับเสื้อผ้าให้เข้าทีแล้วรีบลงจากเตียงเดินนำเขาออกจากห้องไปทันที คิรินเดินตามไปห่างๆ เว้นช่องว่างให้คีตาลดาลดอาการหวาดระแวง หัวใจแกร่งของคิรินปวดหนึบ เขาพลาดไปแล้ว พลาดอย่างไม่น่าให้อภัย

คีตาลดาตื่นมาเช้าวันใหม่ด้วยความรู้สึกไร้ความสดชื่น เธอหลับๆตื่นๆมาตลอดคืนเพราะคิดวกวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนไม่เป็นอันนอน พอตื่นเช้ามาอาการมึนศีรษะจากอุบัติเหตุที่เป็นอยู่แล้วเหมือนจะเป็นมากขึ้น แต่เธอก็พยายามฝืนตัวเองให้ตื่นลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อมไปทำงาน

ใช่! เธอตัดสินใจไปทำงานตามปกติ หลังจากคิดทบทวนมาตลอดคืน แม้จะไม่อยากพบเจอคิริน แต่เธอก็คิดว่าเขามีกิจการมากมายต้องดูแล ต้องไปโน่นมานี่ตลอดเวลา การจะพบเจอกันอีกนั้นเป็นเรื่องยาก เว้นเสียแต่...

บ้าจริง! หยุดคิดเรื่องบ้าๆนั่นได้แล้ว คนอย่างเขาก็แค่เล่นสนุกชั่วคราว เขาไม่เสียเวลาอันมีค่ามาตามตอแยเธออย่างที่คิดระแวงหรอก เรื่องที่เขาช่วยเหลือเธอก็คงแค่บังเอิญ และพอเห็นเธอโอนอ่อนตามไม่กล้าต่อต้าน เขาก็คิดฉกฉวยโอกาสหาช่องเอาคืนให้สมกับสิ่งที่หยิบยื่นให้เธอ

“ผู้ชายก็เลวเหมือนกันหมดนั่นแหละ ต่อไปอย่าได้หลงไว้ใจใครเชียวลดา”

คีตาลดาบอกตัวเองแล้วลงจากเตียง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมก่อนตรงไปยังห้องน้ำจัดการชำระล้างความเหนื่อยล้าเรียกคืนความสดชื่นให้ตัวเอง

“ขอให้นับจากนี้มีแต่เรื่องดีๆนะลดา”

หญิงสาวบอกตัวเองในกระจกหลังจากแต่งตัวเรียบร้อย วันนี้เธอตั้งใจไปถึงเค.เค.รอยัล เร็วสักหน่อย อย่างน้อยก็พอมีเวลาให้ได้พักผ่อนคลายก่อนขึ้นเวที เพราะนอกจากอาการบาดเจ็บทางกายแล้วยังมีอาการหนักหน่วงทางจิตใจที่ต้องปรับสภาพให้ผ่อนคลายที่สุดก่อนขึ้นเวที

เมื่อลงลิฟต์มาถึงชั้นล่างของคอนโดมิเนียม คีตาลดาก็ก้าวยาวไปเร็วๆตรงไปยังประตูทางออก พอก้าวพ้นประตูกำลังจะไปที่ป้ายรถเมล์หญิงสาวก็ต้องหันขวับไปมองด้านหลังเพราะรู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม

“ก็ไม่เห็นมีใครนี่ แปลกจัง! สงสัยคิดมากไปเอง”

คีตาลดาโคลงศีรษะไปมาก่อนเลิกสนใจ สองเท้าก้าวตรงไปยังป้ายรถเมล์ พอเห็นรถแท็กซี่ใกล้เข้ามาหญิงสาวก็โบกมือเรียก วันนี้เธอขอใช้บริการรถแท็กซี่สักวันเถอะ อาการวิงเวียนยังไม่ค่อยดีแบบนี้เธอไม่อยากงกๆเงิ่นๆเดินขึ้นๆลงๆรถไฟฟ้าใต้ดิน

“ไปเค.เค.รอยัลค่ะ”

คีตาลดาบอกแล้วเปิดประตูรถด้านหลังก้าวขึ้นรถ พอหย่อนก้นนั่งปิดประตูพรึ่บหญิงสาวก็หยิบหูฟังมาเชื่อมต่อกับสมาร์ทโฟนเพื่อเปิดเพลงฟังผ่อนคลายอารมณ์

“ถึงเร็วจัง”

คีตาลดาพึมพำเมื่อดูนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าเพียง 15 นาทีรถแท็กซี่ก็เทียบจอดหน้าเค.เค.รอยัล หญิงสาวจ่ายเงินค่าโดยสารแล้วลงจากรถตรงดิ่งไปยังห้องพักนักดนตรีของทั่นั่น ความรีบเดินโดยไม่สนใจใคร ไม่ทันระวังทำเอาเธอชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคนตรงทางเชื่อมระหว่างตัวโรงแรมและภัตตาคาร

‘เคเค’ คีตาลดาผงะถอยห่างอัตโนมัติ ท่าทีนั้นทำเอาคิรินถึงกับเครียดขึง

“ผมบอกให้หยุดพักไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ฟังกันบ้าง” เขาพูดด้วยความห่วงใย แต่คีตาลดากลับตีความไปว่าเขากำลังวางอำนาจ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าสุดลึกแล้วตอบเสียงนิ่งเรียบ

“ดิฉันหายดีแล้วค่ะ”

คิรินฉุนกึกกับคำพูดคำจาแสนห่างเหิน ไหนจะอาการถนอมคำพูดนั่นอีกทำเอาเขาขัดใจไม่น้อย

“อวดเก่งนักก็ตามใจ อย่าให้เห็นว่าเป็นลมล้มพับต่อหน้าแขกล่ะ เขาจะว่าเอาได้ว่าผมไร้เมตตา บังคับเอาคนป่วยมาทำงาน”

ได้ฟังคำพูดประชดประชันของท่านประธานใหญ่แล้วคีตาลดาก็รู้สึกระคายเคืองหูเหลือจะกล่าว ความอ่อนโยนของเขาหายไปไหนหมดนะ หญิงสาวได้แต่คิดแล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

“อย่ากังวลไปเลยค่ะ ดิฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องกระทบถึงท่านประธานแน่นอน”

คีตาลดาตอบกลับแล้วก็เดินจากไปทันที คิรินกัดฟันเก็บข่มความหงุดหงิดไว้ก่อนตวัดสายตามองตามร่างอรชรไปด้วยความห่วงใย

“ชินโย ยกเลิกนัดวันนี้ทั้งหมด เลื่อนการประชุมช่วงบ่ายไปเป็นพรุ่งนี้ด้วย”

“ครับเคเค”

“เสร็จแล้วเอารถมารับฉันที่ลานจอดรถของคลับในอีกสิบห้านาที เข้าใจนะ” สั่งการเสร็จคิรินก็กดตัดสายแล้วกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆกระแทกลมหายใจแรงๆ คีตาลดาช่าง ไม่รู้ตัวเสียเลยว่ากำลังยั่วโมโหเขา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังห่วงใยเธอเกินกว่าจะโกรธเคือง

------------------------------

ห่วงเขาก็บอกเขาไปตรงๆเลย แล้วก็ถอยมาสักก้าว ตามติดจนน้องเขาใจหายใจคว่ำหมดแล้วนา